ဥမ္မာဒန္တီဇာတ်
ပဏ္ဏာသနိပါတ်
၂။ ဥမ္မာဒန္တီဇာတ်
ပညာရှိပုဂ္ဂိုလ်သည် ကိလေသာ၏အလိုသို့ မလိုက်
ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် နိဝေသနံ ကဿ နုဒံ သုနန္ဒ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဥမ္မာဒန္တီဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးတော်မူနေစဉ် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သောရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ကာမရောဂါ
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုရဟန်းသည် တစ်နေ့သ၌ သာဝတ္ထိမြို့သို့ ဆွမ်းခံအံ့သောငှာ သွားသည်ရှိသော် တန်ဆာဆင်ခြင်းနှင့်စပ်သော မြတ်သောအဆင်းနှင့် ပြည့်စုံသော မိန်းမတစ်ယောက်ကို မြင်လေလျှင် တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုမိန်းမသို့ပြေးသွားသောစိတ်ကို ပြန်လည်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ရကား ကျောင်းသို့သာလျှင် ပြန်ခဲ့သဖြင့် ထိုအခါမှစ၍ မြားစူးခြင်းကြောင့် တုန်လှုပ်သော သမင်ကဲ့သို့ ရာဂနှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ ကြုံကြုံလှီလှီ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဖက်ရွက်ရော်ကဲ့သို့ ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၍ မပျော်မရွှင် တစ်ခုသော ဣရိယာပုထ်၌မျှလည်း စိတ်၏ချမ်းသာခြင်းကို မရလျှင် ဆရာ အားပြုသော ဝတ်အစရှိသည်တို့ကို စွန့်ပစ်လျက် ပါဠိသင်ခြင်း, အဋ္ဌကထာသင်ခြင်း, ကမ္မဋ္ဌာန်း စီးဖြန်းခြင်း၌ အားထုတ်ခြင်းမှ ကင်းသည်ဖြစ်၍ နေ၏။
ထိုရဟန်းကို အဆွေခင်ပွန်း အကျွမ်းဝင်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ငါ့ရှင်... သင်သည် ရှေး၌ ငြိမ်သက်သော ဣန္ဒြေရှိ၏။ ကြည်လင်သော မျက်နှာအဆင်းရှိ၏။ ယခုတစ်မူကား ရှေးနှင့်မတူ၊ အကြောင်းကား အသို့နည်း ဟု မေးအပ်သော ထိုငြီးငွေ့သောရဟန်းသည် ငါ့ရှင်တို့... မမွေ့လျော်ခြင်း ဖြစ်၏ဟု ဆို၏။
ကာမဂုဏ်၏ အပြစ်များ
ထိုအခါ ထိုရဟန်းကို အဆွေခင်ပွန်း အကျွမ်းဝင်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ဆိုကြကုန်၏။ ငါ့ရှင်... မွေ့လျော်လော့၊ ဘုရားဖြစ်ခြင်းမည်သည်ကို အလွန်ရခဲ၏။ သူတော်ကောင်းတို့၏ တရားကို နာရခြင်းကိုလည်း ထို့အတူ အလွန်ရခဲ၏။ လူ့အဖြစ်ကို ရခြင်းကိုလည်း အလွန်ရခဲ၏။ သင်သည် လူ၏အဖြစ်ကိုရပြီး၍ ဝဋ်ဆင်းရဲ၏အဆုံးကို ပြုခြင်းကို တောင့်တသည်ဖြစ်၍ မျက်ရည်ယိုသော မျက်နှာရှိသော ဆွေမျိုးဖြစ်သော သူတို့ကိုစွန့်၍ သဒ္ဓါသဖြင့် ရဟန်းပြုလျက် အဘယ့်ကြောင့် ကိလေသာ၏နိုင်ငံသို့ လိုက်ရဘိသနည်း။ ထိုကိလေသာတို့မည်သည်ကား တီဖြစ်သောသတ္တဝါကို အစပြု၍ အလုံးစုံသော သူမိုက်တို့အား ဆက်ဆံကုန်၏။ အကြင် ငါးပါးသော ကာမဂုဏ်တို့သည် ထိုကိလေသာတို့၏ တည်ရာဖြစ်ကုန်၏။ ထိုငါးပါးသော ကာမဂုဏ်တို့သည်လည်း ကြည်ညိုဖွယ်မရှိကုန်၊ ဤငါးပါးကုန်သော ကာမဂုဏ်တို့၌ များစွာကုန်သော ဆင်းရဲခြင်းတို့သည်, များစွာကုန်သော ပင်ပန်းခြင်းတို့သည်, များစွာကုန်သော အပြစ်တို့သည် ရှိကုန်၏။ လွန်စွာလျှင် ကာမဂုဏ်တို့သည် အရိုးသက်သက်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် သားတစ်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် မြက်မီးရှူးနှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် မီးကျီးတွင်းနှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် များလှည့်သည်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် အိပ်မက်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် ချေးငှား၍ သုံးဆောင်အပ်သောဥစ္စာနှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် အဆိပ်သီးနှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် သန်လျက်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် လှံတံကျင်နှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် မြွေဟောက်ဦးခေါင်းနှင့် တူကုန်၏။ ကာမဂုဏ်တို့သည် မီးပုံကြီးနှင့် တူကုန်၏။ သို့စင်လျက် ဤသို့သဘောရှိသာ ဘုရားသခင်သာသာသနာတော်၌ ရဟန်းပြုပြီး၍ ဤသို့ အကျိုးမဲ့ကိုသာ ပြုတတ်ကုန်သော ဏိလေသာတို့၏အလိုသို့ လိုက်တော့အံ့လောဟု ဆိုကြကုန်၏။
ထိုသို့ ဆိုဆုံးမကုန်၍ မိမိတို့၏စကားကို ယူစိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်ရကား သဗ္ဗညူ ဘုရားသခင်အထံတော်ဖြစ်သော တရားသဘင်သို့ ဆောင်ယူကုန်၍ ရဟန်းတို့... အလိုမရှိသော ရဟန်းကို အဘယ့်ကြောင့် ဆောင်ယူခဲ့ကြ ကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား... ဤရဟန်းသည် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သတတ်ဟု နားတော်လျှောက်ကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း မှန်ပေသလော ဟု မေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော အရှင်ဘုရား... မှန်ပေ၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း... ရှေးပညာရှိတို့သည် တိုင်းနိုင်ငံကို စီရင်ဆုံးမကုန်လျက်လည်း ကိလေသာဖြစ်သည်ရှိသော် ထိုကိုလေသာ၏အလိုသို့ မလိုက်မူ၍ စိတ်ကိုမြစ်သဖြင့် မသင့်လျော်သောအမှုကို မပြုကုန်ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့... လွန်လေပြီးသောအခါ သိဝိတိုင်း အရိဋ္ဌပုရမြို့၌ သိဝိအမည်ရှိသောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသိဝိမင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထို ဘုရားလောင်းအား သိဝိသတို့သားဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ စစ်သူကြီးလည်း သားသည်ဖွား၏။ ထိုစစ်သူကြီးသားအားကား အဘိပါရကဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုမင်း၏သား စစ်သူကြီး၏သား နှစ်ပါးတို့သည်လည်း အပေါင်းအဖော်ဖြစ်သဖြင့် ကြီးကြကုန်၏။ တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိကုန်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွားကုန်ပြီးလျှင် အတတ်ကိုသင်၍ လာခဲ့ကြကုန်၏။ ခမည်းတော် သိဝိမင်းကြီးသည် သားတော်အား မင်းအဖြစ်ကို ပေးတော်မူ၏။ ထိုသားတော် သိဝိမင်းသည်လည်း အဘိပါရကကို စစ်သူကြီးအရာ၌ထား၍ တရားသဖြင့် မင်းပြု၏။
ဥမ္မာဒန္တီ
ထိုအရိဋ္ဌပုရမြို့၌လျှင် ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသော တိရိဋိဝစ္ဆ အမည်ရှိသောသူဌေးအား သမီးသည်ဖြစ်၏။ မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်၏။ တင့်တယ်ခြင်း အထွတ်သို့ရောက်၏။ တင့်တယ်သော လက္ခဏာနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ထို သတို့သမီးအား အမည်မှည့်သောနေ့၌ ဥမ္မာဒန္တီ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။
ထို ဥမ္မာဒန္တီ သတို့သမီးသည် တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် မြောက်သောအခါ လူတို့၏အဆင်းကိုလွန်၍ နတ်သမီးကဲ့သို့ အလွန် အဆင်းလှ၏။ ရှုချင်ဖွယ် ရှိ၏။ ကြည်ညိုဖွယ် ရှိ၏။ မြတ်သောအဆင်းနှင့် ပြည့်စုံ၏။ အကြင် အကြင် ပုထုဇဉ်တို့သည် ထိုဥမ္မာဒန္တီ သတို့သမီးကို မြင်ကုန်၏။ ထိုထိုပုထုဇဉ်တို့သည် မိမိတို့သဘောအားဖြင့် ကိုယ်ကိုဆောင်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ သုရာယစ်သော သူတို့ကဲ့သို့ ကိလေသာဟူသော ယစ်ခြင်းဖြင့် ယစ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သတိကိုဖြစ်စိမ့်သောငှာ စွမ်းနိုင်သူမည်သည် မရှိကုန်။
ပုဏ္ဏားများ နှင်ထုတ်ခံကြရ
