သောဏနန္ဒဇာတ်
သတ္တတိနိပါတ်
၂။ သောဏနန္ဒဇာတ်
အသက်စည်းစိမ် မငဲ့မူ၍ မိဘလုပ်ကျွေးသင့်ကြောင်း
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဒေဝတာ နုသိ ဂန္ဓဗ္ဗော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ သောဏနန္ဒဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အမိအဘကိုလုပ်ကျွေးသော ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပွန်ဝတ္ထုသည် သုဝဏ္ဏသာမဇာတ်၌ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုနှင့် တူသလျှင်ကတည်း။
အထူးကား- ထိုအခါ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့... ဤရဟန်းကို မကဲ့ရဲ့ကြကုန်လင့်၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအပြင်၌ မင်းအဖြစ်ကို ရကုန်သော်လည်း ထိုမင်းအဖြစ်ကို မရေတွက်မူ၍ မိဘတို့ကိုသာလျှင် လုပ်ကျွေးဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်သည် ဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့ အမည်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့၌ မနောဇ အမည်ရှိသောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့၌ ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသော ဗြာဟ္မဏမဟာသာလ အမျိုးဖြစ်သော ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် သားသမီး မရှိသည်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားသည် ပုဏ္ဏေးမကို အချင်းပုဏ္ဏေးမ... ငါတိုက်တွန်း၏။ ရှင်မသည် သားဆုကို တောင်းလော့ဟု ဆိုလတ်သော် ပုဏ္ဏေးမသည် သားဆုကိုတောင်း၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဗြဟ္မာ့ပြည်မှ စုတေခဲ့၍ ထိုပုဏ္ဏေးမဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူတော်မူ၏။ ဖွားမြင်ပြီးသော ထိုသူငယ်အား သောဏသတို့သား ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုသောဏသတို့သားသည် ခြေဖြင့်သွားနိုင်သော ကာလ၌ တစ်ယောက်သော သတ္တဝါသည်လည်း ဗြဟ္မာ့ပြည်မှစုတေခဲ့၍ ထိုပုဏ္ဏေးမ ဝမ်း၌သာလျှင် ပဋိသန္ဓေယူပြန်၏။ ဖွားမြင်ပြီးသော ထိုသူငယ်အား နန္ဒသတို့သားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။
ရသေ့ ပြုကြပြီ
သင်အပ်ပြီးသော ဗေဒင်ရှိကုန်သော ခပ်သိမ်းသော အတတ်တို့၌ အပြီးသို့ရောက်ပြီးသော အရွယ်သို့ရောက်ကုန်သော ထိုသားနှစ်ယောက်တို့၏ အဆင်း၏ပြည့်စုံခြင်းကိုမြင်၍ ပုဏ္ဏားကြီးသည် ပုဏ္ဏေးမကိုခေါ်၍ အိုပုဏ္ဏေးမ... သားဖြစ်သော သောဏသတို့သားကို အိမ်ထောင်ခြင်းဟူသော အနှောင်အဖွဲ့ဖြင့် နှောင်ဖွဲ့ကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏေးမသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ သားအား ထိုအကြောင်းကို ကြား၏။ ထိုသောဏသတို့သားသည် မိခင်... အကျွန်ုပ်ကား အိမ်ရာထောင်ခြင်းဖြင့် အလိုမရှိပါ၊ အကျွန်ုပ်သည် အသက်ရှည်သမျှကာလပတ်လုံး မိခင်ဖခင်တို့ကို လုပ်ကျွေး၍ မိခင်ဖခင်တို့ ကွယ်လွန်လျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရဟန်းပြုပါအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမသည် အဖပုဏ္ဏားကြီးအား ထိုအကြောင်းကိုကြား၏။
ထိုမိဘတို့သည် အဖန်တလဲလဲ ပြောဆိုပါသော်လည်း ထိုသောဏသတို့သား စိတ်ကိုမရလျှင် ညီ နန္ဒသတို့သားကိုခေါ်၍ အမောင်နန္ဒ... အမောင်သည် ဤဥစ္စာနှစ်ကို စီရင်လော့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် မိခင်ဖခင်တို့... အကျွန်ုပ်သည် နောင်တော် ထွေးအပ်သော တံတွေးကို ဦးခေါင်းဖြင့် မရွက်လိုပါပြီ၊ အကျွန်ုပ်သည် မိခင်ဖခင်တို့လွန်သဖြင့် နောင်တော်နှင့်တကွသာလျှင် ရဟန်းပြုပါအံ့ဟု ဆိုလတ်သော် ဤသူငယ်တို့သည် ဤသို့ ငယ်စဉ်ကာလကပင် ကာမဂုဏ်တို့ကို စွန့်ကုန်သေး၏။ ငါတို့သည်ကား အဘယ်ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း၊ အလုံးစုံသာလျှင် ဖြစ်ကုန်သော ငါတို့လေးယောက်တို့သည် ရဟန်းပြုကြအံ့ဟု ကြံ၍ အမောင်တို့... ငါတို့သေလွန်သဖြင့် ရဟန်းပြုခြင်းငှာ အမောင်တို့အား အဘယ်မူအံ့နည်း၊ ယခုပင်လျှင် အလုံးစုံသောငါတို့သည် ရဟန်းပြုကြအံ့ဟု ဆို၍ မင်းအား ပန်ပြီးလျှင် အလုံးစုံသောဥစ္စာကို အလှူဝ၌စွန့်၍ ကျွန်အပေါင်းကိုတော်လှန်သည်ကိုပြုပြီးလျှင် ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့အား ပေးအပ်သည်နှင့်ယှဉ်သည်ကို ပေး၍ လေးယောက်ကုန်သော မိသားတစ်စုသည် ဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့မှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ဟိမဝန္တအရပ်၌ ငါးပါးသော ကြာမျိုးတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သောအိုင်ကို အမှီပြု၍ မွေ့လျော်ဖွယ်သော တောအုပ်၌ ကျောင်းဆောက်ပြီးလျှင် ရသေ့ရဟန်းပြုသဖြင့် ထိုကျောင်း၌ နေကြကုန်၏။ ညီနောင် နှစ်ယောက်တို့သည်လည်း မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးကုန်၏။
ထိုမိဘတို့အား နံနက်စောစောကသာလျှင် တံပူ မျက်သစ်ရေကိုပေး၍ ကျောင်းကိုလည်းကောင်း၊ ပရိဝုဏ်ကိုလည်းကောင်း တံမြက်လှည်း၍ သောက်ရေကို ဖြစ်စေပြီးလျှင် တောမှ ချိုမြိန်ကောင်းမြတ်ကုန်သော သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ဆောင်ယူ၍ မိဘတို့ကိုစားစေကုန်၏။ ရေနွေးဖြင့်လည်းကောင်း ရေအေးဖြင့်လည်းကောင်း ရေချိုးစေကုန်၏။ ဆံကျစ်တို့ကို သုတ်သင်ကုန်၏။ ထိုမိဘတို့အား ခြေလက်ဆုပ်နယ်ခြင်း စသည်တို့ကို ပြုကုန်၏။
ညီရသေ့ လု၍ ပြုစုခြင်း
ဤသို့ရှည်မြင့်သော ကာလရောက်လတ်သော် နန္ဒပညာရှိသည် ငါဆောင်ယူအပ်သော သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကိုသာလျှင် မိဘတို့ကို စားစေအံ့ဟု ရှေးဦးစွာ လာလတ်၍ ယမန်နေ့ကလည်းကောင်း, တမြန်နေ့ကလည်းကောင်း ဆွတ်ယူရာအရပ်မှ အကောင်းအဆိုးမရွေး ရတတ်သမျှသော သစ်သီးတို့ကို နံနက်စောစောကလျှင် ဆောင်ယူခဲ့၍ မိဘတို့ကို စားစေ၏။ ထိုမိဘတို့သည်လည်း ထိုသစ်သီးတို့ကို စားပြီးလျှင် ခံတွင်းကိုဆေး၍ ဥပုသ် ဆောက်တည်ကြကုန်၏။ နောင်တော် သောဏပညာရှိသည်ကား ဝေးသောအရပ်သို့သွား၍ ချိုနိုးရာရာကုန်သော မှည့်နိုးရာရာကုန်သော သစ်သီးတို့ကို ဆောင်ယူခဲ့၍ ကပ်၏။ ထိုအခါ သောဏပညာရှိကို မိဘတို့သည် ချစ်သားသောဏ... ချစ်သား၏ညီတော် နန္ဒပညာရှိသည် ဆောင်ယူခဲ့ကုန်သော သစ်သီးတို့ကို ငါတို့သည် နံနက်စောစောကလျှင် စား၍ ဥပုသ်ဆောက်တည်အပ်သည် ဖြစ်ကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါတို့အား အလိုမရှိဟု ဆိုကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသောဏပညာရှိ၏ သစ်သီးတို့သည် သုံးဆောင်ခြင်းကို မခံရကုန်သည်ဖြစ်၍ ပျက်စီးကုန်၏။ နက်ဖြန်နေ့ စသည်တို့၌လည်း ထို့အတူသာလျှင် ပျက်စီးကုန်၏။ ဤသို့ ပျက်စီးကုန်သော်လည်း တိုသောဏပညာရှိသည် ငါးပါးသော အဘိညာဉ်ရှင် ဖြစ်သောကြောင့် ဝေးသောအရပ်သို့ သွား၍သာလျှင် ဆောင်ယူ၏။ ထိုမိဘတို့သည် တစ်ဖန် မစားကုန်ပြီ။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ကြံတော်မူ၏။ ငါ့မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည် နူးညံ့ကုန်၏။ ညီနန္ဒသည်ကား အကောင်းအဆိုးမရွေး ရတတ်သမျှလည်းဖြစ်ကုန်သော မမှည့်ကုန်သော အကြင်သစ်သီးတို့ကို ဆောင်ယူ၍ စားစေ၏။ ဤသို့ စားစေသည်ရှိသော် ဤမိဘတို့သည် ရှည်မြင့်စွာ မတည်ကုန်လတ္တံ့၊ ညီနန္ဒကို တားမြစ်အံ့ဟု ကြံတော်မူ၏။ ထိုနောက်မှ ညီတော်နန္ဒကို ခေါ်တော်မူ၍ အမောင်နန္ဒ ဤနေ့မှစ၍ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကို ဆောင်ယူ၍ ငါရောက်သည့်တိုင်အောင် ငံ့လင့်လော့၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည် တပါင်းတည်းသာလျှင် မိဘတို့ကို စားစေကုန်အံ့ ဟုဆို၏။ ထိုညီနန္ဒသည် ဤသို့ နောင်တော်ဆိုပါသော်လည်း မိမိကောင်းမှုကို တောင့်တသည်ဖြစ်၍ ထိုနောင်တော်စကားကို မလိုက်နာ။
ညီရသေ့ အနှင်ခံရ
ဘုရားလောင်းသည် ငါ့ညီ နန္ဒသည် နားမထောင်၊ မသင့်သည်ကို ပြုဘိ၏။ ထိုနန္ဒကို ပြေးစေအံ့၊ ထို့နောင်မှ ငါချည်းသာလျှင် မယ်တော်ခမည်းတော်တို့ကို လုပ်ကျွေးအံ့ဟု ကြံတော်မူ၍ အမောင်နန္ဒ... သင်သည် အဆုံးအမကိုမခံ၊ ပညာရှိတို့စကားကို နားမထောင်၊ ငါသည် အစ်ကိုကြီးတည်း၊ မိဘတို့သည် ငါ၏သာလျှင် ဝန်တည်း၊ ငါသည်သာလျှင် ထိုမိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးအံ့၊ သင်သည် ဤအရပ်၌နေခြင်းငှာ မရလတ္တံ့၊ တစ်ပါးသောအရပ်သို့ သွားလေလော့ ဟုဆို၍ ထိုနန္ဒအား လက်ဖျစ်တီး၏။
အစ်ကိုရသေ့အား ကန်တော့မည်
ထိုနန္ဒသည် နောင်တော်သည် ပြေးစေရဘိရကား ထိုနောင်တော် သောဏအထံ၌ တည်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ နောင်တော်ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် မိဘတို့ကိုကပ်သဖြင့် ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ မိမိကျောင်းတွင်းသို့ ဝင်ပြီးလျှင် ကသိုဏ်းတို့ကိုကြည့်၍ ထိုနေ့ပင်လျှင် ငါးပါးသော အဘိညာဉ်တို့ကို လည်းကောင်း ရှစ်ပါးသော သမာပတ်တို့ကို လည်းကောင်း ဖြစ်စေ၍ ကြံ၏။ ငါသည် မြင်းမိုရ်တောင်ခြေရင်းမှ ရတနာသဲကို ထုတ်ဆောင်၍ ငါ့နောင်တော် ကျောင်း၌လည်းကောင်း ပရိဝုဏ်၌ လည်းကောင်း ကြဲ၍ နောင်တော်ကို ကန်တော့ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်၏။ ဤသို့ စွမ်းနိုင်သော်လည်း မတင့်တယ်လတ္တံ့၊ အနောတတ်အိုင်မှရေကို ဆောင်ယူ၍ ကန်တော့အံ့၊ ဤသို့ ကန်တော့သော်လည်း မတင့်တယ်လတ္တံ့။ နောင်တော်ကို နတ်တို့၏အစွမ်းဖြင့် အကယ်၍ ကန်တော့လိုငြား၍ မဟာရာဇ်နတ်မင်းကြီး လေးယောက်တို့ကို လည်းကောင်း၊ သိကြားမင်းကိုလည်းကောင်း ဆောင်ယူသဖြင့် ကန်တော့နိုင်ရာ၏။ ဤသို့ ကန်တော့သော်လည်း မတင့်တယ်လတ္တံ့။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မနောဇအမည်ရှိသော မြတ်သောမင်းကိုအစပြု၍ မင်းတို့ကို ဆောင်ယူသဖြင့် ကန်တော့အံ့၊ ထိုသို့ ကန်တော့သည်ရှိသော် ငါနောင်တော် ဂုဏ်ကျေးဇူးသည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ လွှမ်းမိုး၍ သွားလတ္တံ့၊ နေလကဲ့သို့ ထင်ရှားလတ္တံ့ဟု ကြံ၏။
မင်းတို့အား စည်းရုံးခြင်း
ကြံပြီး၍ ထိုညီတော်နန္ဒသည် ထိုခဏ၌ပင်လျှင် တန်ခိုးဖြင့်သွား၍ ဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့၌ မနောဇမင်း၏ နန်းတော်တံခါး၌ သက်၍ရပ်လျက် ရသေ့တစ်ယောက်သည် အရှင်မင်းကြီးတို့ကို မြင်လိုသတတ်ဟု မနောဇမင်းအား လျှောက်စေ၏။ မနာဇာမင်းသည် ရသေ့ရဟန်းအား ငါသည် မြင်ခြင်းဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်း၊ အာဟာရအလို့ငှာ လာသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ ထမင်းကို ပို့စေ၏။ ထိုနန္ဒပညာရှိသည် ထမင်းကို အလိုမရှိ၊ ဆန်ကို ပို့ပြန်စေ၏။ ဆန်ကိုလည်း အလိုမရှိ၊ အဝတ်ကို ပို့ပြန်စေ၏။ အဝတ်တို့ကိုလည်း အလိုမရှိ၊ ကွမ်းကို ပို့ပြန်စေ၏။ ကွမ်းကိုလည်း အလိုမရှိ။ ထိုအခါ နန္ဒရသေ့အထံသို့ အဘယ်အကျိုးငှာ ကြွလာတော်မူသနည်းဟု တမန်စေလိုက်၏။ ထိုနန္ဒရသေ့သည် တမန်သည် မေးအပ်သည်ရှိ မင်းကို လုပ်ကျွေးအံ့သောငှာ လာ၏ဟု ဆို၏။
မနာဇမင်းကိုရပြီ
