သုရာဃဋဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၁။ သုရာဃဋဇာတ်

လူမိုက်ခဲ

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် သဗ္ဗကာမဒဒကုမ္ဘံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုရာဃဋဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အနာထပိဏ် သူဌေး၏တူကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုအနာထပိဏ်သူဌေး၏ တူသည် မိဘတို့၏ ဥစ္စာဖြစ်ကုန်သော ကုဋေလေးဆယ်ကုန်သော ရွှေတို့ကို သုရာ သောက်သဖြင့် ဖျက်ဆီး၍ အနာထပိဏ် သူဌေးအထံသို့ သွား၏။ အနာထပိဏ်သူဌေးသည်လည်း တူအား ကုန်သွယ်လော့ဟု တထောင်သော ဥစ္စာကို ပေး၏။ ထိုဥစ္စာကိုလည်း ဖျက်ဆီး၍ တဖန် သွားပြန်၏။ တဖန် ထိုတူအား ငါးရာသော ဥစ္စာတို့ကို ပေး၏။ ထိုဥစ္စာတို့ကိုလည်း ဖျက်ဆီး၍ တဖန် လာသောတူအား နှစ်ထည်သော ပုဆိုးကြီးတို့ကိုပေး၏။ ထိုပုဆိုးကြီးတို့ကိုလည်း ဖျက်ဆီး၍ တဖန် လာသောတူကို လည်၌ ကိုင်စေ၍ နှင်ထုတ်စေ၏။ ထိုသူသည် ကိုးကွယ်ရာမရှိသည်ဖြစ်၍ သူတပါးတိုက်နံရံကိုမှီ၍ သေ၏။ ထိုတူကို ငင်ထုတ်၍ အပ၌စွန့်ပစ်ကုန်၏။ အနာထပိဏ်သူဌေးသည် ကျောင်းတော်သို့သွား၍ တူ၏ ထိုအလုံးစုံသောအကြောင်းကို သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားအား ကြားလျှောက်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း သူဌေး ထိုတူကို အသို့ရောင့်ရဲစေနိုင်အံ့နည်း၊ ရှေးကာလ၌ ငါသည် ခပ်သိမ်းသောအလိုကို ပေးတတ်သော အိုးကိုပေး၍လည်း ရောင့်ရဲစိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု မိန့်တော်မူ၍ သူဌေးသည် တောင်းပန်အပ်သည် ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ် မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သူဌေးမျိုး၌ဖြစ်၍ အဘလွန်သဖြင့် သူဌေးအရာကို ရ၏။ ထိုသူဌေးကို အိမ်၌ မြေမြှုပ်ဥစ္စာ ကုဋေလေးဆယ် ရှိ၏။ ထိုသူအား တယောက်တည်းသာလျှင်ဖြစ်သော သားသည်လည်း ရှိ၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုကို ပြု၍ သေလွန်သော် သိကြားဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ သားသည် ခရီးကို ပိတ်၍ မဏ္ဍပ်ကိုဆောက်လုပ်စေ၍ လူအပေါင်းခြံရံလျက်နေ၍ သေ သောက်အံ့သောငှာ အားထုတ်၏။ ထိုသူဌေးသည် ကျွမ်းထိုးခြင်း ပြေးခြင်း ကခြင်း သီခြင်း အစရှိသည်တို့ကို ပြုကုန်သောသူတို့အား တထောင် တထောင်သော ဥစ္စာကိုပေးလျက် မိန်းမကြူးခြင်း သုရာကြူးခြင်း, အမဲစားကြူးခြင်း အစရှိသောအဖြစ်သို့ ရောက်၍ အဘယ်အရပ်၌ သီ, သနည်း၊ အဘယ်အရပ်၌ က, သနည်း၊ အဘယ်အရပ်၌ တီးမှုတ်သနည်းဟု ပွဲသဘင်ဖြင့် အလိုရှိလျက် မေ့လျော့သည်ဖြစ်၍ လှည့်လည်လတ်သော် မကြာမြင့်မီလျှင် ကုဋေလေးဆယ်သော ဥစ္စာ, အတွင်း အပအသုံးအဆောင် အစရှိသည်တို့ကို ဖျက်ဆီး၍ ဆင်းရဲသော အထီးကျန်သော သူဖြစ်၍ ပုဆိုးနွမ်းကို ဝတ်၍ သွားရ၏။

