ကိုယ်ကျင့်အဘိဓမ္မာ/ဧကာဒသမအခန်း/သိကြားမင်း တရားမေ့ပုံ
[၁၃၂၀-ခုနှစ်ရိုက် စာအုပ်ကျမှ ထည့်အပ်သော နောက်ဆက်တွဲ]
သိကြားမင်း တရားမေ့ပုံ
သောတာပန် ဖြစ်ပြီးသော သကြားမင်းသည် အခါတပါး၌ ကြီးကျယ် ခမ်းနားသော ဥယျာဉ်ပွဲကို ရှုစားဘို့ရန် အခြွေရံများစွာဖြင့် ဧရာဝဏ်ဆင်ကို စီး၍ ထွက်လာ၏၊ ဥယျာဉ် တံခါးပေါက်သို့ရောက်သောအခါ ဘုရားရှင်အား ပြဿနာမေးရန် အကြံပေါ်လာလေ၏။ ထိုပြဿနာကား တဏှာကုန်ခန်း နိဗ္ဗာန်နန်းသို့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ကြွမြန်းနိုင်သော ရဟန္တာ၏ ကျင့်ခဲ့သော လမ်းစဉ် ပြသာနာတည်း။
ထိုသို့ ပြဿနာ မေးလျှောက်လိုသော စိတ်အကြံသည် ဥယျာဉ်တွင်းဝယ် ပွဲသဘင်အလယ်သို့ ရောက်လျှင် မေ့ပျောက်သွားဘွယ်ရာရှိသောကြောင့် “ယခုပင် သွား၍ မေးလျှောက်မည်”ဟု ကြံစည်ကာ ဧရာဝဏ်ဆင်ပေါ်မှ ကွယ်ပျောက်၍ ဘုရားအထံ အရောက်လာခဲ့လေသည်၊ ဆင်ကြီးလည်း ဥယျာဉ် အပေါက်မှာပင် ရပ်နေရစ်၏၊ နောက်ပါ အခြွေအရံများလည်း ဥယျာဉ်ပေါက်မှာ ကျန်ရစ်ကြလေသည်။
ပုဗ္ဗာရုံကျောင်းတိုက်၌ သီတင်းသုံးတော် မူခိုက်ဖြစ်သော ဘုရားအထံတော်သို့ရောက်သောအခါ ဥယျာဉ်ပွဲက နောက်ဆံတင်းလျက်ရှိသောကြောင့် “တဏှာသင်္ခယ နိဗ္ဗာန်၌ လွတ်လွတ်ကျွဟ်ကျွတ် အာရုံပြုနိုင်သောရဟန္တာ၏ ကျင့်ခဲ့သောလမ်းစဉ်တရားကို ခပ်တိုတို အမိန့်ရှိတော်မူပါ”ဟု လျှောက်ထားလေသည်။ ဘုရားရှင်လည်း သူ၏ လျှောက်ထားချက်အရ တိုတိုပင် ဖြေတော် မူသည်မှာ...
သကြားမင်း.. ရဟန္တာဖြစ်မည့် ရဟန်းသည် “အလုံးစုံသော တရားကို ငါ, ငါ့ဥစ္စာဟု နှလုံးသွင်းခြင်း စွဲလမ်းခြင်းငှါ မထိုက်” ဟူသော တရားစကားကို ကြားနာရ၏၊ ထိုရဟန်းသည် (ခန္ဓာငါးပါး) တရားအားလုံးကို သိအောင် ကြိုးစား၏။ သိသောအခါ အားလုံး ဒုက္ခချည်းဘဲဟု သိပြန်၏၊ ဒုက္ခချည်းဘဲဟု သိပြီးနောက် ဘာမဆို ခံစားရသမျှ ဝေဒနာကို အနိစ္စ စသည်ဖြင့် ရှု၍ ရှူ၍ နေ၏။ ထိုသို့ ရှုဖန်များသော် ဘာတခုကိုမျှ မစွဲလမ်းတော့ဘဲ နောက်ဆုံး၌ ရဟန္တာဖြစ် တဏှာ ကုန်ခန်း နိဗ္ဗာန်နန်းသို့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် မြန်းနိုင်လေသည်။ [အချုပ် မြန်မာပြန်သည်။]
သိကြာမင်း၊ ဤသို့ အကျဉ်းမျှ-ပြအပ်သော ပြဿနာ အဖြေကို လွန်စွာသဘောကျ ဝမ်းမြောက်လှ၍“သာဓု သာဓု”ဟု အသံပြုလျက် နတ်ပြည်သို့ ပြန်လေသည်၊ ထိုသာဓုခေါ်သံကို ဘုရားကျောင်းတော်၏ ဝဲဘက် ခန်းဆောင်မှာ သီတင်းသုံးနေသော အရှင်မောဂ္ဂလ္လာန်ကြား၍ “ဒီသကြားဟာ တရားကိုသိလို့ သာဓုခေါ်တာလား မသိဘဲနှင့် သာဓုခေါ်တာလား”ဟု စဉ်းစား၍ သိကြားကို စုံစမ်းလိုသောကြောင့် သကြားနှင့် ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် လိုက်ကာ တာဝတိံသာသို့ တက်သွားလေသော်...
ဘုရားထံမှ တရားနာ၍ ပြန်သွားသော သောတာပန် သကြားမင်းလည်း ဥယျာဉ်တွင်း၌ တီးကြ မှုတ်ကြ ကကြ ပြကြသည်ကို နှစ်သက်အားရ ရှုမဝ ဖြစ်နေစဉ် အရှင်မောဂ္ဂလ္လာန်ကို မြင်၍ (ပွဲကြည့်နေသော ကျောင်းဒကာက ဆရာတော်ကြီး လာသည်ကို မြင်ရသည့်ပမာ) ခပ်ရှက်ရှက်မျက်နှာဖြင့် အရှင်မောဂ္ဂလ္လာန်ကို ခရီးဦးကြိုလျက် နှုတ်ဆက်စကား လျှောက်ထားရလေတော့သည်။
ထိုသို့တွေ့လျှင် တွေ့ချင်း ရှင်မောဂ္ဂလ္လာန်က သကြားကို ပြောသည်မှာ “မြတ်စွာဘုရားက အသင်သကြားအား တဏှာသင်္ခယ ဝိမုတ္တိ အကြောင်းကို ဘယ်လို ဟောလိုက်ပါသလဲ၊ ငါတို့လဲ ထိုတရားကို တဆင့် နာပါရစေ” ဤသို့ ပြောလျှင် ထိုတရားကို သကြားမင်း စဉ်းစား၏၊ ပေါ်မလာချေ။ အထပ်ထပ် စဉ်းစားသော်လည်း လုံးလုံး သတိမရသဖြင့် နာတုန်းက မှတ်မှတ်သားသား နာယူခဲ့သော်လည်း နတ်ပြည် ကိစ္စတွေ များသည့်အတွက် မေ့ရကြောင်းကို အရှက်ပြေလျှောက်လေသည်။ [မူလပဏ္ဏာသ စူဠတဏှာယသုတ်မှ ကောက်နုတ်ချက်]