မနောဇမင်းသည် ထိုစကားကိုကြားလျှင် ငါအား အလုပ်အကျွေးသည် များကုန်၏။ မိမိ၏ ရသေ့ရဟန်းတရားကိုသာ ပြုလေလော့ဟု စေလိုက်၏။ ထိုနန္ဒရသေ့သည် ထိုမင်းစကားကိုကြား၍ ငါသည် ရှင်မင်းကြီးတို့အား ငါ့အစွမ်းဖြင့် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းအဖြစ်ကိုယူ၍ ပေးအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုစကားကိုကြားလျှင် မနောဇမင်းသည် ရသေ့ရဟန်းတို့မည်သည်ကား ပညာရှိကုန်၏။ တစ်စုံတစ်ခုသော အကြောင်းကို သိကုန်လတ္တံ့ဟုကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ထိုနန္ဒရသေ့ကို ခေါ်စေတော်မူပြီးလျှင် နေရာကိုပေးစေ၍ ရှိခိုးလျက် အရှင်ဘုရား အရှင်တို့သည် အကျွန်ုပ်အား ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းအဖြစ်ကိုယူ၍ ပေးတော်မူလတ္တံ့သတတ် ဟု မေး၏။ မြတ်သောမင်းကြီး... ဟုတ်၏ဟု ဆို၏။ အသို့ ယူနိုင်ပါကုန်အံ့နည်းဟု မေးလျောက်၏။ မြတ်သောမင်းကြီး အယုတ်သဖြင့် ယင်ငယ် သောက်လောက်ရုံမျှသော သွေးကို တစ်စုံ တစ်ယောက်သောသူအား မဖြစ်စေမူ၍ ရှင်မင်းကြီးအား ဥစ္စာပျက်စီးခြင်းကို မပြုမူ၍ ငါ၏တန်ခိုးဖြင့်သာလျှင်ယူ၍ ပေးအံ့။ သက်သက်ကား အနည်းငယ် ဆိုဖွယ်ရာရှိသေး၏။ ကြာမြင့်ခြင်းကို မပြုမူ၍ ယနေ့ပင်လျှင် ထွက်ခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ဆို၏။
ကောသလမင်းကိုရပြီ
ထိုမနာဇမင်းသည် ထိုနန္ဒပညာရှိစကားကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍ စစ်သည်အပေါင်း ခြံရံလျက် ထွက်၏။ စစ်သည်အပေါင်းအား အပူသည် အကယ်၍ဖြစ်အံ့၊ နန္ဒ ပညာရှိရသေ့သည် မိမိတန်ခိုးဖြင့် အရိပ်အာဝါသကို ပြုသဖြင့် ချမ်းအေးခြင်းကို ပြု၏။ မိုးရွာသည်ရှိသော် စစ်သည်အပေါင်းတို့အပေါ်၌ ရွာစိမ့်သောငှာ မပေး၊ လေအေးကို လည်းကောင်း လေပူကိုလည်းကောင်း တားမြစ်၏။ လမ်းခရီး၌။ ကြမ်းတမ်းကုန်သော ဆူးငြောင့်အစရှိကုန်သော ခပ်သိမ်းသော ဘေးရန်တို့ကို ကွယ်စေ၏။ လမ်းခရီးကို ကသိုဏ်းဝန်းကဲ့သို့ ညီညွတ်စွာပြု၍ မိမိသည် ကောင်းကင်၌ စမ္မခဏ်ကိုဖြန့်၍ ထက်ဝယ်ပလ္လင်ဖြင့်နေလျက် စစ်သည်အပေါင်းခြံရံသဖြင့် သွား၏။ ဤသို့လျှင် စစ်သည်အပေါင်းကိုယူ၍ ရှေးဦးစွာ ကောသလတိုင်းသို့ သွားပြီးလျှင် မြို့မှမနီးမဝေးသောအရပ်၌ သစ်တပ်တည်၍ ငါတို့အား စစ်ကိုတည်းထိုးအံ့လော၊ ထီးဖြူကိုတည်း ပေးအံ့လော ဟု ကောသလမင်းအား တမန်စေလိုက်၏။ ထိုကောသလမင်းသည် အမျက်ထွက်သဖြင့် ငါသည် မင်းမဟုတ်ပါလောဟု နှလုံးသွင်း၍ စစ်ထိုးခြင်းကိုသာ ပေးအံ့ ဟု စစ်သည်အပေါင်းကို စုရုံး၍ မြို့မှထွက်၍ စစ်သည် နှစ်ဦးတို့သည် စစ်ထိုးအံ့သောငှာ အားထုတ်ကုန်၏။ နန္ဒ ပညာရှိရသေ့သည် စစ်သည်နှစ်ဦးတို့၏ အကြား၌ မိမိ နေရာဖြစ်သော သစ်နက်ရေကို ကြီးစွာဖန်ဆင်းပြီးလျှင် ဖြန့်၍ နှစ်ဦးသော စစ်သည်တို့သည်ပစ်အပ်သော မြားတို့ကို သားရေဖြင့်သာလျှင် ခံ၏။ တစ်ယောက်သော စစ်သည်အားလည်း တစ်စုံတစ်ခုသော မြားဖြင့် စူးသောမည်သည် မရှိ။ လက်၌ရှိကုန်သော မြားတို့ကုန်သဖြင့် နှစ်ဦးသော စစ်သည်တို့သည်လည်း အားထုတ်ခြင်းကင်းကုန်သည်ဖြစ်၍ ရပ်ကုန်၏။ နန္ဒပညာရှိသည် မနာဇမင်းထံသွား၍ မြတ်သောမင်းကြီး ကြောက်တော်မမူလင့် ဟု နှစ်သိမ့်စေပြီးလျှင် ကောသလမင်းအထံသို့သွား၍ မြတ်သောမင်းကြီး... ကြောက်တော်မမူလင့်၊ သင်မင်းကြီးအား ဆန့်ကျင်ဘက် ရန်သူမရှိ၊ ရှင်မင်းကြီး တိုင်းပြည်သည် ရှင်မင်းကြီးအားသာလျှင် ဖြစ်လတ္တံ့၊ စင်စစ်သော်ကား မနောဇမင်းအလိုသို့ လိုက်ခြင်းကို ဖြစ်စေတော်မူလော့ ဟု ဆို၏။
ထိုကောသလမင်းသည် နန္ဒပညာရှိစကားကို ယုံကြည်၍ ကောင်းပြီ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဝန်ခံသောအခါ ကောသလမင်းကို မနာဇာမင်းအထံသို့ ဆောင်ယူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး... ကောသလမင်းသည် ရှင်မင်းကြီးအလိုသို့ လိုက်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဤကောသလံမင်း၏ တိုင်းပြည်သည် ဤကောသလမင်းအားသာလျှင် ဖြစ်ပါစေလော့ ဟု ဆို၏။
မင်းအားလုံးကိုရပြီ
ထိုမနောဇမင်းသည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ ထိုကောသလမင်းကို မိမိအလိုသို့ လိုက်စေပြီးလျှင် နှစ်ဦးသော စစ်သည်တို့ကိုသိမ်းယူ၍ အင်္ဂတိုင်းသို့သွား၍ အင်္ဂတိုင်းကို သိမ်းယူပြီးလျှင် ထို့နောင်မှ မဂဓတိုင်းသို့သွား၍ မဂဓတိုင်းကို သိမ်းယူ၍။ ဤသို့သောနည်းဖြင့် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းတို့ကို မိမိအလိုသို့လိုက်စေပြီးလျှင် ထိုမင်းအပေါင်းကို ခြံရံလျက် ဗြဟ္မဝဍ္ဎနမြို့သို့သာလျှင် သွားလေ၏။ ဤနန္ဒပညာရှိ ရသေ့သည်ကား ပြည်ထောင်အပေါင်းကို သိမ်းယူသည်ရှိသော် ခုနစ်နှစ်၊ ခုနစ်လ၊ ခုနစ်ရက်တို့ဖြင့်လျှင် သိမ်းယူ၏။
မင်းကြီး ကျေးဇူးတင်ခြင်း
ထိုမနေဇမင်းသည် တစ်ဦးတစ်ဦးသော မင်းနေပြည်မှ အထူးထူးသော ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကို ဆောင်ယူစေပြီးလျှင် တစ်ရာ့ တစ်ယောက်သော မင်းတို့ကိုခေါ်၍ ထိုမင်းတို့နှင့်တကွ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး မြတ်သောအဖျော်ကို သောက်၏။ နန္ဒပညာရှိရသေ့သည် အကြင်မျှလောက် မနောဇမင်းသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစိုးရခြင်း မင်း၏စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ခံစားသေး၏။ ထိုမျှလောက် ထိုမနာဇမင်းအား မိမိကိုယ်ကိုမပြ ဟု မြောက်ကျွန်းသို့ ဆွမ်းခံသွားပြီးလျှင် ဟိမဝန္တဝယ် ရွှေဂူတံခါး၌ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး နေ၏။
မနာဇာမင်းသည်လည်း ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ မိမိ၏ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ချမ်းသာ အသရေ၏တင့်တယ်ခြင်းကို ကြည့်၍ ဤစည်းစိမ်ကို ငါ၏မယ်တော် ခမည်းတော်တို့သည်လည်း မပေးအပ်၊ တစ်ပါးသူသည်လည်း မပေးအပ်၊ နန္ဒရသေ့ကိုမှီ၍ ဖြစ်၏။ စင်စစ်သော်ကား ထိုနန္ဒ ပညာရှိကို မမြင်ရသော ငါအား ယနေ့ ခုနစ်ရက်ရှိပြီ၊ ငါ့အား စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ပေးပေသော ရှင်ရသေ့သည် အဘယ်မှာနည်း ဟု နန္ဒပညာရှိကို အောက်မေ့၏။ ထိုနန္ဒပညာရှိ ရသေ့သည် မနာဇမင်း အောက်မေ့သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် လာလတ်၍ ရှေ့မှကောင်းကင်၌ ရပ်၏။ ထိုမနောဇမင်းသည် ကြံ၏။ ငါသည် ဤရသေ့၏ နတ်အဖြစ်ကို လည်းကောင်း လူအဖြစ်ကို လည်းကောင်း မသိ၊ ဤရသေ့သည် အကယ်၍ လူဖြစ်အံ့၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းအဖြစ်ကို ထိုရသေ့အားသာလျှင် ပေးအံ့၊ ထိုသို့ လူမဟုတ် နတ်သည် အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ ပူဇော်သက္ကာရကိုပေးအံ့ဟု ကြံ၍ ထိုမနာဇာမင်းသည် ထိုနန္ဒရသေ့ကို စုံစမ်းလိုရကား-
မနုဿဘူတော ဣဒ္ဓိမာ၊ ကထံ ဇာနေမု တံ မယံ။
ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၂။ ဘော တာပသ၊ အိုရှင်ရသေ့။ တွံ၊ ရှင်ရသေ့သည်။
ဒေဝတာ၊ စတုမဟာရာဇ်နတ်သည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဂန္ဓဗ္ဗော၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ အဒု၊ ထိုသို့မဟုတ်မူ။ ပုရိန္ဒဒေါ၊ အလှူလက်ဦး ပေးဘူးစွာသော။ သက္ကော၊ သိကြားမင်းသည်လည်း။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ဣဒ္ဓိမာ၊ တန်ခိုးကြီးသော။ မနုဿဘူတော၊ လူဖြစ်သောသူတည်း။ အသိ နု၊ ဖြစ်သလော။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ တံ၊ ရှင်ရသေ့ကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဇာနေမု၊ သိရကုန်အံ့နည်း။
ထိုနန္ဒပညာရှိရသေ့သည် မနာဇမင်း၏ စကားကိုကြား၍ ဟုတ်မှန်တိုင်းသာလျှင် ပြောဆိုရကား-
မနုဿဘူတော ဣဒ္ဓိမာ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ဘာရဓ။
ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၃။ ဘာရဓ၊ ပြည်ကြီးဝန်ကို ရွက်ဆောင်တတ်သော မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေဝေါ၊ စတုမဟာရာဇ်နတ်သည်။ နာပိ-အမှိ၊ မဖြစ်။ ဂန္ဓဗ္ဗော၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သည်။ နာပိ အမှိ၊ မဖြစ်။ ပုရိန္ဒဒေါ၊ အလှူလက်ဦး ပေးဘူးစွာသော။ သက္ကော၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ နာပိ-အမှိ၊ မဖြစ်။ ဣဒ္ဓိမာ၊ တန်ခိုးကြီးသော။ မနုဿဘူဘော၊ လူစင်စစ်ဖြစ်သောသူတည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။
ထိုစကားကိုကြား၍ မနာဇမင်းသည် ဤရသေ့သည် လူစင်စစ်ဖြစ်လျက် ငါ့အား ဤသို့ ကျေးဇူးများစွာ ပြုပေသတတ်၊ များမြတ်သော စည်းစိမ်ချမ်းသာဖြင့် ရောင့်ရဲစေအံ့ဟု ကြံ၍ ကျေးဇူးကို ထုတ်ဖော်ပြလျက် အလိုရှိကုန်သော ဝတ္ထုဖြင့် ဖိတ်လိုရကား-
ဒေဝမှိ ဝဿမာနမှိ၊ အနောဝဿံ ဘဝံ အကာ။
သီတစ္ဆာယံ ဘဝံ အကာ။
တတော အမိတ္တမဇ္ဈေသု၊ သရတာဏံ ဘဝံ အကာ။
တတော ဧကသတံခတျေ၊ အနုယန္တေ ဘဝ အကာ။
ဟတ္ထိယာနံ အဿရထံ၊ နာရိယော စ အလင်္ကဝာ။
နိဝေသနာနိ ရမ္မာနိ၊ မယံ ဘောတော ဒဒါမသေ။
အထဝါ အဿကာဝန္တီ၊ သုမနာ ဒမ္မ တေ မယံ။
သစေ တေ အတ္ထော ရဇ္ဇေန၊ အနုသာသ ယဒိစ္ဆသိ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ဖြင့် ဆို၏။
၉၄။ ဘော တာပသ၊ အို... ရှင်ရသေ့။ ဘောတော၊ အရှင်၏။ ကတရူပံ၊ ပြုအပ်သောသဘောဟု ဆိုအပ်သော။ ဣဒံ ဝေယျာဝစ္စံ၊ ဤ ကာယဝေယျာဝစ္စသည်။ အနပ္ပကံ၊ များစွာ၏။ ဒေဝမှိ၊ မိုးသည်။ ဝဿမာနမှိ၊ ရွာလတ်သော်။ အနောဝဿံ၊ မိုးမစွတ်အောင်။ ဘဝံ၊ အရှင်သည်။ အကာ၊ ပြုတော်မူပေ၏။
၉၅။ ဘော တာပသ၊ အို.ရှင်ရသေ့။ ဘဝံ၊ အရှင်ကောင်းသည်။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ဃောရေ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာသော။ ဝါတာတပေ၊ လေနေပူ၌။ သီတစ္ဆာယံ၊ ချမ်းမြေ့သောအရိပ်ကို။ အကာ၊ ပြုတော်မူပေ၏။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ အမိတ္တမဇ္ဈေသု၊ ရန်သူတို့၏အလယ်၌။ သရတာဏံ၊ မြားအရံအတားကို။ ဘဝံ၊ အရှင်ကောင်းသည်။ အကာ၊ ပြုတော်မူ၏။
၉၆။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ဘဝံ၊ အရှင်ကောင်းသည်။ ဖီတာနိ၊ ပွင့်လင်းစည်ပင်ကုန်သော။ ရဋ္ဌာနိ၊ တိုင်းကြီးပြည်ကြီးတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ရဋ္ဌဝါသိနော၊ ထိုတိုင်းကြီး ပြည်ကြီးတို့၌နေကုန်သော မင်းတို့ကို။ အမှာကံ၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဝသိနော၊ အလိုသို့လိုက်သည်ကို။ အကာ၊ ပြုတော်မူပေ၏။ တတော၊ ထို့နောင်မှ။ ဘဝံ၊ အရှင်ကောင်းသည်။ ဧကသတံခတျေ၊ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့ကို။ အနုယန္တေ၊ အကျွန်ုပ်နှင့်တကွ သွားသည်ကို။ အကာ၊ ပြုတော်မူပေ၏။
၉၇။ ဘော တာပသ၊ အို ရှင်ရသေ့။ ဘောတော၊ အရှင်မြတ်အား။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ပတီတဿု၊ နှစ်သက်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ တေ၊ ရှင်ရသေ့အား။ ဝရံ၊ ဆုကို။ ဒဒါမိ၊ ပေးအံ့။ ယံ ဘဉ္ဇံ၊ အကြင်ရတနာကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ ဘဉ္ဇံ၊ ထိုအလိုတော်ရှိသော ရတနာကို။ ဝဒ၊ မိန့်တော်မူပါလော့။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ ဟတ္ထိယာနဉ္စ၊ ဆင်ယာဉ်ကို လည်းကောင်း။ အသရထဉ္စ၊ မြင်း က, သော ရထားယာဉ်ကိုလည်းကောင်း။ အလင်္ကတာ၊ တန်ဆာဆင်အပ်ကုန်သော။ နာရိယော စ၊ သတို့သမီးငယ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ရမ္မာနိ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိကုန်ထသော။ နိဝေသနာနိ စ၊ အိမ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဒဒါမသေ၊ ပေးပါကုန်အံ့။