ထိုအခါ ဥမ္မာဒန္တီ သတို့သမီး၏ အဖဖြစ်သော တိရိဋိဝစ္ဆသူဌေးသည် သိဝိမင်းသို့ကပ်၍ အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ်အိမ်၌ အရှင်မင်းမြတ်အားထိုက်သော မိန်းမရတနာ ဖြစ်၏။ လက္ခဏာဖတ်တတ်ကုန်သော ပုရောဟိတ်တို့ကို စေတော်မူ၍ ထိုမိန်းမရတနာကို စုံစမ်းစေ၍ အလိုတော်မြတ်ရှိတိုင်း မိန့်တော်မူပါလော့ ဟု တင်လျှောက်၏။ သိဝိမင်းသည် ကောင်းပြီ ဟု ဆို၍ ပုရောဟိတ်ပုဏ္ဏားတို့ကို စေတော်မူ၏။ ထိုပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားတို့သည် တိရိဋိဝစ္ဆ သူဌေးအိမ်သို့ သွားကြကုန်သဖြင့် ပြုအပ်သော ပူဇော်သက္ကာရ မြတ်နိုးတနာ ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ နို့ဃနာထမင်းကို စားကြကုန်၏။ ထိုခဏ၌ ဥမ္မာဒန္တီသည် အလုံးစုံသော တန်ဆာဖြင့် တန်ဆာဆလျက် ထိုပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားတို့၏အထံသို့ သွား၏။ ထိုပုဏ္ဏားတို့သည် ဥမ္မာဒန္တီကိုမြင်လျှင် သတိကို ဖြစ်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ကိလေသာဟူသော ယစ်ခြင်းဖြင့် ယစ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မိမိတို့သည် ထမင်းစား၍ မပြီးသေးသည်၏အဖြစ်ကို မသိကြကုန်။ အချို့ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် ထမင်းလုပ်ကိုယူ၍ စားကုန်အံ့ဟူသော အမှတ်ဖြင့် ဦးခေါင်း၌ထားကုန်၏။ အချို့ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် လက်ကတီး ကြား၌ ချကုန်၏။ အချို့ကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် နံရံကိုတိုးဝှေ့ကြကုန်၏။ အလုံးစုံကုန်သော ပုဏ္ဏားတို့သည် ရူးကုန်သည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။
ဥမ္မာဒန္တီသည် ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို မြင်လျှင် ဤအရူးတို့သည် ငါ၏လက္ခဏာကို စုံစမ်းကြကုန်လတ္တံ့သတတ် ဟု နှလုံးသွင်း၍ ထိုပုဏ္ဏားတို့ကို လည်၌ကိုင်၍ နှင်ထုတ်လိုက်ကြကုန် ဟု ဆို၍ နှင်ထုတ်စေ၏။
အပြစ်လျှောက်တင်
ထိုပုရောဟိတ် ပုဏ္ဏားတော်တို့သည် မျက်နှာမသာကုန်သည်ဖြစ်၍ မင်း၏နေရာ နန်းတော်သို့ သွားကြကုန်ပြီးလျှင် အရှင်မင်းမြတ်... ဥမ္မာဒန္တီအမည်ရှိသော အကြင်မိန်းမသည် အမျက်ဟူးဟူးထွက်၏။ ထိုဥမ္မာဒန္တီ အမည်ရှိသော မိန်းမသည် သူယုတ်မတည်း၊ အရှင်မင်းမြတ်တို့အား မထိုက်မလျော်ပါ ဟု တင်လျှောက်ကြကုန်၏။ သိဝိမင်းသည် သူယုတ်မ ဖြစ်သတတ် ဟု ထိုဥမ္မာဒန္တီကို ဆောင်ယူတော် မမူစေ။
မင်းကို ရန်ငြိုးဖွဲ့
ဥမ္မာဒန္တီသည် ထိုသတင်းစကားကိုကြား၍ မင်းကြီးသည် ငါ့အား မိန်းမယုတ်ဟူ၍ မဆောင်ယူသတတ်။ သူယုတ်တို့သည်ကား ဤသို့ သဘောရှိသည် မဖြစ်ကုန်ဟုဆို၍ သူယုတ်မဟု ထင်မှတ်တော်မူ၍ မယူသည်ဖြစ်စေ။ ထိုမင်းကို အကယ်၍ မြင်မှမြင်ရစေ၊ သိအံ့ ဟု ထိုသိဝိမင်း၌ ရန်ငြိုးဖွဲ့၏။ ထို့နောင်မှ ဥမ္မာဒန္တီကို အဖသူဌေးသည် စစ်သူကြီး အဘိပါရကအား ပေး၏။ ထိုဥမ္မာဒန္တီသည် ထိုစစ်သူကြီး အဘိပါရက၏ နှလုံးကို ပွားစေတတ်သော မယား ဖြစ်၏။
ဥမ္မာဒန္တီ၏ ရှေးကုသိုလ်
အဘယ်ကောင်းမှုကံ၏ အကျိုးကြောင့် ထိုဥမ္မာဒန္တီသည် ဤသို့ အဆင်းလှသည် ဖြစ်လေသနည်း ဟူမူကား... ဝတ်ပန်းဆိုးသော အဝတ်အလှူ၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် ဤသို့ လှသည် ဖြစ်သတတ်။
ထိုဥမ္မာဒန္တီသည် လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် သူဆင်းရဲအမျိုး၌ ဖြစ်၍ ပွဲသဘင်ခံသောနေ့၌ ကောင်းမှုကံ၏ ပြည့်စုံကုန်သော မိန်းမတို့သည် ဝတ်ပန်းဆိုးအဝတ်ကို ဝတ်ကုန်၍ တန်ဆာဆင်ကုန်လျက် ကစားရွှင်မြူးကြကုန်သည်တို့ကို မြင်လေလျှင် ထိုသို့သဘောရှိသော အဝတ်ကိုဝတ်၍ ကစားမြူးရွှင်လိုရာ မိဘတို့အား အကြောင်းကြား၏။ ထိုမိဘတို့သည် ချစ်သမီး... ငါတို့သည် အလွန် ဆင်းရဲကုန်၏။ ငါတို့အား ဤသို့ သဘောရှိသော အဝတ်သည် အဘယ်မှာရှိအံ့နည်း ဟု ထို မိဘတို့ ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ငါ့ကို သူကြွယ်မျိုး တစ်ဦး၌ အခစားလုပ်စိမ့်သောငှာ အခွင့်ပြုကြကုန်လော့၊ ထိုသူကြွယ်တို့သည် ငါ့အား ကျေးဇူးကိုသိ၍ ပေးလတ္တံ့ ဟု ဆို၍ ထိုမိတို့သည် ခွင့်ပြုအပ်သည်ရှိသော် သူကြွယ်မျိုး တစ်ဦးသို့ ကပ်၍ ဝတ်ပန်းဆိုးအဝတ်ဖြင့် အခစားလုပ်လိုပါ၏ ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ထိုအမျိုးသမီးကို သူကြွယ်တို့သည် သုံးနှစ်တို့ပတ်လုံး အမှုကို လုပ်ဆောင်သည်ရှိသော် ရှင်မအား ကျေးဇူးကိုသိ၍ ပေးကုန်အံ့ ဟု ဆိုကြကုန်၏။ ထိုအမျိုးသမီးသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ အမှုကို လုပ်ဆောင်၏။
ထိုသူကြွယ်တို့သည် ထိုအမျိုးသမီး၏ ကျေးဇူးကိုသိ၍ သုံးနှစ်မပြည့်မီပင်လျှင် ထိုအမျိုးသမီးအား ခိုင်ခံ့ထူထဲသော ဝတ်ပန်းဆိုး အဝတ်နှင့်တကွ တစ်ပါးလည်းဖြစ်သာ အဝတ်ကိုပေး၍ ရှင်မ၏ သူငယ်ချင်းအဖော်တို့နှင့် အတူသွား၍ ရေချိုး၍ ဆင်ဝတ်လေလော့ ဟု ဆို၍ ထိုအမျိုးသမီးကို စေကုန်၏။ ထိုအမျိုးသမီးသည် သူငယ်ချင်း အဖော်တို့ကို ခေါ်၍ သွားသဖြင့် ဝတ်ပန်းဆိုးအဝတ်ကို ကမ်းနား၌ထား၍ ရေချိုး၏။
ထိုခဏ၌ ကဿပ ဘုရားသခင်၏ တပည့်ဖြစ်သော ရဟန်းတစ်ပါးသည် သင်္ကန်းကို ခိုးသူလုယူသဖြင့် သစ်ခက် သစ်ရွက်ကိုချိုးလျက် ဝတ်ရုံ၍ ထိုအရပ်သို့ ရောက်လာ၏။ ထိုအမျိုးသမီးသည် ထိုသစ်ရွက်သစ်ခက်တို့ကို ဝတ်ရုံ၍ လာသော ရဟန်းကိုမြင်လျှင် အရှင်ကောင်းသည် သင်္ကန်းကို ခိုးသူ လုယူသည် ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု နှလုံးသွင်း၍ ငါသည် ရှေး၌လည်း မလှူဖူးသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အဝတ်ကို ရခဲသည်ဖြစ်၏ ဟု ကြံ၍ ထို ဝတ်ပန်းဆိုးအဝတ်ကို နှစ်ပိုင်းဖြတ်ပြီးလျှင် တစ်ပိုင်းကို အရှင်ကောင်းအား လှူအံ့ဟုကြံ၍ ရေမှတက်ပြီးလျှင် မိမိအဝတ် တစ်ထည်ကိုဝတ်လျက် တစ်ထည်ကိုခြုံ၍ အရှင်ဘုရား... ရပ်တော်မူပါလော့ဟု တင်လျှောက်ပြီးလျှင် မထေရ်ကိုရှိခိုး၍ ဝတ်ပန်းဆိုးအဝတ်ကို ဖြတ်၍ ထိုမထေရ်မြတ်အား တစ်ပိုင်းကို လှူ၏။ ထိုမထေရ်သည် တင့်တယ်လျောက်ပတ်သော ဖုံးကွယ်ရာအရပ်၌ ရပ်ပြီးလျှင် ချိုး၍ဝတ်အပ်သော သစ်ခက်သစ်ရွက်ကိုစွန့်၍ တစ်ပိုင်းသော ဝတ်ပန်းဆိုးသင်္ကန်း၏ အစွန်းတစ်ဖက်ကိုဝတ်၍ တစ်စွန်းကိုရုံ၍ ထွက်၏။ ထိုသို့ထွက်သောအခါ ဝတ်ပန်းပုဆိုး သင်္ကန်းရောင်ကြောင့် ထိုမထေရ်မြတ်၏ ကိုယ်အလုံးသည် တက်သစ်သော နေလုလင်ကဲ့သို့ တစ်ခဲနက်နီသော အရောင်ထွက်၏။ အမျိုးသမီးသည် ထိုမထေရ်မြတ်ကိုမြင်လျှင် ငါ့အရှင်ကောင်းသည် ရှေးကမူ တင့်တယ်တော် မမူသေး၊ ယခုကား တက်သစ်သော နေလုလင်ကဲ့သို့ တင့်တယ်တော်မူ၏။ ဤဝတ်ပန်းထည် တစ်ပိုင်းကိုလည်း ထိုအရှင်မြတ်အားသာလျှင် လှူဦးအံ့ ဟု နှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော ဝတ်ပန်းထည်ပိုင်းကို လှူပြန်၍ အရှင်ဘုရား... အကျွန်ုပ်သည် ဘဝတိုင်းဘဝတိုင်း မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်နိုင်သည် ဖြစ်ရပါလို၏။ အကျွန်ုပ်ကိုမြင်၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် မိမိသဘောအားဖြင့် ကိုယ်ကိုဆောင်အံ့သောငှာ မစွမ်းနိုင်သည် ဖြစ်စေသော၊ တစ်ပါးသောမိန်းမသည် အကျွန်ုပ်ထက်လွန်ကဲ၍ လှသည် မဖြစ်စေသတည်းဟု ဆုတောင်း၏။ မထေရ်မြတ်သည်လည်း တောင်းတိုင်း ပြည့်စုံစေ ဟူသော အနုမောဒနာကိုပြု၍ ကြွတော်မူ၏။ ထိုအမျိုးသမီးသည် နတ်ပြည်၌ကျင်လည်၍ ထိုအခါ အရိဋ္ဌပုရပြည်၌ဖြစ်၍ ထိုသို့ သဘောရှိသည်ဖြစ်၏။
နက္ခတ်သဘင် ကြွေးကြော်ပြီ
ထိုအခါ ထိုအရိဋ္ဌပုရမြို့၌ တန်ဆောင်မုန်းလ နက္ခတ်သဘင်ခံခြင်းကို ကြွေးကြော်ကုန်၏။ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်နေ့၌ အရိဋ္ဌပုရမြို့ကို ပြုပြင်ဆင်ယင်ကြကုန်၏။
စစ်သူကြီး၏ မှာထားချက်
