ပဉ္စမဟလ္လကတ္ထေရဝတ္ထု
၈။ ငါးပါးသော မထေရ်ကြီးတို့ ဝတ္ထု
ဝနံ ဆိန္ဒထအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် များစွာကုန်သော အသက်ကြီး ရဟန်းတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ဟင်းချက်ကောင်းသူ သေ၍ ရဟန်းကြီးများ ငိုခြင်း
ထိုရဟန်းကြီးတို့သည် လူအဖြစ်ဖြင့် နေစဉ်ကာလ သာဝတ္ထိပြည်ကြီးဝယ် ဥစ္စာများစွာသော သူကြွယ်တို့ဖြစ်ကြ၍ အချင်းချင်း အဆွေခင်ပွန်းတို့ ဖြစ်ကုန်သဖြင့် တစ်ပေါင်းတည်း ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုလုပ်ကြကုန်လျက် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်ကို နာကြားရသောကြောင့် “ငါတို့သည် အသက်ကြီးကြကုန်ပြီ၊ အိမ်ရာထောင်၍ နေခြင်းဖြင့် ငါတို့အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း”ဟု နှလုံးပြု၍ မြတ်စွာဘုရားထံ ရဟန်းအဖြစ်ကို တောင်းပန်ပြီးလျှင် ရဟန်းပြုကြလေကုန်သတတ်။ ရဟန်းပြုကြကုန်သော်လည်း အသက်ကြီးသည့်အဖြစ်ကြောင့် ပါဠိကို သင်ယူခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကုန်ရကား ကျောင်းတိုက်၏အစွန်၌ သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်းကို ဆောက်လုပ်စေ၍ တစ်ပေါင်းတည်း နေကြကုန်၏။ ဆွမ်းအလို့ငှာ သွားလာကြကုန်သော်လည်း များသောအားဖြင့် သားမယား၏ အိမ်သို့သာလျှင် သွား၍ ဘုဉ်းပေးသုံးဆောင်ကြလေကုန်၏။ ထိုရဟန်းကြီးတို့တွင် တစ်ပါးသော ရဟန်းကြီး၏ မယားဟောင်းသည် မဓုရပါစိကာ အမည်ရှိ၏။ ထိုမဓုရပါစိကာ ဒါယိကာမသည် အလုံးစုံသော ထိုရဟန်းကြီးတို့အားလည်း ကျေးဇူးများသော ဒါယိကာမတစ်ဦး ဖြစ်လေ၏။
ထို့ကြောင့် အလုံးစုံသော ရဟန်းကြီးတို့သည် မိမိကိုယ်တိုင် ရအပ်သောအာဟာရကို ထိုမဓုရပါစိကာ ဒါယိကာမ၏ အိမ်၌သာလျှင် နေထိုင်ကာ ဘုဉ်းပေးသုံးဆောင်ကြကုန်၏။ ထိုမဓုရပါစိကာ ဒါယိကာမသည်လည်း ထိုရဟန်းကြီးတို့အား အကြင်အကြင် ကောင်းစွာစီရင်အပ်သော ဟင်း,ဟင်းလျာကို လှူဒါန်း၏။ ထိုမဓုရပါစိကာ ဒါယိကာမသည် အမှတ်မရှိ တစ်ခုခုသောအနာဖြင့် တွေ့ထိအပ်သည်ဖြစ်၍ သေခြင်းကို ပြုရှာလေ၏။ ထိုသို့ သေသောအခါ ထိုရဟန်းကြီးတို့သည် အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ရဟန်းကြီး၏ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်း၌ စည်းဝေးကြပြီးလျှင် အချင်းချင်း လည်ပင်းတို့၌ ကိုင်ဖက်ကြကုန်လျက် “မြိန်မြတ်သော အရသာရအောင် ချက်တတ်သော မဓုရပါစိကာ ဒါယိကာမသည် သေခဲ့လေပြီတကား”ဟု မြည်တမ်းကာ ငိုကြွေးကြလေကုန်၏။ ရဟန်းတို့သည်လည်း ထက်ဝန်းကျင်သော အရပ်မှ ပြေးလာကြပြီးလျှင် “ငါ့ရှင်တို့- ဤသို့ ငိုကြွေးရခြင်းကား အဘယ်အကြောင်းနည်း”ဟု မေးအပ်ကုန်သည်ရှိသော် “အရှင်ဘုရားတို့- တပည့်တော်တို့၏ အဆွေခင်ပွန်းမထေရ်၏ မယားဟောင်းသည် အနိစ္စရောက်ရှာလေပြီ၊ ထိုဒါယိကာမသည် တပည့်တော်တို့အား ကျေးဇူးများလှသော သူတစ်ယောက်ဖြစ်ပါသည်။ “ယခုအခါ ထိုသို့သဘောရှိသော ဒါယိကမကို အဘယ်မှာ ရနိုင်ပါတော့အံ့နည်း”ဟူသော ဤသို့သော အကြောင်းကြောင့် ငိုကြွေးကြပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။
သမုဒ္ဒရာ ကျီးဇာတ် အမြွက်
ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စကားကို ဖြစ်စေကြလေကုန်၏။ ဘုရားရှင်သည် ကြွလာတော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့- ယခု ငါလာဆဲဖြစ်သော အခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးနေကြကုန်သနည်း”ဟု မေးတော်မူသောကြောင့် “ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးနေကြပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ယခုသာလျှင် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ထိုရဟန်းကြီးတို့သည် ကျီးအမျိုး၌ဖြစ်၍ သမုဒ္ဒရာကမ်းနား၌ လှည့်လည်ကျက်စားစဉ် သမုဒ္ဒရာလှိုင်းကြောင့် သမုဒ္ဒရာသို့ဝင်၍ ကျ၍ ကျီးမသည် သေလတ်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် ငိုကြွေးမြည်တမ်းကြကုန်လျက် ထိုကျီးမကို ထုတ်ဆယ်ကြကုန်အံ့ဟု နှုတ်သီးဖြင့် သမုဒ္ဒရာရေကို သွန်းလောင်းကြကုန်သောကြောင့် ပင်ပန်းကြရရှာ၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူလျက်-
ဩရမာမ န ပါရေမ၊ ပူရတေဝ မဟောဒဓိ။
အမ္ဘော၊ အို..ကျီးတို့။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ သြရမာမ၊ သမုဒ္ဒရာရေခန်းအောင် နှုတ်သီးဖြင့် ထုတ်ဆောင်ကြပါကုန်၏။ န ပါရေမ၊ အပြီးသို့ရောက်အောင် မတတ်နိုင်ကြပါကုန်။ အပိ၊ စင်စစ်။ နု-နော၊ ငါတို့သည်။ ဟနုကာ၊ မေးတို့သည်။ သန္တာ၊ ညောင်းညာပင်ပန်းကြကုန်၏။ မုခဉ္စ၊ ခံတွင်းသည်လည်း။ ပရိသုဿတိ၊ သွေ့ခြောက်၏။ မဟောဒဓိ၊ သမုဒ္ဒရာရေသည်။ ပူရတေဝ၊ ပြည့်မြဲပြည့်သည်သာလျှင်တည်း။
ဟူ၍ ဧကကနိပါတ်မှ ဤသမုဒ္ဒကာကဇာတ်ကို ချဲ့တော်မူပြီးလျှင် ထိုရဟန်းတို့ကို ခေါ်တော်မူသဖြင့် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ရာဂ, ဒေါသ, မောဟဟူသော တောကိုမှီ၍ သင်တို့သည် ဤသို့သော ဆင်းရဲခြင်းကို ရအပ်၏၊ ထိုတောကို ခုတ်ထွင်ခြင်းငှာ သင့်၏၊ ဤသို့ ခုတ်ထွင်သည်ရှိသော် ဆင်းရဲခြင်း ကင်းကြသည် ဖြစ်ကြကုန်လတ္တံ့”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဆေတွာ ဝနဉ္စ ဝနထဉ္စ၊ နိဗ္ဗာနာ ဟောထ ဘိက္ခဝေါ။