၉၈။ အထ၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဝင်္ဂေ ဝါ၊ ဝင်္ဂတိုင်းကိုလည်းကောင်း။ မဂဓေ ဝါ၊ မဂဓတိုင်းကိုလည်းကောင်း။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ ဒဒါမသေ၊ ပေးပါကုန်အံ့။ အထဝါ၊ ထိုမှတစ်ပါးလည်း။ သုမနာ၊ နှစ်သက်ဖွယ်ရှိကုန်သော။ အဿကာဝန္တီ၊ အဿကတိုင်း အဝန္တိတိုင်းတို့ကို။ တေ၊ အရှင်ဘုရား။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဒမ္မ၊ ပေးပါကုန်အံ့။
၉၉။ ဘော တာပသ၊ အို ရှင်ရသေ့။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ ဥပဍ္ဎံ ဝါပိ ရဇ္ဇဿ၊ ထက်ဝက်သော ပြည်ကိုမူလည်း။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဒဒါမသေ၊ ပေးပါကုန်အံ့။ တေ၊ အရှင်ဘုရားအား။ ရဇ္ဇေန၊ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ မင်းအဖြစ်ဖြင့်။ သစေ အတ္ထော၊ အကယ်၍ အလိုတော်ရှိအံ့။ ဒဒါမသေ၊ ပေးပါအုန်အံ့။ ယံ၊ အကြင်အလိုကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထိုအလိုကို။ အနုသာသ၊ စေခိုင်းတော်မူပါလော့။
အစ်ကိုရသေ့အား ကန်တော့ရန်
ထိုစကားကို ကြား၍ နန္ဒပညာရှိသည် မိမိအလိုကို မနောဇာမင်းအား ထင်ရှားပြလိုရကား-
အထောပိ ဇနပဒေန၊ အတ္ထော မယှံ န ဝိဇ္ဇတိ။
သစေ တေ မယိ သိနေဟော အတ္ထိ။
ဧကံ မေ ဝစနံ ကရောဟီတိ ဝတွာ-
အရညေ အတ္ထိ အဿမော၊
ပိတာ မယှံ ဇနေတ္တိ စ၊ ဥဘော သမ္မန္တိ အဿမေ။
ပုညံ န လဘာမိ ကာတဝေ။
ဘဝန္တံ အဇ္ဈာစာရံ ကတွာ၊
သောဏံ ယာစေမု သံဝရံ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ ငါ့အား။ ရဇ္ဇေနပိ၊ ဇမ္ဗူဒိပ်မင်း အဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ နာဂရေန ဝါ၊ မြို့ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဓနေန ဝါ၊ ဥစ္စာဖြင့်လည်းကောင်း။ န အတ္ထော၊ အလိုမရှိ။ အထောပိ၊ ထိုမှတစ်ပါးလည်း။ ဇနပဒေန၊ ဇနပုဒ်ဖြင့်။ မယှံ၊ ငါ့အား။ အတ္ထော၊ အလိုရှိသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ။ မယိ၊ ငါ၌။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီး၏။ သိနေဟော၊ ချစ်ခြင်းသည်။ သစေ အတ္ထိ၊ အကယ်၍ရှိပါအံ့။ မေ၊ ငါ၏။ ဧကံ ဝစနံ၊ တစ်ခွန်းသော စကားကို။ ကရောဟိ၊ လိုက်နာပါလော့။ ဣတိ-ဣဒံ ဝစနံ၊ ဤသို့သောစကားကို။ ဝတွာ၊ ဆို၏။
၁၀၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဘောတောဝ၊ အရှင်မင်းကြီး၏သာလျှင်။ ဝိဇိတေ၊ အာဏာတော်နှံ့ရာဖြစ်သော။ ရဋ္ဌေ၊ တိုင်းနိုင်ငံတော်၌။ အရညေ၊ တောအရပ်၌။ အဿမော၊ တစ်ခုသောကျောင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ ဇနေတ္တိ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော မိဘတို့သည်။ တသ္မိံ အဿမေ၊ ထိုကျောင်း၌။ သမ္မန္တိ၊ နေကုန်၏။
၁၀၂။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေသု ပုဗ္ဗာစရိယေသု၊ ထိုလက်ဦးဆရာဖြစ်ကုန်သော မိဘတို့၌။ ပုညံ၊ ကောင်းမှုကို။ ကတေဝ၊ ပြုခြင်းငှာ။ န လဘာမိ၊ မရပါ။ ဘဝန္တံ၊ အရှင်မင်းကြီးသို့။ ကတွာ၊ အခြံအရံပြုပြီး၍။ သောဏံ၊ နောင်တော် သောဏပညာရှိကို။ အဇ္ဈာစာရံ၊ လွန်ကျူးမိသော အပြစ်ကို။ အာယတိံ၊ နောင်အခါ၌။ သံဝရံ၊ စောင့်ရှောက်ခြင်းကို။ ယာစေမု၊ တောင်းပန်ပါကုန်အံ့။
ထိုသို့ အလိုကို ပြဆိုသောအခါ နန္ဒပညာရှိကို မနောဇမင်းသည် မေးလျှောက်ပြန်လိုရကား-
ဧတဉ္စ ခေါ နော အက္ခာဟိ၊
ကီဝန္တော ဟောန္တု ယာစကာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသော ရှင်ရသေ့။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ယံ ဝစနံ၊ အကြင်စကားကို။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဘဏသိ၊ ဆိုတော်မူ၏။ တေ၊ အရှင်ဘုရား၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကရောမိ၊ လိုက်နာပါအံ့။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ ဧတဉ္စ ခေါ၊ ထိုအကြောင်းကိုသာလျှင်။ အက္ခာဟိ၊ ပြောကြားတော်မူပါလော့။ ယာစကာ၊ တောင်းပန်တတ်သော သူတို့သည်။ ကီဝန္တော၊ အဘယ်မျှရှိကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်အံ့နည်း။
ထို့နောင်မှ နန္ဒရသေ့သည် မိမိအလိုကို မင်းအား ကြားလိုရကား-
ဣမေ စ ခတ္တိယာ သဗ္ဗေ၊
အဘိဇာတာ ယသဿိနော။
ဘဝဉ္စ ရာဇာ မနောဇော၊
အလံ ဟေဿန္တိ ယာစကာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပရောသတံ၊ အရာထက်မက လွန်ကုန်သော။ ဇာနပဒါ၊ ဇနပုဒ်၌နေကုန်သော။ မဟာသာလာ စ၊ ဂဟပတိ မဟာသာလတို့သည်လည်းကောင်း။ ဗြာဟ္မဏာ စ၊ ဗြာဟ္မဏ မဟာသာလအဖြစ်သို့ ရောက်ကုန်ပြီးသော ပုဏ္ဏားတို့သည်လည်းကောင်း။ အဘိဇာတာ၊ မြတ်သောအမျိုး၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ယသဿိနာ၊ များသော အခြံအရံရှိကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဣမေ စ ခတ္တိယာ၊ ဤမင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ မနာဇော ရာဇာ၊ မနာဇာမင်း အမည်ရှိသော။ ဘဝဉ္စ၊ မင်းကြီးသည်လည်းကောင်း။ ယာစကာ၊ ငါ၏အကျိုးငှာ နောင်တော် သောဏပညာရှိအား တောင်းပန်တတ်သော သူတို့သည်။ အလံ၊ စွမ်းနိုင်ကုန်သည်။ ဟေဿန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့။
မင်းပေါင်းစုံ သွားကြပုံ
ထိုအခါ မနာဇမင်းသည် ရှင်ရသေ့ကျောင်းသို့ သွားအံ့သော အစီအရင်ကို စေတော်မူလိုရကား-
အာဗန္ဓနာနိ ဂဏှာထ၊ ပါဒါသုဿာရယဒ္ဓဇေ။
အဿမံ တံ ဂမိဿာမိ၊
ယတ္ထ သမ္မတိ ကောသိယော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၅။ ဘောန္တော အမစ္စာ၊ အို... အမတ်အပေါင်းတို့။ ဟတ္ထိအဿေ စ၊ ဆင်မြင်းတို့ကိုလည်းကောင်း။ ယောဇေန္တု၊ က-လေကုန်။ သာရထိ၊ ရထားထိန်း။ ရထံ၊ ရထားကို။ သန္နယှ၊ က-လေလော့။ အာဗန္ဓနာနိ၊ ဆင် မြင်း ရထားတို့၌ ဖွဲ့ချည်သော ကြိုး စသည်တို့ကို။ ဂဏှာထ၊ ယူခဲ့ကုန်။ ပါဒါသု၊ ရထားဦးတို့၌။ ဓဇေ၊ ခွန်တို့ကို။ ဥဿာရယ၊ စိုက်ဆောက်ကြလေကုန်။ ယတ္ထ၊ အကြင်ကျောင်း၌။ ကောသိယော၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့သည်။ သမ္မတိ၊ နေ၏။ တံ အဿမံ၊ ထိုကျောင်းတော်သို့။ ဂမိဿာမ၊ သွားကြကုန်အံ့။
ဤသို့ မိန့်ဆိုတော်မူပြီးလျှင် တစ်ရာ့တစ်ယောက်သော မင်းတို့ကိုခေါ်၍ နှစ်ဆယ့်လေးခေါဘိဏီ အရေအတွက်ရှိသော စစ်သည်ဗိုလ်ပါအပေါင်း ခြံရံလျက် နန္ဒပညာရှိရသေ့ကို ရှေ့ထားသဖြင့် မြို့မှထွက်၍ သောဏရှင်ရသေ့နေရာကျောင်းသို့ သွားလေ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
အဂမာ အဿမံရမ္မံ၊ ယတ္ထ သမ္မတိ ကောသိယော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၀၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တတော၊ ထိုသို့စေပြီးသောနောက်မှ။ ရာဇာ၊ မာနောဇမင်းသည်။ စတုရင်္ဂိနိယ၊ လေးပါးသော အင်္ဂါရှိသော။ သေနာယ၊ စစ်သည်ဖြင့်။ ပရိဝုတော၊ ခြံရံလျက်။ ပါယာသိ၊ သွားလေ၏။ ယတ္ထ၊ အကြင်ကျောင်း၌။ ကောသိယော၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်သော ရှင်ရသေ့သည်။ သမ္မတိ၊ နေ၏။ ရမ္မံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ တံ အဿမံ၊ ထိုကျောင်းသို့။ အဂမာ၊ သွားလေ၏။
ထိုအခါ ထိုနန္ဒရှင်ရသေ့ကျောင်းသို့ ရောက်အံ့သောနေ့၌ နောင်တော် သောဏပညာရှိသည် ဤအရပ်မှထွက်သွားလေသော ညီနန္ဒအား ခုနစ်နှစ် ခုနစ်လ ခုနစ်ရက်တို့သည် ရှိကုန်ပြီဟု ဆင်ခြင်တော်မူ၍ ယခုအခါ အဘယ်မှာနည်းဟု ဒိဗ္ဗစက္ခုဖြင့် ကြည့်တော်မူလတ်သော် နှစ်ဆယ်လေးခေါဘိဏီ အခြံအရံရှိသော စစ်သည်နှင့်တကွ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့ကိုခေါ်ယူခဲ့၍ ငါ့ကို ကန်တော့အံ့သာလျှင် လာ၏ဟုမြင်၍ ကြံတော်မူ၏။ ဤတစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည်လည်းကောင်း၊ ဤနှစ်ဆယ့်လေးခေါ်ဘိဏီ အရေအတွက်ရှိသော ပရိသတ်တို့သည်လည်းကောင်း ညီနန္ဒ၏ များစွာသော တန်ခိုးပြာဋိဟာတို့ကို မြင်ရကုန်ပြီ၊ ငါ၏ အာနုဘော်ကို မသိသောကြောင့် ဤရသေ့စဉ်းလဲသည် မိမိပမာဏကိုမသိ၊ တို့အရှင်နှင့်ထပ်တူ ယှဉ်ဘိ၏တကား ဟု ငါ့ကို ကဲ့ရဲ့စကားဖြင့် ပြောဆို၍ အဝီစိသို့ လားကုန်ရာ၏။ ထိုသူတို့အား တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ငါပြအံ့ဟု ကြံတော်မူ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုသောဏပညာရှိသည် လက်လေးသစ်မျှ အတိုင်းအရှည်ရှိသော ပခုံးကို မထိစေဘဲ ကောင်းကင်၌ ထမ်းပိုးကိုထား၍ အနဝတတ်အိုင်မှရေကို ခပ်အံ့သောငှာ မနောဇမင်း၏ မနီးမဝေးအရပ်၌ ကောင်းကင်ဖြင့် သွား၏။ နန္ဒပညာရှိသည် နောင်တော် သောဏပညာရှိ လာလတ်သည်ကိုမြင်၍ မိမိကိုယ်ကို ပြအံ့သောငှာ မဝံ့ရကား နေရာအရပ်၌ပင်လျှင် ကွယ်လေ၍ ပြေးသွားသဖြင့် ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်လေ၏။
မနောဇမင်းအံ့ဩခြင်း
မနာဇမင်းသည်ကား ထိုသောဏပညာရှိကိုအံ့ဖွယ်သရဲသော ရသေ့အသွင်ဖြင့် လာလတ်သည်ကိုမြင်၍ အကြောင်းကို မေးလျှောက်လိုရကား-
ဝေဟာသံ စတုရင်္ဂုလံ။
အံသံ အသမ္ဖုသံ ဧတိ၊ ဥဒဟာရာယ ဂစ္ဆတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၀၇။ ဘော တာပသ၊ အို... အရှင်ရသေ့။ စတုရင်္ဂုလံ၊ လက်လေးသစ် အတိုင်းအရှည်ရှိသော။ အံသံ၊ ပခုံးစွန်းကို။ အသမ္ဖုသံ၊ မထိစေဘဲ။ ဝေဟာသံ၊ ကောင်းကင်သို့။ ဧတိ၊ သွား၏။ ဥဒဟာရာယ၊ ရေခပ်အံ့သောငှာ။ ဂစ္ဆတော၊ သွားသော အရှင်ဘုရား၏။ ကဒမ္ဗယော၊ ထိန်သားဖြင့်ပြီးသော။ ကာဇော၊ ထမ်းပိုးသည်။ ကဿ ကာဇော၊ အဘယ်သူ၏ ထမ်းပိုးပေနည်း။
ဤသို့ မေးလျှောက်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်း သောဏပညာရှိ ရသေ့သည် အကြောင်းကို ပြန်ပြောတော်မူလိုရကား-
တာပသော သဟိတဗ္ဗတော။
ဘရာမိ မာတာပိတရော၊ ရတ္တိံဒိဝ မတန္ဒိတော။
ပေါသေမိ မာတာပိတရော၊ ပုဗ္ဗေကတ မနုဿရံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၀၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အဟံ၊ ငါသည်။ သဟိတဗ္ဗတော၊ သီလကျေးဇူးနှင့် ပြည့်စုံသော။ သောဏော၊ သောဏ အမည်ရှိသော။ တာပသော၊ ရသေတည်း။ အတန္ဒိတော၊ မပျင်းမရိသည်ဖြစ်၍။ ရတ္တိံဒိဝံ၊ နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့ကို။ ဘရာမိ၊ မွေးမြူ၏။
၁၀၉။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာအရှင်ဖြစ်တော်မူသောမင်းမြတ်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးငယ်စဉ်ကာလ၌။ ကတံ၊ ပြုဖူးသော ကျေးဇူးကို။ အနုဿရံ - အနုဿရန္တော၊ အစဉ်အောက်မေ့လျက်။ ဝနေ၊ တော၌။ ဖလဉ္စ၊ သစ်သီးကြီးငယ်ကို လည်းကောင်း။ မူလဉ္စ၊ သစ်မြစ်သစ်ဥကိုလည်းကောင်း။ အာဟရိတွာ၊ ဆောင်ယူ၍။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့ကို။ ပေါသေမိ၊ ကျွေးမွေး၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ မနာဇမင်းသည် ထိုသောဏပညာရှိနှင့်တကွ အကျွမ်းဝင်ခြင်းကို ပြုလိုရကား...
