ဝါနရဇာတ်
စတုက္ကနိပါတ် - စူဠကုဏာလဝဂ်
(ကျမ်းညွှန်းများ အနည်းငယ်လွဲနေသည်)
၂။ ဝါနရဇာတ်
နှလုံးသား
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်အသက္ခိံ ဝတ အတ္တာနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဝါနရဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်း သုံး နေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားအား သတ်အံ့သောငှါ လုံ့လပြုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ (ဝတ္ထုကို အောက် သုသုမာရဇာတ်၌ ချဲ့အပ်ပြီ) သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုလတ်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဟိမဝန္တာဝယ် မျောက်အမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် ဂင်္ဂါနား၌ နေ၏။ ထိုအခါ ဂင်္ဂါမြစ်အတွင်း၌ တခုသော မိကျောင်းမသည် ဘုရားလောင်း၏ နှလုံးသား၌ ချင်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ မိကျောင်းဖို ပြောဆို၏။ မိကျောင်းဖိုသည် ဘုရားလောင်းမျောက်ကို ရေ၌ နှစ်သတ်၍ နှလုံး သားကိုယူ၍ မိကျောင်းမအား ပေးအံ့ဟုကြံ၍ ဘုရားလောင်းကို အဆွေ လာလော့၊ မြစ်၏ အလယ် ကျွန်းငယ်၌ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို စားအံ့သောငှါ သွားကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ အဆွေ အသို့သွားရအံ့နည်းဟု ဘုရားလောင်း ဆို၏။ ငါသည် ကျောက်ကုန်း၌ သင့်ကို စီးစေ၍ ဆောင်အံ့ဟု မိကျောင်း ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် မိကျောင်းစိတ်ကို မသိရကား ခုန်၍ မိကျောင်း ကျောက် ကုန်း၌ စီး၏။ မိကျောင်းသည် အတန်ငယ်သွား၍ ရေ၌ငုပ်အံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ ထိုအခါ မိကျောင်းကို ဘုရားလောင်းသည် အဆွေ အဘယ်ကြောင့် ငါ့ကို ရေ၌ နှစ်သနည်းဟု ဆို၏။ ငါသည် သင့်ကိုသတ်၍ သင့်နှလုံးသားကို မယားအား ပေးအံ့ဟု မိကျောင်း ဆို၏။ ပညာနည်းသောမိကျောင်း သင်သည် ငါ့နှလုံးသားသည် ရင်၌ရှိ၏ဟု သင်ထင်မှတ်၏ဟု ဘုရားလောင်းဆို၏။ ရင်၌ နှလုံးမရှိသည်ရှိသော် အဘယ်မှာ သင် ထားသနည်းဟု မိကျောင်းမေး၏။ ရေသဖန်းပင်၌ ဆွဲ၍ ထားအပ်သော ထိုနှလုံးသားကို သင်ညမမြင်လောဟု ဘုရားလောင်းဆို၏။ မြင်၏။ သင် ငါ့အား ပေးလတ္တံ့ လောဟု မိကျောင်း မေး၏။ ပေးအံ့ဟု ဘုရားလောင်းဆို၏။ မိကျောင်းသည် နုန့်နှေးသော ပညာရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ဘုရားလောင်းကို ယူ၍ မြစ်ကမ်းနား ရေသဖန်းပင်ရင်းသို့ သွား၏။ ဘုရားလောင်းသည် မိကျောင်း ကျောက်ကုန်းမှ ခုန်၍ ရေသဖန်းပင်၌ နေလျက်-
န ဒါနာဟံ ပုန တုယှံ၊ ဝသံ ဂစ္ဆာမိ ဝါရိဇ။
ယာနိ ပါရံ သမုဒ္ဒဿ၊ ဝရံ မယှံ ဥဒုမ္ဗရော။
အမိတ္တဝသ မနွေတိ၊ ပစ္ဆာ စ အနုတပ္ပတိ။
မုစ္စတေ သတ္တု သမ္မာဓာ၊ န စ ပစ္ဆာနုတပ္ပတိ။
ဟူသော လေးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၆၁။ ဝါရိဇ၊ မိကျောင်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဥဒကာ၊ ရေမှ။ ထလံ၊ ကြည်းသို့။ အတ္တာနံ၊ ကိုယ်ကို။ ဥဒ္ဓါတုံ၊ ထုတ်အံ့သောငှါ။ အသက္ခိံ ဝတ၊ မတတ်နိုင်စွတကား။ ဒါနိ၊ ယခု။ ပုန၊ တဖန်။ အဟံ၊ ငါသည်။ တုယှံ၊ သင်၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ န ဂစ္ဆာမိ၊ မလိုက်အံ့။
၁၆၂။ သမုဒ္ဒဿ၊ မြစ်၏။ ပါရံ၊ တဘက်သို့။ ဂန္တွာ၊ သွား၍။ ခါဒိတဗ္ဗာနိ၊ စားအပ်ကုန်သော။ ယာနိ၊ အကြင် သရက် သပြေ ပိန္နဲသီးတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ဧတေဟိ အမ္ဗေဟိ စ၊ ထိုသရက်သီးတို့ဖြင့်၎င်း။ ဧတေဟိ ဇမ္ဗူဟိ စ၊ ထိုသပြေသီးတို့ဖြင့်၎င်း။ ဧတေဟိ ပနသေဟိ စ၊ ထိုပိန္နဲသီးတို့ဖွင့်၎င်း။ မယှံ၊ ငါအား။ အလံ၊ အလိုမရှိ။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ဥဒုမ္ဗရော၊ ရေသဖန်းသီးသည်။ ဝရံ၊ မြတ်၏။
၁၆၃။ ယော စ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ ဥပ္ပတိတံ၊ ဖြစ်သော။ အတ္ထံ၊ အမှုကို။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ န အနုဗုဇ္စျတိ၊ မသိ။ သော၊ ထိုသူသည်။ အမိတ္တဝသံ၊ ရန်သူနိုင်ငံသို့။ အနွေတိ၊ လိုက်ရ၏။ ပစ္ဆာ စ၊ နောက်၌လည်း။ အနုတပ္ပတိ၊ စိုးရမ် ပူပန်ရ၏။
၁၆၄။ ယော စ၊ အကြင် သူသည်လည်း။ ဥပ္ပတိတံ၊ ဖြစ်သော။ အတ္ထံ၊ အမှုကို။ ခိပ္ပမေဝ၊ လျင်စွာသာလျှင်။ နိဗောဓတိ၊ သိ၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ သတ္တုသမ္ဗာဓာ၊ ရန်သူတို့၏ နှိပ်စက်ခြင်းမှ မုစ္စတေ၊ လွတ်၏။ ပစ္ဆာ စ၊ နောက်၌လည်း။ န အနုတပ္ပတိ၊ မပူပန်ရ။
ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် လေးဂါထာတို့ဖြင့် လူ၏ ကိစ္စတို့၏ ပြီးခြင်း၏အကြောင်းကို ဆို၍ တောအုပ်သို့သာလျှင် ဝင်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်ဤ ဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ မိကျောင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ မျောက်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ပညာဉာဏ်သာ၊ အရာရာ၊ သာယာ လွတ်ကြောင်းမှတ်
နှစ်ခုတို့၏ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဝါနရဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****