ဒဒ္ဒရဇာတ် -၃

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၁၂။ တိတ္တိရဇာတ်

သနားကရုဏာကင်းသော ရသေ့စဉ်းလဲအကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယော တေ ပုတ္တကေ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤတိတ္တိရဇာတ်ကို ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် သတ်အံ့ငှာ လုံ့လပြုခြင်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ငါ့ရှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် အရှက်မရှိ၊ သူတော်ကောင်းမဟုတ်၊ ဤသို့ မြတ်သော ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုဆောင်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားအား အဇာတသတ်နှင့်တကွ တပေါင်းတည်းပြု၍ လေးသမားတို့ကို စေလွှတ်ခြင်း ကျောက်ကိုလှိမ့်ခြင်း, နာဠာဂိရိဆင်ကို လွှတ်ခြင်းတို့ဖြင့် သတ်အံ့သောငှာ အားထုတ်၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။

သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့... ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့်စည်းဝေးကြကုန် နည်းဟုမေးတော်မူလတ်၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါ့အား သတ်အံ့သောငှာ လုံ့လပြုသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လုံ့လပြုသည်သာလျှင်တည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် တစ်ယောက်သော ဒိသာပါမောက္ခ ဆရာသည် လုလင်ငါးရာတို့အား အတတ်သင်လျက် တစ်နေ့သ၌ ဗာရာဏသီပြည်၌ နေသော ငါ့အား ပလိဗောဓသည် ရှိ၏ ဟု ထိုလုလင်တို့အား အတတ်သည် အပြီးသို့မရောက်မီ ဟိမဝန္တာတောအရပ်သို့ ဝင်၍ ခရီးမှ မနီးမဝေးသော အရပ်ဝယ် ကျောင်းဆောက်၍နေအံ့ ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ကြံတိုင်းနေ၏။ လုလင်တို့သည်လည်း မိမိ မိမိတို့အဖို့ ကျောင်းကို ဆောက်ကုန်၏။

တောထဲမှာ ပညာသင်

လုလင်တို့၏ ဆွေမျိုးတို့သည် လုလင်တို့အား ဆန်အစရှိသည်တို့ကို ပို့ကုန်၏။ တိုင်း၌နေကုန်သော သူတို့သည်လည်း ဒိသာပါမောက္ခဆရာသည် တောဝယ် ဤအမည်ရှိသော အရပ်၌ နေလျက် လုလင်တို့အား အတတ်ကို သင်စေ၏ ဟု ထိုဒိပါမောက္ခဆရာအား ဆန်အစရှိသည်တို့ကို ပို့ကုန်၏။ ကန္တာရခရီးသွားတို့သည်လည်း ဒိသာပါမောက္ခဆရာအား လှူဒါန်းကုန်၏။ မထင်ရှားသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်သည် နို့ရည်သောက်စိမ့်သောငှာ သားငယ်နှင့်တကွ နွားမကို လှူ၏။

ဆရာသေဆုံး

ဆရာ၏ ကျောင်းအနီး၌ နှစ်ခုသော သားငယ်တို့နှင့်တကွ တစ်ခုသော ဖွတ်မသည် နေ၏။ ခြင်္သေ့, ကျားတို့သည်လည်း ဒိသာပါမောက္ခဆရာအား ခစားအံ့သောငှာ လာကုန်၏။ တစ်ခုသော ခါသည်လည်း ထိုအရပ်၌ အမြဲနေ၏။ ထိုခါသည် ဒိသာပါမောက္ခဆရာ၏လည်းကောင်း တပည့်လုလင်တို့၏လည်းကောင်း ဗေဒင်ရွတ်အံ့သရဇ္စျာယ်သံကို နာ၍ ဗေဒင်သုံးပုံကိုလည်း တတ်၏။ လုလင်တို့သည် ခါနှင့်တကွ အလွန်အကျွမ်းဝင်ကုန်၏။ နောက်အဖို့၌ လုလင်တို့သည် အတတ်၏ အပြီးသို့ မရောက်ကုန်မီလျှင် ဆရာသည် သေလွန်၏။ လုလင်တို့သည် ဆရာ၏ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်၍ သဲဖြင့် စေတီတည်၍ အထူးထူးသော ပန်းတို့ဖြင့် ပူဇော်၍ ငိုကြွေးကုန်၏။

