ကာကဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၁၀။ ကာကဇာတ်

ပုဏ္ဏား၏အပေါ်၌ ကျီးမစင်စွန့်သော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် နိစ္စံ ဥဗ္ဗိဂ္ဂ ဟဒယာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကာကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့၏အကျိုးငှါ ကျင့်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ပစ္စု ပ္ပန် ဝတ္ထုသည် ဒွါဒသကနိပါတ် ဘဒ္ဒသာလဇာတ်၌ ထင်စွာ ဖြစ်လတ္တံ့။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကျီးအမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ မင်း၏ပုရောဟိတ်သည် မြို့ပမြစ်နား၌ရေချိုးပြီးလျှင် နံ့သာတို့ဖြင့်လိမ်း၍ ပန်းပန်၍ မြတ်သောအဝတ်ကို ကောင်းစွာဝတ်လျက် မြို့သို့ဝင်၏။ မြို့တံခါးဝယ် တံခါးတိုင်ဖျား၌ နှစ်ခုကုန်သောကျီးတို့သည် နားကုန်၏။ ထိုကျီးတို့တွင် တခုသောကျီးသည် တခုသောကျီးကို အဆွေ ငါသည် ဤပုဏ္ဏား၏ အပေါ်၌ မစင်ကိုချအံ့ဟု ဆို၏။ တခုသောကျီးသည် သင်သည် ဤအမှုကိုမနှစ်သက်လင့်၊ ဤပုဏ္ဏားသည် အစိုးရ၏။ အစိုးရသောသူနှင့်တကွ ရန်ပြုခြင်းမည်သည် ယုတ်မာ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဤပုဏ္ဏားသည် အမျက်ထွက်သည်ရှိသော် အလုံးစုံလည်း ဖြစ်ကုန်သော ကျီးတို့ကို ဖျက်ဆီးရာ၏ဟု ဆို၏။ ငါသည် မပြုအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား အမှန်ပင်လျှင် ဘေးဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၍ တခုသောကျီးသည် ပျံ၏။ ထိုကျီးသည် ပုဏ္ဏားသည်တံခါးတိုင်အောက်အဘို့သို့ ရောက်သည်ရှိသော် တွဲလျားဆွဲသောဝတ္ထုကို ချွေဘိသကဲ့သို့ ပုဏ္ဏား၏ ဦးခေါင်း၌ မစင်ကိုချ၏။ ပုဏ္ဏားသည် အမျက်ထွက်၍ ကျီးတို့၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့၏။

ထိုအခါ တယောက်သော အခစားစပါးထောင်းသော ကျွန်မသည် ကောက်ကို အိမ်တံခါး၌ နေပူ၌ ဖြန့်၍ ထိုင်လျှက်လျှင် အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ရောက်၏။ ထိုကျွန်မ၏ မေ့လျော့ခြင်းကိုသိ၍ ရှည်သောအမွေးရှိသော တခုသောဆိတ်သည် လာလတ်၍ ကောက်ကိုစား၏။ ကျွန်မသည် နိုးသည်ရှိသော် ထိုဆိတ်ကိုမြင်၍ ပြေးစေ၍ ထိုဆိတ်သည် နှစ်ကြိမ်မြောက်၎င်း သုံးကြိမ်မြောက်၎င်း ထိုကျွန်မ၏ ထို့အတူလျှင် အိပ်ပျော်သောကာလ၌ ကောက်ကိုစား၏။ ထိုကျွန်မသည်လည်း ထိုဆိတ်ကို သုံးကြိမ်ပြေးစေ၍ ထိုဆိတ်သည် အဖန် တလဲလဲစားသည်ရှိသော် ထက်ဝက်သောကောက်ကို စားလတ္တံ့၊ ငါ့အား များသော ဥစ္စာယုတ်ခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ယခုအခါ ထိုဆိတ်၏ မစားခြင်းအကြောင်းကိုပြုအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ မီးစကိုကိုင်၍ အိပ်ပျော်သကဲ့သို့ထိုင်၍ ကောက်ကိုစားအံ့သောငှာ ဆိတ်သည် ရောက်သည်ရှိသော် ထ၍ မီးစဖြင့် ဆိတ်ကိုခတ်၏။ အမွေးတို့ကို မီးလောင်ကုန်၏။

