သာလိတ္တကဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၇။ သာလိတ္တကဇာတ်

ကျောက်စရစ် ပစ်တတ်သော ရဟန်း၏ အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သာဓု ခေါ် သိပ္ပကံ နာမ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသာလိတ္တကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တယောက်သော ကျောက်စရစ် ပစ်တတ်သောရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုရဟန်းသည် သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော တယောက်သော အမျိုး သားသည် ဖြစ်သတတ်၊ ထိုအမျိုးသားသည် ကျောက်စရစ်ပစ်သောအတတ်၌ အပြီးသို့ရောက်၏။ တနေ့သ၌ ထိုအမျိုးသားသည် တရားတော်ကိုနာရ၍ သာသနာတော်၌ရင်ကိုပေး၍ ရဟန်း ပြု၍ ပဉ္စင်းအဖြစ်ကိုရ၏။ သိက္ခာပုဒ်ကိုအလိုမရှိ အကျင့်ကို မကျင့်သည်ဖြစ်၏။ ထိုရဟန်းသည် တနေ့သ၌ တယောက်သော ပဉ္စင်းငယ်ကိုခေါ်၍ အစိရဝတီ မြစ်နားသို့သွား၍ ရေချိုး၍ မြစ်နား၌ ရပ်၏။

ထိုအခါ နှစ်ခုကုန်သော ဖြူကုန်သောဟင်္သာတို့သည် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် သွားကုန်၏။ ထိုကျောက်စရစ်ပစ်တတ်သော ရဟန်းသည် ပဉ္စင်းငယ်ကို နောက်ဟင်္သာကို ကျောက်ရစ်ဖြင့် မျက်စိကိုကိုပစ်၍ ခြေရင်း၌ကျစေအံ့ဟု ဆို၏။ ပဉ္စင်းငယ်သည် အဘယ်သို့ ကျစေလတ္တံ့နည်း၊ ပစ်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ကျောက် စရစ်ပစ်တတ်သော ရဟန်းသည် ဟင်္သာ၏ ဤမှာဘက်မျက်စိကိုထားဘိဦး ထိုမှာဘက်မျက်စိသို့ ထွင်း၍သွားအောင် ပစ်အံ့ဟု ဆို၏။ ယခု မဟုတ်မမှန်သည်ကိုဆို၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ကြည့်လောဟုဆို၍ တခုသော ထက်စွာသော ကျောက်စရစ်ကိုကိုင်၍ လက်ချောင်း၌ထား၍ ထိုဟင်္သာ၏ နောက်သို့ပစ်၏။ ထိုကျောက်စရစ်သည် ရုန်းဟူသောအသံကိုပြု၏။ ဟင်္သာသည်ကား ရန်လာသည်ဖြစ်ရာ၏ဟု ပြန်၍ အသံကိုနားထောင်သောငှါ အားထုတ်၏။ ကျောက်စရစ်ပစ်တတ်သော ရဟန်းသည် ထိုခဏ၌ တခုသော လုံးသောကျောက်စရစ်ကို ကိုင်ပြန်၍ ကြည့်သောထိုဟင်္သာ၏ ထိုမှာဘက်မျက်စိ၌ ပစ်၏။ ဤမှာဘက် မျက်စိကိုထွင်း၍ သွား၏။ ဟင်္သာသည်လည်း သည်းစွာသောအသံကိုမြည်လျက် ခြေရင်း၌ကျ၏။ ထိုထိုအရပ်မှ ရဟန်းတို့သည်လာကုန်၍ ကဲ့ရဲကုန်၍ သင်သည် မလျောက်ပတ်သော အမှုကိုပြု၏ဟု မြတ်စွာဘုရားအထံသို့ဆောင်၍ အရှင်ဘုရား ဤရဟန်းသည် ဤမည်သော အမှုကိုပြု၏ဟု ထိုအကြောင်းကို ကြားလောက်ကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို ကဲ့ရဲ့တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ဤရဟန်းသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ထိုအတတ်၌ လိမ်မာသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လိမ်မာဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ အမတ်ဖြစ်၏။ ပုရောဟိတ်သည် အလွန်စကားများ၏။ များစွာဆိုတတ်၏။ ပုဏ္ဏားပြောသည်ရှိသော် တပါးကုန်သောသူတို့သည် ပြောခွင့်ကိုမရကုန်၊ မင်းသည် အဘယ်အခါ၌လျှင် ပုဏ္ဏား၏စကားကိုဖြတ်တတ်သော တစုံတခုသောအတတ်ကို ရပါအံ့နည်းဟု ကြံ၏။ မင်းသည် ထိုနေ့မှစ၍ ထိုသို့သဘောရှိသော တခုသောအတတ်ကိုစုံစမ်းလျက် သွား၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ တယောက်သောသူဆွံ့သည် ကျောက်စရစ်ပစ်အတတ်၌ အပြီးသို့ရောက်၏။ ရွာသူသားငယ်တို့သည် ထိုသူဆွံ့ကိုရထားသို့တင်၍ ငင်ကုန်လျက် ဗာရာဏသီ မြို့တံခါးရင်း၌ တခုသော အခွနှင့်ပြည့်စုံသော ပညောင် ပင်ကြီးသည် ရှိ၏။ ထိုညောင်ပင်သို့ ဆောင်၍ ခြံရံ၍ ရွှေအစရှိသည်တို့ကို ပေး၍ ဆင်ရုပ်ကိုပြုလော၊ မြင်းရုပ်ကိုပြုလောဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုသူဆွံ့သည် ကျောက်စရစ်ကိုပစ်၍ ပညောင်ရွက်တို့၌ အထူး ထူးသော အရုပ်တို့ကို ပြု၏။ ခပ်သိမ်းသောအရွက်တို့သည် အပေါက်ကြီးအပေါက်ငယ် ရှိကုန်သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။

