ကောဋသိမ္ဗလိဇာတ်
သတ္တကနိပါတ် - ဂန္ဓာရဝဂ်
၇။ ကောဋသိမ္ဗလိဇာတ်
အရာရာ၌ သည်းမခံသင့်ကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဟံ ဒသသတံ ဗျာမံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကောဋသိမ္ဗလိဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကိလေသာကို နှိပ်စက်ခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည်ကား ပညာသဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ ဤကောဋသိမ္ဗလိဇာတ်၌လည်း သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်အတွင်း၌ ကာမဝိတက်တို့သည် နှိပ်စက်အပ်ကုန်သော ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့ကို မြင်တော်မူ၍ ရဟန်းသံဃာကို စည်းဝေးစေ၍ ရဟန်းတို့ ရွံရှာအပ်သည်နှင့် ယှဉ်သည်ကို ရွံရှာခြင်းငှာ သင့်၏။ ကိလေသာတို့မည်သည် ပွားကုန်သည်ရှိသော် ပညောင်ပင် အစရှိသည်တို့သည် သစ်ပင်ကို လွှမ်းမိုးသကဲ့သို့ လွှမ်းမိုးတတ်ကုန်၏။ ထို့ကြောင့်လျှင် ရှေး၌လည်း ကြီးစွာသော လက်ပံပင်၌ဖြစ်သော နတ်သည် ပညောင်စေ့တို့ကို စား၍ မိမိသစ်ပင်၏ အခွကြား၌ ကျင်ကြီးကိုချသော တစ်ခုသောငှက်ကို မြင်၍ ဤကျင်ကြီးမှ ငါဗိမာန်၏ ပျက်စီးခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြောက်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကြီးစွာသော လက်ပံပင်စောင့် နတ်အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏။
နဂါးကို ဂဠုန်သုတ်
ထိုအခါ တစ်ခုသော ဂဠုန်သည် ယူဇနာ တစ်ရာ့ငါးဆယ်ရှိသော အတ္တဘောကိုဖန်ဆင်း၍ အတောင်လေတို့ဖြင့် မဟာသမုဒ္ဒရာ၌ ရေကို နှစ်ဖြာပြု၍ တစ်ခုသော အလံတစ်ထောင် အလျားရှည်သော နဂါးမင်းကို အမြီး၌ယူ၍ ထိုနဂါးအား ခံတွင်းဖြင့် ယူအပ်သော အစာကို စွန့်စေ၍ ကြီးစွာသော လက်ပံပင်ကို ရည်၍ တောအထက်ဖြင့် သွား၏။ နဂါးမင်းသည် တွဲလျားဆွဲလျက် ကိုယ်ကိုလွတ်အံ့ဟု ပညောင်ပင်၌ အခွေကိုသွင်း၍ ပညောင်ပင်ကို ရစ်၍ဆွဲ၏။ ဂဠုန်မင်း၏ အားရှိသည်၏အဖြစ်နှင့် ပညောင်ပင်သည် ကျွတ်၍ ပါ၏။ နဂါးမင်းသည် မလွတ်သလျှင်ကတည်း၊ ဂဠုန်မင်းသည် ပညောင်ပင်နှင့်တကွ နဂါးမင်းကိုယူ၍ ကြီးစွာသော လက်ပံပင်သို့ရောက်၍ နဂါးမင်းကို ပင်စည် အပြင်၌ အိပ်စေ၍ ဝမ်းကိုခွဲ၍ နဂါးဆီကိုစား၍ ကြွင်းသောအကောင်ကို သမုဒ္ဒရာ၌ စွန့်၏။
နတ်မင်းတုန်လှုပ်