ခါက ပညာဆက်သင်

ထိုအခါ ထိုလုလင်တို့ကို ခါသည် လုလင်တို့ သင်တို့သည် အဘယ့်ကြောင့် ငိုကြွေးကုန်ပါသနည်း ဟု ဆို၏။ ဆရာသည် ငါတို့၏ အတတ်သည် အပြီးသို့မရောက်မီလျှင် သေလွန်၏။ ထို့ကြောင့် ငါတို့သည် ငိုကုန်၏ ဟု လုလင်တို့သည် ဆိုကုန်၏။ ဤသို့ဖြစ်သည်ရှိသော် သင်တို့သည် မစိုးရိမ်ကုန်လင့်၊ ငါသည် သင်တို့အား ဗေဒင်ကို သင်ကြားအံ့ ဟု ခါသည် ဆို၏။ သင်သည် အဘယ်သို့ပြု၍ ဗေဒင်ကိုတတ်သနည်း ဟု လုလင်တို့သည် မေးကုန်၏။ ငါသည် သင်တို့အား ဆရာသင်သည်ရှိသော် နာ၍ ဗေဒင်သုံးပုံတို့ကို တတ်၏ ဟု ခါသည်ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား မိမိ၏ လေ့လာပွန်းတီးသော အဖြစ်ကို ငါတို့ကို သိစေလော့ ဟု လုလင်တို့သည် ဆိုကုန်၏။ ခါသည် ထိုသို့တပြီးကား နားထောင်ကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ထိုလုလင်တို့၏ ခက်ခဲသော အရာကိုလျှင် တောင်ထိပ်မှ မြစ်ရေသည် စီးသကဲ့သို့ ရွတ်၏။ လုလင်တို့သည် အလွန်နှစ်သက်ကုန်၍ ခါပညာရှိ၏ အထံ၌ အတတ်ကို သင်ကုန်၏။ ခါသည်လည်း ဒိသာပါမောက္ခဆရာ၏ အရာ၌တည်၍ ထိုလုလင်တို့အား အတတ်ကိုသင်၏။ လုလင်တို့သည် ခါအား ရွှေချိုင့်ကိုလုပ်၍ အထက်၌ ဗိတာန်ကြက်၍ ရွှေခွက်၌ ပျားရည်ပေါက်ပေါက် အစရှိသည်တို့ကို ထည့်၍ ပေးကုန်လျက် အထူးထူးသော အဆင်းရှိသော ပန်းတို့ဖြင့် ပူဇော်၍ ချီးမြှောက်ခြင်းကို ပြုကုန်၏။ ခါသည် တောအရပ်၌ လုလင်ငါးရာတို့ကို ဗေဒင်သင်၏ ဟု အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်၌ ကျော်စောထင်ရှား၏။

လုံလင်တို့ မြို့ရွာပြန်ကြ

ထိုအခါ ဇမ္ဗူဒိပ်၌ တောင်ထိပ်သဘင်နေ့ဝယ် ကြီးစွာသော ပွဲသဘင်ကို ကြွေးကြော်ကုန်၏။ လုံလင်တို့၏ မိဘတို့သည် ပွဲသဘင်ကို ကြည့်အံ့သောငှာ လုလင်တို့သည် လာစေကုန်သတည်း ဟု စေကုန်၏။ လုလင်တို့သည် ခါပညာရှိအား အခကြာင်းကိုကြား၍ ခါပညာရှိကို အလုံးစုံသော ကျောင်းကိုအပ်၍ မိမိ မိမိတို့၏ မြို့သို့လျှင် သွားကြကုန်၏။

ရသေ့ပျက် ဖျက်ဆီးပြီ

ထိုအခါ တစ်ယောက်သော ကရုဏာမရှိသော ရသေ့ပျက်သည် ထိုအရပ်၌ လှည့်လည်လတ်သော် ထိုကျောင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုရသေ့ပျက်ကို ဖွတ်မသည် မြင်၍ ပဋိသန္ထာရပြု၍ ဤမည်သော အရပ်၌ ဆန်ရှိ၏။ ဤမည်သော အရပ်၌ ဆီအစရှိသည်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထမင်းချက်၍ စားလော့ဟု ဆို၍ အစာရှာအံ့သောငှာ သွား၏။ ရသေ့သည် စောစောကလျှင် ထမင်းချက်၍ ဖွတ်မ၏ သားငယ်နှစ်ခုတို့ကို သတ်၍ စား၏။ နေ့၌ ခါပညာရှိကိုလည်းကောင်း, နွားငယ်ကိုလည်းကောင်း သတ်၍ စား၏။ ညချမ်း၌ လာလတ်သော နွားမကိုမြင်၍ ထိုနွားမကိုလည်း သတ်၍ အသားကိုစား၍ သစ်ပင်ရင်း၌ လျောင်း၍ ခြုတ်ခြုတ်မြည်သော ထွက်သက် ဝင်သက်ကို ဖြစ်စေလျက် အိပ်ပျော်၏။ ဖွတ်မသည် ညချမ်းအခါ၌ သားငယ်တို့ကို မမြင်လတ်သော် ရှာလျက်သွား၏။