ယတ္ထ သမ္မတိ ကောသိယော။
မဂ္ဂံ နော သောဏ အက္ခာဟိ၊
ယေန ဂစ္ဆေမု အဿမံ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၀။ သောဏ၊ သောဏ အမည်ရှိသော အရှင်ဘုရား။ ယတ္ထ၊ အကြင်ကျောင်း၌။ ဧကာသိယော၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော အရှင်ဘုရားသည်။ သမ္မတိ၊ နေတော်မူ၏။ တံ အဿမံ၊ ထိုကျောင်းသို့။ ဂန္တုံ၊ သွားခြင်းငှာ။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဣစ္ဆာမ၊ အလိုရှိပါကုန်၏။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ မဂ္ဂံ၊ ခရီးကို။ အက်ခာဟိ၊ ကြားတော်မူပါလော့။ ယေန၊ အကြင် အရပ်၌။ အဿမော၊ အရှင်ဘုရား ကျောင်းတော်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ အသမံ၊ ထိုအရှင်ဘုရား၏ ကျောင်းတော်သို့။ ဂစ္ဆေမု၊ သွားပါကုန်အံ့။
သောဏရသေ့ လမ်းညွှန်၍
ထိုအခါ ဘုရားလောင်း သောဏရှင်ရသေ့သည် မိမိတန်ခိုးဖြင့် ကျောင်းသို့သွားသော လမ်းခရီးကို ဖန်ဆင်း၍ ထိုမနောဇမင်းအား ကျောင်းသို့သွားရာ လမ်းခရီးကို ကြားတော်မူလိုကား-
ကောဝိဠာရေဟိ သဉ္ဆန္နံ၊
ဧတ္ထ သမ္မတိ ကောသိယော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၁၁။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးခြင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဧကပဒီ၊ တစ်ယောက် သွားလောက်ရုံမျှ ဖြစ်သော။ အယံ၊ ဤခြေကြောင်းခရီးသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဣမိနာ၊ ဤခြေကြောင်းခရီးဖြင့်။ ဂစ္ဆထ၊ သွားလေကုန်။ ယေန၊ အကြင် အရပ်မျက်နှာ အဖို့ဖြင့်။ မေဃသန္နိဘံ၊ တိမ်အဆင်းနှင့်တူသော။ ကောဝိဠာရေဟိ၊ ပင်လယ်ကသစ်ပန်းတို့ဖြင့်။ သဉ္ဆန္နံ၊ ကောင်းစွာ ဖုံးလွှမ်းအပ်သော။ တံ ဝနံ၊ ထိုတောသည်။ ဒိဿတိ၊ ထင်၏။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ကောသိယော၊ ကောသိယအမျိုးသည်။ သမ္မတိ၊ နေ၏။
ဖခင်ရသေ့အား အကြောင်းကြား
ဤသို့ လမ်းခရီးကို ညွှန်ကြားတော်မူခဲ့ပြီးလျှင် လျင်မြန်စွာ အနဝတတ်အိုင်သို့သွား၍ သောက်ရေကို ခပ်ယူခဲ့သဖြင့် ထိုတစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည် ကျောင်းသို့ မရောက်ကုန်မီလျှင် လာလတ်၍ သောက်ရေအိုးတို့ကို ရေအိုးစင်၌ထား၍ လူများသည် သောက်ကြလတ္တံ့ဟု တောပန်းတို့ဖြင့် ဖုံးပြီးလျှင် တံမြက်ဆုပ်ကိုယူ၍ ကျောင်းကို တံမြက်လှည်းသဖြင့် ကျောင်းတံခါးဝ၌ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကြီးနေရာကို ခင်းပြီးလျှင် ကျောင်းတွင်းဝင်၍ ခမည်းတော် ရှင်ရသေ့ကြီးကို သိစေတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
ဝေဟာသေ အန္တလိက္ခသ္မိံ၊
အနုသာသေတွာန ခတ္တိယေ။
ပဏ္ဏသာလံ ပဝိသိတွာ၊ ပိတရံ ပတိဗောဓယိ။
အဘိဇာတာ ယသဿိနော။
အဿမာ နိက္ခမိတွာန၊ နိသီဒ တွံ မဟာဣသေ။
အဿမာ နိက္ခမိတွာန၊ သဒွါရမှိ ဥပါဝိသိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၁၂။ ဘိက္ခဝ၊ ရဟန်းတို့။ မဟာဣသိ၊ ရသေ့မြတ်သည်။ ဝေဟာသေ အန္တလိက္ခသ္မိံ၊ ကောင်းကင်၌။ ဌတွာ၊ ရပ်၍။ ခတ္တိယေ၊ မင်းတို့ကို။ အနုသာသေတွာန၊ ဆုံးမပြီး၍။ ဣဒံဝစနံ၊ ဤစကားကို။ ဝတွာ၊ ဆိုပြီး၍။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ ပက္ကာမိ၊ သွားလေ၏။
၁၁၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ မဟာဣသိ၊ ရသေ့မြတ်သည်။ အဿမံ၊ ကျောင်းကို။ ပရိမဇ္ဇိတွာ၊ တံမြက်လှည်းပြီး၍။ အာသနံ၊ ခမည်းတော် ရသေ့ကြီး နေရာကို။ ပညာပေတွာန၊ ခင်းပြီး၍။ ပဏ္ဏသာလံ၊ သစ်ရွက်မိုး ကျောင်းတွင်းသို့။ ပဝိသိတွာ၊ ဝင်လေ၍။ ပိတရံ၊ အဖ ရသေ့ကြီးကို။ ပတိဗောဓယိ၊ သိစေ၏။
၁၁၄။ မဟာဣသေ၊ ဖခင် ရသေ့ကြီး။ အဘိဇာတာ၊ မြတ်သောအမျိုး၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိကုန်သော။ ဣမေ ရာဇာနော၊ ဤတစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည်။ အာယန္တိ၊ လာကုန်၏။ တွံ၊ ဖခင် ရသေ့မြတ်သည်။ အဿမာ၊ ကျောင်းမှ။ နိက္ခမိတွာန၊ ထွက်လတ်၍။ နိသီဒ၊ နေတော်မူပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပတိဗောဓယိ၊ သိစေ၏။
၁၁၅။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဿ၊ ထိုသားတော် သောဏပညာရှိ၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ မဟာဣသိ၊ ခမည်းတော် ရသေ့ကြီးသည်။ တရမာနော၊ အဆောတလျင်။ အဿမာ၊ ကျောင်းတွင်းမှ။ နိက္ခမိတွာန၊ ထွက်လတ်၍။ သဒွရမှိ၊ မိမိ ကျောင်းတံခါးဝ၌။ ဥပါဝိသိ၊ မြင့်သောနေရာ၌နေ၏။
ဖခင်ရသေ့ကြီးနှင့် တွေ့ကြပြီ
ဘုရားလောင်း မယ်တော်သည် ထိုရသေ့ကြီးနောက်မှ နိမ့်သောအရပ်၌ တင့်အပ်လျောက်ပတ်စွာ နေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် နိမ့်သောနေရာ၌ နေတော်မူ၏။ ညီတော် နန္ဒရသေ့သည်လည်း နောင်တော် သောဏရသေ့ အနဝတတ်အိုင်မှရေခပ်၍ ကျောင်းသို့လာသောအခါ၌ မနောဇမင်းအထံသို့ လာ၍ ကျောင်းမှမနီးမဝေးသော သစ်တပ်၌ နေ၏။
ထိုအခါ မနာဇာမင်းသည် ရေချိုး၍ ခပ်သိမ်းသော တန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်ယင်ပြီးလျှင် တစ်ရာ့တစ်ယောက်သော မင်းအပေါင်းခြံရံလျက် နန္ဒရသေ့ကိုခေါ်၍ များစွာသော အသရေ၏တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် ဘုရားလောင်းကို ကန်တော့အံ့သောငှာ ကျောင်းသို့ ဝင်၏။
ထိုအခါ ထိုသို့သော အခြင်းအရာဖြင့် လာလတ်သော မနောဇမင်းကို ဘုရားလောင်းခမည်းတော် ရသေ့ကြီးသည် မြင်၍ သားတော်ဘုရားလောင်းကို မေး၏။ သားတော် ဘုရားလောင်းသည်လည်း ခမည်းတော် ရသေ့ကြီးအား ကြားလျှောက်၏။ ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ခတျသံဃပရိဗျူဠှံ၊ ကောသိယော ဧတဒဗြဝိ။
။ လ။
ပိဋ္ဌိတော အနုဝတ္တတိ။
အက္ခောဘိဏီ အပရိယန္တာ၊
သာဂရဿေဝ ဦးမိယော။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၁၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တေဇသာ၊ မိမိတန်ခိုးဖြင့်။ ဇလန္တံရိဝ၊ တောက်ပသကဲ့သို့သော။ ခတျသံဃပရိဗျူဠှံ၊ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းအပေါင်းခြံရံလျက်။ အာယန္တံ၊ လာလတ်သော။ တဉ္စ၊ ထိုမနောဇမင်းကိုလျှင်။ ဒိသွာန၊ မြင်လတ်၍။ ကောသိယော၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်သော ရသေ့ကြီးသည်။ ဧတံ၊ ဤသို့သောစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆိုလေ၏။
၁၁၇။ ပုတ္တ၊ ချစ်သားသောဏ။ ဘေရီမုဒိင်္ဂါစ၊ စည်ကြီးမုရိုးစည်တို့သည်လည်းကောင်း။ သင်္ခါ စ၊ ခရုသင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ပဏဝဒိန္ဒိမာ စ၊ ထက်စည် ပတ်သာတို့သည်လည်းကောင်း။ ပုရတော၊ ရှေ့မှ။ ရထေသဘံ၊ ရထားစီးခြင်း မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သောမင်းကို။ ဟာသယန္တာ၊ ရွှင်စေကုန်လျက်။ ပဋိပန္နာနိ၊ လာလတ်ကုန်၏။
၁၁၈။ တာတ၊ ချစ်သောဏ။ ပုထုနာ၊ များမြတ်သော။ ဝိဇ္ဇုဝဏ္ဏိနာ၊ လျှပ်စစ်နွယ်အဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ ကဉ္စနပတ္တေန၊ ရွှေသင်းကျစ်ပြားဖြင့်။ ပရိက္ခိတော၊ နဖူးပြင်အဆုံး၌ ခြံရံဆင်ယင်အပ်သော မင်းသည်။ ကော၊ အဘယ်မည်သော မင်းနည်း။ ကလာပသန္နဒ္ဓေါ၊ ကောင်းစွာဖွဲ့အပ်သော လေးမြားတောင့်ရှိသော။ ယုဝါ၊ လုလင်ပျိုသည်။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ တောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာလတ်သည်ကား။ ကော၊ အဘယ်လုလင်နည်း။
၁၁၉။ တာတ၊ အမောင်သောဏ။ ဥက္ကာမုခပဟဋ္ဌံဝ၊ ဦးသစ်သော ရွှေကဲ့သို့လည်းကောင်း။ ခဒိရင်္ဂါရသန္နိဘံဝ၊ ဖုတ်အပ်သော မီးလျှံကင်းသော ရှားမီးကျီးအဆင်းကဲ့သို့ လည်းကောင်း။ အဿ၊ ထိုလုလင်၏။ မုခဉ္စ၊ မျက်နှာသည်လည်း။ ရုစိယာ၊ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်။ ဘာတိ၊ တောက်ပ၏။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ တောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာလတ်သည်ကား။ ကော၊ အဘယ်မင်းပေနည်း။
၁၂၀။ တာတ၊ ချစ်သားသာဏ။ အာဒိစ္စရံသာဝရဏံ၊ နေမင်း၏အရောင်ကို ဟန့်ဆီးနိုင်သော။ မနောရမံ၊ နှလုံး မွေ့လျော်ဖွယ်ရှိသော။ သ သလာကံ၊ အရိုးနှင့်တကွ။ ပဂ္ဂဟိတံ၊ ကိုင်စွဲအပ်သော။ ဆတ္တံ၊ ထီးသည်။ ကဿ ဆတ္တံ၊ အဘယ်မည်သာမင်း၏ ထီးပေနည်း။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ ထွန်းတောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာလတ်သည်ကား။ ကော၊ အဘယ်မည်သော မင်းပေနည်း။
၁၂၁။ တာတ၊ ချစ်သားသာဏ။ အင်္ဂံ၊ ပရိသတ်ကို ပရိဂ္ဂယှ၊ ခြံရံ၍။ ဥတ္တမံ၊ မြတ်သော။ ဝါလဗီဇနိံ၊ သားမြီးယပ်ကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ စရန္တိ၊ ကောင်းစွာ လာလတ်ကုန်၏။ ဟတ္ထိက္ခန္ဓေန၊ ဆင်ကျောက်ကုန်းထက်၌ စီးလျက်။ အာယတော၊ လာလတ်သော။ ဝရပုညူ၊ မြတ်သော ဘုန်းရှိသောမင်း၏။ နာမံ၊ အမည်ကား။ ကံ၊ အဘယ်အမည် ရှိသနည်း။
၁၂၂။ တာတ၊ ချစ်သား သောဏ။ အာဇာနိယာ၊ အာဇာနည် မြင်းကျောက်ကုန်းထက်၌။ သေတာနိ၊ ဖြူကုန်သော။ ဆတ္တာနိ၊ ဆောင်းအပ်သော ထီးရှိကုန်သော မင်းတို့ကို။ ဝမ္မိကာ၊ ချပ်မိန်ညို ဝတ်ဆင်ကုန်သော သူရဲတို့သည်။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ ပရိကီရေန္တိ၊ ခြံရံကုန်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ ကော နာမော၊ အဘယ်အမည်ရှိသနည်း။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ ထွန်းတောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာလတ်သည်ကား။ ကော၊ အဘယ်မင်းပေနည်း။
၁၂၃။ တာတ၊ ချစ်သားသောဏ။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိကုန်သော။ ဧကသတံခတျာ၊ တစ်ရာ့ယောက်သော မင်းတို့သည်။ အနုယန္တာ၊ အစဉ်လိုက်ကုန်လျက်။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်းကျင်မှ။ အနုပရိယန္တိ၊ ခြံရံကုန်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ ကော၊ အဘယ်မင်းပေနည်း။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ ထွန်းတောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာသည်ကား။ ကော၊ အဘယ်အမည်ရှိသော မင်းပေနည်း။
၁၂၄။ တာတ၊ ချစ်သားသောဏ။ စတုရင်္ဂိနိယာ၊ လေးပါးသော အင်္ဂါရှိသော။ ဟတ္ထိအဿရထပတ္တိသေနာယ၊ ဆင် မြင်း ရထား ခြေသည်ဟုဆိုအပ်သော စစ်သည်ဖြင့်။ သမန္တာ၊ ထက်ဝန်း ကျင်မှ။ အနုပရိယန္တိ၊ ခြံရံကုန်၏။ သိရိယာ၊ မိမိအသရေဖြင့်။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ ထွန်းတောက်ပလျက်။ ဧတိ၊ လာလတ်သည်ကား။ ကော၊ အဘယ်မည်သော မင်းပေနည်း။
၁၂၅။ တာတ၊ ချစ်သားသောဏ။ သာဂရဿ၊ သမုဒ္ဒရာ၏။ ဦမိယော ဣဝ၊ လှိုင်းတံပိုးကဲ့သို့။ အက္ခောဘိဏီအပရိယန္တာ၊ အက္ခောဘဏီလျှင် အဆုံးမရှိသော။ မဟတီ၊ များစွာသော။ သေနာ၊ စစ်သည်အပေါင်းသည်။ ပိဋ္ဌိတော၊ နောက်မှ။ အနုဝတ္တတိ၊ အစဉ်တစိုက်လိုက်၏။ ဧသာ၊ ဤစစ်သည်အပေါင်းသည်။ ကဿ သေနာ၊ အဘယ်မင်း၏ စစ်သည်ပေနည်း။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ တဒါ၊ ထိုသို့ အဘရသေ့ကြီး မေးသောအခါ၌။ သောဏပဏ္ဍိတော၊ သောဏပညာရှိသည်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အာဟ၊ ဖြေဆိုတော်မူ၏။
သောဏပညာရှိ လျှောက်ကြားချက်
၁၂၆။ တာတ၊ ဖခင်သူမြတ်။ မနာဇော၊ မနောဇ အမည်ရှိသော။ ရာဇာဓိရာဇာ၊ မင်းတကာတို့သည် ပူဇော်ထိုက်သော မင်းကြီးသည်။ ဇယတံ၊ ရန်အပေါင်းကို အောင်မြင်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သော တာဝတိံသာနတ်တို့၏။ ပတိ၊ အရှင်ဖြစ်သော။ ဣန္ဒောဝ၊ သိကြားနတ်မင်းကဲ့သို့။ နန္ဒဿ၊ ငါ့ညီနန္ဒ၏။ အဇ္ဈာစာရံ၊ လွန်ကျူးမိသော အပြစ်ကို။ ခမာပနတ္ထာယ၊ ကန်တော့အံ့သောငှာ။ ဗြဟ္မစာရိနံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိကုန်သော ဖခင်ရသေ့တို့၏။ အဿမံ၊ ကျောင်းသို့။ ဧတိ၊ လာ၏။