စစ်သူကြီး အဘိပါရကသည် စောင့်ရှောက်လုံခြုံစေအပ်သော အရပ်ဟုဆိုအပ်သော မိမိအိမ်သို့သွားပြီးလျှင် ထိုဥမ္မာဒန္တီကိုခေါ်၍ ရှင်မဥမ္မာဒန္တီ... ယနေ့ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်နေ့ည၌ ပွဲသဘင်ခံသော အလှည့်ရောက်၏။ အရှင်မင်းမြတ်သည် မြို့တော်ကို လက်ယာရစ် လှည့်လည်သည်ကို ပြုတော်မူသည်ရှိသော် ရှေးဦးစွာ ဤအိမ်တံခါးလမ်းသို့ ရောက်တော်မူလတ္တံ့၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်အား ရှင်မကိုယ်ကို မပြပါလင့်၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်သည်လည်း ရှင်မကို မြင်တော်မူလျှင် သတိကိုထင်စိမ့်သောငှာ မစွမ်းနိုင်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထို ဥမ္မာဒန္တီသည် အရှင်အရှင်သည် ကြွတော်မူလေလော့၊ အကျွန်ုပ်သည် သိပါအံ့ဟု ဆို၍ ထိုစစ်သူကြီး အဘိပါရက သွားသည်ရှိသော် ကျွန်မကိုခေါ်၍ ရှင်မ... ဤအိမ်တံခါးသို့ သိဝိမင်း ရောက်လာသောအခါ ငါ့အား ကြားလာလှည့်လော့ဟု စေဆိုမှာထား၏။
မင်းကြီး မြို့တွင်းလှည့်
နေသည် ဝင်လတ်သည်ရှိသော် လပြည့်ဝန်းသည် ထွက်ပြူလတ်သဖြင့် နတ်ပြည်ကဲ့သို့ တန်ဆာဆင်အပ်သော အရိဋ္ဌပုရမြို့အလုံးဝယ် ခပ်သိမ်းသော အရပ်မျက်နှာတို့၌ ဆီမီးတို့သည် တောင်ပြောင် ထွန်းတောက်ကုန်လတ်သော် သိဝိမင်းသည် အလုံးစုံသောတန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော အာဇာနည်မြင်းက, သော မြတ်သောရထားကိုစီး၍ မှူးတော်မတ်တော်အပေါင်း ခြံရံလျက် များစွာသော စည်းစိမ်ဖြင့် အရိဋ္ဌပုရမြို့ကို လက်ယာရစ် လှည့်သည်ကို ပြုလတ်သော် ရှေးဦးစွာလျှင် အဘိပါရကစစ်သူကြီး အိမ်တံခါးသို့ ရောက်လေ၏။
ဥမ္မာဒန္တီ ပန်းမြှောက်ကြဲ
ထိုအဘိပါရက စစ်သူကြီးအိမ်သည်ကား ဆေးဒန်းမြင်းသီလာ အဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော တံတိုင်းဖြင့် ခြံရံအပ်၏။ တန်ဆာဆင်အပ်သော တံခါးပစ္စင်ရှိ၏။ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ ရောက်၏။ ကြည်ညိုဖွယ်ရှိ၏။ ထိုခဏ၌ စေဆိုမှာထားအပ်သော ကျွန်မသည် ဥမ္မာဒန္တီအား လျှောက်၏။ ထိုဥမ္မာဒန္တီသည် ပန်းပုံတောင်းကိုကိုင်စေ၍ တင့်တယ်လှသော ကိန္နရီမကဲ့သို့ လေသွန်းတံခါးဝကိုမှီ၍ ရပ်လျက် သိဝိမင်းကို ပန်းတို့ဖြင့် ပစ်၏။
ရထားထိန်းကို မေးကြည့်ပုံ
သိဝိမင်းသည် ထိုဥမ္မာဒန္တီကိုမြင်လျှင် မော်ကြည့်၍ ကိလေသာတည်းဟူသော ယစ်ခြင်းဖြင့်ယစ်၍ သတိကိုထင်စိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ရကား ဤအိမ်သည် စစ်သူကြီး အဘိပါရက၏အိမ်တည်းဟု သိအံ့သောငှာလည်း မတတ်နိုင်။ ထိုအခါ ရထားထိန်းကိုခေါ်၍ မေးလိုရကား-
ပါကာရေန ပဏ္ဍုမယေန ဂုတ္တံ။
ကာ ဒိသတိ အဂ္ဂိသိခါဝ ဒူရေ။
ဝေဟာယသံ ပဗ္ဗတဂ္ဂေဝ အစ္စိ။
သုဏိသာ နွယံ ကဿ အထောပိ ဘရိယာ။
အက္ခာဟိ မေ ခိပ္ပမိဓေဝ ပုဋ္ဌော၊
အဝါဝဋာ ယဒိ ဝါ အတ္ထိ ဘတ္တာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၇။ သုနန္ဒ၊ ရထားထိန် သုနန္ဒ။ ပဏ္ဍုမယေန၊ နီသော အုတ်ဖြင့် ပြီးသော။ ပါကာရေန၊ တံတိုင်းဖြင့်။ ဂုတ္တံ၊ ခြံရံလုံခြုံစေအပ်သော။ ဣဒံ နိဝေသနံ၊ ဤအိမ်သည်ကား။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ နိဝေသနံ နု၊ အိမ်ပေနည်း။ တတ္ထ၊ ထိုအိမ်ထက်၌။ ဝါတပါနေ၊ လေသွန်ပြတင်းဝ၌။ ဌိတာ၊ ရပ်လျက်တည်နေသော။ ယာ၊ အကြင်အမျိုးသမီးသည်။ ဒူရေ၊ ဝေးသော။ ဝေဟာယသံ- ဝေဟာယသေ၊ ကောင်းကင်ပြင်၌။ အဂ္ဂိသိခါဝ၊ မီးလျှံကဲ့သို့။ ဒီဿတိ၊ ဝင်းဝင်းထင်၏။ သာ၊ ထိုအမျိုးသမီးသည်။ ကာ၊ အဘယ်မည်သော မိန်းမနည်း။ သုနန္ဒ၊ ရထားထိန်း သုနန္ဒ။ ယာ ဓီတာ၊ အကြင် ပြတင်းပေါက်ဝ၌ ရပ်လျက်နေသော အမျိုးသမီးသည်။ ပဗ္ဗတတဂ္ဂေ၊ တောင်ထိပ်၌။ အစ္စိ ဣဝ၊ မီးလျှံစုကဲ့သို့။ ဇောတလတိ၊ ထိန်ထိန်ဝင်း၏။
၅၈။ သုနန္ဒ၊ ရထားထိန်း သုနန္ဒ။ အယံ၊ ဤပြတင်းပေါက်ဝ၌ ရပ်လျက်နေသော အမျိုးသမီးသည်။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ ဓီတာ၊ သမီးသည်။ ဟောတိ နု၊ ဖြစ်လေသနည်း။ အယံ၊ ဤမိန်းမသည်။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ သုဏိသာ၊ ချွေးမသည်။ ဟောတိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ အထောပိ၊ ထိုမှတပါးလည်း။ ကဿ၊ အဘယ်သူ၏။ ဘရိယာ၊ မယားသည်။ ဟောတိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ အယံ၊ ဤမီးတမျှ ထိန်ဝင်းပသော မိန်းမသည်။ အဝါဝဋာ၊ သိမ်းဆည်းသောသူ မရှိသေးသော မိန်းမလော။ ယဒိ၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား။ ဘတ္တဝါ၊ သိမ်းဆည်းအပ်သောသူသည်တည်း။ အတ္ထိ၊ ရှိပြီလော။ ဣဓေဝ၊ ဤအရပ်၌သာလျှင်။ ဧတံ ကာရဏံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ မယာ၊ ငါသည်။ ပုဋ္ဌော၊ မေးတော်မူအပ်သော အမောင်ရထားထိန်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ခိပ္ပံ၊ လျင်စွာ။ အက္ခာဟိ၊ တင်လျှောက်လော့။
ရထားထိန်း၏ လျှောက်ထားချက်
ထိုသို့ မေးတော်မူသောအခါ ရထားထိန်း သုနန္ဒသည် မိမိအရှင်သိဝိမင်းအား တင်လျှောက်လိုရကား-
မတျာစ ပေတျာ စ အထောပိ အဿာ။
တဝေဝ သော ပုရိသော ဘူမိပါလ၊
ရတ္တိံဒိဝံ အပ္ပမတ္တော တဝတ္ထေ။
အမစ္စော စ တေ အညတရော ဇနိန္ဒ။
တဿေဝသာ ဘရိယာ ဘိပါရကဿ၊
ဥမ္မာဒန္တီ နာမဓေယျေန ရာဇ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၅၉။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကိုအစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ မတျာ စ၊ အမိမှသော်လည်းကောင်း။ ပေတျာ စ၊ အဖမှသော်လည်းကောင်း။ ဧတံ ဣတ္ထိံ၊ ထိုမိန်းမကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဇာနာမိ၊ သိပါ၏။ အထော၊ ထိုမှတစ်ပါး။ အဿာ၊ ထိုမိန်းမ၏။ သာမိကံပိ၊ လင်ကိုလည်း။ ဇာနာမိ၊ သိပါ၏။ ဘူမိပါလ၊ မြေအပြင်သူ ရှင်လူတို့ကို စောင့်တော်မူတတ်သော မင်းမြတ်။ အဿာ ဣတ္ထိယာ၊ ထိုမိန်းမ၏။ သာမိကော၊ လင်ဖြစ်သော။ ယောပုရိသော၊ အကြင်ယောက်ျားသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော ပုရိသော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ ရတ္တိံဒိဝံ၊ နေ့ညဉ့်မပြတ်။ တဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ အတ္ထေ၊ အမှုတော်တို့ကို။ အပ္ပမတ္တော၊ မမေ့မလျော့ ထမ်းပိုးရွက်ဆောင်သော။ တဝေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏လျှင်။ ပုရိသော၊ ကျွန်တော်ရင်း အဘိပါရကမည်သော ယောကျ်ားပင်တည်း။
၆၀။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ နာမဓေယျေန၊ အမည်အားဖြင့်။ ဥမ္မာဒန္တီတိ၊ ဥမ္မာဒန္တီ အမည်ရှိသော။ ယာ ဣတ္ထိ၊ အကြင်ပြတင်းပေါက်ဝ၌ ရပ်လျက်နေသော မိန်းမသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သာ ဣတ္ထိ၊ ထိုပြတင်းပေါက်ဝ၌ ရပ်လျက်နေသော မိန်းမသည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ အမစ္စော စ၊ အမတ်တော်လည်း ဖြစ်သော။ ဣဒ္ဓေါ စ၊ ပြည့်စုံသည်လည်းဖြစ်သော။ ဖီတော စ၊ ပွင့်လင်းသည်လည်းဖြစ်သော။ သုဝဍ္ဎိတော စ၊ ကောင်းစွာ ကြီးပွားသည်လည်း ဖြစ်သော။ အညတရော၊ ထင်ရှားသော။ ယော အဘိပါရကော၊ အကြင် အဘိပါရကသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဿ အဘိပါရကဿ၊ ထိုအဘိပါရက၏လျှင်။ ဘရိယာ၊ မယားပင်တည်း။
ဪ... ဥမ္မာဒန္တီ
ထိုရထားထိန်း သုနန္ဒ တင်လျှောက်သော စကားကိုကြား၍ သိဝိမင်းသည် ထိုမိန်းမ၏ အမည်ကို ချီးမွမ်းလိုရကား-
မတျာ စ ပေတျာ စ ကတံ သုသာဓု။
တဒါ ဟိ မယှံ အဝလောကယန္တီ၊
ဥမ္မတ္တကံ ဥမ္မာဒန္တီ အကာသိ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၆၁။ အမ္ဘော အမ္ဘော၊ အို... အို... အမတ်တို့။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အဝလောကယန္တီ၊ ငါနှင့်သူနှင့် အချင်းချင်း ရှုမျှော်ကြသော။ ဥမ္မာဒန္တီ၊ ဥမ္မာဒန္တီသည်။ တဒါ၊ ထိုသို့မျှော်ကြည့်စဉ်ကပင်။ မယှံ၊ ငါ့ကို။ ဥမ္မတ္တကံ၊ ရူးခြင်းကို။ အကာသိ၊ ပြု၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ မတျာ စ၊ သူ့မိခင်သည်လည်းကောင်း။ ပေတျာ စ၊ သူ့ဖခင်သည်လည်းကောင်း။ ကတံ၊ မှည့်ခေါ်အပ်သော။ ဣမိဿာ၊ ဤမိန်းမ၏။ ဣဒံ နာမံ၊ ဤဥမ္မာဒန္တီဟူသော အမည်သည်။ သုသာဓု၊ အလွန်လျော်ကန်ပေစွ။