နတ်က ပြောပြ

ရုက္ခစိုးနတ်သည် သားငယ်တို့ကို မမြင်၍ တုန်လှုပ်သော ဖွတ်မကိုကြည့်၍ နတ်၏ အာနုဘော်အားဖြင့် ရပ်၍ ဖွတ်မ သင်သည် မတုန်လှုပ်လင့်၊ ဤယောကျ်ားယုတ်မာသည် သင်၏ သားငယ်တို့ကို လည်းကောင်း, ခါကိုလည်းကောင်း, နွားငယ် နွားမတို့ကို သတ်အပ် ကုန်ပြီ၊ ထိုယောက်ျားယုတ်ကို လည်၌ ကိုက်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေလော့ ဟု ဆိုလို၍-

၁၀၅။ ယော တေ ပုတ္တကေ အခါဒိ၊ ဒိန္နဘတ္တော အဒူသကေ။
တသ္မိံ ဒါဌံ နိပါတေဟိ၊ မာ တေ မုစ္စိတ္ထ ဇီဝကော။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀၅။ ဂေါဓေ၊ ဖွတ်မ။ ဒိန္နဘတ္တော၊ သင်သည် ထမင်းပေးအပ်သော။ ယော ပါပပုရိသော၊ အကြင် ယောက်ျားယုတ်သည်။ အဒူသကေ၊ အပြစ်မရှိကုန်သော။ တေ၊ သင်၏။ ပုတ္တကေ၊ သားငယ်တို့ကို အခါဒိ၊ စားပြီ။ တသ္မိံ၊ ထိုယောက်ျားယုတ်၌။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒါဌံ၊ အစွယ်လေးချောင်းကို။ နိပါတေဟိ၊ ကျစေလော့။ ဧသော၊ ဤယောက်ျားယုတ်သည်။ ဇီဝကော၊ အသက်ရှည်သည်ဖြစ်၍။ တေ၊ သင်၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မာ မုစ္စိတ္ထ၊ မလွတ်စေလင့်။

ဖွတ်မ မသတ်လိုကြောင်း

ထို့နောင်မှ ဖွတ်မသည်-

၁၀၆။ အာကိဏ္ဏလုဒ္ဒေါ ပုရိသော၊ ဓာတိစေလံဝ မက္ခိတော။
ပဒေသံ တံ န ပဿာမိ၊ ယတ္ထ ဒါဌံ နိပါတယေ။

၁၀၇။ အကတညုဿ ပေါသဿ၊ နိစ္စံ ဝိဝရဒဿိနော။
သဗ္ဗံ စေ ပထဝိံ ဒဇ္ဇာ၊ နေဝ နံ အဘိရာဓယေ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၁၀၆။ ဒေဝတေ၊ နတ်။ ယတ္ထ၊ အကြင်ယုတ်မာသော ယောက်ျား၌။ ဒါဌံ၊ အစွယ်ကို။ နိပါတယေ၊ ချခြင်းငှာ။ တံပဒေသံ၊ ထိုအရပ်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ပဿာမိ၊ မမြင်။ သော ပုရိသာ၊ ထိုယောက်ျားသည်။ အာကိဏ္ဏလုဒ္ဒေါ၊ ပြွမ်းသော မကောင်းမှုရှိ၏။ ဓာတိစေလံဝ၊ သားထိန်းမ၏ အ ဝတ်ကဲ့သို့။ မက္ခိတော၊ မကောင်းမှုဖြင့် လိမ်းကျံအပ်၏။

