ပသေနဒိကောသလဝတ္ထု
သုခဝဂ်
၆။ ပသေနဒီ ကောသလမင်း ဝတ္ထု
အာရောဂျပရမာ လာဘာအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ပသေနဒီ ကောသလမင်းကြီးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
အစားကြီးခြင်းသည် ဆင်းရဲခြင်း၏ အကြောင်း
အခါတစ်ပါး၌ ပသေနဒီ ကောသလမင်ကြီးသည် ဆန်တစ်စရွတ် (တစ်စိတ်) ချက်ထမင်းကို ထိုထမင်းအား လျောက်ပတ်သော ဟင်းလျာဖြင့် ပွဲတော်တည်၏။ တစ်နေ့သ၌ နံနက်စာထမင်း ပွဲတော်တည်ပြီးသည်ရှိသော် ထမင်းကြောင့်ဖြစ်သော ယစ်ခြင်းကို မပျောက်မီ မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်သို့ သွားရောက်၍ ပင်ပန်းသော သဘောရှိလှသဖြင့် တပြောင်းပြန်ပြန် ထိုမှဤမှ လူးလဲလေ၏။ ငိုက်မျဉ်းခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်သော်လည်း ဖြောင့်ဖြောင့်အိပ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သောကြောင့် တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေလေ၏။ ထိုအခါ ကောသလမင်းကြီးကို မြတ်စွာဘုရားသည် “မြတ်သောမင်းကြီး- အသို့နည်း၊ အပင်ပန်း မပြေမီသာလျှင် လာခဲ့လေသလော”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- ဟုတ်မှန်လှပါသည်၊ ထမင်းသုံးဆောင်ပြီးသော အခါမှစ၍ တပည့်တော်အား ကြီးစွာသော ဆင်းရဲခြင်းသည် ဖြစ်ပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလတ်သော် ထိုအခါ ကောသလမင်းကြီးကို မြတ်စွာဘုရားသည် “မြတ်သောမင်းကြီး- အလွန်များစွာ စားခြင်းသည် ဤသို့ ဆင်းရဲခြင်း ဖြစ်တတ်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောတော်မူလေ၏။
မဟာ၀ရာဟောဝ နိဝါပပုဋ္ဌော၊ ပုနပ္ပုနံ ဂဗ္ဘမုပေတိ မန္ဒော။
ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ပုရိသော၊ ယောက်ျားသည်။ မိဒ္ဓီ စ၊ ငိုက်မျဉ်းခြင်းရှိသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မဟဂ္ဃသောစ၊ အတိုင်းအရှည်မရှိသော များစွာ အစားကြူးသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ နိဝါပပုဋ္ဌော၊ အစာကျွေး၍ မွေးမြူအပ်သော။ မဟာဝရာဟောဝ၊ အိမ်ဝက်ကြီးကဲ့သို့။ နိဒ္ဒါယိတာ၊ ငိုက်မျဉ်းခြင်း အလေ့ရှိသည်။ သမ္ပရိဝတ္တသာယီ၊ တပြောင်းပြန်ပြန် လူးလဲ၍ အိပ်လေ့ရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ လက္ခဏာနိ၊ အနိစ္စ, ဒုက္ခ, အနတ္တ ဟူသော လက္ခဏာတို့ကို။ မနသိကာတုံ၊ နှလုံးသွင်းခြင်းငှာ။ န သက္ကောတိ၊ မတတ်နိုင်။ အမနသိကရောန္တော၊ နှလုံးမသွင်းနိုင်သည်ဖြစ်၍။ မန္ဒော၊ ပညာနည်းသော။ သော ပုရိသော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ ပုနပ္ပုနံ၊ အဖန်တလဲလဲ။ ဂဗ္ဘံ၊ အမိဝမ်းတိုက်သို့။ ဥပေတိ၊ ကပ်ရောက်ရ၏။
