မာတိကာသို့ ခုန်သွားရန်

ကုမ္ဘကာရဇာတ်

ဝီကီရင်းမြစ် မှ
ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု
by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်
၄၀၈။ ကုမ္ဘကာရဇာတ် (၇-၂-၃)
778ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု — ၄၀၈။ ကုမ္ဘကာရဇာတ် (၇-၂-၃)မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်


သတ္တကနိပါတ် - ဂန္ဓာရဝဂ်

၃။ ကုမ္ဘကာရဇာတ်

ကိလေသာတို့၏ အလိုသို့ မလိုက်သင့်ကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အမ္ဗာဟမဒ္ဒံ ဝနမန္တရသ္မိံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကုမ္ဘကာရဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကိလေသာအား နှိပ်စက်ခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် ပညာသဇာတ်၌ ထင်စွာ ဖြစ်လတ္တံ့။ ထိုအခါ၌ကား သာဝတ္ထိပြည်၌ ငါးရာကုန်သော အဆွေ ခင်ပွန်းတို့သည် ရဟန်းပြုကုန်၍ ဇေတဝန်ကျောင်းတော် အတွင်း၌ နေကုန်လျက် သန်းခေါင်ယံအခါ၌ ကာမဝိတက်ကို ကြံကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ်တော်၏ သာဝကတို့ကို ညဉ့်သုံးကြိမ် နေ့သုံးကြိမ် ဤသို့ ညဉ့်နေ့ ခြောက်ကြိမ် သာဝကတို့ကို ကြည့်လျက် ယစ်မသည် အဥကို စောင့်သကဲ့သို့။ စာမရီသည် အမြီးကို စောင့်သကဲ့သို့။ အမိသည် ချစ်စွာသောသားကို စောင့်သကဲ့သို့။ မျက်စိတစ်ဖက်သာ ရှိသော ယောက်ျားသည် မျက်စိတစ်ဖက်ကို စောင့်သကဲ့သို့ ထိုခဏ၌ဖြစ်သော ကိလေသာရှိသော ရဟန်းတို့ကို နှိပ်၏။

ထိုမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုနေ့ သန်းခေါင်ယံ အခါ၌ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်ကို စုံစမ်းလျက် ထိုရဟန်းတို့၏ အတွင်း၌ ဤကိလေသာသည် ပွားသည်ရှိသော် အရဟတ္တဖိုလ်၏ အကြောင်းကို ဖျက်လတ္တံ့၊ ယခုအခါ၌လျှင် ထိုရဟန်းတို့အား ကိလေသာကိုနှိပ်၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပေးအံ့ ဟု ဂန္ဓကုဋိမှ ထွက်တော်မူ၍ အာနန္ဒာမထေရ်ကို ခေါ်တော်မူ၍ အာနန္ဒာ- ဇေတဝန် ကျောင်းတော်အတွင်း၌ နေကုန်သော ရဟန်းတို့ကို စည်းဝေးစေလော့ ဟု စည်းဝေးစေ၍ ခင်းအပ်သော ဘုရားနေရာ၌ နေတော်မူ၍ အတွင်း၌ဖြစ်သော ကိလေသာတို့၏ အလိုသို့ လိုက်ခြင်းငှာ မသင့်၊ ကိလေသာသည် ပွားလတ်သော် ရန်သူကဲ့သို့ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေတတ်၏။ ရဟန်းမည်သည် အနည်းငယ်လည်းဖြစ်သော ကိလေသာကို နှိပ်ခြင်းငှာ သင့်၏။ ပညာရှိတို့သည် အနည်းငယ်သောအာရုံကိုမြင်၍ အတွင်း၌ဖြစ်သော ကိလေသာကိုနှိပ်၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေကုန်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဗာရာဏသီ မြို့တံခါးရွာ၌ အိုးထိန်းသည်အမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် ဥစ္စာကိုဖြစ်စေ၍ တစ်ယောက်သော သားနှင့် သမီးကိုရ၍ အိုးထိန်းသည်တို့၏ အမှုကိုမှီ၍ သားမယားတို့ကို မွေး၏။

ကလိင်္ဂမင်း သရက်ပင် သံဝေဂ

ထိုအခါ ကလိင်္ဂတိုင်း ဒန္တပူရမြို့၌ ကရဏ္ဍကမည်သောမင်းသည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဥယျာဉ်သို့ သွားသည်ရှိသော် ဥယျာဉ်တံခါး၌ အသီးဝန်ကိုဆောင်သော ချိုသော အသီးရှိသော သရက်ပင်ကိုမြင်၍ မြတ်သော ဆင်ကျောက် ကုန်းထက်၌ နေလျက်လျှင် လက်ကိုဆန့်၍ သရက်ခိုင်ကို ဆွတ်၍ ဥယျာဉ်သို့ဝင်၍ မင်္ဂလာကျောက်ဖျာ၌ နေလျက် ပေးအပ်သည်နှင့် ယှဉ်သောသူတို့ပေး၍ သရက်သီးကို စား၏။ မင်းသည် ယူအပ်သော ကာလမှ စ၍ ကြွင်းသောသူတို့မည်သည် ယူအပ်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် အမတ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ ပုဏ္ဏားသူကြွယ် အစရှိသော သူတို့သည်လည်းကောင်း သရက်သီးတို့ကို ကျစေ၍ စားကုန်၏။ နောက်မှ လာကုန်သောသူတို့သည် သစ်ပင်သို့တက်၍ ဆောက်ပုတ်တို့ဖြင့် ချွေ၍ အခက်စနောင့်စနင်းရှိသည်ကိုပြု၍ စိမ်းသော သရက်သီးကိုလည်း မကြွင်းမကျန်စေမူ၍ စားကုန်၏။