၁၂၇။ တာတ၊ ဖခင်သူမြတ်။ သာဂရဿ၊ သမုဒ္ဒရာ၏။ ဦးမိယော ဣဝ၊ လှိုင်းတံပိုးတို့ကဲ့သို့။ အက္ခောဘိဏိအပရိယန္တာ၊ အက္ခောဘဏီလျှင် အဆုံးမရှိသော။ မဟတီ၊ များစွာသော။ သေနာ၊ စစ်သည်အပေါင်းသည်။ ပိဋ္ဌိတော၊ နောက်မှ။ အနုဝတ္တတိ၊ အစဉ်တစိုက်လိုက်၏။ ဧသာ၊ ဤစစ်သည်အပေါင်းသည်။ တဿ၊ ထိုမနာဇာမင်းမြတ်၏။ သေနာ၊ စစ်သည်တော် အပေါင်းတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သောဏပဏ္ဍိတော၊ သောဏပညာရှိသည်။ အာဟ၊ ဖြေဆို၏။
မင်းတစ်ရာ့တစ်ပါးတို့ ကန်တော့ပြီ
ထိုတစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည် ဆည်းကပ်ခစားအံ့သောငှာ ရောက်လာသောအကြောင်းကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
သဗ္ဗေ ပဉ္ဇလိကာ ဟုတွာ၊ ဣသီနံ အဇ္ဈုပါဂမုံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၁၂၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ စန္ဒနေန၊ ကောင်းသောအနံ့ ရှိသော စန္ဒကူးနံ့သာဖြင့်။ အနုလိတ္တာ၊ လိမ်းကျံကုန်ပြီး၍။ ကာသိကုတ္တမမဓာရိနော၊ ကာသိတိုင်း၌ဖြစ်သော မြတ်သော ပုဆိုးကို ဝတ်ကုန်ပြီးသော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည်။ ပဉ္ဇလိကာ၊ လက်အုပ်ချီကုန်သည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်ကုန်၍။ ဣသီနံ၊ ရသေ့တို့၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ အဇ္ဈုပါဂမုံ၊ ရိုသေစွာ ဆည်းကပ်လာကုန်၏။
ထိုသို့ဆည်းကပ်ပြီးသော နောက်မှ မနာဇမင်းကြီးသည် ထိုသောဏရှင်ရသေ့ကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌နေလျက် ပျူငါကဝတ်ကို ပြုလိုရကား-
ကစ္စိ ဘောတော အနာမယံ။
ကစ္စိ ဥဉ္ဆေန ယာပေထ၊ ကစ္စိ မူလဖလာ ဗဟူ။
ဝနေ ဝါဠမိဂါကိဏ္ဏေ၊ ကစ္စိ ဟိံသာ န ဝိဇ္ဇတိ။
ဟူသော ဤဂါထာနှစ်ခုတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။
၁၂၉။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ ကုသလံ နု၊ အပြစ်ကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရားအား။ အနာမယံ၊ အနာကင်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဥဉ္ဆေန၊ သပိတ်လက်စွဲ၍ ဆွမ်းခံသဖြင့်။ ယာပေထ၊ မျှပါကုန်၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ မူလဖလာ၊ တောသစ်မြစ် သစ်သီးတို့သည်။ ဗဟူ၊ များပါကုန်၏လော။
၁၃၀။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဝါဠမိဂကိဏ္ဏေ၊ သားရဲတို့ဖြင့် ပြွမ်းသော။ ဝနေ၊ တော၌။ သရီသပါ စ၊ မြွေ ကင်း သန်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ဍံသမကသာ စ၊ မှတ်ခြင်တို့သည်လည်းကောင်း။ အပ္ပမေဝ၊ နည်းပါ၏လော။ ကစ္စိ၊ အသို့နည်း။ ဟိံသာ၊ ညှဉ်းဆဲခြင်းသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိ ကင်းပါ၏လော။
ထို့နောင်မှ သောဏပညာရှိသည် ထိုမနောဇမင်း၏ ပျူငှာလောကဝတ်ဖြင့် မေးလျှောက်သောအမေးကို ဖြေတော်မူသဖြင့် ပျူငှာလောကဝတ်ကို ပြုတော်မူလိုရကား-
အထောဥဉ္ဆေန ယာပေမ၊ အထောမူလဖလာ ဗဟူ။
ဝနေ ဝါဠမိဂါကိဏ္ဏေ ဟိံသာ မယှံ န ဝိဇ္ဇတိ။
နာဘိဇာနာမိ ဥပ္ပန္နံ၊ အာဗာဓံ အမနောရမံ။
အထော တေ အဒုရာဂတံ။
ဣဿရောသိ အနုပ္ပတ္တော၊ ယံ ဣဓတ္ထိ ပဝေဒယ။
မဓုကေ ကာသုမာရိယော။
ဖလာနိ ခုဒ်ဒကပ္ပါနိ၊ ဘုဉ္ဇ ရာဇ ဝရံ ဝရံ။
တတော ပိဝ မဟာရာဇ၊ သစေ တွံ အဘိကင်္ခသိ။
ဟူသော ဤခြောက်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၁။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နော၊ ငါတို့အား။ ကုသလဉ္စေဝ၊ အပြစ်မရှိသည်သာလျှင်တည်း။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ အနာမယံ၊ အနာကင်းသည်သာတည်း။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဥဉ္ဆေန၊ သပိတ်လက်စွဲ၍ ဆွမ်းခံသဖြင့်။ ယာပေမ၊ မျှလောက်ပါကုန်၏။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ မူလဖလာ၊ တောသစ်မြစ် သစ်သီးတို့သည်။ ဗဟူ၊ များပေကုန်၏။
၁၃၂။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ဝါဠမိဂါကိဏ္ဏေ၊ သားရဲတို့ဖြင့်ပြွမ်းသာ။ ဝနေ၊ တော၌။ သရီသပါစ၊ မြွေကင်းသန်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ဍသမကသာ၊ မှက် ခြင်တို့သည်လည်းကောင်း။ အပ္ပမေဝ၊ နည်းပေကုန်သလျှင်ကတည်း။ မယှံ၊ ငါတို့အား။ ဟိံသာ၊ ညှဉ်းဆဲခြင်းသည်။ န ဝိဇ္ဇတိ၊ မရှိပေ။
၁၃၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဣဓ အဿမေ၊ ဤကျောင်း၌။ သမ္မတံ၊ နေကုန်သော ငါတို့အား။ ဝဿပူဂါနိ၊ နှစ်အပေါင်းတို့သည်။ ဗဟူနိ၊ များစွာကုန်ပြီ။ ဥပ္ပန္နံ၊ ဖြစ်ထသော။ အာဗာဓံ၊ ဖျားနာခြင်းကိုလည်းကောင်း။ အမနောရမံ၊ မနှစ်သက်ဖွယ်ကို လည်းကောင်း။ နာဘိဇာနာမိ၊ မသိစဘူး။
၁၃၄။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တေ၊ သင်မင်းမြတ်၏။ အာဂတံ၊ လာခြင်းသည်။ သွာဂတံ၊ ကောင်းသောလာခြင်းတည်း။ အထော၊ ထိုမှ တစ်ပါး။ တေ၊ သင် မင်းမြတ်၏။ အာဂတံ၊ လာခြင်းသည်။ အဒုရာဂတံ၊ အပြစ်မရှိသော လာခြင်းတည်း။ ဣဿရော၊ လူတို့ကို အစိုးရသောမင်းမြတ်သည်။ အနုပ္ပတ္တော၊ ရောက်တော်မူလာပေသလျှင်ကတည်း။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌၊ ယံ၊ အကြင်အလိုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုအလိုကို။ ပဝေဒယ၊ ကြားတော်မူလော့။
၁၃၅။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တိန္ဒုကာနိ၊ တည်သီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ပိယာလာနိ စ၊ လွန်သီးတို့သည်လည်းကောင်း။ မဓုကေ စ၊ သစ်မြည်စည်သီး ထောက်ရှာသီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ကာသုမာရိယော စ၊ သရက်ဖြူသီးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဧတာနိ ဖလာနိ၊ ထိုသစ်သီးတို့သည်။ ခုဒ်ဒကပ္ပါနိ၊ ပျားမွဲအရသာရှိကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝရံ ဝရံ၊ ချိုနိုးရာကို။ ဘုဉ္စ၊ သုံးဆောင်တော်မူလော့။
၁၃၆။ မဟာရာဇ၊ မော်မြတ်။ ဣဒမ္ပိ ပါနိယံ၊ ဤသောက်ရေသည်လည်း။ သီတံ၊ အေးစွာ၏။ ဂိရိဂဗ္ဘရာ၊ အနဝတတ်အိုင်မှ။ အာဘတံ၊ ဆောင်အပ်၏။ တွံ၊ သင်မင်းမြတ်သည်။ သစေ အဘိကင်္ခသိ၊ အကယ်၍အလိုရှိအံ့။ တတော၊ ထိုရေအိုးစင်မှ။ ဂဟေတွာ၊ ယူ၍။ ပိဝ၊ သောက်တော်မူလော့။
ထို့နောင်မှ မနောဇမင်းသည် ဘုရားလောင်းစကားကို ဝန်ခံသဖြင့် ထိုဘုရားလောင်းအား ကန်တော့ခံစိမ့်သောငှါ တောင်းပန်လိုရကား -
နန္ဒဿာပိ နိသာမေထ၊ ဝစနံ သော ပဝက္ခတိ။
ဘောတော သန္တကမာဂတာ။
သုဏာတု ဘဝံ ဝစနံ။ နန္ဒဿ ပရိသာယ စ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၇။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ယံဝစနံ၊ အကြင် ယံ ဣဓတ္ထိ ပဝေဒယဟူသော စကားဖြင့်။ ဒိန္နံ၊ ပေးတော်မူအပ်၏။ တံ ဝစန၊ ထို ယံ ဣဓတ္ထိ ပဝေဒယ ဟူသောစကားကို။ အမှေဟိ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ပဋိဂ္ဂဟိတံ၊ ခံပါ၏။ သဗ္ဗာသံ၊ အလုံးစုံသော အကျွန်ုပ်တဈစုတို့အား။ အဂ္ဃိယံ၊ ဧည့်ဝတ်ကို။ ကတံ၊ ပြုသည်မည်ပေ၏။ နန္ဒဿ၊ နန္ဒပညာရှိအားလည်း။ နိသာမေထ၊ သည်းခံတော်မူပါကုန်။ သော၊ ထိုနန္ဒပညာရှိသည်။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ပဝက္ခတိ၊ ကြားလျှောက်ပါလတ္တံ့။
၁၃၈။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ နန္ဒဿ၊ နန္ဒပညာရှိ၏။ အဇ္ဈာစာရမှာ၊ ပြစ်မှားမိသော အပြစ်ကြောင့်။ ဘောတော၊ အရှင်ဘုရား၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ အာဂတာ၊ ရောက်လာကုန်၏။ နန္ဒဿ စ၊ နန္ဒပညာရှိ၏ လည်းကောင်း။ ပရိသာယ စ၊ ပရိသတ်၏ လည်းကောင်း။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ဘဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ သုဏာတု၊ နာတော်မူလော့။
နန္ဒရသေ့ တောင်းပန်ခြင်း
ဤသို့ မနောဇမင်း တောင်းပန်ပြီးသော် နန္ဒရသေ့သည် နေရာမှထ၍ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကိုလည်းကောင်း နောင်တော် သောဏရသေ့ကို လည်းကောင်း ရှိခိုး၍ မိမိပရိသတ်နှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
ဣမေ စ ခတ္တိယာ သဗ္ဗေ၊
အဘိဇာတာ ယသဿိနော။
ဘဝံ စ ရာဇာ မနောဇော၊ အနုမညန္တု မေ ဝစော။
။ လ။
တံ မံ ပုညာ နိဝါရေတိ၊ အရိယမဂ္ဂါဝရော နရော။
ဟူသော ဤခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၃၉။ ပရောသတံ၊ တစ်ရာမက လွန်ကုန်သော။ ဇာနပ္ပဒါ၊ ဇနပုဒ်၌နေကုန်သော။ မဟာသာ စ၊ ဂဟပတိ မဟာလတို့သည်လည်းကောင်း။ ဗြာဟ္မဏာ စ၊ အထွတ်သို့ ရောက်ကုန်ပြီးသော ပုဏ္ဏားတို့သည်လည်းကောင်း။ အဘိဇာတာ၊ မြတ်သောအမျိုး၌ ဖြစ်ကုန်သော။ ယသဿိနော၊ များသော အခြံအရံရှိကုန်သော။ သဗ္ဗေ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ ဣမေ စ ခတ္တိယာ၊ ဤတစ်ရာသော မင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ မနောဇော၊ မနောဇ အမည်ရှိသော။ ဘဝံ စ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်လည်းကောင်း။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစော၊ စကားကို။ အနုမညန္တု၊ သိစေကုန်သတည်း။
၁၄၀။ သမိတာရော၊ အညီအညွတ် စည်းဝေးလာကုန်သော။ ယေ စ ဒေဝါ၊ အကြင်နတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဣဓ အဿမေ၊ ဤကျောင်းအရပ်၌။ ဝသန္တာ၊ စောင့်နေကုန်သော။ ယေ စ ယက္ခာနိ၊ အကြင်နတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ အရညေ၊ ဟိမဝန္တာ တောအရပ်၌။ ဝသန္တာ၊ နေကုန်သော။ ယာနိ စ ဘူတာဘဗျာနိ၊ အကြင် အသက်အရွယ်ကြီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်ပြီးသော နတ်, ငယ်နုကုန်သော နတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ ဒေဝါ၊ ထို နတ်တို့သည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏန္တု၊ နာစေကုန်သတည်း။
၁၄၁။ ဘူတာနံ၊ နတ်တို့အား။ နမော၊ ရှိခိုးခြင်းကို။ ကတွာန၊ ပြုပြီး၍။ ကောသိယ၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်တော်မူသော နောင်တော်သူမြတ်။ သုဗ္ဗတံ၊ ကောင်းသောအကျင့်ရှိသော။ ဣသိ၊ သီလက္ခန္ဓအစရှိသော ကျေးဇူးအပေါင်းကို ရှာမှီးလေ့ရှိသော။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ သင်နောင်တော်သူမြတ်အား။ ဒက္ခိဏာဗာဟု၊ လက်ယာ လက်ရုံးကဲ့သို့။ သမ္မတော၊ အမှတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ တဝ၊ နောင်တော်သူမြတ်အား။ ဝက္ခာမိ၊ ကြားလျှောက်ပါအံ့။
၁၄၂။ ဝီရ၊ ကြီးသောလုံ့လ ရှိတော်မူသော။ ကောသိယ၊ ကောသိယအနွယ်ဖြစ်သော နောင်တော်သူမြတ်။ ပိတရဉ္စ၊ အဖကိုလည်းကောင်း။ ဇနေတ္တိဉ္စ၊ အမိကိုလည်းကောင်း။ ဘတ္တုကာမဿ၊ လုပ်ကျွေးလိုသည်ဖြစ်၍။ ဧသတော၊ ရှာထသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဣဒံ ဌာနံ၊ ဤ အမိအဖတို့အား လုပ်ကျွေးခြင်းတည်းဟူသော။ ပုညံ၊ ကောင်းမှုကို။ ကရောန္တံ၊ ပြုသော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ မာ ဝါရယ၊ တားမြစ်စ်တော်မမူလင့်။