၁၀၇။ အကတညုဿ၊ ကျေးဇူးမသိသော။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ ဝိဝရဒဿိနော၊ အခွင့်အပေါက်ကို ရှုလေ့ရှိသော။ ပေါသဿ၊ ယောကျ်ားအား။ သဗ္ဗံ ပထဝိံ၊ အလုံးစုံသောမြေကို။ စေ ဒဇ္ဇာ၊ အကယ်၍ ပေးငြားအံ့။ နံ၊ ထိုယောကျ်ားကို။ နေဝ အဘိရာဓယေ၊ မနှစ်သက်စေနိုင်ရာသလျှင်ကတည်း။

ဖွတ်မသည် ဤသို့ဆို၍ ဤသူနိုးသော် ငါ့ကိုလည်း စားရာ၏ ဟု မိမိအသက်ကို စောင့်ရှောက်လို၍ ပြေး၏။

ကျားလာပြီ

ထိုခြင်္သေ့, ကျားတို့သည်လည်း ခါ၏ အဆွေ ခင်ပွန်း ဖြစ်ကုန်၏။ ရံခါ ခြင်္သေ့, ကျားတို့သည်လည်း လာ၍ ခါကို ဖူးမြင်ကုန်၏။ ရံခါ ခါသည် သွား၍ ခြင်္သေ့, ကျားတို့အား တရားဟော၍ လာ၏။ ထိုနေ့၌ကား ခြင်္သေ့သည် ကျားကို အဆွေ ခါပညာရှိကို မမြင်ရသည် ကြာမြင့်ပြီ၊ ယနေ့ ခုနစ်ရက် ရှစ်စ်ရက်ရှိပြီ၊ သွား၍ ခါပညာရှိ၏ အကြောင်းကိုသိ၍ လာလော့ ဟု ဆို၏။ ကျားသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ဖွတ်မပြေးသော ကာလ၌ ထိုအရပ်သို့ရောက်၍ အိပ်ပျော်သော ထိုယောကျ်ားယုတ်ကို မြင်၍ ထိုယောက်ျာယုတ်၏ ဆံကျစ်ကား၌ ခါပညာရှိ၏ အမွှေးတို့သည် ထင်ကုန်၏။ နွားမ၏အရိုးတို့သည်လည်းကောင်း၊ နွားငယ်တို့၏ အရိုးတို့သည်လည်းကောင်း ထင်ကုန်၏။ ကျားမင်းသည်

ထိုအလုံးစုံကိုမြင်၍ ရွှေချိုင့်၌ ခါပညာရှိကို မမြင်၍ ဤယောက်ျားယုတ်သည် ဤသတ္တဝါတို့ကို သတ်ကုန်၏ ဟု ထိုယောကျ်ားယုတ်ကို ခြေဖြင့်ခတ်၍ ထစေ၏။ ရသေ့စဉ်းလဲသည်လည်း ကျားကိုမြင်၍ အလွန်ကြောက်၏။

ကျားက ခြင်္သေ့ထံခေါ်သွား

ထိုအခါ ရသေ့ပျက်ကို ကျားသည် ဟယ် ယောကျ်ားယုတ်... သင်သည် ထိုသတ္တဝါတို့ကို သတ်၍ စားသလော ဟု မေး၏။ အရှင်... အကျွန်ုပ် မစားရဟု ရသေ့ပျက်သည် ဆိုလေ၏။ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသော ယောက်ျား... သင်မသတ်သည်ရှိသော် သင်မှတစ်ပါး အဘယ်သူသည်သတ်သနည်း၊ မှန်သည်ကို မပြောဆိုသည်ရှိသော် သင့်အား အသက်မရှိရာဟု ကျားသည်ဆို၏။ ရသေ့ပျက်သည် သေဘေးဖြင့် ကြောက်လန့်၍ အရှင်ဖွတ်မ၏သားတို့ကို လည်းကောင်း, နွားငယ်တို့ကိုလည်းကောင်း နွားမကို လည်းကောင်း သတ်၍ အကျွန်ုပ် စားပေ၏။ ခါကိုကားအကျွန်ုပ်မသတ် ဟု ဆို၏။ ကျားသည် များစွာဆိုငြားသော်လည်း ရသေ့ပျက်စကားကို မယုံကြည်၍ သင်သည် အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်းဟု မေး၏။ ရသေ့ပျက်သည် ကလိင်္ဂတိုင်းမှ ကုန်သည်တို့၏ဥစ္စာကို ရွက်ဆောင်လျက် အသက်မွေးခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့် ဤမည်သော အမှုကိုလည်းကောင်း၊ ဤမည်သောအမှုကို လည်းကောင်း ပြု၍ ယခုအခါ၌ ဤအရပ်သို့ရောက်၏ဟု ဆို၏။ ဤသို့ ထိုရသေ့ပျက်သည် မိမိသည် ပြုအပ်သော အလုံးစုံသောအမှုကို ဆိုသည်ရှိသော် ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိသောယောက်ျား သင်သည် ခါကိုမသတ်သော် သင်မှတစ်ပါး အဘယ်သူသည် သတ်လတ္တံ့နည်း၊ လာလော့၊ ငါ့အဆွေ ခင်ပွန်း သားမင်းအထံသို့ သင့်ကိုဆောင်အံ့ ဟုဆို၍ ထိုရသေ့ပျက်ကို ရှေ့ထား၍ ခြိမ်းခြေက်လျက် လိုက်၏။