မင်းသည် တစ်နေ့ပတ်လုံး ဥယျာဉ်၌ကစား၍ ညအခါ တန်ဆဆင်သော မြတ်သော ဆင်ကျောက်ကုန်း၌ နေ၍ သွားသည်ရှိသော် ထိုသရက်ပင်ကို မြင်၍ ဆင်းသက်၍ သရက်ပင်ရင်းသို့ သွား၍ သရက်ပင်ကို ကြည့်၍ ဤသရက်ပင်သည် နံနက် အခါ၌လျှင် ကြည့်ကုန်သော သူတို့အား မရောင့်ရဲခြင်းကို ပြု၏။ အသီးဝန်ကို ဆောင်၏။ တင့်တယ်စွာ တည်၏။ ယခုအခါ ယူအပ်သော အသီးရှိသည်ဖြစ်၍ အခက် စနောင့် စနင်း ရှိ၏။ မတင့်တယ်သည်ဖြစ်၍ တည်၏ ဟု ကြံ၍ တစ်ဖန် တစ်ပါးသောအရပ်သို့ ကြည့်လတ်သော် အသီးမရှိသော သရက်ပင်ကိုမြင်၍ ဤသရက်ပင်သည် မိမိ၏ အသီးမရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ပတ္တမြားတောင်ကဲ့သို့ တင့်တယ်စွာတည်၏။ ဤသရက်ပင်သည် အသီးရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဤသို့ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ရ၏။ ဤအိမ်၏အလယ်၌ နေခြင်းသည်လည်း အသီးရှိသော သရက်ပင်နှင့် တူ၏။ ရဟန်းအဖြစ်သည် အသီးမရှိသော သရက်ပင်နှင့် တူ၏။ ဥစ္စာရှိသော သူအားသာလျှင် ဘေးရှိ၏။ ဥစ္စာမရှိသောသူကား ဘေးမရှိ။ ငါသည်လည်း အသီးမရှိသော သရက်ပင်ကဲ့သို့ ဖြစ်ရာ၏ ဟု အသီးရှိသော သရက်ပင်ကို အာရုံပြု၍ သရက်ပင်ရင်း၌ တည်လျက်လျှင် လက္ခဏာရေး သုံးပါးတို့ကို မှတ်၍ ဝိပဿနာကို ပွားစေ၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၍ ယခု ငါသည် အမိဝမ်းဟူသော ကုဋိကို ဖျက်ဆီးအပ်ပြီ၊ ဘုံသုံးပါးတို့၌ ပဋိသန္ဓေကို ဖျက်ဆီးအပ်ပြီ၊ သံသရာဟူသော မစင်မြေကို သုတ်သင်အပ်ပြီ၊ ငါသည် မျက်ရည်သမုဒ္ဒရာကို ခြောက်စေအပ်ပြီ၊ အရိုးတံတိုင်းကို ချိုးဖျက်အပ်ပြီ၊ ငါအား တစ်ဖန် ပဋိသန္ဓေသည် မရှိ ဟု ဆင်ခြင်လျက် ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်လျက် တည်၏။

ထိုအခါ မင်းကို အမတ်တို့သည် မြတ်သောမင်းကြီး ရပ်နေတော်မူသည်ကား ကြာမြင့်ပြီ ဟု ဆိုကုန်၏။ အမတ်တို... ငါသည် မင်းမဟုတ်ပြီ၊ ငါတို့သည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ မည်ကုန်၏ ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး... ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့မည်သည် သင်မင်းကြီးတို့ကဲ့သို့ မဖြစ်ကုန်ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသို့ မဖြစ်ကုန်သော် အဘယ်သို့ သဘောရှိကုန်သနည်း ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး... ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ချအပ်သော ဆံမုတ်ဆိတ်ရှိကုန်၏။ ဖန်ရည်စွန်းသော အဝတ်ကို ဝတ်ကုန်၏။ အမျိုး ၌လည်းကောင်း အခြွေအရံ၌ လည်းကောင်း ငြိတွယ်ခြင်း မရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ လေကြောင့်ပြတ်သော တိမ်နှင့်တူကုန်၏။ ရာဟုခံတွင်းမှ လွတ်သော လနှင့် တူကုန်၏။ ဟိမဝန္တာဝယ် နန္ဒမူ လိုဏ်၌ နေကုန်၏။ အရှင်မင်းကြီး ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ဤသို့ သဘောရှိကုန်၏ ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုခဏ၌ မင်းသည် လက်ကိုချီ၍ ဦးခေါင်းကို သုံးသပ်၏။ ထိုခဏ၌ မင်းအား လူ့အသွင်သည် ကွယ်၏။ ရဟန်းအသွင်သည် ထင်ရှား ဖြစ်၏။ သင်္ကန်းသုံးထည် သပိတ် ပဲခွပ် အပ် ခါးပန်း ရေစစ်နှင့်တကွ ရှစ်ပါးကုန်သော ထိုပရိက္ခရာတို့သည် ကမ္မဋ္ဌာန်းစီးဖြန်းခြင်းနှင့်ယှဉ်သော ရဟန်းအား လျောက်ပတ်ကုန်၏။ ဤသို့ ဆိုအပ်ကုန်သော ရဟန်းတို့၏ ပရိက္ခရာတို့သည် ကိုယ်၌ ရောက်ကုန်သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ကောင်းကင်၌ရပ်၍ လူအများအား အဆုံး အမကိုပေး၍ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ဟိမဝန္တာဝယ် နန္ဒမူ လိုဏ်သို့လျှင် သွား၏။