သိဝိမင်းကြီး ရူးရလေပြီ
ထိုဥမ္မာဒန္တီသည် သိဝိမင်း တုန်လှုပ်သောအဖြစ်ကိုသိလျှင် လေသွန်တံခါးကိုပိတ်၍ ကျက်သရရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်းသို့လျှင် သွားလေ၏။ သိဝိမင်းအားလည်း ထိုဥမ္မာဒန္တီကို မြင်ရသော ကာလမှစ၍ မြို့ကို လက်ယာရစ် လှည့်ခြင်းကို ပြုခြင်း၌ စိတ်မျှမဖြစ်လေ။ ထိုသိဝိမင်းသည် ရထားထိန်း သုနန္ဒကို ခေါ်တော်မူ၍ အမောင် သုနန္ဒ... ရထားကို ပြန်လည်စေလော့၊ ဤပွဲသဘင်သည် ငါတို့အား မလျော်ချေတကား၊ အဘိပါရက အမည်ရှိသော စစ်သူကြီးအားသာလျှင် သင့်လျော်ပေ၏။ ထိုမင်းအဖြစ်သည်လည်း ထိုအဘိပါရကအားသာလျှင် သင့်လျော်ပေ၏ ဟု ဆို၍ ရထားထိန်းကို ပြန်လည်စေပြီးလျှင် ရွှေနန်းပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်တော်မူ၍ ကျက်သရေရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်း၌ လျောင်းလျက် မြည်တမ်းလိုရကား-
ဥပါဝိသိ ပုဏ္ဍရီကတ္တစင်္ဂီ။
ဒွေ ပုဏ္ဏမာယော တဒဟု အမညဟံ၊
ဒိသွာန ပါရာဝတရတ္တဝါသိနိံ။
။ လ။
သော စ လဘေထ မေ ဝရော။
ဧကရတ္တံ ဒိရတ္တံ ဝါ ဘဝေယျံ အဘိပါရကော။
ဥမ္မာဒန္တျာ ရမိတွာန၊ သိဝိရာဇာ တတော သိယံ။
ဟူသော ဤကိုးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
မျက်လုံးကလေးတွေ အလှ
၆၂။ ပုဏ္ဍရီကတ္တစင်္ဂီ၊ ကြာနီပွင့်နှင့်တူသော အရေဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော ကိုယ်ရှိထသော။ မိဂမန္ဒလောစနာ၊ ယနေ့ မွေးဖွားစဖြစ်သော သမင်မငယ်၏ မျက်စိနှင့်တူသော ပြုံးရွှင်ခြင်းကို ပြုလေ့ရှိသော မျက်စိရှိထသော။ ယာ ဣတ္ထိ၊ အကြင်မိန်းမသည်။ ပုဏ္ဏမာသေ၊ လပြည့်နေ့ညဉ့်၌။ ပဒုမဝဏ္ဏေန၊ ပဒုမ္မာကြာပန်း အဆင်းနှင့်တူသော။ ကရတလေန၊ လက်ဝါးပြင်ဖြင့်။ ပုပ္ဖာနိ၊ ပန်းတို့ကို။ ခိပိတွာ၊ ပစ်လိုက်၍။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဩလောကေန္တီ၊ စိန်းစိန်ကြည့်လျက်။ ဝါတပါနေ၊ လေသွန် ပြတင်းဝ၌။ ဥပါဝိသိ၊ ရပ်လျက်နေ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပါရာဝတရတ္တဝါသိနိံ၊ ခိုခြေ အဆင်းနှင့်တူသော နီသောအဝတ်ကို ဝတ်ထသော။ တံ ဣတ္ထိံ၊ ထိုမိန်းမကို။ ဒိသွာန၊ မြင်ရ၍။ တဒဟု၊ ထိုပွဲသဘင်ခံသော လပြည့်နေ့၌။ ဒွေ ပုဏ္ဏမာယော၊ လပြည့်ဝန်းနှစ်ခုတို့သည်။ ဥဂ္ဂန္တာ၊ ထွက်လာကုန်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အမညိ၊ အောက်မေ့မိ၏။
၆၃။ ပဗ္ဗတေ၊ ဟိမဝန္တာတောင်၌။ ဌိတေ၊ တည်သော။ ဇာတိဝနေ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော မြတ်လေးပန်းတော၌။ ဝီဏံ၊ စောင်းကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ တန္တိဿရေန၊ စောင်းသံနှင့်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ သရံ၊ သီချင်းသံကို။ သံသန္ဒန္တီ၊ နှီးနှော ညီညွတ်စေသော။ ကိံပုရိသီ၊ ကိန္နရီမသည်။ ကိံပုရိသဿ၊ ကိန္နရာဖို၏။ မနံ၊ ချစ်စိတ်ကို။ ဟရတိ ယထာ၊ ဆောင်ယူဘိသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဝဂ္ဂူဘိ၊ ကောင်းသော အခြင်းအရာနှင့် ပြည့်စုံကုန်ထသော။ သုဘေဟိ၊ တင့်တယ်ကုန်သော။ အဠာရပမေဟိ၊ စုတ်နှင့်ငင်၍ မင်နှင့်ရေးသို့ ညွတ်ကွေးရှုဖွယ် တင့်တယ်သော မျက်မှေးရှိကုန်သော မျက်လုံးတို့ဖြင့်။ ဝိဇမ္ဘမာနာ၊ တင့်တယ် စံပယ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသော ဥမ္မာဒန္တီသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပလောဘယန္တီ၊ ကြိုက်နှစ်သက်ခြင်းကို ဖြစ်စေလျက်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ ဥဒိက္ခတိ၊ ကြည့်ဘိ၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မေ၊ ငါ၏။ မနော၊ စိတ်ကို။ ဟရတေဝ၊ ဆောင်ယူနိုင်လေသလျှင်ကတည်း။
၆၄။ တဒါဟိ-တဒါဧဝ၊ ထိုအဘိပါရက၏ အိမ်နားသို့ ရောက်သောအခါ၌သာလျှင်။ ဗြဟတီ ဥဠာရာ၊ မွန်မြတ်စွာထသော။ သာမာ၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိထသော။ အာမုက္ကပဏိကုဏ္ဍလာ၊ ပတ္တမြားနားတောင်း ဝတ်ထသော။ ဧကစ္စဝသနာ၊ တစ်လွှာတည်းသော အဝတ်ကို ဝတ်ထသော။ နာရီ၊ ရှင်မဥမ္မာဒန္တီသည်။ ဘန္တာ၊ တုန်လှုပ်သော။ မိဂီဝ၊ သမင်မကဲ့သို့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဥဒိက္ခတိ၊ ကြည့်လိုက်၏။
ခြေလက်အင်္ဂါ အလှ
၆၅။ တမ္ဗနခါ၊ တွေးတွေးနီသော လက်သည်း ရှိထသော။ သုလောမာ၊ မျက်စဉ်းညို အဆင်းနှင့်တူသော ကောင်းမြတ် တင့်တယ်သော အမွေးရှိထသော။ မုဒုဗာဟာ၊ နူးညံ့သော လက်မောင်းရှိထသော။ စန္ဒနသာရလိတ္တာ၊ ဂေါသီတစန္ဒကူးဖြင့် လိမ်းကျံသော ကိုယ်ရှိထသော။ ဝဋ္ဋင်္ဂုလီ၊ ရင်းကြီးဖျားငယ် ရှည်သွယ်ညံ့ပျောင်း လုံးလျောင်းသော လက်ချောင်းလည်း ရှိထသော။ သုဘာ၊ တင့်တယ်စွာသော။ နာရီ၊ ရှင်မဥမ္မာဒန္တီသည်။ ကဒါ၊ အဘယ်နံခါမှ။ မံ၊ ငါ့ကို။ သီသတော၊ ဦးခေါင်းမှ။ ပဋ္ဌာယ၊ စ၍။ မန္ဒမန္ဒီ၊ နူးနူးညံ့ညံ့။ သန္နတဓီရကုတ္တိယာ၊ ကောင်းစွာ တွေ့စေခြင်းဟူသော လိမ္မာသော အမူအရာဖြင့်။ ဥပညိဿတိ၊ နှစ်သက်စေလတ္တံ့နည်း။
နှုတ်ခမ်း၊ ရင်၊ ခါးအလှ
၆၆။ ဗြဟာဝနေ၊ ကျယ်သော တော၌။ ဇာတိဒုမံ၊ မြတ်လေးပင်ကို။ မာလုဝါ၊ မာလာနွယ်သည်။ ပလိဿဇိဿတိ ဣဝ၊ ရစ်ပတ်၍ နွယ်ဘိသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို အတူ။ ကဉ္စနဇာလုရစ္ဆဒါ၊ ရွှေကွန်ရက်နှင့်တူသော ရင်လွှမ်းတန်ဆာရှိသော။ ဝိလဂ္ဂမဇ္ဈာ၊ သေးသေးသွယ်သွယ် ငယ်သော ခါးလည်းရှိထသော။ တိရိဋိဿ၊ တိရိဋိ ရှင်သူဌေး၏။ ဓီတာ၊ သမီးတော် ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီသည်။ မုဒူဟိ၊ နူးညံ့ကုန်သော။ ဗာဟာဟိ၊ လက်မောင်းတို့ဖြင့်။ ကဒါ၊ အဘယ်နံခါမှ။ မံ၊ ငါ့ကို။ ပလိဿဇိဿတိ၊ ပိုက်ဖက်ပါမည်နည်း။
၆၇။ သောဏ္ဍော၊ သေသောက်ကြူး တစ်ယောက်သည်။ သောဏ္ဍဿ၊ သေသောက်ကြူး တစ်ယောက်အား။ သုရာယ၊ သေဖြင့်။ ပုရိတံ၊ ပြည့်သော။ ထာလံ၊ ခွက်ကို။ ဥပနာမေသိ ဣဝ၊ ကပ်လေဘိသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ လာခါရသရတ္တသုစ္ဆဝီ၊ လက်ဖဝါး, ခြေဖဝါး, လက်သည်းဖျား, ခြေသည်းဖျား, နှုတ်ခမ်းသားတို့၌ ချိပ်ရည်ဆိုးသကဲ့သို့ တွေးတွေးနီသော ကောင်းသော အရေအဆင်းရှိထသော။ ဗိန္ဒုတ္ထနီ၊ ရေပွက်ကဲ့သို့ လုံးဝန်းသော သားမြတ်လည်း ရှိထသော။ ပုဏ္ဍရီကတ္တစင်္ဂီ၊ ကြာနီအဆင်းနှင့်တူသော အရေတို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသော ကိုယ်ရှိသော ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီသည်။ ကဒါ၊ အဘယ်နံခါမှ။ မံ၊ ငါ့ကို။ မုခေန မုခံ၊ မျက်နှာချင်းချင်း။ ဥပနာမယိဿတိ၊ အပ်လာ ကပ်လာပါမည်နည်း။
၆၈။ သဗ္ဗဘဒ္ဒံ၊ အလုံးစုံသော အင်္ဂါကြီးငယ်နှင့် ပြည့်စုံထသော။ မနောရမံ၊ နှလုံးမွေ့လျော်ဖွယ် ရှိထသော။ တိဋ္ဌန္တိံ၊ လေသွန်ပြတင်းဝ၌ ရပ်လျက်နေသော။ ယံ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ အကြင် ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီကို။ အဒ္ဒသံ၊ ငါ မြင်ခဲ့မိ၏။ တတော ပစ္ဆာ၊ ထိုသို့မြင်သည်မှ နောက်၌။ သကဿ စိတ္တဿ၊ မိမိစိတ်ကို။ ကိဉ္စိနံ၊ တစ်ရံတစ်ခါမျှ။ နာဝဗောဓာမိ၊ မသိနိုင်။
၆၉။ သဟသံ ပရာဇိတော ဣဝ၊ ဥစ္စာတစ်ထောင်ရှုံးသော သူကဲ့သို့။ မယာ၊ ငါသည်။ အာမုက္ကမဏိကုဏ္ဍလာ၊ ပတ္တမြား နားတောင်း ဝတ်သော။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ဒိဋ္ဌာ၊ မြင်ရသောကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒီဝါရတ္တိံ၊ နေ့ညပတ်လုံး။ န သုပါမိ၊ မကျိန်းစက်နိုင်။
လိုချင်သောဆု