ထိုအခါ မင်းသည် ဥယျာဉ်သို့သွားသည်ရှိသော် ထိုအရပ်သို့ရောက်၏။ သေအံ့သည်မှကြောက်သောကြောင့် ခပ်သိမ်းကုန်သောသူငယ်တို့သည် ပြေးကုန်၏။ သူဆွံ့သည် ထိုအရပ်၌ အိပ်၏။ မင်းသည် ပညောင်ပင်ရင်းသို့ရောက်၍ ရထား၌နေလျက် ပညောင်ပင်ရွက်တို့၏ ပေါက် သည်၏အဖြစ်ကြောင့် ပြောက်ကျားသော အရိပ်ကိုမြင်၍ မော်၍ကြည့်သည်ရှိသော် ခပ်သိမ်းကုန်သော ပညောင်ရွက်တို့၏ ပေါက် သည်၏အဖြစ်ကိုမြင်၍ အဘယ်သူသည် ဤသို့ပြုအပ်သနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး သူဆွံ့သည် ပြု၏ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မင်းသည် ဤသူကိုမှီ၍ ပုဏ္ဏားအား စကားပြတ်ခြင်းကိုပြုအံ့သောငှာ တတ်နိုင်သည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ သူဆွံ့သည် အဘယ်မှာနည်းဟု ဆို၏။ ရှာသည်ရှိသော် ပညာင်မြစ်ကြား၌ အိပ်သည်ကိုမြင်၍ အရှင်မင်းကြီး ဤသူတည်းဟု လျှောက်ကုန်၏။ ထိုသူဆွံ့ကိုခေါ်စေ၍ ပရိသတ်ကိုပယ်ရှားစေ၍ ငါတို့၏ အထံ၌ တယောက်သော စကားများသော ပုဏ္ဏားသည်ရှိ၏။ ထိုပုဏ္ဏား၏ အသံမရှိသည်ကို ပြုအံ့သောငှါ တတ်နိုင်လတ္တံ့လောဟု မေး၍ အရှင်မင်းကြီး တကွမ်းစား အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော ဆိတ်ချေးတို့ကိုရကုန်သည်ရှိသော် တတ် နိုင်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ မင်းသည် သူဆွံ့ကို နန်းတော်သို့ဆောင်၍ တင်းတိမ်တွင်း၌နေစေ၍ တင်းတိမ်မှအပေါက်ဖောက်၍ ပုဏ္ဏား၏နေရာကို အပေါက်သို့ရှေးရှုခင်းစေ၍ တကွမ်းစားအတိုင်း အရှည်ရှိကုန်သော ခြောက်ကုန်သောဆိတ်ချေးတို့ကို သူဆွံ့အထံ၌ထားစေ၍ ခစားအံ့သောကာလ၌ လာသောပုဏ္ဏားကို နေရာ၌နေစေ၍ ပုဏ္ဏားသည် တပါးကုန်သောသူတို့အား အခွင့်မပေးမူ၍ မင်းနှင့်တကွ စကားဆိုအံ့သောငှါအား ထုတ်၏။