ဂန္ဓာရမင်း လက်ကောက်သံ သံဝေဂ

ဂန္ဓာရတိုင်း တက္ကသိုလ်ပြည်၌လည်း နဂ္ဂဇိမည်သော မင်းသည် အထက်ပြာသာဒ်ဝယ် မြတ်သော ပလ္လင်အလယ်၌ နေလျက် လက်တစ်ဖက် တစ်ဖက်၌ တစ်ခုတစ်ခုသော ပတ္တမြားလက်ကောက်ကို ဝတ်၍ အနီး၌နေ၍ နံ့သာသွေးသော မိန်းမတစ်ယောက်ကိုမြင်၍ ဤလက် ကောက်တို့သည် တစ်ခုတစ်ခုစီ၏ အဖြစ်ဖြင့် အချင်းချင်း မထိကုန်၊ မမြည်ကုန် ဟု ကြည့်လျက်နေ၏။ ထို့နောင်မှ ထိုမိန်းမသည် လက် ယာလက်မှ လက်ကောက်ကို လက်ဝဲ၌လျင် ဝတ်၍ လက်ယာလက်ဖြင့် နံ့သာကိုငင်၍ သွေးအံ့သောငှာ အားထုတ်၏။ လက်ဝဲလက်၌ ပတ္တ မြားလက်ကောက်သည် အဖော်ကိုစွဲ၍ ထိခိုက်လျက် အသံကိုပြု၏။ မင်းသည် ထိုလက် ကောက် နှစ်ခုတို့သည် အချင်းချင်းထိကုန်၍ မြည်ကုန်သည်တို့ကို မြင်၍ ဤလက်ကောက်သည် တစ်ခုတစ်ခုသော ကာလ၌ မထိ၊ အဖော်ကိုစွဲ၍ ထိ၏။ အသံကိုပြု၏။ ဤအတူလျှင် သတ္တဝါတို့သည် တစ်ယောက်အထီးတည်း နေကုန်သော် မထိကုန်၊ ခိုက်ရန် မဖြစ်ကုန်၊ နှစ်ယောက် သုံးယောက်ဖြစ်ကုန်၍ အချင်းချင်းထိကုန်၏။ ငါသည် ဤဂန္ဓာရတိုင်း၌ နှစ်ပြည် ထောင်တို့၌ နေကုန်သော သူတို့ကို စီရင်၏။ ငါသည်လည်း တစ်ခုသောလက်ကောက်နှင့် တူသည်ဖြစ်၍ သူတစ်ပါးကို မစီရင်မူ၍ မိမိကိုယ်ကိုသာလျှင် စီရင်သဖြင့် နေခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ထိသော လက်ကောက်ကို အာရုံပြု၍ ထိုင်မြဲတိုင်းဖြင့်သာလျှင် လက္ခဏာရေး သုံးပါးတို့ကိုမှတ်၍ ဝိပဿနာကို ပွားစေ၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၏။ (ကြွင်းသောစကားသည် ရှေးနှင့် တူသလျှင်တည်း။ )