ဒီလူဘာကိစ္စ

ခြင်္သေ့မင်းသည် ရသေ့ပျက်ကိုဆောင်ခဲ့သော ကျားကို မေးလိုရကား-

၁၀၈။ ကိန္နု သုဗာဟု တရမာနရူပေါ၊
ပစ္စာဂတောသိ သဟ မာဏဝေန။
ကိံ ကိစ္စမတ္ထံ ဣဓမတ္ထိ တုယှံ၊
အက္ခာဟိ မေ ပုစ္ဆိတော ဧတမတ္ထံ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀၈။ သုဗာဟု၊ ကောင်းသော ခေါင်းရှိသော အဆွေကျား။ တွံ၊ သင်သည်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ မာဏဝေန၊ လုလင်နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ တရမာနရူပေါ၊ လျင်မြန်သော သဘော ရှိသည်ဖြစ်၍။ ပစ္စာဂတော၊ ပြန်လည်လာသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ တုယှံ၊ သင်အား။ ဣဓ၊ ဤငါ၏ အထံ ၌။ ကိံ ကိစ္စမတ္ထံ၊ အဘယ်မည်သော အကျိုးရှိ၏ဟု သမုတ်အပ်သော ကိစ္စသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိသနည်း။ ပုစ္ဆိတော၊ မေးအပ်သော။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဧတေမတ္ထံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက္ခာဟိ၊ ကြားလော့

ကျားသည် ထိုစကားကိုကြား၍-

၁၀၉။ ယော တေ သခါ ဒဒ္ဒရော သာဓုရူပေါ၊
တဿ ဝဓံ ပရိသင်္ကာမိ အဇ္ဇ။
ပုရိသဿ ကမ္မာယတနာနိ သုတွာ၊
နာဟံ သုခိံ ဒဒ္ဒရံ အဇ္ဇ မညေ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

ခါကိုသတ်သူထင်

၁၀၉။ မိဂရာဇ၊ သားမင်း။ တေ၊ သင်၏။ သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော။ သာဓုရူပေါ၊ ကောင်းသော သဘောရှိသော။ ဒဒ္ဒရော၊ အကြင်ခါသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုရိသဿ၊ ယောက်ျား၏။ ကမ္မာယတနာနိ၊ အသက်မွေးခြင်းဖြစ်ကုန်သော အမှုတို့ကို။ သုတွာ၊ ကြားရ၍။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ တဿ၊ ထိုခါ၏။ ဣမမှာ ပုရိသာ၊ ဤယောက်ျားကြောင့်။ ဝဓံ၊ သေခြင်းကို။ ပရိသင်္ကာမိ၊ တွေးတော၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဒဒ္ဒရံ၊ ခါကို။ သုခိံ၊ ချမ်းသာ၏ဟူ၍။ န မညေ၊ မအောက်မေ့။