ထိုပညောပင်၌ကား တစ်ခုသော ငှက်မသည် ရှိ၏။ ထိုငှက်မသည် ပညောင်ပင်ကို လွတ်သည်ရှိသော် ပျံ၍ လက်ပံပင်၏ အခွကြား၌ နေ၏။ လက်ပံပင်စောင့်နတ်သည် ထိုငှက်မကိုမြင်၍ ဤငှက်မသည် ငါ၏သစ်ပင်ခွ၌ ကျင်ကြီးကိုချလတ္တံ့၊ ထိုကျင်ကြီးမှ ပညောင်ပင်ငယ်သည်လည်းကောင်း, ညောင်ကြတ်ပင်ငယ်သည်လည်းကောင်း အလုံးစုံသော လက်ပံပင်ကို လွှမ်း၍ ဖျက်ဆီးလတ္တံ့။ ထိုအခါ ငါ၏ဗိမာန်သည် ပျက်စီးလတ္တံဟု ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍ တုန်လှုပ်၏။ ထိုနတ်၏ တုန်လှုပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ကြီးစွာသော လက်ပံပင်သည် အမြစ်တိုင်အောင် လှုပ်၏။
အဘယ်ကြောင့် တုန်လှုပ်သနည်း
ဂဠုန်မင်းသည် တုန်လှုပ်သော နတ်ကိုမြင်၍ အကြောင်းကို မေးလိုရကား-
တဉ္စ မဉ္စ မဟာကာယံ၊ ဓာရယံ နပ္ပဝေဓသိ။
ဓာရယံ ဗျာထသိ ဘီတာ၊ ကမတ္ထံ ကောဋသိမ္ဗလိ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၁။ ကောဋသိမ္ဗလိ၊ ကြီးသော လက်ပံပင်ကိုစောင့်သောနတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒသသတံဗျာမံ၊ အလံ တစ်ထောင်ရှိသော။ ဥရဂံ၊ နဂါးကို။ အာဒါယ၊ သုတ်ယူ၍။ အာဂတော၊ လာ၏။ မဟာကာယံ၊ ကြီးစွာသော ကိုယ်ရှိသော။ တဉ္စ၊ ထိုနဂါးကိုလည်းကောင်း။ ဓာရယံ၊ ဆောင်ခဲ့သော။ မဉ္စ၊ ငါ့ကိုလည်းကောင်း။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ တွံ၊ သင်သည်။ နပ္ပဝေဓသိ၊ မတုန်လှုပ်။
၁၂၂။ အထ၊ ထိုသို့ဖြစ်လျက်။ မယာ၊ ငါသည်။ ဓာရယံ၊ ဆောင်ခဲ့သော။ အပ္ပမံသတရံ၊ အလွန်နည်းသော အသားရှိသော။ ဣမံ ခုဒ္ဒကံ ပက္ခိံ၊ ဤငှက်မငယ်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ကမတ္ထံ၊ အဘယ်အကျိုးကို။ သမ္ပဿမာနာဝ၊ မြင်၍လျှင်။ ဘီတာ၊ ကြက်လျက်။ ဗျာဟသိ၊ တုန်လှုပ်သနည်း။
သူက ငါဗိမာန်ကို ဖျက်ဆီးမှာ
ထိုအခါ ဂဠုန်မင်းအား အကြောင်းကိုဆိုလို၍ ရုက္ခစိုးနတ်သည်-
အယံ နိဂြောဓဗီဇာနိ၊ ပိလက္ခုဒုမ္ဗရာနိ စ။
အသတ္ထာနိ စ ဘက္ခိတွာ၊ ခန္ဓေ မေ ဩဟဒိဿတိ။
တေ မံ ပရိသောနန္ဓိဿန္တိ၊ အရုက္ခံ မံ ကရိဿရေ။
ဣမိနာ သကုဏဇာတေန၊ ဗီဇမာဟရိတာ ဟတာ၊
တသ္မာ ရာဇ ပဝေဓာမိ၊ သမ္ပဿံနာဂတံ ဘယံ။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၂၃။ ရာဇ၊ ဂဠုန်မင်း။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မံသဘက္ထော၊ အသားကို စား၏။ အယံ ဒိဇော၊ ဤငှက်သည်။ ဖလဘက္ခော၊ အသီးကိုစား၏။ အယံ၊ ဤငှက်သည် နိဂြောဓဗီဇာနိ စ၊ ပညောင်စေ့တို့ကိုလည်းကောင်း။ ပိလက္ခုဒုမ္ဗရာနိ စ၊ ညောင်ကြတ်စေ့, ရေသဖန်းစေ့တို့ကိုလည်းကောင်း။ အသတ္ထာနိ စ၊ ညောင်ဗုဒ္ဓဟေစေ့တို့ကိုလည်းကောင်း။ ဘက္ခိတွာ၊ စား၍။ မေ၊ ငါ၏။ ခန္ဓေ၊ ပင်စည်၌။ ဩဟဒိဿတိ၊ ကျင်ကြီးစွန့်လတ္တံ့။