၁၄၃။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ ဧတံ၊ ဤအမိအဖတို့အား လုပ်ကျွေးခြင်းကို။ သဗ္ဘိ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်း အပေါင်းတို့သည်။ ဥပညာတံ၊ ကပ်၍ သိအပ်ချီးမွမ်းအပ်၏။ ဧတံ၊ ဤအမိအဖတို့အား လုပ်ကျွေးခြင်း တည်းဟူသော ကောင်းမှုကို။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဥပနိဿဇ၊ ပေးတော်မူပါလော့။ ဥဋ္ဌာနပါရိစရိယာယ၊ ထကြွလုံ့လ လုပ်ကျွေးခြင်းဖြင့်။ ဒီဃရတ္တံ၊ ရှည်မြင့်စွာသော နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး။ တယာ၊ သင်နောင်တော်သူမြတ်သည်။ ကုသလံ၊ မိဘတို့အား လုပ်ကျွေးခြင်းတည်းဟူသော ကောင်းမှုကို။ ကတံ၊ ပြုတော်မူပြီ။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ မာတာပိတူသု၊ မိဘတို့၌။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကတ္တုကာမော၊ ပြုလိုပါ၏။ မမ၊ အကျွန်ုပ်အား။ လောကဒဒေါ၊ နတ်ရွာကိုပေးသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်တော်မူပါလော့။
၁၄၄။ ဣသေ၊ သီလက္ခန္ဓ အစရှိသော ကျေးဇူးအပေါင်းကို ရှာလေ့ရှိတော်မူသော နောင်တော်သူမြတ်။ တွံ၊ သင် နောင်တော်သူမြတ်သည်။ ဇာနာသိ ယထာ၊ သိတော်မူသကဲ့သို့။ တထေဝ၊ ထို အတူသာလျှင်။ ဓမ္မေ၊ ကြီးသောသူတို့အား အရိုအသေပြုခြင်းအဖြစ်ဟု ဆိုအပ်သောတရားအစု၌။ ဓမ္မပဒံ၊ ကြီးသောသူအား အရိုအသေပြုခြင်း အဖြစ်ဟုဆိုအပ်သော တရားအစု၏ အကြောင်းကို။ ဝိဒူ၊ သိကုန်သော။ မနုဇာ၊ တစ်ပါးသော မင်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ ကိန္တိ၊ အသို့ သိကုန်သနည်းဟူမူကား။ သဂ္ဂဿ လောကဿ၊ နတ်ရွာကို ရခြင်း၏။ မဂ္ဂေါ၊ အကြောင်းဟူ၍။ ဝိဒူ၊ သိပါကုန်၏။
၁၄၅။ ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ ဥဋ္ဌာနပါရိစရိယာယ၊ ထကြွလုံ့လ လုပ်ကျွေးခြင်းဖြင့်။ မာတာပိတုသုခါဝဟံ၊ အမိအဘတို့ ချမ်းသာကိုဆောင်တတ်သော။ တံမံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်ကို။ ပုညာ၊ ကောင်းမှုမှ။ နိဝါရေတိ၊ တားမြစ်၏။ သောနရော၊ ထိုသူသည်။ အရိယမဂ္ဂါဝရော၊ ချစ်မြတ်နိုးအပ်သော နတ်ရွာခရီးကို ပိတ်ဆီးတတ်သောသူမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
သောဏပညာရှိ၏ မိန့်ခွန်း
ဤသို့ နန္ဒပညာရှိဆိုလတ်သော် နောင်တော် သောဏရသေ့သည် ဤနန္ဒစကားကို ရှင်မင်းကြီးတို့သည် ရှေးဦးစွာ ကြားတော်မူပြီ၊ ယခုအခါ ငါ၏စကားကိုလည်း နာတော်မူကုန်လော့ ဟု မိန့်တော်မူ၍ ကြားလိုရကား-
ကုလဝံသံ မဟာရာဇ၊ ပေါရာဏံ ပရိဟာပယံ။
အမမ္မစာရီ ဇေဋ္ဌေသု၊ နိရယံ သောပပဇ္ဇတိ။
စာရိတ္တေန စ သမ္ပန္နာ၊ န တေ ဂစ္ဆန္တိ ဒုဂ္ဂတိံ။
သဗ္ဗေ ဇေဋ္ဌဿ တေဘာရာ၊ ဧဝံဇာနာဟိ ဘာရဓ။
ဓမ္မဉ္စ နပ္ပမဇ္ဇာမိ၊ ဇောဋ္ဌော စသ္မိ ရထေသဘ။
ဟူသော ဤလေးဂထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၄၆။ မမ၊ ငါ၏။ ဘာတုရဇ္ဈာဝရာ၊ ညီတော်နန္ဒ ပရိသတ်ဖြစ်၍။ အာဂတာ၊ ရောက်လာကြကုန်သော။ ဘောန္တော ရာဇာနော၊ အိုမင်းများတို့။ မမ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏန္တု၊ နာကြကုန်။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မနောဇမင်းမြတ်။ ယော ပုဂ္ဂလော၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပေါရာဏံ၊ ရှေး၌ဖြစ်သော။ ကုလဝံသံ၊ အမျိုးအနွယ်ကို။ ပရိဟာပယံ-ပရိဟာပယန္တော၊ ယုတ်စေလျက်။ ဇေဋ္ဌေသု၊ ဂုဏ်ဖြင့် ကြီးသောသူ, အရွယ်ဖြင့် ကြီးသောသူတို့၌။ အဓမ္မစာရီ၊ မရိုမသေပြုခြင်းရှိသော ဒုစရိုက်တရားကို ကျင့်လေ့ရှိ၏။ သော ပုဂ္ဂလော၊ ထိုဂုဏ်ဖြင့် ကြီးသောသူ အရွယ်ဖြင့်ကြီးသောသူတို့၌ မရိုမသေပြုခြင်း အစရှိသော ဒုစရိုက်တရားကို ကျင့်လေ့ရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ နိရယံ၊ ငရဲ၌။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ဖြစ်ရ၏။
၁၄၇။ ဒိသမ္ပတိ၊ အရပ်မျက်နှာအရှင်ဖြစ်တော်မူသော မင်းမြတ်။ ယေ စ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်ကား။ ပေါရာဏဿ၊ ရှေး၌ ဖြစ်သော။ ဓမ္မဿ၊ ကြီးသောသူတို့အား အရိုအသေပြုခြင်း အစရှိသော ကုသိုလ်တရားကို ကျင့်ခြင်း၌။ ကုသလာ၊ လိမ္မာကုန်၏။ စာရိတ္တေန၊ အကျင့်သီလနှင့်။ သမ္ပန္နာ၊ ပြည့်စုံကုန်၏။ တေ ပုဂ္ဂလာ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့သည်။ ဒုဂ္ဂတိံ၊ ဒုဂ္ဂတိသို့။ န ဂစ္ဆန္တိ၊ မရောက်ကုန်။
၁၄၈။ ဘာရဓ၊ ပြည်ကြီးဝန်ကို ရွက်ဆောင်တော် မူတတ်သော မင်းမြတ်။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်းကောင်း။ ဘာတာ စ၊ ညီတို့သည်လည်းကောင်း။ ဘဂိနီ စ၊ နှမတို့သည်လည်းကောင်း။ ဉာတိ စ၊ အဆွေအမျိုးတို့သည်လည်းကောင်း။ ဗန္ဓဝါ စ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့သည်လည်းကောင်း။ တေ သဗ္ဗေ၊ ထိုအလုံးစုံကုန်သော သူတို့သည်။ ဇေဋ္ဌဿ၊ သားကြီး၏။ ဘာရာ၊ တာဝန်တို့တည်း။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိတော်မူလော့။
၁၄၉။ ရထေသဘ၊ ရထားစီးခြင်း မင်းတာတို့ထက် မြတ်တော်မူသော မင်းမြတ်။ နာဝိကော၊ လှေမှူးသည်။ ဂရုံ၊ လေးစွာသော။ ဘာရံ၊ ဝန်ကို။ အာဒိယိတွာ၊ တင်၍။ ဥဿဟေ ဝိယ၊ လုံ့လပြုရာသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ တေ၊ ထိုမိဘတို့ကို။ ဥဿဟာမိ၊ လုံ့လပြုရ၏။ ဓမ္မဉ္စ၊ ကြီးသောသူတို့သည် ကျင့်ရာသော တရားကိုလည်း။ နပ္ပမဇ္ဇာမိ၊ ငါမမေ့။ ဇေဋ္ဌော စ၊ အကြီးသည်လည်း။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။
မင်းများ ကြည်ညိုသွားကြပြီ
ထိုစကားကို ကြား၍ အလုံးစုံသော မင်းတို့သည် အလွန် ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ကြွင်းသော သားချင်းတို့သည် အစ်ကိုကြီး၏ ဝန်ဖြစ်သတတ်ဟူ၍ ယနေ့ ငါတို့သည် သိရပေပြီဟု နန္ဒရသေ့ကိုစွန့်၍ ဘုရားလောင်းကို ခြံရံကုန်လျက် ဘုရားလောင်းအား ကောင်းချီးပေးခြင်းပြုလိုရကား-
ဧဝမေဝ နော ဘဝံ ဓမ္မံ၊ ကာသိယော ပဝိဒံသယိ။
ပါဏိနံ ပဝိဒံသေတိ၊ ရူပံ ကလျာဏပါပကံ။
ဧဝမေဝ နော ဘဝံ ဓမ္မံ၊ ကောသိယော ပဝိဒံသယို။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆိုကုန်၏။
၁၅၀။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ ဣတော၊ ဤအခါမှ။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကာလ၌။ တမေ၊ ကြီးသောသူတို့ ကျင့်ရာသောတရားတို့ကို ဖုံးလွှမ်းတတ်ကုန်သော မောဟတို့ကို။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဇလံ၊ တောက်ပသော။ ဉာဏံ၊ သိခြင်းဉာဏ်ကို။ အဓိဂမာ၊ ရပေကုန်ပြီ။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ယထာ၊ ဥပမာမည်သည်ကား။ ဇလံ-ဇလန္တော၊ တောက်ပသော။ ဇာတဝေဒတောဝ၊ မိုက်သောအခါ တောင်ထိပ်၌ တောက်ပသော တောမီးကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူသာလျှင်။ ကောသိယော၊ ကောသိယ အနွယ်ဖြစ်သော။ ဘဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ ဓမ္မံ၊ ကြီးသောသူတို့ပြုသော ကျင့်ဝတ်တရားကို။ ပဝိဒံသယိ။ ပြတော်မူပေ၏။
၁၅၁။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ ပဘင်္ကရော၊ အရောင်ကို ပြုတတ်သော။ ဝါသုဒေါ၊ ဒြဗ်ကိုပြတတ်သော။ ဥဒယံ-ဥဒယန္တော၊ တက်ထွန်းသော။ အာဒိစ္စော၊ နေမင်းသည်။ ပါဏိနံ၊ သတ္တဝါတို့အား။ ကလျာဏပါပကံ၊ ကောင်း, မကောင်းဖြစ်သော။ ရူပံ၊ ရူပါရုံကို။ ပဝိဒံသေတိ ယထာ၊ ပြသကဲ့သို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူသာလျှင်။ ကောသိယော၊ ကာသိယအနွယ် ဖြစ်တော်မူသော။ ဘဝံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့အား။ ဓမ္မံ၊ ကြီးသောသူတို့သည် ပြုရာသော ကျင့်ဝတ်တရားကို။ ပဝိဒံသယိ၊ အပြားအားဖြင့် ပြတော်မူပေ၏။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်း သောဏရှင်ရသေ့သည် ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး နန္ဒပညာရှိ၏ တန်ခိုးပြာဋိဟာကို မြင်ရကုန်၍ ထိုနန္ဒပညာရှိ၌ ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိကုန်သော ထိုမင်းတို့ကို မိမိဉာဏ်အစွမ်းဖြင့် ထိုနန္ဒပညာရှိ၌ ကြည်ညိုခြင်းကို ဖျက်ဆီး၍ မိမိစကားကို ယူစေသဖြင့် အလုံးစုံသောပရိသတ်တို့ကို မိမိသို့ ရှေးရှုကြည့်စေသည်တို့ကို ပြုတော်မူလေ၏။
ညီတော် တောင်းပန်ခြင်း
ထိုအခါ ညီတော် နန္ဒရသေ့သည် ငါ၏ နောင်တော်သည် ပညာရှိ၏။ ဥပယ်တံမျဉ်၌ လိမ္မာတော်မူ၏။ တရားဟော ပုဂ္ဂိုလ်တည်း၊ ငါ၏ အလုံးစုံသော ပရိသတ်တို့ကိုလည်း ဖျက်ဆီး၍ မိမိအသင်းအပင်းကို ပြုနိုင်၏။ ဤနောင်တော်ကိုထား၍ နောင်တော်မှတစ်ပါး ငါ့အား ကိုးကွယ်ရာမရှိပြီ၊ ဤငါ့နောင်တော်ကိုသာ တောင်းပန်အံ့ဟု ကြံ၍ တောင်းပန်လိုရကား-
တဝ ဗဒ္ဓစရော ဟေဿံ၊ ဝုဋ္ဌိတော ပရိစာရကော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅၂။ ဘာတိက၊ နောင်တော်သူမြတ်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ခမနာယ၊ သည်းခံစိမ့်သောငှာ။ ယာစမာနဿ၊ တောင်းပန်ပါသော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အဉ္ဇလိံ၊ လက်အုပ်ကို။ တုမှေ၊ နောင်တော်သူမြတ်တို့သည်။ သစေ နာဝ ဗုဇ္ဈထ၊ အကယ်၍ ခံတော်မမူကုန်အံ့။ တုမှေဝ၊ နောင်တော်တို့သည်သာလျှင်။ မာတာပိတရော၊ အမိအဘတို့ကို။ ဥပဋ္ဌဟထ၊ လုပ်ကျွေးတော်မူကုန်လော့။ အဟံပန၊ ကျွန်ုပ်သည်ကား။ တဝ၊ နောင်တော်သူမြတ်၏။ ဗဒ္ဓစရော၊ အမှုလုပ်ဖြစ်သော။ ဝုဋ္ဌိတော၊ မပျင်းမရိသော။ ပရိစာရကော၊ အလုပ်အကျွေးသည်။ ဟေဿံ၊ ဖြစ်ပါအံ့။
မိဘလုပ်ကျွေးခွင့်ရပြီ
ဘုရားလောင်းအား ပကတိအားဖြင့်လည်း ညီတော်နန္ဒပညာရှိ၌ အမျက်ထွက်ခြင်းသည်လည်းကောင်း, ရန်ငြိုးဖွဲ့ခြင်းသည်လည်းကောင်း ရှိတော်မမူ၊ အလွန် ခိုင်မာသောစကားကို ပြောဆိုသော ထိုညီတော်နန္ဒပညာရှိ၏ မာနကို ပယ်ခြင်းငှာ နှိပ်သည်၏အစွမ်းဖြင့် ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့် ပြုတော်မူပြီး၍ ယခုအခါ၌ ထိုညီတော် လျှောက်ထားတောင်းပန်သော စကားကို ကြားတော်မူရလျှင် နှစ်သက်သောစိတ် ရှိတော်မူရကား ထိုညီတော်နန္ဒ၌ ကြည်ညိုခြင်းကို ဖြစ်စေလျက် ယခုအခါ သင့်အား ငါသည်းခံ၏။ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကိုလည်း လုပ်ကျွေးအံ့သောငှာ ရလတ္တံ့ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုညီတော်နန္ဒ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုရကား-
အရိယော အရိယသမာစာရော၊
ဗာဠှံ တွံ မမ ရုစ္စသိ။
နာယံ ဘာရော ဘာရမတော၊
အဟု မယှံ ကုဒါစနံ။
နန္ဒော အဇ္ဈာဝရံ ကတွာ၊ ဥပဋ္ဌာနာယ ယာစတိ။
နန္ဒံ ဝေါ ဝရထ ဧကော၊ ကံ နန္ဒော ဥပတိဋ္ဌတု။
ဟူသော ဤလေးဂါထာတို့ကို ဆိုတော်မူ၏။
၁၅၃။ နန္ဒ၊ ညီချစ်နန္ဒ။ တွံ၊ သင်ညီချစ်သည်။ အဒ္ဓါ၊ မချွတ်။ သဗ္ဘိဒေသိတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့သည် ဟောတော်မူအပ်သော။ သဒ္ဓမ္မံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏ တရားကို။ ဝိဇာနာသိ၊ အထူးသဖြင့် သိပေ၏။ အရိယော၊ ကောင်းပေစွ။ အရိယသမာစာရော၊ ကောင်းသောအကျင့် ရှိပေ၏။ တွံ၊ သင်ညီချစ်သည်။ မမ၊ ငါ့အား။ ဗာဠှံ၊ လွန်စွာ။ ရုစ္စသိ၊ နှစ်သက်စေ၏။
၁၅၄။ ဘဝန္တဉ္စ၊ ဖခင်ကိုလည်းကောင်း။ ဘောတိဉ္စ၊ မိခင်ကိုလည်းကောင်း။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝဒါမိ၊ ကြားလျှောက်အံ့။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏာထ၊ နာတော်မူပါကုန်။ အယံ ဘာရော၊ ဤမိခင် ဖခင်တို့အား လုပ်ကျွေးခြင်း တည်းဟူသော ဝန်ကို။ ကုဒါစနံ၊ တရံတဆစ်မျှ။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ဘာရမတော၊ ဝန်ဟု အမှတ်ရှိသည်။ န အဟု၊ မဖြစ်။
၁၅၅။ တံ၊ ထိုဝန်ကို။ ဘာရောတိ၊ ဝန်ဟူ၍။ အမညိတွာဝ၊ မအောက်မေ့မူ၍လျှင်။ မာတာပိတုသုခါဝဟံ၊ အမိအဖတို့အား ချမ်းသာကို ရွက်ဆောင်တတ်သော။ သန္တံ၊ မြတ်နိုးတနာ။ ဥပဋ္ဌိတံ၊ လုပ်ကျွေးသော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ နန္ဒော၊ ကျွန်ုပ်ညီနန်ဒသည်။ အဇ္ဈာစာရံ၊ လွန်ကျူးခြင်းကို။ ကတွာ၊ ပြုပြီး၍။ ဥပဋ္ဌာနာယ၊ လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ။ ယာစတိ၊ တောင်းပန်ပြန်၏။