၇၀။ ဧကရတ္တံ ဝါ၊ တစ်ညဉ့်မျှပင် ဖြစ်သော်လည်းကောင်း။ ဒိရတ္တံ ဝါ၊ နှစ်ညဉ့်မျှပင် ဖြစ်သော်လည်းကောင်း။ ဥမ္မာဒန္တီ၊ ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီသည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဂေဟေ၊ ရွှေနန်းတော်၌။ ဘဝေယျ-ဘဝတု၊ စံနေလာသည် ဖြစ်ပါလေလော့။ ဥမ္မာဒန္တျာ၊ ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီနှင့်။ ရမိတွာန၊ မွေ့လျော်ပျော်ရွှင်၍။ အဘိပါရကော၊ အဘိပါရက စစ်သူကြီးသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်ဦးလော့။ တတော ပစ္ဆာ၊ ထို နောင်မှ။ သိဝိရာဇာ၊ သိဝိမင်းသည်။ သိယ-ဘဝါဟိ၊ ဖြစ်ဦးတော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ သက္ကော၊ သိကြားနတ်မင်းသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ယံ ဝရံ၊ အကြင်ဆုကို။ စေ ဒဇ္ဇေ၊ ပေးလာငြားအံ့။ သောစ ဝရော- တဉ္စ ဝရံ၊ ထိုဆုကိုပင်လည်း။ မေ၊ ငါသည်။ လဘေထ- လဘေယျ၊ ရချင်လှပါ၏။
စစ်သူကြီး သိလေပြီ
ထိုသိဝိမင်း မြည်တမ်းသောအခါ မှူးတော်မတ်တို့သည် အဘိပါရက စစ်သူကြီးအား ထိုအကြောင်းကို ကြားကြကုန်၏။ အရှင်စစ်သူကြီး... အရှင်မင်းမြတ်သည် မြို့တော်ကို လက်ယာရစ် လှည့်လည်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်စစ်သူကြီး အိမ်တံခါးသို့ ရောက်တော်မူလျှင် ပြန်လည်တော်မူခဲ့၍ ရွှေနန်းသို့ တက်တော်မူ၏ ဟု အဘိပါရက စစ်သူကြီးအား ကြားကြကုန်၏။ ထိုအခါ အဘိပါရက စစ်သူကြီးလည်း မိမိအိမ်သို့သွားပြီးလျှင် မယားဥမ္မာဒန္တီကို ခေါ်၍ ရှင်မ ဥမ္မာဒန္တီ.အရှင်မင်းမြတ်အား ရှင်မကိုယ်ကို ပြသလော ဟု မေး၏။ အရှင်ရထားစီး၍လာသော ကြီးသော ဝမ်းဗိုက်ရှိသော၊ ကြီးစွာသော အစွယ်ရှိသောယောက်ျားတစ်ယောက်သည် ရှိ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ထိုဝမ်းဗိုက်ကြီးနှင့် ရထားစီး၍လာသော ယောက်ျားကို မင်းဟူ၍လည်းကောင်း၊ မင်းခစားယောက်ျား ဟူ၍လည်းကောင်း မသိပါ၊ အရှင်တစ်ပါးဟူ၍ ပြောဆိုကြလျှင်ကား လေသာပြတင်းဝ၌ ရပ်လျက်နေ၍ ပန်းတို့ဖြင့် ထိုအရှင်ကို ပစ်လိုက်မိပေ၏။ ထိုအရှင်သည် ထိုပစ်စဉ်ခဏ၌ပင်လျှင် ပြန်လည်၍ သွားလေ၏ဟု ပြောဆိုလေ၏။
နတ်ပူဇော်ခြင်း
ထိုအဘိပါရကသည် မယားဥမ္မာဒန္တီ ပြောဆိုသောစကားကို ကြားရလျှင် ရှင်မသည် ငါ့ကို ဖျက်ဆီးအပ်၏ ဟု ဆို၍ နက်ဖြန်နေ့၌ စောစောကလျှင် နန်းတော်သို့တက်၍ ကျက်သရေရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်းတံခါးဝ၌ ရပ်၍ ဥမ္မာဒန္တီကို အမှီပြု၍ ယောင်ယမ်းမြည်တမ်းသော သိဝိမင်း၏ အသံကို ကြား၍ ဤမင်းသည် ဥမ္မာဒန္တီ၌ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၏။ ဥမ္မာဒန္တီကို မရသည်ရှိသော် သေလတ္တံ့၊ မင်းအားလည်းကောင်း ငါ့အားလည်းကောင်း အကျိုးမရှိခြင်းမှ လွတ်စေ၍ ဤမင်းအား ငါသည် အသက်ကိုပေးခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု နှလုံးသွင်း၍ မိမိအိမ်သို့ သွားပြီးလျှင် မြဲမြံလုံခြုံစွာသော အတိုင်အပင်ရှိသော အလုပ်အကျွေး တစ်ယောက်ကိုခေါ်စေ၍ အမောင်... ဤမည်သောအရပ်၌ အခေါင်းရှိသော လူတို့၏ ပူဇော်ရာ သစ်ပင်သည် ရှိ၏။ အမောင်သည် တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို မသိစေမူ၍ နေဝင်သည်ရှိသော် ထိုအရပ်သို့သွား၍ သစ်ခေါင်းတွင်း၌ နေနှင့်လော့၊ ငါသည် ထိုလူတို့ပူဇော်ရာ သစ်ပင်၌ ပူဇော်ပသသောအမှုကို ပြုလျက် ထိုအရပ်သို့ ရောက်လျှင် နတ်အား ရှိခိုးလျက် အရှင်နတ်မင်းတို့ အရှင်မင်းမြတ်သည် မြို့တော်ပွဲသဘင် ခံသည်ရှိသော် ကြည့်ရှု ရွှင်မြူးတော်မမူဘဲလျှင် ကျက်သရေရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ ယောင်ယမ်းမြည်တမ်းတော်မူလျက် လျောင်းတော်မူ၏။ ငါတို့သည် ထိုအရှင်မင်းကြီး အမူအရာတော်၌ အကြောင်းကို မသိပါကုန်၊ အရှင်မင်းမြတ်သည် နတ်တို့အား များစွာ ကျေးဇူးပြုတော်မူ၏။ နှစ်စဉ်မပြတ် တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကိုစွန့်၍ ပူဇော်ပသသော အမှုကို ပြုတော်မူ၏။ ဤမည်သောသူကို အမှီပြု၍ မြည်တမ်းယောင်ယမ်းတော်မူ၏ ဟု ကြားကုန်၏။ ငါတို့ အရှင်မင်းမြတ်အား ဇီဝိတဒါနကို ပေးပါကုန်လော့ ဟု ဆို၍ တောင်းပန်လာအံ့၊ အမောင်သည် ထိုခဏ၌ အသံကို ဖောက်ပြန်စေ၍ စစ်သူကြီး... သင်တို့အရှင်သိဝိမင်းအား အနာမည်သည်ကား မရှိ။ ထိုသိဝိမင်းကြီးသည်ကား သင့်မယားဖြစ်သော ဥမ္မာဒန္တီ၌ တပ်စွန်းသောစိတ် ရှိ၏။ ထိုဥမ္မာဒန္တီကို အကယ်၍ ရအံ့၊ အသက်ရှင်လတ္တံ့၊ မရအံ့ သေလတ္တံ့။ ထိုသိဝိမင်း အသက်ရှင်ခြင်းကို အကယ်၍ အလိုရှိအံ့၊ ဥမ္မာဒန္တီကို ထိုမင်းအား ပေးလော့ ဟု ဆိုလော့ ဟု ထိုအလုပ်အကျွေးကို သင်၍ လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအလုပ်အကျွေးလည်း သွားလေ၍ ထိုသစ်ပင်ခေါင်း၌ ဝင်အောင်းနေနှင့်၍ နက်ဖြန် မိုးသောက်သောနေ့၌ စစ်သူကြီးသည် အမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက် ထိုအရပ်သို့သွား၍ ခစားတောင်းပန်သည်ရှိသော် ထိုစစ်သူကြီးမှာ လိုက်တိုင်းဆို၏။
အခစားဝင်ပြီ
စစ်သူကြီး အဘိပါရကသည် ကောင်းပြီ ဟု ဆို၍ နတ်ကို ရှိခိုးလျက် အမတ်တို့ကို ကြားသိစေပြီးလျှင် မြို့သို့ ဝင်သဖြင့် နန်းတော်သို့တက်၍ ကျက်သရေရှိသော အိပ်ရာတိုက်ခန်း တံခါးကို ခေါက်၏။ သိဝိမင်းသည် သတိကိုဖြစ်စေ၍ ဤသူသည် အဘယ်သူနည်း ဟု မေး၏။ အရှင်မင်းမြတ်... အကျွန်ုပ် အဘိပါရကပါတည်း ဟု တင်လျှောက်၏။ ထိုသို့ တင်လျှောက်သောအခါ သိဝိမင်းသည် ထိုအိပ်ရာတိုက်ခန်း တံခါးကို ဖွင့်တော်မူ၏။
မယားကို လှူခြင်း
ထိုအဘိပါရကသည် အိပ်ရာတိုက်ခန်းသို့ဝင်၍ သိဝိမင်းကို ရှိခိုးလျက် အကြောင်းကို တင်လျှောက်လိုရကား-
အာဂမ္မ ယက္ခော ဣဒမေတဒဗြဝိ။
ရညော မနော ဥမ္မာဒန္တျာ နိဝိဋ္ဌော၊
ဒဒါမိ တေ တံ ပရိစာရယဿု။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၁။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဘူတာနိ၊ နတ်တို့ကို။ နမဿတော၊ ရှိခိုးသော။ မေ-မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သန္တိကံ၊ အထံသို့။ ဘူတပတီ၊ နတ်တကာတို့၏ အရှင်ဖြစ်သော။ ယက္ခော၊ နတ်မင်းသည်။ အာဂမ္မ၊ လာလတ်၍။ ရညော၊ သင်တို့အရှင်သိဝိမင်း၏။ မနော၊ စိတ်တော်သည်။ ဥမ္မဒန္တျာ၊ ဥမ္မာဒန္တီ အမည်ရှိသော မိန်းမ၌။ နိဝိဋ္ဌော၊ သက်ဝင်တော်မူ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဧတံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ တံ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီကို။ တုမှာကံ၊ အရှင်မင်းမြတ်တို့၏။ ပရိစာရိကံ၊ အလုပ်အကျွေးတော်ကို။ ကတွာ၊ ပြု၍။ ဒဒါမိ၊ ဆက်ပါ၏။ တာယ၊ ထို ဥမ္မာဒန္တီအမည်ရှိသော မိန်းမနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ပရိစာရယဿု၊ မွေ့လျော် စံပျော်တော်မူပါလော့။
ရှက်၍ အလှူမခံ
ထိုသို့ တင်လျှောက်သောအခါ အဘိပါရက စစ်သူကြီးကို သိဝိမင်းသည် အရွယ်တူ အဘိပါရက၊ ဥမ္မာဒန္တီ၌ တပ်စွန်းတော်မူသော စိတ်ရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ယောင်ယမ်း မြည်တမ်းတော်မူသည်၏အဖြစ်ကို နတ်တို့သည်လည်း သိကြချေကုန်ပြီလော ဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်မင်းမြတ်... သိကြလေကုန်ပြီ ဟု တင်လျှောက်၏။ ခပ်သိမ်းသော လောကသည် ငါယုတ်မာသည်၏ အဖြစ်ကို သိကြချေကုန်သတတ် ဟု ထိုသိဝိမင်းသည် သူတော်ကောင်းသဘော၌ တည်၍ စစ်သူကြီး အဘိပါရကအား အကြောင်းကို ပြန်ကြားတော်မူလိုရကား-
ဇနော စ မေ ပါပမိဒဉ္စ ဇညာ။
ဘုသော စ တျဿ မနသော ဝိဃာတာ၊
ဒတွာ ပိယံ ဥမ္မာဒန္တိံ အဒဋ္ဌာ။