ဝိဒေဟမင်း သားတစ်သံဝေဂ

ဝိဒေဟတိုင်း မိထိလာပြည်၌ နိမိမည်သောမင်းသည် နံနက်စာစားပြီးသော် အမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် ဖွင့်သော လေသာပြတင်းဖြင့် ခရီးအကြားကို ကြည့်လျက် ရပ်၏။ ထိုအခါ တစ်ခုသောစွန်သည် အမဲဈေးမှ သားတစ်ကိုယူ၍ ကောင်းကင်သို့ပျံ၏။ ထိုစွန်ကို ထိုမှဤမှ လင်းတ အစရှိကုန်သော ငှက်တို့သည် ခြံရံ၍ အာဟာရဟူသော အကြောင်းကြောင့် နှုတ်သီးဖြင့် ထိုးကုန်လျက် အတောင်တို့ဖြင့် ခတ်ကုန်လျက် ခြေဖြင့် နင်းကုန်လျက် လိုက်ကုန်၏။ ထိုသားတစ်ကိုယူသော စွန်သည် မိမိအား ညှဉ်းဆဲခြင်းကို သည်းမခံနိုင်သည်ဖြစ်၍ ထိုသားတစ်ကို စွန့်၏။ တစ်ခုသော ငှက်သည် ယူ၏။ ထိုငှက်တို့သည် သားတစ်ကိုစွန့်သော ငှက်ကို လွှတ်၍ သားတစ်ကိုယူသော ငှက်ကို လိုက်ကုန်၏။ ထိုငှက်သည် စွန့်အပ်သော သားတစ်ကို တစ်ပါးသောငှက်သည် ယူပြန်၏။ ထိုငှက်တို့သည်လည်း ထို့အတူလျှင် ညှဉ်းဆဲကုန်၏။ မင်းသည် ထိုငှက်တို့ကို မြင်၍ အကြင်ငှက်သည် သားတစ်ကိုယူ၏။ ထိုငှက်အားသာလျှင် ဆင်းရဲ၏။ အကြင် အကြင်ငှက်သည် လွှတ်၏။ ထိုထိုငှက်အားသာလျှင် ချမ်းသာ၏။ ဤငါးပါးကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့ကိုလည်း အကြင်အကြင်သူသည် ယူ၏။ ထိုထိုသူသည် ဆင်းရဲ၏။ မယူသော သူအားသာလျှင် ချမ်းသာ၏။ ဤကာမဂုဏ်တို့သည် များစွာကုန်သော သူတို့အား ဆက်ဆံကုန်၏။ ငါ့အားကား တစ်သောင်း ခြောက်ထောင်ကုန်သော မောင်းမတို့သည် ရှိကုန်၏။ စွန်သည် နှုတ်သီးမှ သားတစ်ကို လွှတ်သကဲ့သို့ ငါသည် ငါးပါးကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့ကို စွန့်၍ ချမ်းသာစွာ ပြုခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ မင်းသည် အသင့်အားဖြင့် နှလုံးသွင်းလျက် တည်မြဲတိုင်းလျှင် လက္ခဏာရေး သုံးပါးတို့ကို မှတ်၍ ဝိပဿနာကိုပွားစေ၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၏။ (ကြွင်းသောစကားသည် ရှေးဝတ္ထုနှင့် တူသလျှင်တည်း။ )

ပဉ္စာလမင်း ကိလေသာသံဝေဂ

ဥတ္တရပဉ္စာလတိုင်း ကပိလမြို့၌ ဒုမ္မုခ မည်သောမင်းသည် နံနက်စာ စားပြီးသော် ခပ်သိမ်း သော တန်ဆာတို့ဖြင့်တန်ဆာဆင်ပြီးလျှင် အမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် ဖွင့်အပ်သော လေသာပြတင်းဖြင့် မင်းရင်ပြင်ကို ကြည့်လျက်တည်၏။ ထိုခဏ၌ နွားခြံတံခါးကို ဖွင့်ကုန်၏။ ဥသဘတို့သည် ခြံမှထွက်ကုန်၍ ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် တစ်ခုသော နွားမသို့ လိုက်ကုန်၏။ ထိုဥသဘတို့တွင် တစ်ခုသော ထက်သော ဦးချိုရှိသော ဥသဘကြီးသည် လာလတ်သော် တစ်ပါးသော ဥသဘကိုမြင်၍ ကိလေသာ၌ ဝန်တိုခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ ထက်သော ဦးချိုဖြင့် ပေါင်ကြား၌ ဝှေ့၏။ ထိုဥသဘအား ဝှေ့ရာမှ အအူတို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ထိုဥသဘသည် ထိုအရပ်၌လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ မင်းသည် ထိုဥသဘကိုမြင်၍ ဤသတ္တဝါတို့သည် တိရစ္ဆာန်တို့ကို အစပြု၍ ကိလေသာ၏ အစွမ်းဖြင့် ဆင်းရဲခြင်းသို့ရောက်၏။ ဤဥသဘသည် ကိလေသာကိုမှီ၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ တစ်ပါးသော သတ္တဝါတို့သည်လည်း ကိလေသာ၏ အစွမ်းအားဖြင့် တုန်လှုပ်၏။ ငါသည် ဤသတ္တဝါတို့ကို တုန်လှုပ်စေတတ်သော ကိလေသာတို့ကို ပယ်အံ့သောငှာ သင့်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ မင်းသည် ရပ်လျက်လျှင် လက္ခဏာရေး သုံးပါးတို့ကို မှတ်၍ ဝိပဿနာကို ပွားစေ၍ ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၏။ (ကြွင်းစကားသည် ရှေးနှင့် တူသလျှင်ကတည်း။ )

ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ လေးဆူကုန်သော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ဆွမ်းခံအခါကို မှတ်၍ နန္ဒမူလိုဏ်မှ ထွက်၍ အနဝတတ်အိုင်၌ နာဂလတာ မည်သော တံပူကိုစား၍ ပြု အပ်ပြီးသော ကိုယ်လက်သုတ်သင်ခြင်း ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆေးဒန်း မြင်းသီလာဖြင့်ပြီးသော ကျောက်ဖျာအပြင်၌ သင်းပိုင်ကို ပြင်ဝတ်၍ သပိတ်သင်္ကန်းကို ယူ၍ တန်ခိုးဖြင့် ကောင်းကင်သို့ ပျံ၍ ငါးပါးသော အဆင်းရှိသော တိမ်တိုက်တိုက် နင်းကုန်လျက် သွားကုန်၍ ဗာရာဏသီမြို့ တံခါးရွာ၏ အနီး၌ သက်၍ တစ်ခုသော ချမ်းသာရာအရပ်၌ သင်္ကန်းရုံ၍ သပိတ်ကိုယူ၍ ရွာသို့ဝင်၍ ဆွမ်းအလို့ငှာ သွားကုန်လတ်သော် ဘုရားလောင်း၏ အိမ်တံခါးသို့ ရောက်ကုန်၏။

