ကုဏ္ဍပူဝဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၉။ ကုဏ္ဍကပူဝဇာတ်

ကြက်ဆူပင်စောင့်ရုက္ခဇိုဇ်အား ဆန်ကွဲမုန့်ဖြင့် ပသလုပ်ကျွေးသောကြောင့် သူဌေးဖြစ်သောသူဆင်းရဲအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယထန္နော ပုရိသော ဟောတိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကုဏ္ဍကပူဝဇာတ်ကို သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် မဟာဒုဂ္ဂတကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ သာဝတ္ထိပြည်၌ ရံခါ တဦးသော အမျိုးသည်သာလျှင် ဘုရားအမှူးရှိသောရဟန်းသံဃာအား အလှူကို လှူဒါန်း၏။ ရံခါ နှစ်ဦး သုံးဦးကုန်သောအမျိုးတို့သည် တပေါင်းတည်းပေါင်း၍ လှူဒါန်းကုန်၏။ ရံခါ အပေါင်းဖွဲ့သဖြင့် လှူဒါန်း၏။ ရံခါ ခရီးသဘောတူအားဖြင့် လှူဒါန်း၏။ ရံခါ အလုံးစုံသော မြို့သူအပေါင်းသည် ဆန္ဒတူစု၍ လှူဒါန်းကုန်၏။ ထိုအခါ လမ်း ခရီးတူအားဖြင့် လှူအပ်သောဆွမ်းသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ လူတို့သည် ဘုရားအမှူးရှိသောရဟန်းသံဃာအား လှူခြင်းငှါ ယာဂုကို ဆောင်ခဲ့ကုန်လော့ ခဲဘွယ်ကို ဆောင်ခဲ့ကုန်လော့ဟု ဆို၏။

ထိုအခါ တယောက်သော သူတပါးတို့၏ အခ စားအမှုလုပ်သော သူဆင်းရဲသည် ထိုအလှူ ပေးသောလမ်းခရီး၌နေလျက် ငါသည် ယာဂုကို လှူအံ့သောငှါမတတ်နိုင်၊ ခဲဘွယ်ကိုကား လှူအံ့ဟုကြံ၏။ ကြံပြီး၍ သိမ်မွေ့စွာသော ဆန်ကွဲကိုထောင်း၍ ရေဖြင့်ဆွတ်၍ မရိုးရွက်ဖြင့်ထုပ်၍ ပြာပူ၌ဖုတ်၍ ဤမုန့်ကို ဘုရားအား လှူအံ့ဟု ထိုမုန့်ကိုယူလျက်သွား၍ ဘုရားအထံတော်၌ ရပ်၏။ ခဲဘွယ်ယူခဲ့ကြကုန်လော့ဟု တခွန်းတည်းသောစကားကိုဆိုကာမျှ၌ ခပ်သိမ်းသောသူတို့၏ ရှေး ဦးစွာသွား၍ ထိုမုန့်ကို ဘုရားရှင်သပိတ်တော်၌ တည်စေ၍နေ၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် တပါးသောသူတို့သည် လှူအပ်သောခဲဘွယ်ကိုမယူမူ၍ ထိုမုန့်ခဲဘွယ်ကိုသာလျှင် ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ ထိုခဏ၌လျှင် သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မဟာဒုဂ္ဂတ၏ဆန်ကွဲမုန့်ခဲဘွယ်ကို စက်ဆုပ်တော်မမူဘဲ အမြိုက်သုဓာဘုတ်ကဲ့သို့ ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏ဟု မြို့အလုံးသည် တပြိုင်နက် အုတ် အုတ်ကျက်ကျက်ဖြစ်၏။ မင်း၏အမတ်အစရှိကုန်သော အယုတ်သဖြင့်တံခါးစောင့်တို့ကို အစ ပြု၍ အလုံးစုံသောသူတို့သည်လျှင် စည်းဝေးကုန်လျက် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးကုန်၍ မဟာဒုဂ္ဂတသို့ချဉ်းကပ်ကုန်လျက် အချင်းမဟာဒုဂ္ဂတ တရာယူ၍ နှစ်ရာယူ၍ ငါတို့အား အဘို့ကိုဝေလောဟု ဆိုကြကုန်၏။ မဟာဒုဂ္ဂတသည် ဘုရားရှင်ကိုမေးလျှောက်၍သိအံ့ဟု ဘုရားအထံတော်သို့လာ၍ ထိုအကြောင်းကို လျှောက်၏။

သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သီတင်းသည် ဥစ္စာကိုယူ၍၎င်း၊ မယူ၍၎င်း ခပ်သိမ်းသောသူတို့အား အဘို့ကိုဝေလောဟု မိန့်တော်မူ၍ မဟာဒုဂ္ဂတသည်ဥစ္စာကို ယူအံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ လူတို့သည် နှစ်ဆ, လေးဆအစရှိသည်တို့၏အစွမ်းအားဖြင့် ပေးကုန်လျက် ရွှေကိုးကုဋေတို့ကို ပေးကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အနုမောဒနာပြုပြီးသော် ကျောင်းတော်သို့ သွား၍ ရဟန်းတို့သည်ဝတ်ပြုပြီးသော် ဘုရားတို့၏ အဆုံးအမကို ပေးတော်မူ၍ ဂန္ဓကုဋိသို့ ဝင်တော်မူ၏။ မင်းသည် ညချမ်းသောအခါ၌ မဟာဒုဂ္ဂတကိုခေါ်၍ သူဌေးအရာဖြင့် ပူဇော်၏။ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ငါ့သျှင်တို့ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မဟာဒုဂ္ဂတသည် လှူအပ်သောမုန့်ခဲဘွယ်ကို မစက်မဆုပ် အမြိုက်သုဓာဘုတ်ကဲ့သို့ ဘုဉ်းပေးတော်မူ၏။ မဟာဒုဂ္ဂတသည်လည်း များစွာသောဥစ္စာကို၎င်း သူဌေးအရာကို၎င်းရ၍ ကြီးစွာသောစည်းစိမ်သို့ ရောက်လေ၏ဟုစကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်း ဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါသည် မဟာဒုဂ္ဂတ၏ ဆန်ကွဲမှုကို မစက်ဆုပ်သဖြင့် ဘုဉ်းပေးတော်မူသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရုက္ခဇိုဝ်းနတ်ဖြစ်၍ သုံးဆောင်ဘူး သလျှင်ကတည်း၊ ထိုအခါ ၌လည်း မဟာဒုဂ္ဂတသည် ငါ့ကိုမှီ၍ သူဌေးအရာကို ရဘူးသလျှင်ကတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကိုဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် တခုသောအရပ်ဝယ် ကြက်ဆူပင်စောင့် ရုက္ခဇိုဝ်းနတ် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ရွာ၌လူတို့သည် နတ်တို့ကိုကိုးကွယ်ကုန်၏။ ထိုအခါ တခုသောပွဲသဘင်သည် ရောက်လတ်သည်ရှိသော် လူတို့သည် မိမိတို့၏ရုက္ခဇိုဝ်းနတ်တို့အား ပူဇော်ခြင်းကိုပြုကုန်၏။ ထိုအခါ ဆင်းရဲစွာသောလူတယောက်သည် ရုက္ခဇိုဝ်းနတ်ကိုပူဇော်ကုန်သော လူတို့ကိုမြင်၍ တခုသောကြက်ဆူပင်ကိုသုတ်သင်၍ ပူဇော်၏။ လူတို့သည် မိမိမိမိတို့၏နတ်တို့အား အထူးထူး အပြားပြားရှိကုန်သော ပန်း နံ့သာ, နံ့သာပျောင်းတို့ကို၎င်း၊ ခဲဘွယ် ဇဉ်တို့ကို၎င်း ယူ၍သွားကုန်၏။ ထိုသူဆင်းရဲသည်ကား ဆန်ကွဲမုန့်ကို၎င်း, ရေ မှုတ်ဖြင့်ရေကို၎င်း ယူလျက်သွား၍ ကြက်ဆူပင်၏ အနီး၌ရပ်၍ နတ်တို့မည်သည်ကား နတ်ခဲဘွယ်ကိုသာ စားကုန်၏။ ငါ၏နတ်သည် ဆန်ကွဲမုန့်ကိုမစားလတ္တံ့၊ ဤဆန်ကွဲမုန့်ဖြင့် အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ နတ်မင်းအား ငါမပေးပြီ၊ ငါသည်ပင် ဆန်ကွဲမုန့်ကို စားအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအရပ်မှလျှင် ပြန်လည်၏။