ဟူသော အခြားမရှိသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၂။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူ အဘိပါရက။ အဟံ၊ ငါသည်။ တာယ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီနှင့်။ သဒ္ဓိံ၊ တကွ။ ကိလေသဝသေန၊ ကိလေသာ၏ အစွမ်းအားဖြင့်။ ပရိစာရော၊ စံစားမွေ့လျော် ပျော်ရွှင်တော်မူချေက။ ပုညာ စ၊ ကောင်းမှုမှလည်း။ ဓံသေ၊ ရွေ့လျောရာ၏။ အမရော စ၊ မသေမကျေ နေရသည်လည်း။ န အမှိ၊ မဖြစ်ချေ။ ဇနော စ၊ လူအပေါင်းသည်လည်း။ မေ၊ ငါ၏။ ဣဒံ ပါပဉ္စ၊ ဤ ယုတ်မာသည်၏ အဖြစ်ကိုလည်း။ ဇညာ၊ သိရာချေ၏။ တဝ၊ သင်၏။ ပိယံ၊ မယားဖြစ်သော။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ မမ၊ ငါ့အား။ ဒတွာ၊ ဆက်သ၍။ အဒဋ္ဌာ၊ မမြင်ရသောကြောင့်။ ဘုသော- ဧကန္တေန၊ စင်စစ်သဖြင့်။ တေ-တဝ၊ သင့်အား။ မနသော၊ စိတ်၏။ ဝိဃာတော စ၊ ပင်ပန်းခြင်းသည်လည်း။ အဿ၊ ဖြစ်လေရာ၏။
ထပ်ကာလှူ၍ ငြင်းဆန်ပုံများ
ထို့နောင်မှ အဘိပါရက စစ်သူကြီးသည် အကြောင်းနှင့်တကွ တင်လျှောက်၍ ဥမ္မာဒန္တီကို ဆက်သပြန်လိုရကား-
သဗ္ဗာပိ ကမ္မဿ ကတဿ ဇညာ။
ယံ တေ မယာ ဥမ္မာဒန္တီ ပဒိန္နာ၊
ဘုသေဟိ ရာဇာ ဝနထံ သဇာဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၃။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသောမင်းမြတ်။ တယာ ဝါ၊ အရှင်မင်းမြတ်ကို လည်းကောင်း။ မယာ ဝါ၊ အကျွန်ုပ်ကို လည်းကောင်း။ အညတြ၊ ထား၍။ သဗ္ဗာပိ ပဇာ၊ အလုံးစုံသော လူတို့သည်လည်း။ ကတဿ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို ဆက်သခြင်းကို ပြုအပ်သော။ ကမ္မဿ၊ အမှုကို။ န ဇည- န ဇာနိဿန္တိ၊ မသိကုန်လတ္တံ့။ ယံ ယေန ကာရဏေန၊ အကြင့်ကြောင့်။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဥမ္မာဒန္တီ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ပဒိန္နာ၊ ဆက်သအပ်ပြီ။ တေန ကာရဏေန၊ ထို့ကြောင့်။ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဝနထံ၊ အလိုတော်ကို။ ဘုသေဟိ၊ ဖြည့်တော်မူလော့။ သဇာဟိ၊ အလိုတော်ပြည့်မှ အကျွန်ုပ်အား သနားတော်မူဦးလော့။
သိဝိမင်းသည် ထိုအဘိပါရက စစ်သူကြီး ဆက်သ တင်လျှောက်သော စကားကို တရားသဖြင့် ပယ်တော်မူလိုရကား-
သော မညတိ မာယိဒ မညိံသု အညေ။
ပဿန္တိ ဘူတာနိ ကရောန္တမေတံ၊
ယုတ္တာ စ ယေ ဟောန္တိ နရာ ပထဗျာ။
သဒ္ဓေယျ လောကသ္မိံ န မေ ပိယာတိ။
ဘုသော စ တျဿ မနသော ဝိဃာတော။
ဒတွာ ပိယံ ဥမ္မဒန္တိံ အဒဋ္ဌာ။
ဟူသော ဤ နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၇၄။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူ အဘိပါရက။ ယော မနုဿော၊ အကြင်လူသည်။ ပါပကံ၊ ယုတ်မာသော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ ကရံ၊ ပြုသည်ရှိသော်။ သော မနုဿော၊ ထိုလူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ အညေ၊ တစ်ပါးကုန်သော သူတို့သည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဣဒံ ပါပကမ္မံ၊ ဤ ယုတ်မာသော အမှုကို။ မာ မညိံသု၊ မသိကုန်သတည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညတိ၊ အောက်မေ့၏။ ကရောန္တံ၊ ပြုစဉ်ကပင်။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ တံ ပါပကမ္မံ၊ ထို ယုတ်မာသော အမှုကို။ ဘူတာနိ၊ ဘုရား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရိယာ အရှင်မြတ်တို့သည်။ (တစ်နည်းကား) ဘူတာနိ၊ နတ်တို့သည်။ ပဿန္တိ၊ မြင်ကုန်၏။ ပထဗျာ၊ မြေအပြင်၌။ ယေ နရာ စ၊ အကြင် လူတို့သည်လည်း။ ယုတ္တာ၊ တန်ခိုးနှင့်ပြည့်စုံကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တေ စ၊ ထိုလူတို့သည်လည်း။ ပဿန္တိ၊ မြင်ကုန်၏။
၇၅။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူ အဘိပါရက။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ ပထဗျာ၊ အလုံးစုံသော မြေအပြင်၌။ အညော၊ တစ်ပါးသော။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သာ။ နရော၊ လူသည်။ တေ- တဝ၊ သင်၏။ သာ ပိယာ၊ ထိုမယား ဥမ္မာဒန္တီကို။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယာတိ၊ မိဖုရားဟူ၍။ နု၊ စင်စင်။ န သဒ္ဓေယျ၊ မယုံကြည်လေရာ။ ပိယံ၊ ချစ်လှစွာသော။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ မယား ဥမ္မာဒန္တီကို။ မမ၊ ငါ့အား။ ဒတွာ၊ ဆက်သ၍။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အဒဋ္ဌာ၊ မမြင်ရ၍။ ဘုသော စ၊ လွန်စွာလည်း။ တေ-တဝ၊ သင့်အား။ မနော၊ စိတ်၏။ ဝိဃာတော၊ ပင်ပန်းခြင်းသည်။ အဿ၊ ဖြစ်လေရာ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ အဘိပါရက စစ်သူကြီးသည် တစ်ဖန် ဆက်ခံစိမ့်သောငှာ အကြောင်းနှင့်တကွ တိုက်တွန်း တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
နသာ မမံ အပ္ပိယာ ဘူမိပါလ။
ဂစ္ဆေဝ တွံ ဥမ္မာဒန္တိံ ဘဒန္တေ၊
သီဟောဝ သေလဿ ဂုဟံ ဥပေတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၆။ ဇနိန္ဒ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဧသာ၊ ဤဥမ္မာဒန္တီသည်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အဒ္ဓါ ပိယာ၊ စင်စစ် ချစ်မြတ်နိုးအပ်သော မယားပင်တည်း။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ သာ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အပ္ပိယာ၊ မယားမဟုတ်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ပေ။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သီဟော၊ ကိလေသာဖြင့် ပူပန်ခြင်းရှိသော သားများသေဌ်နင်း ခြင်္သေ့မင်းသည်။ သေလဿ ဂုဟံ- သေလေန နိပ္ဖန္နဂုဟံ၊ ခြင်္သေ့မငယ်၏နေရာ ပတ္တမြားဖြင့်ပြီးသော ဂူသို့။ ဥပေတိ ဣဝ၊ ကပ်လေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီနေရာသို့။ ဂစ္ဆေဝ၊ ကြွသွားတော်မူပါလော့။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။
ထိုစကားကို ကြား၍ သိဝိမင်းသည် အဘိပါရကအား တရားစကားဖြင့် ပြောဆိုတော်မူလိုရကား-
သုခပ္ဖလံ ကမ္မပရိစ္စဇန္တိ။
သမ္မောဟိတာ ဝါပိ သုခေန မတ္တာ၊
န ပါပကမ္မဉ္စ သမာစရန္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၇။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူ အဘိပါရက။ ဓီရာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ အတ္တဒုခေန၊ မိမိအား ဆင်းရဲခြင်းသည်။ ပီဠိတာ၊ နှိပ်စက်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ သုခပ္ဖလံ၊ ချမ်းသာသော အကျိုးကို ပေးတတ်သော။ ကမ္မံ၊ ကောင်းမှုကံကို။ နပရိစ္စဇန္တိ၊ မစွန့်ကုန်။ သုခေန၊ ကာယသုခ စိတ္တသုခဖြင့်။ မတ္တာ၊ မေ့လျော့ယစ်မူးကုန်သည်ဖြစ်၍။ သမ္မောဟိတာ ဝါပိ၊ ပြင်းစွာ တွေဝေကုန်သည် ဖြစ်၍လည်း။ ပါပကမ္မဉ္စ၊ ယုတ်မာသောအမှုကိုလည်း။ န သမာစရန္တိ၊ မကျင့်ကုန်။
ထိုစကားကိုကြား၍ အဘိပါရကသည် မိမိအရှင်သိဝိမင်းအား အကြောင်းနှင့်တကွ တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
ဘတ္တာ ပတီ ပေါသကော ဒေဝတာ စ။
ဒါသော အဟံ တုယှ သပုတ္တဒါရော၊
ယထာသုခံ သာမိ ကရောဟိ ကာမံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တုဝံဟိ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်သာလျှင်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ပိတာ စ၊ အဖသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ဘတ္တာ စ၊ အရှင်သည်လည်း အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ပတီ စ၊ ကိုးကွယ်ရာသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ပေါသကော စ၊ သားမယားနှင့်တကွ ကျွေးမွေးပေတတ်သော အရှင်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ဒေဝတာ စ၊ နတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ သပုတ္တဒါရော၊ သားမယားနှင့်တကွ။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တုယှံ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ဒါသော၊ ကျွန်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ သာမိ၊ အရှင်သိဝိမင်းမြတ်။ ယထာသုခံ၊ ချမ်းသာတော်မူတိုင်း။ ကာမံ၊ အလိုတော်ကို။ ကရောဟိ၊ ဖြည့်တော်မူလော့။
