ဝေဠုကဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၃။ ဝေဠုကဇာတ်

ပညာရှိစကားကိုနားမထောင်၍ မြွေ၏ခံတွင်း၌ အသက်ကုန်ကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့် တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယော အတ္ထကာမဿ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဝေဠုကဇာတ်ကို သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တယောက်သော ဆိုနိုင်ခက်သော ရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုဆိုနိုင်ခက်သော ရဟန်းကို ရဟန်း သင်သည် ဆိုနိုင်ခက်သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း သင်သည် ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဆိုနိုင်ခက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဆိုနိုင်ခက်သည်သာလျှင်တည်း ဆိုနိုင်ခက်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့်သာလျှင် ပညာရှိတို့၏ စကားကိုမလိုက်နာမူ၍ မြွေ၏ခံတွင်းဝ၌ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကာသိတိုင်း၌ များစွာသော စည်းစိမ်ရှိသော အမျိုး၌ ဖြစ်၏။ လိမ်မာသောအဖြစ်သို့ရောက်၍ ကာမဂုဏ်တို့၌ အပြစ်ကို၎င်း ရဟန်းအဖြစ်၌ အကျိုးဆက်ကို၎င်းမြင်၍ ကာမတို့ကိုပယ်၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၏။ ကသိုဏ်းပရိကံကို စီးဖြန်း၍ ငါးပါးသော အဘိညာဉ်တို့ကို၎င်း ရှစ်ပါးသော သမာပတ်တို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၍ ဈာန်ချမ်းသာဖြင့်လွန်စေလျက် နောက်အဘို့၌ များသောအခြံအရံရှိသော ငါးရာသောရသေ့တို့ဖြင့် ခြံရံအပ်သော ဂိုဏ်းဆရာဖြစ်၍နေ၏။ ထိုအခါ တခုသောမြွေဟောက်ငယ်သည် မိမိဓမ္မတာအားဖြင့်သွားသည်ရှိသော် တယောက်သောရသေ့၏ ကျောင်းသို့ ရောက်၏။ ရသေ့သည် ထိုမြွေ၌ သားဟူသောချစ်ခြင်းကိုဖြစ်စေ၍ ထိုမြွေကို တခုသောဝါးလုံးခေါင်း၌ အိပ်စေသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဝေဠုကဟူသောအမည်ကိုသာ မှည့်ကုန်၏။ ထိုမြွေကို သားဟူသော ချစ်ခြင်းဖြင့် မွေးစားသောကာလမှစ၍ ထိုရသေ့အား ဝေဠုကပိတာဟူသော အမည်ကိုသာလျှင် မှည့်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တယောက်သောရသေ့သည် မြွေဟောက်ကို မွေးစား၏ဟု ကြား၍ ထိုရသေ့ကိုခေါ်စေ၍ ရသေ့ သင်သည် မြွေဟောက်ကိုမွေးစားသသတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေး၏။ မှန်ပေ၏ဟုလျှောက်သည်ရှိသော် မြွေဟောက်နှင့် အကျွမ်းဝင်ခြင်းမည်သည် မရှိ၊ ထိုမြွေဟောက်ကို မမွေးစားလင့်ဟု ဘုရားလောင်းဆို၏။

ရသေ့သည် ဘုရားလောင်းစကားကိုမယူ မြွေဟောက်ကို စွန့်ခြင်းငှာမတတ်နိုင်၊ ထိုဘုရားလောင်းဆုံးမသောနေ့မှ နှစ်ရက် သုံးရက်လွန်သဖြင့်လျှင် ခပ်သိမ်းကုန်သောရသေ့တို့သည် သစ်သီးကြီးငယ်အလို့ငှါ သွားကုန်၏။ ရောက်ရာအရပ်၌ သစ်သီးကြီးငယ် ရလွယ်သောအဖြစ်ကိုမြင်၍ နှစ်ရက်သုံးရက် ထိုအရပ်၌ သာလျှင် နေကုန်၏။ ဝေဠုကအဘသည်လည်း ထိုရသေ့တို့နှင့်တကွ။ သွားသည်ရှိသော် မြွေဟောက်ကို ဝါးလုံး၌သာလျှင်အိပ်စေ၍ ပိတ်လျက်သွား၏။

ထိုဝေဠုကအဘသည် တဖန်ရသေ့တို့နှင့်တကွ နှစ်ရက် သုံးရက်လွန်သဖြင့်ပြန်၍ ဝေဠုကအား အစာပေးအံ့ဟု ဝါးလုံးခေါင်းကိုဖွင့်၍ ချစ်သားလော ဆာမွတ်သလောဟု လက်ကိုဖြန့်၏။ မြွေဟောက်သည် နှစ်ရက်သုံးရက် အာဟာရပြတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထိုရသေ့အားအမျက်ထွက်၍ ဖြန့်သောလက်၌ ကိုက်၏။ ရသေ့ကို ထိုအရပ်၌ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်စေ၍ တောသို့ဝင်၏။ ရသေ့တို့သည် ထိုဝေဠုကအဘကိုမြင်ကုန်၍ ဘုရားလောင်းအား ကြားကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုဝေဠုက အဘအလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကိုပြုစေ၍ ရသေ့အပေါင်းတို့ အလယ်၌ နေ၍ ရသေ့တို့အား ဆုံးမလိုသည်၏အစွမ်းအားဖြင့်-

၄၃။ ယော အတ္ထကာမဿ ဟိတာနုကမ္ပိနော၊
ဩဝဇ္ဇမာနော န ကရောတိ သာသနံ။
ဧဝံ သော နိဟတော သေတိ၊
ဝေဠုကဿ ယထာ ပိတာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၄၃။ အတ္ထကာမဿ၊ အကျိုးကိုအလိုရှိသော။ ဟိကာနုကမ္ပိနော၊ အစီးအပွားကိုစောင့်ရှောက်လေ့ရှိသောသူသည်။ ဩဝဇ္ဇမာနော၊ ဆုံးမလျက်။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ သာသနံ၊ အဆုံးအမကို။ န ကရောတိ၊ မလိုက်နာ။ သာ၊ ထိုသူသည်။ ဝေဠကဿ၊ ဝေဠုက၏။ ပိဘာ၊ အဘသည်။ နိဟတာ၊ သေလျက်။ သေတိ ယထာ၊ အိပ်ရသကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ နိဟတာ၊ သေလျက်။ သေတိ၊ အိပ်ရ၏။

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ရသေ့အပေါင်းတို့ကိုဆုံးမ၍ လေးပါးကုန်သော ဗြဟ္မဝိဟာရကိုပွားစေလျက် အသက်၏အဆုံး၌ ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း သင်သည် ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဆိုနိုင်ခက်သည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဆိုနိုင်ခက်သည်သာတည်း၊ ဆိုနိုင်ခက်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် မြွေဟောက်ခံတွင်း၌ ပုပ်သောအဖြစ်သို့ ရောက်ဘူးပြီဟု ဤဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ယခုအခါ ဆိုနိုင်ခက်သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ ဝေဠုကအဘဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းသော ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဂိုဏ်းဆရာ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။