မာရဝတ္ထု -၃
၈။ မာရ်နတ်ဝတ္ထု
နိဋ္ဌင်္ဂတောအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် မာရ်နတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ဆင်ပြောင်အသွင်ဖြင့် ရာဟုလာကို ခြောက်လှန့်ခြင်း
တစ်နေ့သ၌ အချိန်မဲ့ ညအခါ များစွာသော မထေရ်တို့သည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ဝင်၍ ရာဟုလာမထေရ်၏ နေရာအရပ်သို့ သွားပြီးလျှင် ထိုရာဟုလာကို နေရာမှ ထသွားစေကြလေကုန်၏၊ ထိုရာဟုလာသည် တစ်ပါးသောအရပ်၌ နေရာအရပ်ကို မမြင်သောကြောင့် မြတ်စွာဘုရား၏ ဂန္ဓကုဋိတိုက်အဝမုခ်ဦး၌ ကျိန်းစက်လေ၏၊ ထိုအခါ၌ ထိုအရှင်ရာဟုလာသည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ပြီးသည်ဖြစ်၍ အသက်ရှစ်နှစ် ရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ မာရ်နတ်သည် ဝသဝတ္တီနတ်ပြည်၌ တည်လျက်သာလျှင် ထိုအရှင်ရာဟုလာ ဂန္ဓကုဋိတိုက်အဝ မုခ်ဦး၌ ကျိန်းစက်နေသည်ကို မြင်ရလျှင် “ရဟန်းဂေါတမ၏ နာကျင်စဖွယ်ဖြစ်သော လက်ချောင်း (ရာဟုလာ)သည် ဂန္ဓကုဋီပြင်ပ၌ အိပ်စက်၏၊ ကိုယ်တော်မြတ်သည်ကား ဂန္ဓကုဋိတိုက်အတွင်း၌ ကျိန်းစက်တော်မူ၏။ လက်ချောင်းကို နှိပ်စက်အပ်သည်ရှိသော် ကိုယ်တိုင်တော်ကို နှိပ်စက်အပ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့”ဟု ကြံစည်လေ၏၊ မာရ်နတ်သည် ကြီးစွာသော ဆင်မင်းရုပ်သဏ္ဌာန်အဆင်းကို ဖန်ဆင်းကာ လာပြီးလျှင် နှာမောင်းဖြင့် ရာဟုလာမထေရ်၏ဦးထိပ်ကို ရစ်ပတ်လျက် သည်းစွာသော အသံဖြင့် ကြိုးကြာသံကို မြည်လေ၏၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ဂန္ဓကုဋိ၌ နေတော်မူလျက်သာလျှင် ထိုသူ၏ မာရ်နတ်အဖြစ်ကို သိတော်မူ၍ “ဟယ်- မာရ်နတ်၊ သင်သို့ သဘောရှိသော သူတို့၏ အထောင်သည်လည်း ငါဘုရား၏ သားတော်အား ကြောက်လန့်ခြင်းကို ဖြစ်စေငှာ မတတ်ကောင်း၊ ငါဘုရား၏ သားတော်သည် ထိတ်လန့်ခြင်း မရှိ၊ ကင်းပြီးသော တဏှာလည်း ရှိ၏၊ ကြီးသော လုံ့လလည်း ရှိ၏၊ ကြီးမြတ်သော ပညာလည်း ရှိ၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
အစ္ဆိန္ဒိ ဘဝသလ္လာနိ၊ အန္တိမော ယံ သမုဿယော။
[၃၅၂] ဝီတတဏှော အနာဒါနော၊ နိရုတ္တိပဒကောဝိဒေါ။
အက္ခရာနံ သန္နိပါတံ၊ ဇညာ ပုဗ္ဗာပရာနိ စ။
သ ဝေ အန္တိမ သာရီရော၊ မဟာပညော မဟာပုရိသောတိ ဝုစ္စတိ။
ယော၊ အကြင်သူသည်။ နိဋ္ဌင်္ဂတော၊ အရဟတ္တဖိုလ်တည်းဟူသော အပြီးသို့ရောက်ပြီ။
အသန္တာသီ၊ ရာဂစသည် မရှိခြင်းကြောင့် ထိတ်လန့်ခြင်း သဘောမရှိ။ ဝီတတဏှော၊ ကင်းသော တဏှာရှိ၏။ အနင်္ဂဏော၊ ကိလေသာမရှိ။ ဘဝသလ္လာနိ၊ ဘဝသုံးပါးသို့ လားစေတတ်ကုန်သော မြားငြောင့်တို့ကို။ အစ္ဆိန္ဒိ၊ ဖြတ်လေပြီ။ ဧတဿ၊ ဤသူ၏။ အယံ သမုဿယော၊ ဤခန္ဓာကိုယ်သည်။ အန္တိမော၊ အဆုံးဖြစ်သော ဘဝနှင့် ယှဉ်၏။
ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဝီတတဏှော၊ ကင်းသော တဏှာရှိ၏။ အနာဒါနော၊ ခန္ဓာ စသည်တို့၌ စွဲလမ်း၍ ယူခြင်းမရှိ။ နိရုတ္တိပဒကောဝိဒေါ၊ သဒ္ဒါ၌လည်းကောင်း, ပုဒ်တို့၌ လည်းကောင်း လိမ္မာ၏။
အက္ခရာနံ၊ အက္ခရာတို့၏။ သန္နိပါတဉ္စ၊ စုဝေးသော အပေါင်းကိုလည်းကောင်း။ ပုဗ္ဗာပရာနိ စ၊ ရှေ့အက္ခရာဖြင့် နောက်အက္ခရာ, နောက်အက္ခရာဖြင့် ရှေ့အက္ခရာတို့ကိုလည်းကောင်း။ ဇညာ၊ သိ၏။
အန္တိမသာရီရော၊ အဆုံးစွန်၌တည်သော ကိုယ်ရှိသော ထိုသူကို။ မဟာပညောတိ၊ မြတ်သော ပညာရှိဟူ၍လည်းကောင်း။
မဟာပုရိသောတိ၊ ကိလေသာတို့မှ လွတ်ပြီးသော စိတ်ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် မဟာပုရိသဟူ၍လည်းကောင်း။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏၊ ယုတ်မာလှစွာသော မာရ်နတ်သည်လည်း “ငါ့ကို ရဟန်းဂေါတမသည် သိချေပြီတကား”ဟု ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် ကွယ်ပျောက်သွား၏။