အိုးထိန်းသည် တရားနာရပုံ

ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို မြင်၍ နှစ်သက်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အိမ်သို့သွား၍ ခင်းအပ်သော နေရာ၌ နေစေ၍ အလှူရေစက်ကို လှူ၍ မြတ်သောခဲဖွယ်ဖြင့် လုပ်ကျွေး၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌ နေ၍ သံဃာ့ထေရ်ကို ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့၏ ရဟန်း

အဖြစ်သည် အလွန်လျှင် တင့်တယ်၏။ အရှင်ဘုရားတို့၏ ဣန္ဒြေသည် အထူးသဖြင့် ကြည် လင်ကုန်၏။ အရေအဆင်းတို့သည် စင်ကြယ်ကုန်၏။ အဘယ်အာရုံကို မြင်၍လျှင် အရှင်ဘုရားတို့သည် ဤဆွမ်းခံသော အကျင့်ရှိသော ရဟန်းအဖြစ်သို့ ကပ်ကုန်သနည်း ဟု မေး၏။ သံဃာ့ထေရ်ကိုသကဲ့သို့ ထို့အတူ ကြွင်းကုန်သော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သို့ ကပ်၍လည်း မေး၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းအား ထိုလေးဆူကုန်းသာ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ဤမည်သောမြို့၌ ဤမည်သောတိုင်း၌ ဤမည်သော မင်းဖြစ်၏ ဤသို့ အစရှိသော နည်းဖြင့် မိမိတို့၏ တောထွက်ခြင်း ဝတ္ထုတို့ကို ဆိုလို၍ အစဉ်သဖြင့်-

၉၀။ အမ္မာဟ မဒ္ဒံ ဝနမန္တရသ္မိံ၊
နီလောဘာသံ ဖလိတံ သံဝိရူဠှံ။
တမဒ္ဓသံ ဖလဟေတု ဝိဘဂ္ဂံ၊
တံ ဒိသွာ ဘိက္ခာစရိယံ စရာမိ။
၉၁။ သေလံ သုမဋ္ဌံ နရဝီရနိဋ္ဌိတံ၊
နာရီ ယုဂံ ဓာရယိ အပ္ပသဒ္ဒံ။
ဒုတိယဉ္စ အာဂမ္မ အဟောသိ သဒ္ဒေါ၊
တံ ဒိသွာ ဘိက္ခာစရိယံ စရာမိ။
၉၂။ ဒိဇော ဒိဇံ ကုဏပ မာဟရန္တံ၊
ဧကံ သမာနံ ဗဟုကာ သမေစ္စ။
အာဟာရဟေတု ပရိပါတယိံသု၊
တံ ဒိသွာ ဘိက္ခာစရိယံ စရာမိ။
၉၃။ ဥသဘာဟ မဒ္ဒံ ယူထဿ မဇ္ဈေ၊
စလက္ကကုံ ဝဏ္ဏဗလူပပန္နံ။
တမဒ္ဒသံ ကာမဟေတု ဝိတုန္နံ၊
တံ ဒိသွာ ဘိက္ခာစရိယံ စရာမိ။

ဟူသော ဤတစ်ဂါထာ တစ်ဂါထာစီတို့ကို ရွတ်ကုန်၏။

၉၀။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝနမန္တရသ္မိံ၊ သရက်တာ၏ အလယ်၌။ နီလောဘာသံ၊ ညိုသောအရောင်ရှိသော။ ဖလိတံ၊ အသီးနှင့်ပြည့်စုံသော။ သံဝိရူဠှံ၊ စည်ပင်ပြန့်ပွားသော။ အမ္ဗံ၊ သရက်ပင်ကို။ အဒ္ဒံ၊ ဥယျာဉ်သို့အဝင် လက်ဦးမြင်၏။ ဖလဟေတု၊ အသီးဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဝိဘဂ္ဂံ၊ ပျက်စီးသော။ တံ၊ ထိုသရက်ပင်ကိုပင်။ အဒ္ဒသံ၊ အထွက်၌ တစ်ဖန် မြင်ပြန်၏။ တံ၊ ထိုသရက်ပင်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဘိက္ခာစရိယံ၊ ဆွမ်းခံသော အကျင့်ကို။ စရာမိ၊ ကျင့်၏။