ဆိတ်သည် ကိုယ်ကိုမီးလောင်သည်ရှိသော် မီးကိုငြိမ်းစေအံ့ဟု လျှင်သွား၍ ဆင်တင်းကုပ်၏ အနီး၌ တခုသောမြက်တင်းကုပ်၌ ကိုယ်ကိုပွတ်၏။ ထိုတင်းကုပ်ကို မီးလောင်၏။ ထိုမြက်တင်း ကုပ်မှထသော မီးလျှံသည် ဆင်တင်းကုပ်ကိုစွဲ၏။ ဆင်တင်းကုပ်ကို မီးလောင်ကုန်သည်ရှိသော် ဆင်ကျောက်ကုန်းတို့ကို လောင်ကုန်၏။ များစွာကုန်သောဆင်တို့သည် ကိုယ်၌မီးလောင်မှုရှိကုန်၏။ ဆေးသ္မားတို့သည် ဆင်တို့ကိုအနာမရှိသည်တို့ကို ပြုအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မင်းအား ကြားကုန်၏။

မင်းသည် ပုရောဟိတ်ကို ဆရာ ဆင်တို့ကို ဆေးသ္မားတို့သည် ဆေးကုအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ တစုံတခုသောဆေးကို သင်သည် သိသလောဟုမေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး သိ၏ဟု ဆို၏။ အဘယ်ကို ရအံ့သောငှါ သင့်သနည်းဟုမေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး ကျီးဆီကိုရခြင်းငှါ သင့်၏ဟုဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ကျီးတို့ကို သတ်၍ အဆီကိုဆောင်ကုန်လောဟု ဆို၏။ ထိုအခါမှ စ၍ ကျီးတို့ကိုသတ်၍ အဆီကိုမရ၍ ထို ထိုအရပ်၌လျှင် အစုကိုပြုကုန်၏။ ကျီးတို့အား ကြီးစွာသောဘေးသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ကျီးရှစ်သောင်း အခြံအရံရှိသည်ဖြစ်၍ သုသာန်၌နေ၏။ တခုသောကျီးသည် သွား၍ ကျီးတို့အားဖြစ်သောဘေးကို ဘုရားလောင်းအား ကြား၏။ ဘုရားလောင်းသည် ငါ့ကိုထား၍ ငါမှတပါးသော ငါ၏အဆွေအမျိုးတို့အား ဘေးကိုပယ်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိ၊ ထိုဘေးကိုပယ်အံ့ဟု ဆယ်ပါးသော ပါရမီတို့ကို ဆင်ခြင်၍ မေတ္တာပါရမီကို ရှေ့သွားပြု၍ တဟုန်တည်းဖြင့်ပျံ၍ ဖွင့်အပ်သော လေသွန်တံခါးမဖြင့်ဝင်၍ မင်း၏နေရာ အောက်သို့ဝင်၏။

ထိုအခါ ထိုကျီးကို တယောက်သောသူသည် ဖမ်းလိုသည်ဖြစ်၏။ မင်းသည် ဘေးလွတ်ရာဝင်၏။ မဖမ်းလင့်ဟု မြစ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အတန်ငယ် အပင်အပန်းဖြေ၍ မေတ္တာပါရမီကိုဆင်ခြင်၍ နေရာအောက်မှထွက်၍ မင်းကို မြတ်သောမင်းကြီး မင်းမည်သည် ဆန္ဒအစရှိသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် မလားမူ၍ မင်းပြုအံ့သောငှါ သင့်၏။ အကြင်အမှုကို ပြုအပ်၏။ ထိုအမှုကို စုံစမ်း ဆင်ခြင်၍ ပြုခြင်းငှါ သင့်၏။ ပြုအပ်သော အကြင်အမှုသည် ပြီး၏။ ထိုအမှုကိုသာလျှင် ပြုခြင်းငှါ သင့်၏။ ဤမှတပါး အမှုကို မပြုအပ်၊ ပြုအပ်သော အကြင်အမှုသည် မပြီး၊ ထိုအမှုကို မင်းတို့သည် အကယ်၍ပြုကုန်အံ့၊ လူအများအား သေဘေးအဆုံးရှိသော ကြီးစွာသော ဘေးသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ပုရောဟိတ်သည် ရန်ငြိုးဖွဲ့သည်ဖြစ်၍ မုသားဆိုခြင်းကို ပြု၏။ ကျီးတို့အား အဆီမည်သည် မရှိဟု ဆို၏။