ဘုရားလောင်းသည် ကြက်ဆူင်ခွ၌ရပ်၍ အိုယောက်ျား သင်သည် အကယ်၍ စည်းစိမ်ရှင်ဖြစ်ငြားအံ့၊ ငါ့အား ကောင်းသောခဲဘွယ်ကို ပေးရာ၏။ သင်သည်ကား ဆင်းရဲ၏။ ငါသည် မုန့်ကိုမစားမူ၍ တပါးသော ခဲဘွယ်ကိုအဘယ်ကြောင့် စားအံ့နည်း၊ ငါ၏အဘို့ကို မပျက်စီးစေလင့်ဟု ဆိုလို၍-

၁၀၉။ ယထန္နော ပုရိသော ဟောတိ၊ တထန္နာ တဿ ဒေဝတာ။
အာဟရေတံ ကုဏ္ဍပူဝံ၊ မာ မေ ဘာဂံ ဝိနာသယ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀၉။ ပုရိသ၊ အို-ယောက်ျား ပုရိသော၊ နတ်တို့ကို ကိုးကွယ်သောယောက်ျားသည်။ ယထန္နော၊ အကြင်သို့ သဘောရှိသောအာဟာရကို စားသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဿ၊ ထိုယောက်ျား၏။ ဒေဝတာ၊ နတ်သည်။ တထန္နာ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော ဘောဇဉ်ကို စားသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ဧတံ ကုဏ္ဍပူဝံ၊ ထိုဆန်ကွဲမုန့်ကို။ အာဟရ၊ ဆောင်ခဲ့လော။ မေ၊ ငါ၏။ ဘာဂံ၊ အဘို့ကို။ မာ ဝိနာသယ၊ မပျက်စီးစေလင့်။

ထိုဆင်းရဲသောယောက်ျားသည် ပြန်လျှက် ဘုရားလောင်းကိုကြည့်၍ ပူဇော်ခြင်းကိုပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဆန်ကွဲမုန့်မှ ဩဇာကိုစား၍ အိုယောက်ျား အဘယ်အကျိုးငှါ ငါ့ကိုလုပ်ကျွေးသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်အကျွန်ုပ်သည် ဆင်း ရဲ၏။ အရှင်နတ်မင်းကိုမှီ၍ ဆင်းရဲသောအဖြစ်မှ လွတ်လို၏။ ထို့ကြောင့် ရှင်နတ်မင်းကို လုပ် ကျွေး၏ဟုဆို၏။ အိုယောက်ျား သင်မစိုးရိမ်လင့်၊ သင်သည် ကျေးဇူးကိုသိတတ်သော ကျေးဇူးကိုဆပ်တတ်သော ငါ့အား ပူဇော်ခြင်းကိုပြုအပ်၏။ ဤကြက်ဆူပင်ကိုရံ၍ ရွှေအိုးတို့သည် လည်ချင်းထိ၍တည်ကုန်၏။ သင်သည် မင်းအား ကြား လျှောက်၍ လှည်းတို့ဖြင့် ဥစ္စာကိုဆောင်စေ၍ မင်းယင်ပြင်၌ စုပုံလော၊ မင်းသည် သင့်အားနှစ်သက်၍ သူဌေးအရာကို ပေးလတ္တံ့ဟု ဆို၍ ဘုရားလောင်းသည် ကွယ်၏။ ထိုသူဆင်းရဲသည် ဘုရားလောင်းဆိုတိုင်း ပြု၏။ မင်းသည်လည်း သူဆင်းရဲအား သူဌေးအရာကို ပေး၏။ ဤသို့ သူဆင်းရဲသည် ဘုရားလောင်းကို မှီ၍ ကြီးစွာသောစည်းစိမ်သို့ရောက်၍ ကံအားလျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ သူဆင်းရဲသည်လျှင် ထိုအခါ သူဆင်းရဲ ဖြစ်ဘူးပြီး ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ကြက်ဆူပင်စောင့်နတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။