၉၁။ နာရီ၊ မိန်းမသည်။ သေလံ၊ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော။ သုမဋ္ဌံ၊ အလွန်ပြေပြစ်သော။ နရဝီရနိဋ္ဌိတံ၊ ပညာရှိသော လူတို့သည် စီရင်အပ်သော။ အပ္ပသဒ္ဒံ၊ အသံမရှိသော။ ယုဂံ၊ တစ်ဖက်တစ်ဖက်၌ တစ်ခုတစ်ခုသော လက်ကောက်အစုံကို။ ဓာရယိ၊ ဆောင်၏။ ၊ ဆက်၍ဆိုအံ့။ ဒုတိယံ၊ လက် ယာဘက်မှ လက်ဝဲဘက်သို့ ပေါင်း၍ ဆင်ယင်သော နှစ်ခုမြောက် အဖော်ဖြစ်သော လက် ကောက်ကို။ အာဂမ္မ၊ စွဲ၍။ သဒ္ဒေါ၊ အသံသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်၏။ တံ၊ ထိုလက် ကောက်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အဟံ၊ သည်။ ဘိက္ခာစရိယံ၊ ဆွမ်းခံသော အကျင့်ကို။ စရာမိ၊ ကျင့်၏။

၉၂။ ကုဏပံ၊ သားတစ်ကို။ အာဟရန္တံ၊ ဆောင်သည်။ သမာနံ၊ ဖြစ်သော။ ဧကံ ဒိဇံ၊ ငှက်တစ်ခုကို။ ဗဟုကာ၊ များကုန်သော။ ဒိဇာ၊ ငှက်တို့သည်။ သမေစ္စ၊ အညီအညွတ် စည်းဝေး၍။ အာဟာရဟေတု၊ အာဟာရဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ပရိပါတယိံသု၊ ထိုးဆွ၍ လိုက်ကုန်၏။ တံ၊ ထိုငှက်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဘိက္ခာစရိယံ၊ ဆွမ်းခံသောအကျင့်ကို။ စရာမိ၊ ကျင့်၏။

၉၃။ ယူထဿ၊ နွားအပေါင်း၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ စလက္ကကုံ၊ လှုပ်သော လဘို့ရှိသော။ ဝဏ္ဏဗလူပပန္နံ၊ အဆင်းအားဖြင့်ပြည့်စုံသော။ ဥသဘံ၊ ဥသဘကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဒ္ဒံ၊ မြင်၏။ ကာမဟေတု၊ ကာမဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ ဝိတုန္နံ၊ နှိပ်စက်အပ်သော။ တံ၊ ထိုဥသဘကို။ အဒ္ဒသံ၊ မြင်ပြန်၏။ တံ၊ ထိုဥသဘကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဘိက္ခာစရိယံ၊ ဆွမ်းခံသောအကျင့်ကို။ စရာမိ၊ ကျင့်၏။

ရဟန်းပြုလို၍ မယားကို မှာပြီ

ဘုရားလောင်းသည် တစ်ခုတစ်ခုသော ဂါထာကို နာရ၍ အရှင်ဘုရားတို့- ကောင်းစွ ကောင်းစွ၊ ထိုအာရုံသည် အရှင်ဘုရားတို့အားသာလျှင် လျှောက်ပတ်၏ ဟု တစ်ဆူ တစ်ဆူသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား ချီးမွမ်းခြင်းကိုပြု၏။ လေးဆူကုန်သော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ဟောအပ်သော ထိုဓမ္မဒေသနာကို နာရ၍ အိမ်၌နေခြင်းဖြင့် အလိုမရှိသည်ဖြစ်၍ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ဖဲကုန်လတ်သော် နံနက်စာစားပြီး၍ ချမ်း သာစွာနေလျက် မယားကို ခေါ်၍ ရှင်မ ဤလေးဆူကုန်သော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် မင်းအဖြစ်ကို စွန့်၍ ရဟန်းပြု၍ ပလိဗောဓ မရှိကုန်သည် ဖြစ်၍ ချမ်းသာသဖြင့် လွန်စေကုန်၏။ ငါသည်ကား အခစားသဖြင့် အသက်ကို မွေး၏။ ငါ့အား အိမ်၌နေသဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်း။ သင်သည် သားငယ်တို့ကို သင်္ဂြိုဟ်၍သာ အိမ်၌ နေရစ်လော့ ဟု ဆိုလို၍-

၉၄။ ကရဏ္ဍကော ကလိင်္ဂါနံ၊ ဂန္ဓာရာနဉ္စ နဂ္ဂဇိ။
နိမိရာဇာ ဝိဒေဟာနံ၊ ပဉ္စာလာနဉ္စ ဒုမ္မုခေါ။
ဧတေ ရဋ္ဌာနိ ဟိတွာန၊ ပဗ္ဗဇိံသု အကိဉ္စနာ။
၉၅။ သဗ္ဗပိမေ ဒေဝသမာ သမာဂတာ၊
အဂ္ဂိယထာ ပဇ္ဇလိတော တထေဝိမေ။
အဟမ္ပိ ဧကော စရိဿာမိ ဘဂ္ဂဝိ၊
ဟိတွာန ကာမာနိ ယထောဓိကာနိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၉၄။ ဘဂ္ဂဝိ၊ အိုးထိန်းသည်မ။ ကာလိင်္ဂါနံ၊ ကလိင်္ဂတိုင်းသူတို့၏။ ကရဏ္ဍကော၊ ကရဏ္ဍကမင်းလည်းကောင်း။ ဂန္ဓာရာနံ၊ ဂန္ဓာရတိုင်းသူတို့၏။ နဂ္ဂဇိ စ၊ နဂ္ဂဇိမင်းလည်းကောင်း။ ဝိဒေဟာနံ၊ ဝိဒေဟတိုင်းသူတို့၏။ နိမိရာဇာ စ၊ နိမိမင်းလည်းကောင်း။ ပဉ္စာလာနံ၊ ပဉ္စာလတိုင်းသူတို့၏။ ဒုမ္မုခေါ စ၊ ဒုမ္မုခမင်းလည်းကောင်း။ ဧတေ၊ ထိုလေးပါးကုန်သော မင်းတို့သည်။ ရဋ္ဌာနိ၊ တိုင်းတို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ အကိဉ္စနာ၊ ပလိဗောဓ မရှိကုန် သည်ဖြစ်၍။ ပဗ္ဗဇိံသု၊ ရဟန်းပြုကုန်၏။

၉၅။ ဘဂ္ဂဝိ၊ အိုးထိန်းသည်မ။ သဗ္ဗေပိ၊ အလုံးစုံလည်းဖြစ်ကုန်သော။ ဣမေ၊ ဤပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည်။ ဒေဝသမာ၊ ဝိသုဒ္ဓိနတ်ဖြစ်ကုန်သော ရှေးပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့နှင့် တူကုန်၏။ သမာဂတာ၊ ရှေးပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့နှင့် အတူတကွလာကုန်၏။ အဂ္ဂိ၊ မီးသည်။ ပဇ္ဇလိတော ယထာ၊ တောက်ပသကဲ့သို့။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ ဣမေ၊ ဤပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည်။ ပဇ္ဇလန္တိ၊ တောက်ပကုန်၏။ ဘဂ္ဂဝိ၊ အိုးထိန်းသည်မ။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ ယထောဓိကာနိ၊ အကြင် အကြင် ရူပါရုံ အစရှိသော အပိုင်းအခြားအားဖြင့် တည်ကုန်သော။ ကာမာနိ၊ ဝတ္ထုကာမတို့ကို။ ဟိတွာန၊ စွန့်၍။ ပဗ္ဗဇိတွာ၊ ရဟန်း ပြုပြီး၍။ ဧကော၊ တစ်ယောက်ထီးတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။

မယား ရသေ့မဝတ်

မယားသည် ဘုရားလောင်း၏ စကားကိုကြား၍ သခင် ကျွန်ုပ်၏လည်း ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏ တရားစကားကို နာရသော ကာလမှစ၍ အိမ်၌ စိတ်သည် မတည် ဟု ဆိုလို၍-

၉၆။ အယမေဝ ကာလော န ဟိ အညော အတ္ထိ၊
အနုသာသိတာ မေ န ဘဝေယျ ပစ္ဆာ။
အဟမ္ပိ ဧကာ စရိဿာမိ ဘဂ္ဂဝ၊
သကုဏီဝ မုတ္တာ ပုရိသဿ ဟတ္ထာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၉၆။ ဘဂ္ဂဝ၊ အိုးထိန်းသည်။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မေ၊ ငါ့အား။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အနုသာသိတာ၊ ဆုံးမအပ်သည်။ န ဘဝေယျ၊ မဖြစ်ရာ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အယမေဝ၊ ဤအခါသည်သာလျှင်။ ကာလော၊ ရဟန်းပြုအံ့သောအခါတည်း။ အညော၊ တစ်ပါးသော ရဟန်းပြုအံ့သော ကာလသည်။ န ဟိ အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။ ပုရိသဿ၊ ငှက်ခတ်သော ယောကျ်ား၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်သော။ သကုဏီဝ၊ ငှက်မကဲ့သို့။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ ဧကာ၊ တစ်ယောက်ထီတည်း။ စရိဿာမိ၊ ကျင့်အံ့။

အိုးထိန်းသည် ရသေ့ဝတ်

ဘုရားလောင်းသည် မယား၏စကားကိုကြား၍ ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ ထိုမယားသည်ကား ဘုရားလောင်းကို လှည့်စား၍ ရှေးဦးစွာ ရဟန်းပြုလိုသည်ဖြစ်၍ သခင်ရေခပ်ဆိပ်သို့ သွားအံ့၊ သူငယ်တို့ကို ကြည့်ရစ်လော့ ဟု အိုးကိုယူ၍ ရေခပ်သွားသကဲ့သို့ ပြုလျက် ပြေး၍ မြို့အနီးဝယ် ရသေ့မတို့၏ ကျောင်းသို့သွား၍ ရဟန်း ပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် မယား၏ မလာခြင်းကိုသိ၍ မိမိသည် သူငယ်တို့ကို မွေး၏။ နောက်အဖို့၌ ထိုသူငယ်တို့သည် အတန်ငယ်ကြီး၍ မိမိတို့၏ ချမ်းသာဆင်းရဲကို သိခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော အရွယ်သို့ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုသူငယ်တို့ကို စုံစမ်းအံ့သောငှာ တစ်နေ့သ၌ ထမင်းကို ချက်သည်ရှိသော် အနည်းငယ် မနပ်သည်ကိုပြု၍ ချက်၏။ တစ်နေ့သ၌ အတန်ငယ် ပျော့သည်ကိုပြု၍ ချက်၏။ တစ်နေ့သ၌ ကောင်းစွာ ကျက်သည်ကိုပြု၍ ချက်၏။ တစ်နေ့သ၌ အလွန်ပျော့စွာပြု၍ ချက်၏။ တစ်နေ့သ၌ ဆားပေါ့သည်ကို ပြု၍ ချက်၏။ တစ်နေ့သ၌ ဆားငန်သည်ကို ပြု၍ ချက်၏။

