ပလာသဇာတ် -၁
စတုက္ကနိပါတ် - ကာလိင်္ဂဝဂ်
၇။ ပလာသဇာတ်
လုပ်ကျွေးကျိုး
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အစေတနံ ဗြာဟ္မဏ အဿုဏန္တံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ ပလာသဇာတ်ကို ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုတော်မူရာ ညောင် စောင်းတော်၌ လျောင်းတော်မူလျက် အရှင်အာနန္ဒာ မထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် မိုးသောက်ထ၌ ဘုရားပရိနိဗ္ဗာန်ပြုတော်မူလတ္တံ့ဟု သိ၍ ငါသည်လည်း ပြုဘွယ်ကိစ္စရှိသော သေက္ခသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ဘုရားသခင်သည်လည်း ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုလတ္တံ့၊ သဗ္ဗညူ ဘုရားရှင်အား ငါသည် နှစ်ဆယ် ငါးနှစ်တို့ပတ်လုံး လုပ်ကျွေးခြင်းသည် အကျိုးမရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု သောကနှိပ်စက်၍ ဥယျာဉ်ကျောင်းတိုက်ခန်း၌ တံခါးရွက်အပေါင်ကို ဆွဲ၍ ငိုနေ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အာနန္ဒာကို မြင်တော်မမူသည်ရှိသော် ရဟန်းတို့အား အာနန္ဒာ အဘယ်မှာနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ခေါ်တော်မူ၍ ဆုံးမလို၍ အာနန္ဒာ သင်သည် ပြုခဲ့ဘူးသော ကောင်းမှုရှိ၏။ မြတ်သော လုံ့လကို အားထုတ်လော့၊ လျင်စွာ ရဟန္တာဖြစ်လတ္တံ့၊ အာနန္ဒာ မစိုးရိမ်လင့်၊ ယခု သင်သည် ငါ့အား ပြုအပ်သော လုပ်ကျွေးခြင်းသည် အဘယ့်ကြောင့် အကျိုးမရှိ ဖြစ်အံ့နည်း၊ ရှေး ရာဂကိလေ သာနှင့် တကွဖြစ်သော ကာလ ၌လည်း ငါ့အား သင်ပြုအပ်သော လုပ်ကျွေးခြင်းသည် သင့်အား အကျိုးမရှိသည် မဖြစ်ဘူးတကားဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်မှ မနီးလွန်း မဝေးလွန်းသောအရပ်၌ ပေါက်ပင်စောင့် ရုက္ခစိုဝ်းနတ် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီ ပြည်သားတို့သည် နတ်တို့အား ကိုးကွယ်ကုန်၏။ အမြဲ နတ်ပူဇော်ခြင်းတို့၌ လုံ့လပြုကုန်၏။ ထိုအခါ တယောက်သော ဆင်းရဲသား ပုဏ္ဏားသည် ငါသည်လည်း တပါးသောနတ်ကို လုပ်ကျွေးအံ့ဟု တခုသော မြင့် သောအရပ်၌ တည်သော ကြီးစွာသော ပေါက် ပင်၏ အရင်း၌ ညီညွတ်စွာ မြက်မရှိသည်ကိုပြု၍ သဲကြဲ၍ တံမြက်လှည်း၍ သစ်ပင်ကို နံ့သာလက် ငါးချောင်းရာပေး၍ ပန်းနံ့သာအထုံတို့ဖြင့် ပူဇော်၍ ဆီမီးထွန်း၍ ချမ်းသာစွာ အိပ်ရပါ၏လောဟု ဆို၍ သစ်ပင်ကို