ပရောသဟဿဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၉။ ပရောသဟဿဇာတ်

အရှင်သာရိပုတ္တရာ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ပရောသဟဿမ္ပိ သမာဂတာနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့်တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤပရောသဟဿဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ပုထုဇဉ်တို့ကို မေးအပ်သော ပြဿနာကိုအကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ (ဤဝတ္ထုသည် သရဘင်္ဂဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့) အထူးကား တရံရောအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စည်းဝေးကုန်လျက် ငါ့သျှင်တို့ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အကျဉ်းအားဖြင့် ဟောတော်မူအပ်သောတရားကို တရားစစ်သူကြီးဖြစ်သော အရှင်သာရိပုတ္တရာသည် အကျယ်အားဖြင့် ဟောတော်မူ၏ဟု အရှင်သာရိပုတ္တရာ၏ ကျေးဇူးကိုပြောဆိုလျက် နေကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြ ကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ သာရိပုတ္တရာသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ငါဘုရားသည် အကျဉ်းအားဖြင့်ဟောတော်မူအပ်သောစကားကို အကျယ်အားဖြင့်ဆိုသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဆိုဘူးသလျှင်ကတည်းဟုမိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ တက္ကသိုလ်ပြည်၌ ခပ်သိမ်းသောအတတ်တို့ကို သင်ပြီးသည်ရှိသော် ကာမတို့ကိုပယ်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ငါးပါးသောအဘိညာဉ် ရှစ်ပါးသောသမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ ဟိမဝန္တာ၌နေ၏။ ဘုရားလောင်းအား အခြံအရံရသေ့ငါးရာတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်း၏ တပည့်ကြီးသည် မိုဃ်းကာလ၌ ထက်ဝက်သောရသေ့အပေါင်းကိုယူ၍ ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှါ လူ့ပြည်သို့သွား၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်း၏ စုတေသော ကာလသည်ဖြစ်၏။ စုတေခါနီး၌ ဘုရားလောင်းကို တပည့်တို့သည် ဆရာသည် အဘယ်တရားကို ရပါသနည်းဟု ရအပ်သောတရားကို မေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် နတ္ထိ ကိဉ္စိဟုဆို၍ အာဘဿရဗြဟ္မာပြည်၌ ဖြစ်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ဘုရားလောင်းတို့သည် အရူပသမာပတ်ကို ရကုန်သော်လည်း မလားအပ်သော အရပ်ဖြစ်သောကြောင့် အရူပဘုံ၌မဖြစ်ကုန်၊ တပည့်တို့သည် ဆရာအား ရအပ်သောတရားသည်မရှိဟု သင်္ဂြိုဟ်ရာသုသာန်၌ ပူဇော် သက္ကာရကို မပြုကုန်၊ တပည့်ကြီးသည် လာလတ်၍ ဆရာသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေးလတ်သော် စုတေပြီဟုကြား၍ ဆရာကို ရအပ်သောတရားကို မေးလိုက်ကြကုန်၏လောဟု ဆို၏။ မေးကုန်၏ဟု ဆိုကုန်သော် အသို့ဆရာ ပြောဆိုသနည်းဟု မေး၏။ နတ္ထိ ကိဉ်စိ ဟု ဆရာသည် ဆို၏။ ထိုကြောင့် အကျွန်ုပ်တို့သည် ဆရာအား ပူဇော်သက္ကာရကို မပြုဟု ဆိုကုန်၏။ သင်တို့ကား ဆရာဆိုသောစကား၏ အနက်ကို မသိကြကုန်၊ အာကိဉ္စညာယတနသမာပတ်ကို ရ၏ဟုဆို၏။ ထိုရသေ့တို့သည် တပည့်ကြီးအဖန်တလဲလဲ ပြောဆိုသော်လည်း မသိကုန်၊ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ အလွန်မိုက်ကုန်သောရသေ့တို့သည် တပည့်ကြီး၏ စကားကို မသိကြကုန်၊ ထိုရသေ့တို့အား ထင်စွာပြုအံ့ဟု ဗြဟ္မာပြည်မှလာ၍ ရသေ့တို့၏ ကျောင်းထိပ်အပြင်ကောင်းကင်၌ ကြီးစွာသောအနုဘော်ဖြင့် ရပ်၍ တပည့်ကြီး၏ ပညာအာနုဘော်ကို ချီးမွမ်းလိုရကား-

၉၉။ ပရောသဟဿမ္ပိ သမာဂတာနံ၊
ကန္ဒေယျုံ တေ ဝဿသတံ အပညာ။
ဧကောဝ သေယျော ပုရိသော သပညော၊
ယော ဘာသိတဿ ဝိဇာနာတိ အတ္ထံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၉၉။ သမာဂတာနံ၊ စည်းဝေးကုန်သောသူတို့၏။ ပရောသဟဿမ္ပိ၊ တထောင်အလွန်ရှိသည်လည်း။ စေ သိယာ၊ အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့။ အပညာ၊ ပညာမရှိကုန်သော။ တေ၊ ထိုတထောင်အလွန်ရှိကုန်သော သူတို့သည်။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တရာပတ်လုံး။ ကန္ဒေယျုံ၊ ငိုကုန်ငြားအံ့။ အတ္ထံ ဝါ၊ အနက်ကို၎င်း။ ကာရဏံ ဝါ၊ အကြောင်းကို၎င်း။ နေဝ ဇာနေယျုံ၊ မသိကုန်ရာ။ တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ ယော ပုရိသော၊ အကြင်ယောက်ျားသည်။ ဘာသိတဿ၊ ဆိုအပ်သော စကား၏။ အတ္ထံ၊ အနက်ကို။ ဝိဇာနာတိ၊ သိ၏။ သပညော၊ ပညာရှိသော။ ဧကော၊ တယောက်သော။ သော ပုရိသောဝ၊ ထိုယောကျ်ားသည်သာလျှင်း။ သေယျာ၊ တထောင်အလွန်ရှိသော သူတို့ထက် မြတ်၏။

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ကောင်းကင်၌ရပ်လျက်လျှင် တရားဟော၍ ရသေ့အပေါင်းကိုသိစေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့သာလျှင် သွား၏။ ထိုသူတို့သည်လည်း အသက်၏အဆုံး၌ ဗြဟ္မာပြည်သို့ လားကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ တပည့်ကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မဟာဗြဟ္မာ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။