၁၂၄။ မမ၊ ငါ၏။ ပဿေ၊ အနီး၌။ နိဝါတဇာ၊ လေတိတ်ရာအရပ်၌ ဖြစ်ကုန်သော။ တေ ရုက္ခာ၊ ထိုသစ်ပင်တို့သည်။ သံဝိရူဟန္တိ၊ ကြီးပွားကုန်အံ့။ တေ ရုက္ခာ၊ ထိုပညောင်ပင်အစရှိသော သစ်ပင်ရှိသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပရိယောနန္ဓိဿန္တိ၊ မြှေးယှက်ကုန်လတ္တံ့။ မံ၊ ငါ့ကို။ အရုက္ခံ၊ သစ်ပင်မရှိသည်ကို။ ကရိဿရေ၊ ပြုကုန်ရာ၏။
၁၂၅။ ဗီဇံ၊ မျိုးစေ့ကို။ အာဟရိတာ၊ ဆောင်ကုန်၍။ ဣမိနာ သကုဏဇာတေန၊ ဤငှက်မှဖြစ်သော ပညောင်ပင် အစရှိသော သစ်ပင်သည်။ ဟတာ၊ သတ်အပ်ကုန်သော။ ရုက္ခာသေ၊ တောင်မြေအစရှိသည်တို့၌ ရောက်ကုန်သော။ အညေပိ၊ တစ်ပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော။ မူလိနော၊ အမြစ်နှင့်ပြည့်စုံကုန်သော။ ခန္ဓိနော၊ ပင်စည်နှင့် ပြည့်စုံကုန်သော။ ဒုမာ၊ သစ်ပင်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၁၂၆။ အဇ္စျာရူဟာ၊ အခက်အခွ၌ ရောက်သော ပညောင်ပင် အစရှိကုန်သော သစ်ပင်တို့သည်။ ဗြဟန္တံ၊ ကြီးစွာသော။ ဝနပ္ပတိံပိစ၊ တောစိုး သစ်ပင်ကိုလည်း။ အဘိဝဍ္ဎန္တိ၊ လွန်၍ ကြီးကုန်၏။ ရာဇ၊ ဂဠုန်မင်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ အနာဂတံ၊ လာလတ္တံ့သော။ ဘယံ၊ ဘေးကို။ သမ္ပဿံ၊ မြင်သည်ဖြစ်၍။ ပဝေဓာမိ၊ တုန်လှုပ်၏။
ငှက်မကို ပြေးစေပြီ
ရုက္ခစိုးနတ်မင်း၏ စကားကို ကြား၍ ဂဠုန်မင်းသည်-
အနာဂတဘယာ ဓီရော၊ ဥဘော လောကေ အဝေက္ခတိ။
ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၂၇။ သင်္ကိတဗ္ဗာနိ၊ ရွံရှာအပ်သည်တို့ကို။ သင်္ကေယျ၊ ရွံရှားရာ၏။ အနာဂတံ၊ လာလတ္တံ့သော။ ဘယံ၊ ဘေးကို။ ရက္ခေယျ၊ စောင့်ရာ၏။ ဓီရော၊ ပညာရှိသည်။ အနာဂတဘယာ၊ လာလတ္တံ့သော ဘေးအားဖြင့်။ ဥဘောကေ၊ နှစ်ပါးကုန်သော ပစ္စုပ္ပန်လောက, တမလွန်လောကတို့ကို။ အဝေက္ခတိ၊ ရှု၏။
ဤသို့ဆို၍လည်း ဂဠုန်မင်းသည် မိမိ၏ အာနုဘော်အားဖြင့် ထိုငှက်မကို ထိုလက်ပံပင်မှ ပြေးစေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရွံရှာအပ်သည်နှင့် ယှဉ်သည်ကို ရွံရှားခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား- ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ဂဠုန်မင်းဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရုက္ခစိုးနတ်ဖြစ်ပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
လာလတ္တံ့ဘေး၊ ရှုမျှော်တွေး၊ ကြောက်ရေးပြုအပ်စွာ
ခုနစ်ခုတို့၏ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ကောဋသိမ္ဗလိဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****