ဘာ့ကြောင့် ထင်သနည်း

ထိုအခါ ကျားမင်းကို ခြင်္သေ့သည် -

၁၁၀။ ကာနိဿ ကမ္မာယတနာနိ အဿု၊
ပုရိသဿ ဝုတ္တိ သမောဓာနတာယ။
ကံ ဝါ ပဋိညံ ပုရိသဿ သုတွာ၊
ပရိသင်္ကာသိ ဒဒ္ဒရံ မာဏဝေန။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၁၀။ သုဗာဟု၊ ကောင်းသော မောင်းရှိသော အဆွေကျား။ အဿ ပုရိသဿ၊ ထိုယောကျ်ား၏။ ကာနိ ကမ္မာယတနာနိ၊ အဘယ်မည်ကုန်သော အသက်မွေးကြောင်း အမှုတို့ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ အဿု- အဿောသိ၊ ကြားသနည်း။ ဝုတ္တိသမောဓာနတာယ၊ အသက်မွေးခြင်း အပေါင်း၏ အဖြစ်ဖြင့်။ ပုရိသဿ၊ ယောကျ်ား၏။ ကံ ဝါ ပဋိညံ၊ အဘယ်မည်သော ဝန်ခံခြင်းကိုမူလည်း။ သုတွာ၊ ကြား၍။ မာဏဝေန၊ လုလင်ကြောင့်။ ဒဒ္ဒရံ၊ ခါကို။ ဝဓံ၊ သေ၏ဟူ၍။ ပရိသင်္ကာသိ၊ တွေးတောသနည်း။

သူ့ အမူအကျင့်အရ

ထိုအခါ ခြင်္သေ့မင်းအား ကျားမင်းသည် ဆိုလို၍-

၁၁၁။ စိဏ္ဏာ ကလိင်္ဂါ စရိတာ ဝဏိဇ္ဇာ၊
ဝေတ္တာစရော သင်္ကုပထောပိ စိဏ္ဏော။
နဋေဟိ စိဏ္ဏံ သဟ ဝါကုရေဟိ၊
ဒဏ္ဍေန ယုဒ္ဓမ္ပိ သမဇ္ဇမဇ္ဈေ။

၁၁၂။ ဗဒ္ဓါ ကုလိကာ မိတမာဠကေန၊
အက္ခာ ဇိတာ သံယမော အဗ္ဘတီတော။
အဗ္ဘာဟိတံ ပုဗ္ဗကံ အဍ္ဎရတ္တံ။
ဟတ္ထာ ဒဍ္ဎာ ပိဏ္ဍပဋိဂ္ဂဟေန။

၁၁၃။ တာနိဿ ကမ္မာယတနာနိ အဿု၊
ပုရိသဿ ဝုတ္တိသမောဓာနတာယ။
ယထာ အယံ ဒိဿတိ လောမပိဏ္ဍော၊
ဂါဝေါ ဟတာ ကိံ ပန ဒဒ္ဒရဿ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၁၁၁။ မိဂရာဇ၊ သားမင်း။ တေန၊ ထိုယောကျ်ားသည်။ ကလိင်္ဂါ၊ ကလိင်္ဂတိုင်းမှ။ စိဏ္ဏာ၊ ကုန် သည်တို့၏ ဘဏ္ဍာကို ရွက်ဆောင်သဖြင့်။ ဝဏိဇ္ဇာ-ဝဏိဇ္ဇာနိပိ၊ ကုန်သွယ်ခြင်းတို့ကိုလည်း။ စရိတာ၊ ပြုအပ်ကုန်၏။ ဝေတ္တာစရော၊ ကြိမ်နွယ်တို့ဖြင့် လှည့်လည်အပ်၏။ သင်္ကုပထော၊ သစ်ငုတ် ငြောင့်ရှိသော ခရီးကို။ စိဏ္ဏော၊ သုံးဆောင်အပ်၏။ နဋေဟိ၊ ကချေသည်တို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ စိဏ္ဏံ၊ လေ့ကျက်ဖူး၏။ ဝါကုရေဟိပိ၊ မုဆိုး တံငါတို့နှင့်လည်း။ သဟ၊ တကွ။ စိဏ္ဏံ၊ လေ့ကျက်ဖူး၏။ သမဇ္ဇမဇ္ဈေ၊ အထူးထူးသော ပွဲသဘင်၏ အလယ်၌။ ဒဏ္ဍေန၊ ဆောက်ပုတ်ဖြင့်။ ယုဒ္ဓံ၊ ထိုးအပ်၏။