သိဝိမင်းသည် ထိုအဘိပါရကစကားကို အကြောင်းနှင့်တကွ ပယ်တော်မူလိုရကား-
ကတွာ စ သော နုတ္တသတေ ပရေသံ။
န တေန သော ဇီဝတိ ဒီဃမာယု၊
ဒေဝါပိ ပါပေန သမေက္ခရေ နံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၇၉။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ဣဿရောမှီတိ၊ ငါ အစိုးရသော သူတကားဟူ၍။ ပါပံ၊ ယုတ်မာသောအမှုကို။ ကရောတိ၊ ပြု၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ကတွာ စ၊ ယုတ်မာသော အမှုကို ပြုပြီး၍လည်း။ ပရေသံ၊ တစ်ပါးကုန်သောသူတို့အား။ အနုတ္တသတေ၊ မထိတ်လန့်။ သော၊ ထိုသူသည်။ တေန၊ ထိုယုတ်မာသော အမှုကြောင့်။ ဒီဃံ၊ ကြာမြင့်စွာ။ န ဇီဝတိ၊ အသက်မရှည်။ အာယု၊ အသက်သည်။ အပ္ပမေဝ၊ တို့သည်သာလျှင်တည်း။ ဒေဝါပိ၊ သူတစ်ပါးတို့၏စိတ်ကို သိကုန်သော နတ်တို့သည်လည်း။ နံ ပုဂ္ဂလံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကို။ ပါပေန၊ ယုတ်မာသော ရှုခြင်းဖြင့်။ သမေက္ခရေ၊ ရှုကုန်၏။
အဘိပါရကသည် ထိုသိဝိမင်း၏ စကားကို ပြန်လျှောက်လိုရကား-
ဓမ္မေ ဌိတာ ယေ ပဋိစ္ဆန္တိ ဒါနံ။
ပဋိစ္ဆကာ ဒါယကာ စာပိ တတ္ထ၊
သုခပ္ဖလညေဝ ကရောန္တိ ကမ္မံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ သာမိကေဟိ၊ ဥစ္စာရှင်တို့သည်။ ပဒိန္နံ၊ ဆက်သအပ်သော။ အညာတကံ၊ သူတစ်ပါး၏ဥစ္စာဖြစ်သော။ ဒါနံ၊ ဒါနဝတ္ထုကို။ ဓမ္မေ၊ မိမိသဘော၌။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော။ ယေ၊ အကြင်သူတို့သည်။ ပဋိစ္ဆန္တိ၊ ခံယူကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုနှစ်ဦးသော သူတို့တွင်။ ပဋီစ္ဆကာ စ၊ အလှူခံတို့သည်လည်းကောင်း။ ဒါယကာစာပိ၊ အလှူပေးတို့သည်လည်းကောင်း။ သုခပ္ဖလညေဝ၊ ချမ်းသာသော အကျိုးကို ပေးတတ်သည်သာလျှင် ဖြစ်သော။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ ကရောန္တိ၊ ပြုသည်မည်ကုန်၏။
သိဝိမင်းသည် ဤသို့ချစ်လှစွာသော မယားကို အရှင်မင်းအား ဆက်သခြင်း၌ အပြစ်ကို အဘိပါရကအား ကြားတော်မူလိုရကား-
သဒ္ဓေယျ လောကသ္မိံ န မေ ပိယာတိ။
ဘုသော စ တျဿ မနသော ဝိဃာတော၊
ဒတွာ ပိယံ ဥမ္မဒန္တိံ အဒဋ္ဌာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၁။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ ပထဗျာ၊ အလုံးစုံသော မြေအပြင်၌။ အညော၊ တစ်ပါးသော။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သော။ နရော၊ လူသည်။ တေ-တဝ၊ သင်၏။ သာ ပိယာ၊ ထိုမယား ဥမ္မာဒန္တီကို။ မယှံ၊ ငါ၏။ ပိယာတိ၊ မယားဟူ၍။ နု၊ စင်စစ်။ န သဒ္ဓေယျ၊ မယုံကြည်ရာ။ ပိယံ၊ ချစ်မြတ်နိုးလှသော။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ မမ၊ ငါ့အား။ ဒတွာ၊ ဆက်သ၍။ ပစ္ဆာ၊ နောက်၌။ အဒဋ္ဌာ၊ မမြင်ရ၍။ ဘုသော စ၊ လွန်စွာလည်း။ တေ- တဝ၊ သင့်အား။ မနသော၊ စိတ်၏။ ဝိဃာတော၊ ဆင်ရဲပင်ပန်းခြင်းသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။
အဘိပါရကသည် တစ်ဖန် အဆက်ခံစိမ့်သောငှာ တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
နသာ မမံ အပ္ပိယာ ဘူမိပါလ။
ယံ တေ မယာ ဥမ္မာဒန္တီ ပဒိန္နာ၊
ဘုသေဟိ ရာဇ ဝနထံ သဇာဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၂။ ဇနိန္ဒ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဧသာ၊ ဤဥမ္မာဒန္တီသည်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အဒ္ဓါ ပိယာ၊ စင်စစ် ချစ်မြတ်နိုးအပ်သော မယားပင် မှန်ပေ၏။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့အရှင်။ သာ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အပ္ပိယာ၊ မယားမဟုတ်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ပေ။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ယံ ယေန ကာရဏေန၊ အကြင်သို့သော အကြောင်းကြောင့်။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥမ္မာဒန္တီ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ပဒိန္နာ၊ ဆက်သအပ်ပြီ။ တေန ကာရဏေန၊ ထိုသို့သော အကြောင်းကြောင့်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဝနထံ၊ အလိုတော်ကို။ ဘုသေဟိ၊ ဖြည့်တော်မူဦးလော့။ သဇာဟိ၊ တပ်စွန်းခြင်း ပြေမှ အကျွန်ုပ်အား သနားတော်မူလော့။
သိဝိမင်းသည် ထိုအဘိပါရက တင်လျှောက်သော စကားကို တရားသဖြင့် ပယ်တော်မူလိုရကား -
သုခေန ဝါ အတ္တသုခံ ဒဟာတိ။
ယထေဝိဒံ မယှ တထာ ပရေသံ၊
ယော ဧဝံ ဇာနာတိ သ ဝေဒိ ဓမ္မံ။
သဒ္ဓေယျ လောကသ္မိံ န မေ ပိယာတိ။
ဘုသော စ တျဿ မနသော ဝိဃာတော၊
ဒတွာ ပိယံ ဥမ္မာဒန္တိံ အဒဋ္ဌာ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၈၃။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အတ္ထဒုခေန၊ မိမိအား ဆင်းရဲခြင်းသည်။ ပီဠိတော၊ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဒုက္ခံ၊ မိမိကိုယ်၌ရှိသော ဆင်းရဲခြင်းကို။ အပနေတွာ၊ မိမိကိုယ်မှခွာ၍။ ပရဿ၊ သူတစ်ပါး၏။ သရီရေ၊ ကိုယ်ပေါ်၌။ ဒဟာတိ၊ တင်တတ်၏။ သုခေနဝါ- ပရဿသုခံ ဂဟေတွာဝါ၊ သူတစ်ပါး၏ ချမ်းသာခြင်းကို ယူ၍မူလည်း။ အတ္တသုခံ၊ မိမိကိုယ်၌ ချမ်းသာခြင်းကို။ ဒဟတိ၊ တင်တတ်၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ န ဇာနာတိ၊ မသိ။ ယောပန၊ အကြင်သူသည်ကား။ မယှံ၊ ငါ့အား။ ဣဒံ၊ ဤချမ်းသာ ဆင်းရဲသည်။ ဟောတိ ယထေဝ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို အတူ။ ပရေသံ၊ သူတစ်ပါးတို့အား။ ဣဒံ၊ ဤချမ်းသာဆင်းရဲသည်။ ဘဝေယျ၊ ဖြစ်လေရာ၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာတိ၊ သိ၏။ သော ပုဂ္ဂလော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ ဝေဒိ၊ သိသည်မည်၏။
၈၄။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူအဘိပါရက။ လောကသ္မိံ၊ လောက၌။ ပထဗျာ၊ အလုံးစုံသော မြေအပြင်၌။ အညော၊ တစ်ပါးသော။ ကောစိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သော။ နရော၊ လူသည်။ တေ တဝ၊ သင်၏။ သာ ပိယာ၊ ထိုမယား ဥမ္မာဒန္တီကို။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယာတိ၊ မယားဟူ၍။ နု၊ စင်စစ်။ န သဒ္ဓေယျ၊ မယုံကြည်ရာ။ ပိယံ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ မယား ဥမ္မာဒန္တီကို။ မမ၊ ငါ့အား။ ဒတွာ၊ ဆက်သ၍။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ အဒဋ္ဌာ၊ မမြင်ရ၍။ ဘုသော စ၊ လွန်စွာလည်း။ တေ-တဝ၊ သင့်အား။ မနသော၊ စိတ်၏။ ဝိဃာတော၊ ဆင်းရဲ ပင်ပန်းခြင်းသည်။ အဿ၊ ဖြစ်လေရာ၏။
အဘိပါရက စစ်သူကြီးသည် အကြောင်းနှင့်တကွ တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
နသာ မမံ အပ္ပိယာ ဘူမိပါလ။
ပိယေန တေ ဒမ္မိ ပိယံ ဇနိန္ဒ၊
ပိယဒါယိနော ဒေဝ ပိယံ လဘန္တိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၅။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဇာနာသိ၊ သိတော်မူရာ၏။ ဧသာ၊ ဤဥမ္မာဒန္တီသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပိယာ၊ ချစ်လှစွာသော မယားပင်မှန်ပေ၏။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ သာ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီသည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အပ္ပိယာ၊ မယားမဟုတ်သည်ကား။ န၊ မဟုတ်ပေ။ ဇနိန္ဒ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပိယေန၊ ချစ်မြတ်နိုးသော ကောင်းကျိုးကို လိုသောကြောင့်။ ပိယံ၊ ချစ်မြတ်နိုးသော မယား ဥမ္မာသန္တီကို။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ဒမ္မိ၊ ဆက်သပါ၏။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ပိယုါယိနော၊ ချစ်မြတ်နိုးအပ်သော ဝတ္ထုကို လှူလေ့ရှိကုန်သောသူတို့သည်။ သံသာရေ၊ သံသရာ၌။ သံသရန္တော၊ ကျင်လည်သည်ရှိသော်။ ပိယံ၊ ချစ်မြတ်နိုးသော ဝတ္ထုကို။ လဘန္တိ၊ ရကုန်၏။