လက်ျာရစ်လှည့်၍သွား၏။ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ စောစောက သွား၍ ချမ်းသာစွာ အိပ်ခြင်းကို မေး၏။ တနေ့သ၌ ရုက္ခစိုဝ်းနတ်သည် ပုဏ္ဏားကား အလွန် ငါ့ကို လုပ် ကျွေး၏။ ဤပုဏ္ဏားကို စူးစမ်း၍ အကြင်ကြောင်းကြောင့် ငါ့ကို လုပ်ကျွေး၏။ ထိုအကြောင်းကို ပေးအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ရုက္ခစိုဝ်းနတ်သည် ထိုခဏ၌ ပုဏ္ဏားလာ၍ တံမြက် လှည်းသည်ရှိသော် ပုဏ္ဏားအို၏အသွင်ဖြင့် အနီး၌ ရပ်၍-
ဇာနော အဇာနန္တမိမံ ပလာသံ။
အာရဒ္ဓဝီရိယော ဓုဝံ အပ္ပမတ္တော၊
သုခသေယျံ ပုစ္ဆသိ ကိဿ ဟေတု။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၅။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ကိဿ ဟေတု၊ အဘယ်အကြောင်းကြောင့်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဇာနော၊ သိသောသူဖြစ်လျှက်။ အစေတနံ၊ စိတ်မရှိထသော။ အသုဏန္တံ၊ စိတ်မရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် မကြားတတ်ထသော။ အဇာနန္တံ၊ မသိတတ်ထသော။ ဣမံ ပလာသံ၊ ဤပေါက်ပင်ကို။ အာရဒ္ဓဝီရိယော၊ အားထုတ်အပ်သော ဝီရိယရှိသည်ဖြစ်၍။ ဓုဝံ၊ အမြဲ။ အပ္ပမတ္တော၊ မမေ့မလျော့သည်ဖြစ်၍။ သုခသေယျံ၊ ချမ်း သာခွာ အိပ်ရခြင်းကို။ ပုစ္ဆသိ၊ မေးသနည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ ပုဏ္ဏားသည်-
ဒေသေ ဌိတော ဘူတနိဝါသရူပေါ။
တသ္မာ နမဿာမိ ဣမံ ပလာသံ၊
ယေ စေတ္ထ ဘူတာ တေ ဓနသ ဟေတု။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သောဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၆။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ အယံ ရုက္ခော၊ ဤပေါက်ပင်သည်။ ဒူရေ စ၊ အဝေး၌လည်း။ သုတော၊ ထင်ရှား၏။ ဗြဟာ စ၊ ကြီးလည်းကြီး၏။ ဒေသေ၊ မြင့်သော ညီညွတ်သော မြေအရပ်၌။ ဌိတော၊ တည်၏။ ဘူတနိသရူပေါ၊ နတ်တို့၏ နေရာဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဣမံ ပလာသံ၊ ဤပေါက်ပင်ကို။ နမဿာမိ၊ ငါ ရှိခိုး၏။ ဧတ္ထ၊ ဤပေါက်ပင်၌။ ယေ စ ဘူတာ၊ အကြင် ဘုန်း တန်ခိုးကြီးကုန်သော နတ်တို့သည်လည်း။ နိဝုတ္ထာ၊ နေကုန်၏။ တေ စ၊ ထိုနတ်တို့ကိုလည်း။ ဓနဿ ဟေတု၊ ဥစ္စာ၏အကြောင်းကြောင့်။ နမဿာမိ၊ ငါ ရှိခိုး၏။
ထိုစကားကို ကြား၍ ရုက္ခစိုဝ်းနတ်သည် ပုဏ္ဏားအား ကြည်ညို၍ ပုဏ္ဏား ငါသည် ဤပေါက်ပင်၌ဖြစ်သော နတ်တည်း၊ သင် မကြောက်လင့် သင့်အား ဥစ္စာကို ပေးအံ့ဟု ထိုပုဏ္ဏားကို နှစ်သိမ့်စေ၍ မိမိဗိမာန်တံခါး၌ ကြီးစွာသော နတ်၏အာနုဘော်အားဖြင့် ကောင်းကင်၌ ရပ်၍-