[၂၈၄] ယာဝဟိ ဝနထော န ဆိဇ္ဇတိ၊
အဏုမတ္တောပိ နရဿ နာရိသု။
ပဋိဗဒ္ဓမနောဝ တာဝ သော၊
ဝစ္ဆော ခီရပကောဝ မာတရိ။
ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဝနံ၊ တောကို။ ဆိန္ဒထ၊ ခုတ်ကြကုန်လော့။ ရုက္ခံ၊ သစ်ပင်ကို။ မာ ဆိန္ဒထ၊ မခုတ်ကြ မဖြတ်ကြကုန်လင့်။ ဝနတော၊ တောမှ။ ဘယံ၊ ခြင်္သေ့စသော ဘေးရန်သည်။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်၏။ ဝနဉ္စ၊ ရှေး၌ပေါက်သော သစ်ပင်ကြီးကိုလည်းကောင်း။ ဝနထဉ္စ၊ နောက်၌ပေါက်သော သစ်ပင်ငယ်ကိုလည်းကောင်း။ ဆေတွာ၊ ခုတ်ဖြတ်ကြ၍။ နိဗ္ဗာနာ၊ ကိလေသာ မရှိကြကုန်သည်။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကြကုန်လော့။
ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဝနံ၊ ကိလေသာတည်းဟူသော တောကို။ ဆိန္ဒထ၊ ခုတ်ဖြတ်ကြကုန်လော့။ ရုက္ခံ၊ ပကတိသစ်ပင်ကို။ မာ ဆိန္ဒထ၊ မခုတ်ကြ မဖြတ်ကြကုန်လင့်။
ဝနတော၊ ကိလေသာတည်းဟူသော တောမှ။ ဘယံ၊ ဇာတိ စသော ဘေးရန်သည်။ ဇာယတေ၊ ဖြစ်၏။
ဝနဉ္စ၊ ပဋိသန္ဓေကျိုးပေးသော ကိလေသာကြီးကိုလည်းကောင်း။ ဝနထဉ္စ၊ ပဝတ္တိကျိုးပေးသော ကိလေသာငယ်ကိုလည်းကောင်း။ ဆေတွာ၊ အရဟတ္တမဂ်ဉာဏ်ဖြင့် ခုတ်ဖြတ်ကြ၍။
နိဗ္ဗာနာ၊ ကိလေသာ မရှိကြကုန်သည်။ ဟောထ၊ ဖြစ်ကြကုန်လော့။
ဟိ၊ ထိုစကားသင့်စွ။ ယာဝ၊ အကြင်ရွေ့လောက်။ အဏုမတ္တော၊ အဏုမြူမျှလည်းဖြစ်သော။ ဝနထော၊ ကိလေသာဟူသော နောက်ပေါက် သစ်ပင်ငယ်သည်။ နရဿ၊ ယောက်ျားအား။ နာရီသု၊ မိန်းမတို့၌။ န ဆိဇ္ဇတိ၊ မပြတ်သေး။ တာဝ၊ ထိုရွေ့လောက်။ သော နရော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ ခီရပကော၊ နို့မခွာသေးသော။ ဝစ္ဆော၊ နွားသားငယ်သည်။ မာတရိ၊ အမိနွားမ၌။ ပဋိဗဒ္ဓမနောဝ၊ ကပ်ငြိသောစိတ်ရှိသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ နာရီသု၊ မိန်းမတို့၌။ ပဋိဗဒ္ဓမနောဝ၊ ကပ်ငြိသောစိတ် ရှိသည်သာလျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ထိုငါးပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော အသက်ကြီးမထေရ်တို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကြလေကုန်၏။ ရောက်လာသော ပရိသတ်တို့အားလည်း အကျိုးရှိသော တရားဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။