၁၅၆။ သန္တာနံ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးဖြင့် ငြိမ်သက်ပေကုန်သော။ ဗြဟ္မစာရိနံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိကုန်သော မိခင်ဖခင်တို့တွင်။ ယော ဧကော၊ အကြင်တစ်ယောက်ယောက်သည်။ တံ နန္ဒံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်ညီနန်ဒကို။ စေ ဣစ္ဆသိ၊ အကယ်၍ လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ အလိုရှိပါအံ့။ ဧဝံ သတိ၊ ဤသို့ အလိုရှိသည်ရှိသော်။ သော ဧကော၊ ထို တစ်ယောက်ယောက်သည်။ ကာမေန၊ လုပ်ကျွေးစေလိုသောအားဖြင့်။ ဝေါ၊ သင် မိခင်ဖခင်တို့သည်။ နန္ဒံ၊ ကျွန်ုပ်ညီနန်ဒကို။ ဝဒထ၊ ဆိုတော်မူပါကုန်။ နန္ဒော၊ ကျွန်ုပ်ညီနန်ဒသည်။ ကံ၊ အဘယ်သူကို။ ဥပတိဋ္ဌတု၊ ကပ်၍ နေစေရအံ့နည်း။
မယ်တော်ကို လုပ်ကျွေးခြင်း
ထိုအခါ နန္ဒရသေ့၏ မယ်တော်သည် နေရာမှထ၍ ချစ်သား သောဏပညာရှိ... သင့်ညီတော်နန္ဒသည် ကြာမြင့်စွာ ကွေကွင်းရလေပြီ၊ ဤသို့ ကြာမြင့်စွာကွေကွင်းရသော်လည်း သင်ချစ်သားကို တောင်းပန်အံ့သောငှာ ငါတို့မဝံ့ပါကုန်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါတို့သည် သင်ချစ်သားကိုမှီ၍ နေရပေကုန်၏။ ယခုတမူ သင်ချစ်သားသည် ခွင့်ပြုအပ်ပြီ၊ ငါသည် မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော ဤသားနန္ဒကို လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် ပိုက်ဖက်၍ ဦးခေါင်း၌ ကပ်ငြိ၍ နမ်းခြင်းငှာ ရချင်ပါ၏ဟု ဆို၍ ဤအကြောင်းကို သောဏပညာရှိအား ထင်ရှားပြလိုရကား-
သောဏ တံ နိဿိတာ မယံ။
ဥပဃာတုံ လဘေ နန္ဒံ၊ မုဒ္ဓနိ ဗြဟ္မစာရိနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၅၇။ တာတ သောဏ၊ ချစ်သားသောဏ။ တံ၊ သင်ချစ်သားကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ နိဿိတာ၊ မှီ၍နေကုန်၏။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌။ တယာ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အနုညာတာ၊ အခွင့်ပြုတော်မူအပ်ပြီ။ ဗြဟ္မစာရိနံ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်လေ့ရှိသော။ နန္ဒံ၊ ငါ့သား နန္ဒကို။ မုဒ္ဓနိ၊ ဦးထိပ်၌။ ဥပဃာတုံ၊ ကပ်၍နမ်းခြင်းငှာ။ လဘေ၊ ရချင်ပါ၏။
ထိုအခါ မယ်တော်ကို ဘုရားအလောင်းသည် မိခင်... ထိုသို့ဖြစ်သော်ကား အကျွန်ုပ်ခွင့်ပြု၏။ မိခင်သည် ကြွတော်မူလေလော့၊ သားနန္ဒကို လည်ဖက်၍ ဦးခေါင်းကိုကပ်၍ နမ်းသဖြင့် မိခင်နှလုံး၌ စိုးရိမ်ခြင်းကို ငြိမ်းစေတော်မူလော့ဟု ဆို၏။ ထိုမယ်တော်သည် သားတော် နန္ဒပညာရှိအထံသို့သွား၍ သားနန္ဒကို ပရိသတ်အလယ်၌ပင်လျှင် လည်ဖက်၍ ဦးခေါင်းကိုကပ်၍ အဖန်တလဲလဲ နမ်းသဖြင့် နှလုံး၌ စိုးရိမ်ခြင်းကို ငြိမ်းစေပြီး၍ သားတော်ဘုရားလောင်းနှင့်တကွ စကားပြောဟောလိုရကား-
စိရဿံ နန္ဒံ ဒိသွာန၊ ဟဒယံ မေ ပဝေဓတိ။
ဥဒဂ္ဂါ သုမနာ ဟောမိ၊
နန္ဒော နော အာဂတော အယံ။
ဘိယျော အာဝိသတိ သောကော၊
ဒေါမနဿဉ္စ နပ္ပကံ။
ဘတ္တုစ္စ မယှဉ္စ ပိယော၊ နန္ဒော နော ပါဝိသိ ဃရံ။
ယံ နန္ဒော နပ္ပဝသေ ဃရာ။
လဘတု တာတ နန္ဒော တံ၊ မံ နန္ဒော ဥပတိဋ္ဌတု။
ဟူသော ဤငါးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၅၈။ တာတ သောဏ၊ ချစ်သားသောဏ။ အဿတ္ထဿ၊ ညောင်ဗုဒ္ဓဟေပင်၏။ မာလုတေရိတံ၊ လေခပ်အပ်သော။ ပဝါဠံ၊ သန္တာအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော။ တရုဏံ၊ ရွက်နုသည်။ ကမ္ပတိ ယထာ၊ တုန်လှုပ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ စိရဿံ၊ ကြာမြင့်မှ။ အာဂတံ၊ ရောက်လာသော။ နန္ဒံ၊ ငါ့သားနန္ဒကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ မေ၊ ငါ၏။ ဟဒယံ၊ နှလုံးသည်။ ပဝေဓတိ၊ တုန်လှုပ်၏။
၁၅၉။ တာတ သောဏ၊ ချစ်သား သောဏ။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ အဟံ၊ ငါသည်။ သုတ္တာပိ၊ အိပ်ပျော်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ သုပိနေ၊ အိပ်မက်၌။ နန္ဒံ၊ ငါသားနန္ဒကို။ အာဂတံ၊ လာလတ်သည်ကို။ ပဿာမိ၊ မြင်မက်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ နော၊ ငါတို့၏။ ပုတ္တော၊ သားဖြစ်သော။ အယံ နန္ဒော၊ ဤနန္ဒသည်။ အာဂတော၊ လာပြီဟု။ ဥဒဂ္ဂါ၊ ဝမ်းမြောက်သည်။ သုမနာ၊ နှစ်သက်သည်။ ဟောမိ၊ ဖြစ်၏။
၁၆၀။ တာတ၊ ချစ်သောဏ။ ယဒါ စ၊ အကြင် အခါ၌ကား။ ပဋိဗုဇ္ဈိတွာ၊ နိုးလတ်၍။ နန္ဒံ၊ ငါ့သား နန္ဒကို။ အာဂတံ၊ လာသည်ကို။ န ပဿာမိ၊ မမြင်။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဘိယျော၊ လွန်စွာသော။ သောကော၊ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ အာဝိသတိ၊ ဖြစ်၏။ အနပ္ပကံ၊ များစွာသော။ ဒေါမနဿဉ္စ၊ နှလုံးမသာယာခြင်းသည်လည်း။ အာဝိသတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၆၁။ တာတ၊ ချစ်သား သောဏ။ သာ အဟံ၊ ထို ငါသည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ စိရဿမ္ပိ၊ ကြာမြင့်မှလျှင်။ နန္ဒံ၊ ငါ့သား နန္ဒကို။ အာဂတံ၊ လာလတ်သည်ကို။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။ ဘတ္တုစ္စ၊ လင်အားလည်းကောင်း။ မယှဉ္စ၊ ငါ့အားလည်းကောင်း။ နန္ဒော၊ ငါ့သား နန္ဒကို။ ပိယော၊ ချစ်အပ်၏။ နော၊ ငါတို့၏။ ပုတ္တော၊ သားဖြစ်သော။ နန္ဒော၊ နန္ဒသည်။ ဃရံ၊ ငါတို့ကျောင်းသို့။ ပါဝိသိ၊ ဝင်လာ၏။
၁၆၂။ တာတ၊ ချစ်သား သောဏ။ ယံ-ယ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ နန္ဒော၊ ငါ့သား နန္ဒကို။ ပိတုပိ၊ အဖအားလည်း။ သုပ္ပိယော၊ အလွန် ချစ်မြတ်နိုးအပ်၏။ တံ-တသ္မာ၊ ထိုကြောင့်။ ပုန၊ တစ်ဖန်။ ဣမမှာ ဃရာ၊ ဤကျောင်းမှ။ နပ္ပဝသေ၊ မစွန့်ပါလင့်။ တာတ၊ ချစ်သား သောဏ။ နန္ဒော၊ ငါ့သား နန္ဒသည်။ ယံ၊ အကြင်သူကို။ ဣစ္ဆသိ၊ လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထို လုပ်ကျွေးလိုသော သူကို။ လဘတု၊ ရပါစေ။ မံ၊ ငါ့ကို။ နန္ဒော၊ ငါ့သား နန္ဒသည်။ ဥပတိဋ္ဌတု၊ လုပ်ကျွေးပါစေ။
မိခင်တို့ ကျေးဇူး
ဘုရားလောင်းသည် ဤသို့ ဖြစ်စေဟု မယ်တော် စကားကို ဝန်ခံ၍ ညီထွေး နန္ဒ၌ သင်သည် ကြီးသောအစုကို ရအပ်၏။ အမိမည်သည်ကား အလွန် ကျေးဇူးပြုပေ၏။ မမေ့မလျော့ဖြစ်၍ လုပ်ကျွေးလော့ ဟု ညီတော် နန္ဒကို ဆုံးမတော်မူ၍ အမိဂုဏ်ကျေးဇူးကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုရကား-
မဂ္ဂေါ သဂ္ဂဿ လောကဿ၊
မာတာ တွံ ဝရတေ ဣသေ။
မဂ္ဂေါ သဂ္ဂဿ လောကဿ၊
မာတာ တေ ဝရတေ ဣသေ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၆၃။ ဣသေ၊ ညီထွေး နန္ဒရသေ့။ မာတာ နာမ၊ အမိ မည်သည်ကား။ ပုတ္တေ၊ သား၌။ အနုကမ္ပိကာ၊ နူးညံ့သောစိတ် ရှိ၏။ ပတိဋ္ဌာ စ၊ တည်ရာလည်း ဖြစ်၏။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးငယ်စဉ်ကာလ၌။ နော၊ ငါတို့အား။ ရသဒဒီ စ၊ နို့ရည်ဟူသော အရသာကိုလည်း ပေးပေတတ်၏။ သဂ္ဂဿ လောကဿ၊ နတ်ရွာကိုရခြင်း၏။ မဂ္ဂေါ၊ အကြောင်းပေတည်း။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ ယံ၊ အကြင် သင်ညီထွေးကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိအပ်၏။ တံ၊ ထို သင်ညီထွေးကို။ ဝရတေ၊ တောင့်တ၏။
၁၆၄။ ဣသေ၊ ညီထွေး နန္ဒရသေ့။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးငယ်စဉ်ကာလ၌။ ရသဒဒီ၊ နို့ရည်တည်းဟူသော အရသာကိုလည်း ပေးပေတတ်၏။ ဂေါတ္တီ၊ စောင့်ရှောက်ပေတတ်၏။ မာတာ၊ အမိသည်။ ပုညူပသံဟိတာ၊ ကောင်းမှု ပြုအပ်သည်နှင့် ယှဉ်၏။ သဂ္ဂဿ လောကဿ၊ နတ်ရွာကိုရခြင်း၏။ မဂ္ဂေါ၊ အကြောင်းပေတည်း။ မာတာ၊ မယ်တော်သည်။ ယံ၊ အကြင် သင်ညီထွေးကို။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တံ၊ ထို သင်ညီထွေးကို။ ဝရတေ၊ တောင့်တ၏။
မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးသင့်ကြောင်း
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် နှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် အမိ ကျေးဇူးကို ပြဆို၍ တစ်ဖန် လာလတ်၍ ထိုအမိနေရာ၌ နေသောအခါ၌ ညီထွေးနန္ဒ သင်သည် လုပ်ကျွေးရခဲသော အမိကို လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ ရ၏။ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့ကို မယ်တော်သည် ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့် ကောင်းစွာ ကြီးစေအပ်၏။ ထိုမယ်တော်ကို ယခုအခါ သင်သည် မမေ့မလျော့ လုပ်ကျွေးလော့၊ မချိုမကောင်းသော သစ်သီးတို့ကို မစားစေလင့် ဟုဆို၍ ပရိသတ်အလယ်၌ပင်လျှင် အမိအား လုပ်ကျွေးရခဲသောအဖြစ်ကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုရကား-
နက္ခတ္တာနိ စ ပုစ္ဆတိ၊ ဥတု သံဝစ္ဆရာနိစ။
။ လ။
ဣဓေဝ နံ ပသံသန္တိ၊ ပေစ္စ သဂ္ဂေ ပမောဒတိ။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်ကိုးဂါထာတို့ကို မိန့်ဆိုတော်မူ၏။
၁၆၅။ တာတ၊ ညီထွေး နန္ဒ။ မာတာနာမ၊ အမိမည်သည်ကား။ ပုတ္တဖလံ၊ သားဆုဟုဆိုအပ်သော အကျိုးကို။ အာကင်္ခမာနာ၊ အလိုရှိသည်ဖြစ်၍။ ဒေဝတာယ၊ နတ်အား။ နမဿတိ၊ ရှိခိုး၏။ နက္ခတ္တာနိ စ၊ နက္ခတ်တို့ကိုလည်းကောင်း။ ဥတုသံဝစ္ဆရာနိ စ၊ ဥတုနှစ်တို့ကို လည်းကောင်း။ ပုစ္ဆတိ၊ မေး၏။
၁၆၆။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ တဿာ၊ ထိုအမိအား။ ဥတုမှိ၊ ရှေးဖြစ်သော ဥတုသည်။ နှာတာယ၊ သန့်ရှင်းပြီးသော်။ ဂဗ္ဘဿ၊ ကိုယ်ဝန်၏။ ဝေါက္ကမာ၊ တည်ခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တေန၊ ထိုသို့ ကိုယ်ဝန်တည်သောကြောင့်။ ဒေါဟဠိနီ၊ ချင်ခြင်းရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုသို့ ချင်ခြင်းရှိသောကြောင့်။ သာ မာတာ၊ ထိုအမိကို။ သုဟဒ၊ သုဟဒ အမည်ရှိ၏ဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
၁၆၇။ နန္ဒ၊ ညီချစ်နန္ဒ။ သံဝစ္ဆရံ၊ တစ်နှစ်သည်လည်းကောင်း။ ဦနံ ဝါ၊ ခုနစ်လသည်လည်းကောင်း။ ပရိဟရိတွာ၊ လွယ်၍။ ဝိဇာယတိ၊ ဖွား၏။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုသို့ ဖွားသောကြောင့်။ သာ မာတာ၊ ထိုအမိကို။ ဇနယန္တီတိ စ၊ ဇနယန္တီဟူ၍လည်းကောင်း။ ဇနေတ္တိ စ၊ ဇနေတ္တိဟူ၍လည်းကောင်း။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
၁၆၈။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ယာ မာတာ၊ အကြင်အမိသည်။ ထနခီရေန စ၊ နို့ရည်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဂီတေန စ၊ သီချင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ အင်္ဂပါဝုရဏေန စ၊ သားမြတ်၌ အိပ်စေ၍ ကိုယ်အတွေ့ကို နှံ့စေလျက် ကြီးပွားစေသဖြင့် လည်းကောင်း။ ရောဒန္တံ၊ ငိုသော။ ပုတ္တံ၊ သားကို။ တောသေတိ၊ နှစ်သက်စေတတ်၏။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုအကြောင်းကြောင့်။ သာ မာတာ၊ ထိုအမိကို။ တောသေန္တီ၊ တောသေန္တီဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
၁၆၉။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ တတော ပစ္ဆာ၊ ထို့နောင်မှ။ ယာ မာတာ၊ အကြင်အမိသည်။ ဃောရေ၊ ပြင်းစွာသော။ ဝါတာတပေ၊ လေ နေပူသည်။ ဇာတေ၊ ဖြစ်လတ်သော်။ မမံကတွာ၊ မြတ်နိုးတနာပြု၍။ ဥဒိက္ခတိ၊ ကြည့်ပေတတ်၏။ အပ္ပဇာနန္တံ၊ မသိမကြား မလိမ္မာသေးသော။ ဒါရကံ၊ မိမိသားငယ်ကို။ ပေါသေတိ၊ မွေးပေတတ်၏။ တေန၊ ထို့ကြောင့်။ သာ မာတာ၊ ထိုအမိကို။ ပေါသေန္တီ၊ ပေါသေန္တီဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