အတိုင်းအရှည်ဖြင့် စားခြင်းသည် ချမ်းသာခြင်း၏ အကြောင်း
ဤဂါထာဖြင့် ဆုံးမ၍ “မြတ်သောမင်းကြီး- စားခြင်းမည်သည်ကား အတိုင်းအရှည်အားဖြင့် စားခြင်းငှာ သင့်လျော်၏၊ အတိုင်းအရှည်ဖြင့် စားသောသူသည် ချမ်းသာစွာဖြစ်၏”ဟု ဆုံးမတော်မူပြီးလျှင် ထို့ထက်အလွန် ဆုံးမတော်မူပြန်လိုသည်ဖြစ်၍ ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။
တနုကဿ ဘဝန္တိ ဝေဒနာ၊ သဏိကံ ဇီရတိ အာယုပါလယံ။
သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သတီမတော၊ သတိရှိသော။ လဒ္ဓဘောဇနေ၊ ရအပ်သော ဘောဇဉ်၌။ မတ္တံဇာနတော၊ အတိုင်းအရှည်ကို သိထသော။ အဿ မနုဇဿ၊ ထိုသူအား။ ဝေဒနာ၊ ဝေဒနာတို့သည်။ တနုကာ၊ ခေါင်းပါးကုန်သည်။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ အာယုပါလယံ၊ အသက်ကို စောင့်ရှောက်လျက်။ သဏိကံ၊ နှေးနှေး။ ဇီရတိ၊ အစာကြေ၏။
ကောသလမင်းကြီးသည် ဂါထာကို သင်ယူခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ အနီး၌တည်နေသော နှမ၏သား တူတော်ဖြစ်သော သုဒဿန အမည်ရှိသော လုလင်ကို “ချစ်သား- ဤဂါထာကို သင်ယူလော့”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုလုလင်သည် ထိုဂါထာကို သင်ယူပြီးလျှင် “မြတ်စွာဘုရား- အဘယ်သို့ ပြုရပါမည်နည်းဘုရား”ဟု မေးလျှောက်လေ၏။ ထိုအခါ လုလင်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် “မင်းကြီး ထမင်းသုံးဆောင်စဉ် နောက်ဆုံး ထမင်းဆုပ်ပြုသောကာလ၌ ဤဂါထာကို ရွတ်ဆိုလေလော့”ဟု မိန့်တော်မူ၍ “မင်းကြီးသည် အနက်ကို မှတ်သားမိသဖြင့် အကြင်ထမင်းဆုပ်ကို စွန့်လတ္တံ့၊ ထိုထမင်းဆုပ်၌ ထမင်းလုံး အရေအတွက်အားဖြင့် မင်းကြီးအလို့ငှာ ပွဲတော် ထမင်းချက်သောကာလ ထိုမျှအတိုင်းအရှည်ရှိသော ဆန်စေ့တို့ကို ပယ်နုတ်လေလော့”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ ထိုလုလင်သည် “မြတ်စွာဘုရား- ကောင်းလှပါပြီဘုရား”ဟု ဝန်ခံ၍ ညချမ်းအခါ၌လည်းကောင်း၊ နံနက်အခါ၌လည်းကောင်း မင်းကြီး ထမင်းပွဲတော်တည်စဉ် နောက်ဆုံး ထမင်းဆုပ်ပြုသောအခါ ထိုဂါထာကို ရွတ်၍ မင်းကြီးသည် စွန့်အပ်သော ထမင်းဆုပ်၌ ထမင်းလုံး အရေအတွက်အားဖြင့် ဆန်စေ့တို့ကို ယုတ်စေလေ၏။ မင်းကြီးသည်လည်း ထိုတူ-သုဒဿနလုလင်၏ ဂါထာကို ကြားရလျှင် တစ်ထောင်တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကို ပေးစေလေ၏။ ထိုမင်းကြီးသည် နောက်အခါ၌ တစ်ကွမ်းစား(တစ်စလယ်)ချက် ထမင်းအတိုင်းအရှည်ဖြင့် ကောင်းစွာတည်တံ့နိုင်၍ ချမ်းသာခြင်းသို့ရောက်သဖြင့် ခေါင်းပါးပိန်ကြုံသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်သို့သွား၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးပြီးလျှင် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- ယခုအခါ တပည့်တော်အား ချမ်းသာခြင်းဖြစ်ပါပြီ၊ သားသမင်ကိုလည်းကောင်း၊ မြင်းကိုလည်းကောင်း လိုက်၍ ဖမ်းခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော သဘောရှိပါပြီဘုရား၊ ရှေးအခါ၌ တပည့်တော်၏တူ အဇာတသတ်မင်းနှင့်တကွ စစ်ထိုးခြင်းသည်သာလျှင် ဖြစ်ရပါသည်၊ ယခုအခါ ဝဇိရအမည်ရှိသော ချစ်သမီးကို တူအားဆောင်နှင်း၍ ထိုကာသိကရွာကို သတို့သမီးအားသာလျှင် ရေချိုးကသယ်မှုံ့ဖိုး ပေးလိုက်ပါပြီ၊ ထိုတူ-အဇာတသတ်နှင့်တကွ ခိုက်ရန်ဖြစ်ခြင်းသည် ငြိမ်းအေးပါပြီ၊ တပည့်တော်အား ဤအကြောင်းကြောင့်လည်း ချမ်းသာခြင်းသည်သာလျှင် ဖြစ်ရပါသည်ဘုရား၊ အမျိုး၏ အမွေဥစ္စာဖြစ်သော မင်းသုံးနန်းစဉ် ပတ္တမြားရတနာသည် တကာတော်၏ နန်းတော်တွင်း၌ ရှေးဖြစ်သော နေ့တွင် ပျောက်ဆုံးခဲ့ပါသည်၊ ထိုပတ္တမြားရတနာသည်လည်း ယခုအခါ လက်တွင်းသို့ ရောက်၍လာပါပြီ၊ ဤအကြောင်းကြောင့်လည်း တပည့်တော်အား ချမ်းသာခြင်းသည်သာလျှင် ဖြစ်ရပါသည်ဘုရား၊ ရှင်တော်မြတ်ဘုရားတို့၏ တပည့်သား သာဝကတို့နှင့် အတူတကွ အကျွမ်းဝင်ခြင်းကို အလိုရှိသဖြင့် သာကီဝင် မင်းဆွေမင်းမျိုး သတို့သမီးသည်လည်း တပည့်တော်၏ နန်းတော်သို့ ရောက်လာပါပြီ၊ ဤအကြောင်းကြောင့်လည်း တပည့်တော်အား ချမ်းသာခြင်းသည်သာလျှင် ဖြစ်ရပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ထားလေ၏၊ ဘုရားရှင်သည် “မြတ်သောမင်းကြီး- အနာမရှိခြင်းမည်သည် မြတ်သော လာဘ်မည်၏၊ ရရသမျှသော ပစ္စည်းနှင့် ရောင့်ရဲနှစ်သက်ခြင်းနှင့်တူသော ဥစ္စာသည်လည်းကောင်း၊ အကျွမ်းဝင်ခြင်းနှင့်တူသော မြတ်သောဆွေမျိုးသည်လည်းကောင်း နိဗ္ဗာန်နှင့်တူသော လွန်ကဲသော ချမ်းသာခြင်းမည်သည် လည်းကောင်း မရှိ”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဝိဿာသပရမာ ဉာတိ၊ နိဗ္ဗာနပရမံ သုခံ။
အာရောဂျံ၊ အနာမရှိသောအဖြစ်သည်။ ပရမာ၊ လွန်ကဲသော။ လာဘာ၊ လာဘ်တည်း။ သန္တုဋ္ဌိ၊ မိမိ ရအပ်သော ဥစ္စာဖြင့် ရောင့်ရဲနှစ်သက်ခြင်းသည်။ ပရမံ၊ လွန်ကဲသော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာတည်း။ ဝိဿာသာ၊ အကျွမ်းဝင်ခြင်းသည်။ ပရမာ၊ ကောင်းမြတ်သော။ ဉာတိ၊ အဆွေအမျိုးတည်း။ နိဗ္ဗာနံ၊ နိဗ္ဗာန်သည်။ ပရမံ၊ လွန်ကဲသော။ သုခံ၊ ချမ်းသာတည်း။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။