သိကြားမင်းသည် ဆင်ခြင်လတ်သော် သား၏ ဆင်းရဲသောအဖြစ်ကိုသိ၍ သား၌ချစ်ခြင်းဖြင့် လာလတ်၏။ အလုံးစုံ သောအလိုကို ပေးတတ်သော အိုးကိုပေး၍ အမောင် ထိုအိုးကို မကွဲရအောင် စောင့်ရှောက်လော့၊ ဤအိုးရှိသော် ဥစ္စာ၏ အပိုင်းအခြားမည်သည် မဖြစ်လတ္တံ့၊ မမေ့မလျော့ ဖြစ်ရစ်လော့ဟု ဆုံးမ၍ နတ်ပြည်သို့သာလျှင် သွား၏။ ထိုအခါမှ၍ သေသောက်လျက် သွား၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ သေယစ်၍ ထိုအိုးကို ကောင်းကင်သိုမြှောက်၍ ခံလတ်သော် တကြိမ်တည်းဖြင့်သာလျှင် ချော်လဲ၍ အိုးသည် မြေ၌ကျ၍ ကွဲ၏။ ထိုအိုးကွဲသောအခါမှစ၍ တဖန်ဆင်းရဲ၍ ပုဆိုးနွမ်းကိုဝတ်၍ ခွက်လက်စွဲ၍ တောင်းစား၍ သူတပါးတို့ တိုက်နံရံကို မှီ၍ သေလေ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤအတိတ်ကိုဆောင်တော်မူ၍-

၁၂၁။ သဗ္ဗကာမဒဒံ ကုမ္ဘံ၊ ကုဋံ လဒ္ဓါန ဓုတ္တကော။
ယာဝ နံ အနုပါလေတိ၊ တာဝ သော သုခမေဓဟိ။

၁၂၂။ ယဒါ မတ္တော စ ဒိတ္တော စ၊ ပမာဒါ ကုမ္ဘမဗ္ဘိဒါ။
တဒါ နဂ္ဂေါ စ ပေါတ္ထော စ၊ ပစ္ဆာ ဗာလော ဝိဟညတိ။

၁၂၃။ ဧဝမေဝ ယော ဓနံ လဒ္ဓါ၊ ပမတ္တော ပရိဘုဉ္ဇတိ။
ပစ္ဆာ တပ္ပတိ ဒုမ္မေဓော၊ ကုဋံ ဘိတွာဝ ဓုတ္တကော။

ဟူသော သုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

၁၂၁။ ဓုတ္တကော၊ သေသောက်ကြူးသည်။ သဗ္ဗကာမဒဒံ၊ အလုံးစုံသောအလိုရှိတိုင်းပေးတတ်သော။ ကုမ္ဘံ၊ ကုမ္ဘာ့ဟု ဆိုအပ်သော။ ကုဋံ၊ အိုးကို။ လဒ္ဓါန၊ ရ၍။ ယာဝ၊ အကြင်မျှလောက်။ နံ၊ ထိုအိုးကို။ အနုပါလေတိ၊ စောင့်ရှောက်၏။ တာဝ၊ ထိုမျှလောက်။ သော၊ ထိုသေသောက်ကြူးသည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ ဧတိ၊ ရ၏။

၁၂၂။ သော၊ ထိုသေသောက်ကြူးသည်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ မတ္တော စ၊ ယစ်သည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဒိတ္တော စ၊ ဟော့ရမ်း ကြမ်းတန်းသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ပမာဒါ၊ မေ့လျော့သဖြင့်။ ကုမ္ဘံ၊ အိုးကို။ အဗ္ဘိဒါ၊ ခွဲ၏။ ပစ္ဆာ၊ အိုးကိုခွဲသော နောက်ကာလ၌။ ဗာလော၊ မိုက်စွာသော သေသောက်ကြူးသည်။ နဂ္ဂေါစ၊ ရံခါ အချည်းစည်းဖြစ်၍၎င်း။ ပေါတ္ထော စ၊ ရံခါ ပုဆိုးနွမ်းကို ဝတ်၍၎င်း။ ဝိဟညတိ၊ ပင်ပန်း၏။

၁၂၃။ ဓုတ္တကော၊ သေသောက်ကြူးသည်။ ကုဋံ၊ အိုးကို။ ဘိတွာ၊ ခွဲ၍။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ တပ္ပတိ ဣဝ၊ ဆင်းရဲသကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူသာလျှင်။ ယော ဒုမ္မေဓော၊ အကြင် သူမိုက်သည်။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ လဒ္ဓါ၊ ရ၍။ ပမတ္တော၊ မေ့လျော့လျက်။ ပရိဘုဉ္ဇတိ၊ သုံးဆောင်၏။ သော ဒုမ္မေဓော၊ ထိုသူမိုက်သည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ တပ္ပတိ၊ စိုးရိမ်ပူပန်ရ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... အဘယ်သို့ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား ယခုအခါ အနာထပိဏ်သူဌေး၏ တူသည် ထိုအခါ သုရာယစ်၍ အိုးကို ခွဲသော သေသောက်ကြူး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ သိကြားမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သေးသောက်ကြူးငြား၊ ပျက်ဆုံးပါး၊ သိကြားကိုယ်တိုင်မကယ်နိုင်

ရှေးဦးစွာသော သုရာဃဋဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****