ထိုအခါ သူဆွံ့သည် တင်းတိမ်ပေါက်ဖြင့် တလုံးတလုံးသော ဆိတ်ချေးကို တောင်း၌သွင်းသကဲ့သို့ ပုဏ္ဏား၏ အာစောက်၌လျှင် ချ၏။ ပုဏ္ဏားသည် လာတိုင်းလာတိုင်းသောဆိတ်ချေးကို ကျည်တောက်၌ ဆီကိုသွင်းသကဲ့သို့မျို၏။ ခပ်သိမ်းကုန်သော ဆိတ်ချေးတို့သည် ကုန်ကုန်၏။ တကွမ်းစားအတိုင်းအရှည် ရှိကုန်သောဆိတ်ချေးတို့သည် ထိုပုဏ္ဏာ၏ဝမ်းသို့ ဝင်ကုန်လတ်သော် ပြည်ဝက်အတိုင်းအရှည် ရှိကုန်၏။ မင်းသည် ဆိတ်ချေးကုန်သည်၏အဖြစ်ကိုသိ၍ ဆရာ သင်တို့သည် အလွန်စကားများသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် တကွမ်းစားအတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော ဆိတ်ချေးတို့ကို မျိုကုန်လျက် တစုံတခုမျှမသိကုန်၊ ယခု ဤထက်အလွန်ကို ကျေစိမ့်သောငှါမတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ သွားလေလော ငုရေကို သောက်၍ ဝမ်းကျစေ၍ ကိုယ်ကိုရောဂါမရှိသည်ကို ပြုလေလောဟုဆို၏။ ပုဏ္ဏားသည် ထိုနေ့မှစ၍ ပိတ်သောခံတွင်းရှိသကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ စကား ပြောသောသူနှင့်လည်း စကားမပြောသော အလေ့ရှိသည် ဖြစ်၏။ မင်းလည်း ဤသူဆွံ့သည် ငါ၏နားချမ်းသာခြင်းကို ပြုပေ၏ဟု သူဆွံ့အား အခွန်ဘသိန်းထွက်ကုန်သော အရပ်လေးမျက်နှာတို့၌ ရွာလေးရွာတို့ကို ပေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်းသို့ကပ်၍ အရှင်မင်းကြီး အတတ်မည်သည်ကို လောက၌ ပညာတို့သည် သင်အပ်၏။ သူဆွံ့သည် ကျောက်စရစ် ပစ်သောအတတ်ဖြင့်လည်း ဤစည်းစိမ်ကို ရ၏ဟု ဆိုလို၍-

၁၀၇။ သာဓု ခေါ သိပ္ပကံ နာမ၊ အပိ ယာဒိသ ကီဒိသံ။
ပဿ ခဉ္ဇပ်ပဟာရနေ၊ လဒ္ဓါ ဂါမာ စတုဒိသာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယာဒိသ ကီဒိသံ၊ အမှတ်မဲ့ ရှူအပ်သော သဘောရှိသော။ သိပ္ပကံ နာမ အပိ၊ အတတ်မည်သည်လည်း။ သာဓု ခေါ ယေဝ၊ ကောင်းသည်သာလျှင်တည်း။ ပဿ၊ ရှုပါလော။ ပီဌသမ္ပိနာ၊ သူဆွံ့သည်။ ခဉ္ဇပ်ပဟာရနေ၊ ဆိတ်ချေးပစ်သဖြင့်။ စတုဒိသာ၊ အရပ်လေး မျက်နှာတို့၌ ရှိကုန်သော။ ဂါမာ၊ ရွာတို့ကို။ လဒ္ဓါ၊ ရအပ်ကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဤရဟန်းသည် ထိုအခါ သူဆွံ့ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပညာရှိအမတ်ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။