သူငယ်တို့သည် ဖခင်... ယနေ့ ထမင်းသည် မနပ်၊ ယနေ့ ထမင်းသည် ပျော့၏။ ယနေ့ ကျက်၏။ ယနေ့ ထမင်းသည် အလွန်ပျော့၏။ ယနေ့ ဆားပေါ့၏။ ယနေ့ ဆားငန်၏ ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် အမောင်တို့ ဟုတ်ပေ၏ ဟု ဆို၍ သူငယ်တို့သည် ယခုအခါ၌ စိမ်းကုန် ကျက်ကုန် ငန်ကုန် ပေါ့ကုန် သည်တို့ကို သိကုန်၏။ မိမိတို့၏ ဓမ္မတာအားဖြင့် အသက်ရှည်အံ့သောငှာ တတ်နိုင်ကုန်လတ္တံ့၊ ငါသည် ရဟန်းပြုခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသူငယ်တို့ကို ဆွေမျိုးတို့အား ပေး၍ အပ်နှင်း၍ အို မိခင် ဖခင်တို့... ဤသူငယ်တို့ကို ကောင်းစွာ မွေးကျွေးလော့ ဟု ဆို၍ ဘုရားလောင်းသည် ဆွေမျိုးတို့၏ ငိုကြွေးကုန်စဉ်လျှင် မြို့မှထွက်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ မြို့အနီး၌လျှင် နေ၏။

ရသေ့မကို ဆုံးမခြင်း

တစ်နေ့သ၌ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ဆွမ်းခံသွားသော ထိုဘုရားလောင်းကို ပရိဗိုဇ်မသည်မြင်၍ ရှိခိုး၍ အရှင်ဘုရား သူငယ်တို့ကို အရှင်ဘုရားသည် ဖျက်ဆီးအပ်ကုန်ယောင်တကား ဟု ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် ဤသူငယ်တို့ကို မဖျက်ဆီး၊ ထိုသူငယ်တို့သည် မိမိတို့၏ ချမ်းသာဆင်းရဲကို သိသောကာလ၌ ရဟန်း ပြု၏။ သင်သည် ထိုသူငယ်တို့အား မအောက်မေ့မူ၍ ရဟန်းအဖြစ်၌ မွေ့လျော်လော့ ဟုဆိုလို၍-

၉၇။ အာမံ ပက္ကဉ္စ ဇာနန္တိ၊ အထော လောဏံ အလောဏကံ။
တမဟံ ဒိသွာန ပဗ္ဗဇိံ၊ စရေဝ တွံ စရာမဟံ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၉၇။ ဘဂိနိ၊ နှမ။ အာမံပက္ကဉ္စ၊ အစိမ်း အကျက်ကို လည်းကောင်း။ အထော၊ ထိုမြို့။ လောဏဉ္စ၊ ဆားငန်သည်ကို လည်းကောင်း။ အလောဏကဉ္စ၊ ဆားပေါ့သည်ကိုလည်းကောင်း။ ဒရာ၊ သူငယ်တို့သည်။ ဇာနန္တိ၊ သိကုန်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ ထိုသူငယ်တို့၏ အမူအရာကို။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ ပဗ္ဗဇ္ဇိံ၊ ရဟန်းပြု၏။ တွံ၊ သင်သည်။ စရေဝ၊ ဆွမ်းခံအပ်သောအကျင့်ကိုသာလျှင် ကျင့်လော့။ အဟမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ စရာမိ၊ ကျင့်အံ့၊

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ပရိဗိုဇ်မကို ဆုံးမ၍ လွှတ်လိုက်၏။ ပရိဗိုင်မသည်လည်း အဆုံးအမကိုယူ၍ ဘုရားလောင်းကို ရှိခိုး၍ အလိုရှိရာအရပ်သို့ သွား၏။ ထိုနေ့ကိုထား၍ တစ်ဖန် ထိုရဟန်းယောက်ျား, ရဟန်းမိန်းမတို့သည် အချင်းချင်း မမြင်ကုန်။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ဈာန် အဘိညာဉ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ထိုငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်ကဲ့သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ သမီးဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာသည် ထိုအခါ သားဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာမယ်တော်သည် ထိုအခါ ပရိဗိုဇ် ရဟန်းမ ဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပရိဗိုဇ်ရဟန်းဖြစ်ပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သံဝေဂယူ၊ တောထွက်မူ၊ ထိုသူ ချမ်းသာရာ

သုံးခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ကုမ္ဘကာရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****