၁၁၂။ ကုလိကာ၊ ငှက်တို့ကို။ တေန၊ ထိုယောကျ်သည်။ ဗဒ္ဓါ၊ နှောင်ဖွဲ့အပ်ကုန်၏။ မိတမာဠကေန၊ စပါးခြင်ခြင်း အမှုကို ပြုခြင်းနှင့်။ သဟ၊ တကွ။ အက္ခာ၊ ကြွေအန်တို့ကို။ ဇိတာ၊ သိမ်းထားအပ်ကုန်၏။ သံယမော၊ သီလ စောင့်ရှောက်ခြင်းကို။ အဗ္ဘတီတော၊ လွန်ကျူး၏။ အဗ္ဗာဟိတံ၊ မင်းပြစ်သင့်ကုန်သော သူတို့၏ လက်ခြေတို့ကိုဖြတ်၍ ထိုသူတို့ကို ဆောင်၍ ဇရပ်၌ အိပ်စေ၍ အနာဝတို့မှ ယိုစီးသော။ ပုဗ္ဗကံ၊ သွေးကို။ အဍ္ဎရတ္တံ၊ သန်းခေါင်ယံအခါ၌ ထိုအရပ်သို့သွား၍ အခစားပြု၍ ထားအပ်၏။ ပိဏ္ဍပဋိဂ္ဂဟေန၊ ဆွမ်းပူကို ခံသဖြင့်။ ဟတ္ထာ၊ လက်တို့ကို။ ဒဍ္ဎာ၊ အပူသည် လောင်ဖူးလှလေပြီ။

၁၁၃။ အဿ ပုရိသဿ၊ ထိုယောက်ျား၏။ ဝုတ္တိသမောဓာနတာယ၊ အသက်မွေးခြင်းကို ပေါင်းသည်၏ အဖြစ်ဖြင့်။ တာနိ ကမ္မာယတနာနိ၊ ထိုအသက်မွေးကြောင်းအမှုတို့ကို။ အဿု၊ ကြားရ၏။ ယထာ၊ အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ဧတဿ၊ ထိုယောကျိုးယုတ်၏။ ဇဋန္တရေ၊ ဆံကျစ်ကြား၌။ အယံ လောမပိဏ္ဍော၊ ဤခါ၏ အမွေးစုသည်။ ဒိဿတိ၊ ထင်၏။ တထာ၊ ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့်။ ဧတံ၊ ဤယောကျ်ားယုတ်သည်သာလျှင် ထိုခါကို သတ်ခြင်းဟူသောအကြောင်းကို။ ဝေဒိတဗ္ဗံ၊ သိအပ်၏။ ဣမိနာ၊ ဤယောက်ျားယုတ်သည်။ ဂါဝေါ၊ နွားတို့ကို။ ဟတာ၊ သတ်အပ်ကုန်လျက်။ ဒဒ္ဒရဿ၊ ခါကို။ န ဟနိတဗ္ဗံ၊ မသတ်သော အဖြစ်သည်။ ကိံ ပန အတ္ထိ၊ အဘယ်မှာ ရှိအံ့နည်း။

ခြင်္သေ့မေး၍ အဖြေပေါ်

အဘယ်ကြောင့် ခါကို မသတ်လတ္တံ့နည်း ဟု ကျားမင်းသည် ဆို၏။ ခြင်္သေ့မင်းသည် ထိုယောက်ျားကို အို-ယောက်ျား... သင်သည် ခါပညာရှိကို သတ်သလော ဟု မေး၏။ အရှင်သတ်ပေ၏ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုရသေ့ပျက်၏ မှန်သောစကားကိုကြား၍ ခြင်္သေ့မင်းသည် ထိုယောင်္ကျားကို လွှတ်လို၏။

ရသေ့ယုတ် သေရပြီ

ကျားမင်းသည် ဤသူကို သတ်အပ်၏ဟု ဆို၍ ထိုအရပ်၌လျှင် ထိုရသေ့ပျက်ကို အစွယ်တို့ဖြင့် ကိုက်ဖြတ် သတ်ပြီးလျှင် တွင်းတူး၍ မြှုပ်၏။ လုလင်တို့သည် လာလတ်၍ ခါပညာရှိကို မမြင်၍ ငိုကြွေး၍ ပြန်ကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤသို့ ဒေဝဒတ်သည် ရှေး၌ ငါ့အား သတ်ခြင်းငှာ လုံ့လပြု၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ စဉ်းလဲသော ရသေ့ဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ ဖွတ်မဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ မောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ ကျားဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ခြင်္သေ့ ဖြစ်ပြီး၊ ယခုအခါ ကဿပသည် ထိုအခါ ဒိသာပါမောက္ခဆရာ ဖြစ်ပြီး၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ ခါပညာရှိဖြစ်ပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကျင့်စဉ်ယုတ်မာ၊ ရှိသူမှာ၊ ကြုံလာဘေးရန်တည်း

တစ်ဆယ့်နှစ်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော တိတ္တိရဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****