ဇဋိလဗြာဟ္မဏဝတ္ထု
၁၀။ ဆံကျစ်ထုံးသောပုဏ္ဏားဝတ္ထု
န ဇဋာဟိအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ဆံကျစ်ထုံးသော ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ဆံကျစ်ထုံးကာမျှဖြင့် ဗြာဟ္မဏမဟုတ်သေး
ထိုပုဏ္ဏားသည် “ငါကား အမိမှလည်းကောင်း, အဖမှလည်းကောင်း ကောင်းစွာဖွားမြင်သောသူဖြစ်၍ ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၏။ ရဟန်းဂေါတမသည် မိမိ၏ တပည့်သာဝကတို့ကို ဗြာဟ္မဏဟူ၍ အကယ်၍ ဆိုသည်ဖြစ်အံ့၊ ငါ့ကိုလည်း ထိုသို့ ဗြာဟ္မဏဟူ၍ ဆိုခြင်းငှာ သင့်ပေသည်”ဟု နှလုံးပြုလျက် မြတ်စွာဘုရား၏အထံတော်ကို သွားပြီးလျှင် ထိုအကြောင်းကို မေးလျှောက်လေသတတ်။ ထိုအခါ ထိုဆံကျစ်ထုံးပုဏ္ဏားကို မြတ်စွာဘုရားသည် “ပုဏ္ဏား- ဆံကျစ်ထုံးကာမျှဖြင့် အမျိုးအနွယ်မျှဖြင့် ဗြာဟ္မဏဟူ၍ ငါဘုရား မဟော၊ ထိုးထွင်း၍သိပြီးသော သစ္စာလေးပါးရှိသောသူကိုသာလျှင် ဗြာဟ္မဏဟူ၍ ငါဘုရား ဟောတော်မူ၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ တရားဟောလိုရကား ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ယမှိ သစ္စဉ္စ ဓမ္မော စ၊ သော သုစီ သော စ ဗြာဟ္မဏော။
ဇဋာဟိ၊ ဆံကျစ်ထုံးခြင်းတို့ဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဗြာဟ္မဏ မည်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ ဂေါတ္တေန၊ အနွယ်အားဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဗြာဟ္မဏမည်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ ဇစ္စာ၊ အမျိုးအားဖြင့်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဗြာဟ္မဏမည်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ ယမှိ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ သစ္စဉ္စ၊ ထိုးထွင်း၍ သိပြီးသော သစ္စာဉာဏ်သည်လည်းကောင်း။ ဓမ္မော စ၊ ကိုးပါးသော လောကုတ္တရာ တရားသည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ သုစီ၊ စင်ကြယ်သောသူဖြစ်၏။ သော စ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်သာလျှင်။ ဗြာဟ္မဏော၊ ဗြာဟ္မဏမည်၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။