၁၇၀။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ မာတု၊ အမိ၏။ ယဉ္စ ဓနံ၊ အကြင်ဥစ္စာသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ရှိ၏။ ပိတု၊ အဖ၏။ ယဉ္စ ဓနံ၊ အကြင်ဥစ္စာသည်လည်း။ ဟောတိ၊ ရှိ၏။ ဥဘယံပိ၊ နှစ်ပါးသော ဥစ္စာကိုလည်း။ နော၊ ငါတို့၏။ ပုတ္တဿ၊ သားအား။ အပိ သိယာ၊ ဖြစ်ငြားအံ့လည်းမသိ။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတဿ၊ ထိုသား၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှာ။ မာတာ၊ အမိသည်။ ဂေါပေတိ၊ စောင့်ရှောက်ပေတတ်၏။
၁၇၁။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ပုတ္တ၊ သားမိုက်။ ဧဝံ၊ ဤသို့ ပြုပါလော့။ ပုတ္တ၊ သားမိုက်။ အဒုံ၊ ဤအမှုကိုပြုလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မာတာ၊ အမိသည်။ ဝိညာယတိ-သိက္ခာပေတိ၊ သွန်သင်ပေ၏။ ပရဒါရေသု၊ သူတစ်ပါး မယားတို့၌။ ပမတ္တံ၊ မေ့လျော့သော။ အနာသန္တံ၊ မရောက်လာသော။ ပုတ္တံ၊ သားကိုလည်းကောင်း။ နိသိထေ၊ ညဉ့်အခါ၌။ အနာယန္တံ၊ မရောက်လာသော။ ပုတ္တံ၊ သားကိုလည်းကောင်း။ ပတ္တယောဗ္ဗနေ၊ အရွယ်သို့ရောက်ပြီးသော။ အနာယန္တံ၊ မရောက်လာသော။ ပုတ္တံ၊ သားကိုလည်းကောင်း။ သာယံ၊ ညဉ့်အခါ၌။ အနာယန္တံ၊ မရောက်လာသော။ ပုတ္တံ၊ သားကိုလည်းကောင်း။ ဣတိ ဣမေဟိ ကာရဏေဟိ၊ ဤသို့သောအကြောင်းတို့ဖြင့်။ မာတာ၊ အမိသည်။ ဝိဟညတိ၊ ပင်ပန်းတတ်၏။
အမိ မလုပ်ကျွေးပြစ်
၁၇၂။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ဧဝံ-ဣမိနာ ဝုတ္တပ္ပကာရေန၊ ဤသို့ ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော အပြားအားဖြင့်။ ကိစ္ဆာဘတော၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့် သုတ်သင်မွေးကျွေးအပ်သော။ ယော ပေါသော၊ အကြင်သားသည်။ မာတု၊ အမိအား။ အပရိစာရကော၊ မလုပ်ကျွေး။ သော ပေါသော၊ ထိုသားသည်။ မာတရိ၊ အမိ၌။ မိစ္ဆာစရိတွာန၊ မလုပ်ကျွေးသောကြောင့်။ နိရယံ၊ ငရဲ၌။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ခံရ၏။
အဖ မလုပ်ကျွေးပြစ်
၁၇၃။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ဧဝံ-ဣမိနာဝုတ္တပ္ပကာရေန၊ ဤသို့ ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော အပြားအားဖြင့်။ ကိစ္ဆာဘတော၊ ဆင်းရဲငြင်သဖြင့် သုတ်သင်ကျွေးမွေးအပ်သော။ ယော ပေါသော၊ အကြင်သားသည်။ ပိတု၊ အဖအား။ အပရိစာရကော၊ မလုပ်မကျွေး။ သော ပေါသော၊ ထိုသားသည်။ ပိတရိ၊ အဖ၌။ မိစ္ဆာစရိတွာန၊ မလုပ်မကျွေးသောကြောင့်။ နိရယံ၊ ငရဲ၌။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ဖြစ်၏။
၁၇၄။ တာတ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ဓနကာမာနံ၊ ဥစ္စာကိုအလိုရှိကုန်သော သူတို့၏။ ဓနမ္ပိ၊ ရပြီးသော ဥစ္စာသည်လည်း။ မာတရံ၊ အမိကို။ အပရိစရိတွာန၊ မလုပ်မကျွေးသောကြောင့်။ နဿတိ၊ ပျက်စီးတတ်၏။ သော ပေါသော၊ ထိုအမိကို မလုပ်ကျွေးသော သားသည်။ ကိစ္ဆံ ဝါ၊ ဆင်းရဲ ငြိုငြင်ခြင်းသို့လည်း။ နိဂစ္ဆတိ၊ ရောက်တတ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ-မယာ၊ ငါသည်။ သုတံ၊ ကြားဖူး၏။
၁၇၅။ တာတ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ဓနကာမာနံ၊ ဥစ္စာကို အလိုရှိကုန်သော သူတို့၏။ ဓနမ္ပိ၊ ဖြစ်ပြီးသော ဥစ္စာသည်လည်း။ ပိတရံ၊ အဖကို။ အပရိစရိတွာန၊ မလုပ်မကျွေးသောကြောင့်။ နဿတိ၊ ပျက်စီးတတ်၏။ သော ပေါသော၊ ထိုအဖကို မလုပ်မကျွေးသော သားသည်။ ကိစ္ဆံ ဝါ၊ ဆင်းရဲ ငြိုငြင်ခြင်းသို့လည်း။ နိဂစ္ဆတိ၊ ရောက်တတ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မေ မယာ၊ ငါသည်။ သုတံ၊ ကြားဖူး၏။
၁၇၆။ တာတ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ အာနန္ဒော စ၊ နှစ်သက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ပမောဒေါ စ၊ လွန်နှစ်သက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဟသိတဉ္စ၊ ရယ်ရွှင်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ကီဠိတဉ္စ၊ မြူးထူးပျော်ပါး ကစားခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဧတံ သဗ္ဗံ၊ ဤအလုံးစုံကို။ မာတရံ၊ အမိကို။ ပရိစရိတွာန၊ ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးသောကြောင့်။ ဝိဇာနတော၊ ပညာရှိသော သားအား။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ လဗ္ဘံ၊ ရအပ်၏။
၁၇၇။ တာတ၊ ညီထွေး နန္ဒ။ အာနန္ဒော စ၊ နှစ်သက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ပမောဒေါ စ၊ အလွန်နှစ်သက်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဟသိတဉ္စ၊ ရယ်ရွှင်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ကီဠိတဉ္စ၊ မြူးထူးပျော်ပါး ကစားခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဧတံ သဗ္ဗံ၊ ဤအလုံးစုံကို။ ပိတရံ၊ အဖကို။ ပရိစရိတွာန၊ ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးသောကြောင့်။ ဝိဇာနတော၊ ပညာရှိသောသားအား။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ လဗ္ဘံ၊ ရအပ်၏။
သင်္ဂဟတရား ၄-ပါး
၁၇၈။ တာတ၊ အမောင်နန္ဒ။ ဣဓ လောကေ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ မာတာပိတူနံ၊ အမိအဖတို့အား။ ယံ ဒါနဉ္စ၊ အကြင်ပေးအပ်သော ဝတ္ထုသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ဒါနဉ္စ၊ ထိုပေးအပ်သောဝတ္ထုကိုလည်း။ ဒါတဗ္ဗံ၊ ပေးအပ်၏။ ယံ ပိယဝါစဉ္စ၊ အကြင်ချစ်ဖွယ်သော စကားသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ပိယဝါစဉ္စ၊ ထိုချစ်ဖွယ်သော စကားကိုလည်း။ ဘဏိတံ၊ ပြောဆိုအပ်၏။ ယာ အတ္ထစရိယာ စ၊ အကြင်ဖြစ်သောကိစ္စကို ပြီးစေသောအားဖြင့် အကျိုးကိုကျင့်ခြင်းသည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ အတ္ထစရိယာ စ၊ ထိုဖြစ်သောကိစ္စကို ပြီးစေသောအားဖြင့် အကျိုးကိုကျင့်ခြင်းကိုလည်း။ စရိတံ၊ ကျင့်အပ်၏။ တတ္ထ တတ္ထ၊ ထိုထိုအရပ်၌။ ယထာရဟံ၊ ထိုက်သည် အားလျော်စွာ။ ဓမ္မေသု၊ ကြီးသောသူတို့အား အရိုအသေပြုအပ်သော ကုသိုလ်တရားတို့၌။ ယာ သမာနတ္တတာ စ၊ အကြင် ကိုယ်နှင့်ထပ်တူ ကျင့်အပ်သော အဖြစ်သည်လည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ သမာနတ္တတာ စ၊ ထိုကိုယ်နှင့်ထပ်တူ ကျင့်အပ်သော အဖြစ်ကိုလည်း။ ကာတဗ္ဗာ၊ ပြုအပ်၏။
၁၇၉။ တာတ၊ အမောင်နန္ဒ။ လောကေ၊ လောက၌။ ဧတေ သင်္ဂဟာ၊ ဤလေးပါးသော သင်္ဂဟဝတ္ထုတို့သည်။ ယာယတော၊ သွားသော။ ရထဿ၊ ရထား၏။ အာဏီဝ၊ နားစောင့်ကဲ့သို့တည်း။ ဧတေ စ သင်္ဂဟာ၊ ဤလေးပါးသော အင်္ဂဟဝတ္ထုတို့ကိုလည်း။ နာဿု၊ မဖြစ်စေကုန်ငြားအံ့။ ပုတ္တကာရဏာ၊ သားဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ မာတာ၊ အမိသည်။ န ဘဝေယျ၊ မဖြစ်ရာ။
၁၈၀။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ ပုတ္တကာရဏာ၊ သားကိုစွဲ၍။ ပိတာ ဝါ၊ အဖသည်မူလည်း။ ပူဇံ ဝါ၊ ပူဇော်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ မာနံ ဝါ၊ မြတ်နိုးခြင်းကိုလည်းကောင်း။ လဘေထ၊ ရရာ၏။ ယသ္မာ စ၊ အကြင့်ကြောင့်လည်း။ ဧတေ၊ ဤလေးပါးတို့သည်။ သင်္ဂဟာ၊ သင်္ဂဟဝတ္ထုမည်ကုန်၏။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ သမ္မဝေက္ခန္တိ၊ ကောင်းစွာရှုကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တေ၊ ထိုလေးပါးသော သင်္ဂဟဝတ္ထုတို့သည်။ မဟတ္တံ၊ မြတ်သော အဖြစ်သို့။ ပပ္ပေါန္တိ၊ ရောက်ကုန်၏။ ပသံသာ စ၊ ချီးမွမ်းခြင်းငှာ ထိုက်ကုန်သည်လည်း။ ဘဝန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၁၈၁။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့ကို။ ပုတ္တာနံ၊ သားတို့၏။ ဗြဟ္မာတိ၊ ဗြဟ္မာဟူ၍ လည်းကောင်း။ ပုဗ္ဗာစရိယာတိ၊ လက်ဦးဆရာဟူ၍လည်းကောင်း။ ဝုစ္စရေ၊ ဆိုအပ်ကုန်၏။ မာတာပိတရော၊ အမိအဖတို့သည်။ ပုတ္တာနံ၊ သားတို့၏။ အာဟုနေယျာ စ၊ ဆောင်၍ပူဇော်အပ်သော ဝတ္ထုကိုလည်း ခံထျုက်၏။ ပဇာယ၊ သား၌။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အနုကမ္ပကာ၊ အစဉ်သနားခြင်း ရှိကုန်၏။
မိဘကို ရှိခိုးသင့်ကြောင်း
၁၈၂။ တသ္မာဟိ၊ ထို့ကြောင့်သာလျှင်။ နေ၊ ထိုမိဘတို့ကို။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသောသားသည်။ အန္နေန စ၊ ထမင်းဖြင့်လည်းကောင်း။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ ပါနေန စ၊ အဖျော်ဖြင့်လည်းကောင်း။ ဝတ္ထေန စ၊ အဝတ်ဖြင့်လည်းကောင်း။ သယနေန စ၊ အိပ်ရာနေရာဖြင့်လည်းကောင်း။ ဥစ္ဆာဒနေန စ၊ ခြေလက် ဆုပ်နယ်ခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း။ နှာပနေန စ၊ ရေနွေးရေအေးတို့ဖြင့် ရေချိုးစေခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း။ ပါဒါနံ၊ ခြေတို့ကို။ ဓောဝနေန စ၊ ဆေးသဖြင့်လည်းကောင်း။ နံမဿေယျ စ၊ ရှိလည်းခိုးရာ၏။ သက္ကရေယျ စ၊ အရိုအသေကိုလည်း ပြုရာ၏။
၁၈၃။ နန္ဒ၊ ညီထွေးနန္ဒ။ မာတာပိတူသု၊ အမိအဖတို့၌။ တာယ ပါရိစရိယာယ၊ ထိုသို့ လုပ်ကျွေးခြင်းကြောင့်။ နံ၊ ထိုသားကို။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။ ဣဓေဝ၊ ဤလူ့ပြည်၌ပင်လျှင်။ နံ၊ ထိုမိဘတို့၌ လုပ်ကျွေးသောသားကို။ ပသံသန္တိ၊ ချီးမွမ်းကုန်၏။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ သဂ္ဂေ၊ နတ်ပြည်၌။ ပမောဒတိ၊ မွေ့လျော်ရ၏။
ဤသို့လျှင် ဘုရားလောင်းသည် မြင်းမိုရ် တောင်မင်းကို လိမ့်စေဘိသကဲ့သို့ ဓမ္မဒေသနာကို ပြီးစေတော်မူ၏။ ထိုဓမ္မဒေသနာတော်ကို နာရ၍ အလုံးစုံလည်း ဖြစ်ကုန်သော တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့သည် မိမိတို့ဗိုလ်ပါအပေါင်းနှင့်တကွ ကြည်ညိုကုန်၏။ ထိုအခါ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့ကို ငါးပါးသောသီလတို့၌ တည်စေတော်မူပြီးလျှင် အလှူပေးခြင်း အစရှိသည်တို့၌ မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကြကုန်လော့ဟု ဆုံးမတော်မူ၍ လွှတ်လိုက်၏။ အလုံးစုံသော မင်းတို့သည်လည်း တရားနှင့်အညီ မင်းပြု၍ အသက်၏ အဆုံး၌ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေကုန်၏။ နောင်တော် သောဏပညာရှိရသေ့, ညီတော်နန္ဒပညာရှိ ရသေ့တို့သည်လည်း အသက်ထက်ဆုံး မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ကိုလုပ်ကျွေး၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၏အဆုံး၌ မိဘတို့ကို လုပ်ကျွေးသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား... ယခုအခါ မြတ်သော သာကီဝင်မင်းမျိုးဖြစ်ကုန်သော မယ်တော် မဟာမာယာ, ခမည်းတော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးတို့သည် ထိုအခါ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ညီတော်အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ နန္ဒပညာရှိရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မနောဇမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ရှစ်ကျိပ်ကုန်သော မထေရ်တို့သည်လည်းကောင်း တစ်ပါးကုန်သော မထေရ်တို့သည်လည်းကောင်း ထိုအခါ တစ်ရာ့တစ်ပါးသော မင်းတို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ နှစ်ဆယ့်လေးခေါဘိဏီ အရေအတွက်ရှိသော စစ်သည်တို့ ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သောဏပညာရှိရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီး၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သောဏ, နန္ဒ၊ နည်းအရ၊ နှစ်ပါးမိဘ လုပ်ကျွေးကြ
နှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော သောဏနန္ဒဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****