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် ကြည်ညိုသောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းကို ရွှေအင်းပျဉ်၌နေစေ၍ ထိုရွှေအင်းပျဉ်၌ နေသော ဘုရားလောင်း၏ အတောင်တို့ကို အကြိမ်တရာ အကြိမ်တထောင် ချက်အပ်သော ဆီတို့ဖြင့်လိမ်း၍ ရွှေခွက်ငယ်နှင့် မင်းအားထိုက်သော ကောင်းသောဘောဇဉ်ကို ပေးစေ၍ ဝသော ကင်းသောပူပန်ခြင်းရှိသော ဘုရားလောင်းကို ပညာရှိ သင်သည် ကျီးတို့အား အဆီမည်သည် မရှိဟုဆို၏။ အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ကျီးတို့အား အဆီမရှိသနည်းဟု မေး၏။ ထိုအခါ မင်းကို ဘုရားလောင်းသည် ဤအကြောင်းကြောင့်၎င်း ဤအကြောင်းကြောင့်၎င်း အဆီမရှိဟု အလုံးစုံသော မင်းအိမ်ကို တစပ်တည်းသော အသံရှိသည်ကိုပြု၍ တရားဟောလိုရကား-

၁၄၀။ နိစ္စံ ဥဗ္ဗိဂ္ဂဟဒယာ၊ သဗ္ဗလောကဝိဟေသကာ။
တသ္မာ နေသံ ဝသာ နတ္ထိ၊ ကာကာနမှာက ဉာတိနံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၄၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကာကာ နာမ၊ ကျီးတို့မည်သည်ကား။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ဥဗ္ဗိဂ္ဂဟဒယာ၊ ထိတ်လန့်သော နှလုံးရှိကုန်၏။ သဗ္ဗလောကဝိဟေသကာ၊ ခပ်သိမ်းသောလူတို့ကို ညှဉ်းဆဲတတ်ကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အမှာကံ၊ ငါတို့၏။ ဉာတီနံ၊ အဆွေအမျိုးဖြစ်ကုန်သော။ နေသံ ကာကာနံ၊ ထိုကျီးတို့အား။ ဝသာ၊ အဆီသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။

လွန်လေပြီးသောအခါကလည်း မဖြစ်စဘူး။ နောင်အခါ၌လည်း မဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ဤအကြောင်းကို ထင်စွာပြု၍ မြတ်သောမင်းကြီး မင်းမည်သည် မစုံစမ်းမဆင် ခြင်မူ၍ မပြုအပ်ဟု မင်းကို သိစေ၏။ မင်းသည်လည်း နှစ်သက်၍ ဘုရားလောင်းအား မင်းအဖြစ်ဖြင့် ပူဇော်၏ ဘုရားလောင်းသည် မင်းအဖြစ်ကိုခံ၍ မင်းအားအပ်နှင်း၏။ မင်းကို ငါးပါးကုန်သော သီလတို့၌တည်စေ၍ ခပ်သိမ်းကုန်သောသတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ကိုတောင်း၏။ မင်းသည်လည်း ဘုရားလောင်း၏ ဒေသနာကိုနာရ၍ ခပ်သိမ်းကုန်သောသတ္တဝါတို့အား ဘေးမဲ့ပေး၍ ကျီးတို့အား အမြဲဖြစ်သော အလှူဝတ်ကိုတည်စေ၏။ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း တဆယ့်တစိတ်သောဆန်ကို ထမင်းချက်စေ၍ အထူးထူးသော မြတ်သော အရာဖြင့်နယ်၌ ကျီးတို့အားလှူ၏။ ဘုရားလောင်းအားကား မင်း၏ဘောဇဉ်ကိုလျှင် လှူ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကျီးမင်းဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။