ကတညု တံ ဗြာဟ္မဏ ပေက္ခမာနော။
ကထဉှိ အာဂမ္မ သတံ သကာသေ၊
မောဃာနိ တေ အဿု ပရိဖန္ဒိတာနိ။
ပရိဝါရိတော ပုဗ္ဗယညော ဥဠာရော။
တဿေသမူလသ္မိံ နိဓိ နိခါတော၊
အဒါယာဒေါ ဂစ္ဆ နံ ဥဒ္ဓရာဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၂၇။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကတညုတံ၊ သင်ပြုသောကျေးဇူးကို သိသည် ၏အဖြစ်ကို။ ပေက္ခမာနော၊ ရှုလျက်။ ယထာနုဘာဝံ၊ အစွမ်းသတ္တိအားလျော်စွာ။ တေ၊ သင်အား။ ကရိဿာမိ၊ ကျေးဇူးပြုအံ့။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ သကာသေ၊ အထံ၌။ ကတံ၊ ကျေးဇူးပြုခြင်းသို့။ အာဂမ္မ၊ ရောက်၍။ တေ၊ သင်၏။ ပရိဖန္ဒိတာနိ၊ ကိုယ်နှုတ်တို့ဖြင့် လုံ့လပြုခြင်းတို့သည်။ မောဃာနိ၊ အချည်းနှီး အကျိုးမရှိကုန်သည်။ ကထံ အဿု၊ အသို့ ဖြစ်ကုန်အံ့နည်း။
၂၈။ သမ္မ ဗြာဟ္မဏ၊ အချင်းပုဏ္ဏား။ တိန္ဒုကရုက္ခဿ၊ တည် ပင်၏။ ပရော၊ နောက်၌တည်သော။ ယော ပိလက္ခော၊ အကြင် ညောင် ကြတ်ပင်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဿေဝ၊ ထိုညောင် ကြတ်ပင်၏လျှင်။ မူလသ္မိံ၊ အမြစ်ရင်း၌။ ပရိဝါရိတော၊ ညောင်ကြတ်ပင်ကို ဝန်းရံလျှက်။ ပုဗ္ဗယညော၊ ရှေး၌ ယဇ်ဖြစ်ဘူးသော။ ဥဠာရော၊ များစွာသော။ နိခါတော၊ မြှုပ်အပ်သော။ ဧသ- ဧသော နိဓိ၊ ဤရွှေအိုးသည်။ အဒါယာဒေါ၊ ယခု အမွေခံ မရှိပြီ။ ဂစ္ဆ၊ သွားချေ။ နံ၊ ထိုဥစ္စာကို။ ဥဒ္ဓရာဟိ၊ ထုတ်ဘော်၍ ယူချေ။
ဤသို့ ဆိုပြီး၍ ထိုရုက္ခစိုင်းနတ်သည် ပုဏ္ဏား သင်သည် ထိုဥစ္စာအိုးကိုထုတ်၍ ယူသည်ရှိသော် ပင်ပန်းလတ္တံ့၊ သင်သည် သွားလေလော့၊ ငါသည်သာလျှင် ထိုဥစ္စာတို့ကို သင့်အိမ်သို့ ဆောင်၍ ဤမည်သော ဤမည်သော အရပ်၌ မြှုပ်ထားအံ့၊ သင်သည် ထိုဥစ္စာကို အသက်ထက်ဆုံး သုံးဆောင်လျှက် အလှူပေးလော့၊ သီလစောင့်လေလော့ဟု ပုဏ္ဏားအား ဆုံးမ၍ ထိုဥစ္စာကို မိမိအာနုဘော်ဖြင့် ပုဏ္ဏားအိမ်၌ တည်စေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပုဏ္ဏား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ရုက္ခစိုဝ်းနတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သူ့ကို ကိုယ်ပြု၊ ကိုယ်ပါနု၊ ရှုတော့ လာဘ်မိုဃ်းစွေ
ခုနစ်ခုတို့၏ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ပလာသဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****