ထိုသို့ အဘိပါရက တင်လျှောက်သောစကားကို ကြား၍ မိမိ မဝံ့သော အကြောင်းကို ကြားတော်မူလိုရကား-
အတ္တာနံ ကာမဟေတုကံ။
န ဟိ ဓမ္မံ အဓမ္မေန၊ အဟံ ဝဓိတု မုဿဟေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၆။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ကာမဟေတုကံ၊ ကာမဟူသော အကြောင်းကြောင့်။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဝဓိဿာမိ နူန၊ ဖျက်ဆီးရတော့မည်လော။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ အဓမ္မေန၊ တရား၏ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြင့်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ ဝဓိတုံ၊ ဖျက်ဆီးအံ့သောငှာ။ အဟံ၊ ငါသည်။ န ဥဿဟေ၊ မဝံ့ချေ။
အဘိပါရကသည် လက်ခံခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်ရာသော အကြောင်းကို တစ်ဖန် မင်းအား တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
န ကာမယာသိ နရဝီရသေဋ္ဌ။
စဇာမိ နံ သဗ္ဗဇနဿ သိဗျာ၊
မယာ ပမုတ္တံ တတော အဝှယေသိနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၇။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကို အစိုးရတော်မူသော။ နရဝီရ၊ လူတို့ထက် ကြီးမြတ်သော လုံ့လရှိတော်မူသော။ သေဋ္ဌ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မယှံ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သတိံ၊ ဥစ္စာဟူ၍။ သစေ န ကာမယာသိ၊ အကယ်၍ အလိုတော် မရှိအံ့။ သဗ္ဗဇနဿ၊ လူအပေါင်း၏။ သိဗျာ၊ အလယ်၌။ နံ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီကို။ စဇာမိ၊ အကျိုးစီးပွားမဲ့ကို ပြုကျင့်သော မိန်းမဟူ၍ ကွာရှင်းပါတော့အံ့။ တတော၊ ထိုသို့ ကွာရှင်းကြပြီးသော နောင်မှ။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ပမုတ္တံ၊ ကွာရှင်း စွန့်ပစ်အပ်ပြီးသော။ နံ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီကို။ အဝှယေသိ၊ ခေါ်ယူတော်မူလော့။
သိဝိမင်းသည် ထိုစကားကိုလည်း ပယ်တော်မူလိုရကား-
စဇာသိ ကတ္တေ အဟိတာယ တျသ။
မဟာ စ တေ ဥပဝါဒေါပိ အဿ၊
န စာပိ တျဿ နဂရမှိ ပက္ခော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၈။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ တွံ၊ သင်သည်။ အဒူသိယံ၊ အပြစ်မရှိပေသော ဥမ္မာဒန္တီကို။ စေ စဇာသိ၊ အကယ်၍ ကွာရှင်းစွန့်ပစ်ငြားအံ့။ ကတ္တေ၊ အလုံးစုံသော မင်းမှုရပ်ကို ဆောင်ရွက်ပေတတ်သော အမတ်ကောင်း။ တေ၊ သင့်အား။ အဟိတာယ၊ စီးပွားမရှိခြင်းငှာ။ အဿ၊ ဖြစ်လေရာ၏။ တေ၊ သင့်အား။ မဟာ ဥပဝါဒေါပိစ၊ ကြီးစွာသော ကဲ့ရဲ့စွပ်စွဲဖွယ်သည်လည်း။ အဿ၊ ဖြစ်လေရာ၏။ တေ၊ သင့်အား။ နဂရမှိ၊ မြို့၌။ ပက္ခောပိ စ၊ အပေါင်းအဖော်သည်လည်း။ န အဿ၊ မရှိသည်ဖြစ်လေရာ၏။
အဘိပါရကသည် ထိုသို့သောအပြစ်တို့ကို မိမိသည်းခံနိုင်သော အကြောင်းကိုလည်း အရှင်မင်းအား တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
နိန္ဒံ ပသံသံ ဂရဟဉ္စ သဗ္ဗံ။
မမေတမာဂစ္ဆတု ဘူမိပါလ၊
ယထာသုခံ သိဝိ ကရောဟိ ကာမံ-
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၈၉။ ဘူမိပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ ဥပဝါဒဉ္စ၊ စွပ်စွဲခြင်းကို လည်းကောင်း။ နိန္ဒဉ္စ၊ မျက်မှောက်ရှုတ်ချခြင်းကို လည်းကောင်း။ ပသံသဉ္စ၊ ချီးမွမ်းခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဂရဟဉ္စ၊ အပြစ်တင်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဧတံ သဗ္ဗံ၊ ထိုအလုံးစုံကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သဟိဿံ၊ သည်းခံ
နိုင်ပါ၏။ ဧတံ၊ ထို အလုံးစုံသော အပြစ်သည်။ မမံ၊ အကျွန်ုပ်ဆီသို့။ အာဂစ္ဆတု၊ လာပါစေ။ သိဝိ၊ အရှင်သိဝိမင်းမြတ်။ ယထာသုခံ၊ ချမ်းသာတော်မူတိုင်း။ ကာမံ၊ အလိုတော်ကို။ ကရောဟိ၊ ဖြည့်တော်မူပါလော။
သိဝိမင်းသည် ထိုစကားကိုလည်း နှစ်သက်တော်မမူသည်ဖြစ်၍ ပယ်တော်မူရကား-
အာဒိယတိ ဂရဟံ နောပိ ပူဇံ။
သိရီစ လက္ခီစ အပေတိ တမှာ၊
အာပေါ သုဝုဋ္ဌီဝ ယထာ ထလမှာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၀။ အဘိပါရက၊ အမောင်အဘိပါရက။ ထလမှာ၊ မြင့်သောကုန်းကြည်းအရပ်မှ။ သုဝုဋ္ဌီ၊ အလျင်ထန်စွာ ရွာသော။ အာပေါ၊ မိုးရေသည်။ အပေတိ ယထာ၊ နိမ့်ရာအရပ်သို့ စီးသွားလေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ နိန္ဒံ၊ ရှုတ်ချခြင်းကို။ နေဝ အာဒိယတိ၊ မစိုးရိမ်သည်သာတည်း။ ပသံသံ၊ ချီးမွမ်းခြင်းကို။ န အာဒိယတိ၊ မခံချင်သည်သာတည်း။ ဂရဟံပိ၊ အပြစ်တင်ခြင်းကိုလည်း။ နော အာဒိယတိ၊ မကြောင့်ကြသည်သာတည်း။ ပူဇာပိ၊ ပူဇော်ခြင်းကိုလည်း။ နော အာဒိယတိ၊ မယူ မခံချင်သည်သာတည်း။ တမှာ၊ ထိုသူမှ။ သိရီစ၊ ဘုန်း ကျက်သရေသည်လည်းကောင်း။ လက္ခီ စ၊ ပညာသည်လည်းကောင်း။ အပေတိ၊ ဖဲခွာရှောင်ကွငါးလေ၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ အဘိပါရကသည် ထိုထိုအပြစ်ကို ခံလိုရကား-
ဓမ္မာတိသာရဉ္စ မနော ဝိဃာတံ။
ဥရသာ အဟံ ပစ္စုတ္တရိဿာမိ သဗ္ဗံ၊
ပထဝီ ယထာ ထာဝရာနံ တသာနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၁။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ပထဝီ၊ မြေကြီးသည်။ ထာဝရာနံ၊ အာသဝေါကုန်ပြီးသော အရှင်မင်းမြတ်တို့တွင် လည်းကောင်း။ တသာနဉ္စ၊ ပုထုဇဉ်တို့တွင်လည်းကောင်း။ ကိဉ္စိ၊ အချို့သော သူကိုသာ။ န သမ္ပဋိစ္ဆိ၊ ခံသည်မဟုတ်။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံကို။ သမ္ပဋိစ္ဆိ ယထာ၊ ခံသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော။ ဒုက္ခဉ္စ၊ ဆင်းရဲကိုလည်းကောင်း။ သုခဉ္စ၊ ချမ်းသာကိုလည်းကောင်း။ ဧတ္တော၊ ဤဥမ္မာဒန္တီကို ကွာရှင်းခြင်းကြောင့်။ ပဝတ္တံ၊ ဖြစ်သော။ ဓမ္မာတိသာရဉ္စ၊ ကုသိုလ်တရားကို လွန်၍ဖြစ်သော အကုသိုလ်တရားကို လည်းကောင်း။ မနော ဝိဃာတဉ္စ၊ စိတ်၏ ပင်ပန်းဆင်းရဲခြင်းကို လည်းကောင်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥရသာ၊ ရင်ဖြင့်။ ပစ္စုတ္တရိဿာမိ၊ ခံယူပါအံ့။
သိဝိမင်းသည် ထိုအဘိပါရက၏ ဝန်ခံခြင်းကို ပယ်တော်မူလိုရကား
ဒုက္ခဉ္စ နိစ္ဆာမိ အလံ ပရေသံ။
ဧကောဝိမံ ဟာရယိဿာမိ ဘာရံ၊
ဓမ္မေ ဌိတော ကိဉ္စိ အဟာပယန္တော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၂။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပရေသံ၊ သူတစ်ပါးတို့၏။ ဓမ္မာတိသာရဉ္စ၊ ကုသိုလ်ကို လွန်၍ဖြစ်သော အကုသိုလ်ကိုလည်းကောင်း။ မနောဝိဃာတဉ္စ၊ စိတ်၏ ပင်ပန်းခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဒုက္ခဉ္စ၊ ဆင်းရဲခြင်းကိုလည်းကောင်း။ နိစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။ ဓမ္မေ၊ ကုသိုလ်တရား၌။ (တစ်နည်း ) ဓမ္မေ၊ ဝိနိစ္ဆယဓမ္မ ပဝေဏီဓမ္မ တိဝိဓသုစရိတဓမ္မ၌။ ဌိတော၊ တည်သော။ ကိဉ္စိ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို။ အဟာပယန္တော၊ မပူပန် မဆင်းရဲစေမူ၍။ ဧကောဝ၊ တစ်ယောက်အထီးတည်းသာလျှင်။ ဣမံဘာရံ၊ ဤဆင်းရဲခြင်းတည်းဟူသော ဝန်ကို။ ဟာရယိဿာမိ၊ ထမ်းပိုးရွက်ဆောင်တော့အံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ အဘိပါရကသည် တစ်ဖန် တောင်းပန်ပြန်လိုရကား-
မာ မေ တုဝံ အန္တရာယံ အကာသိ။
ဒဒါမိ တေ ဥမ္မာဒန္တိံ ပသန္နော၊
ရာဇာဝ ယညေ ဓနံ ဗြာဟ္မဏာနံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၃။ ဇနိန္ဒ၊ လူတို့ကိုအစိုးရတော်မူသော မင်းမြတ်။ တုံဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သဂ္ဂူပဂံ၊ နတ်ရွာလားကြောင်းခရီးဖြစ်သော။ ပုညကမ္မံ၊ ကောင်းမှုကံကို။ အန္တရာယံ၊ ဖျက်ဆီးခြင်းကို။ မာ အကာသိ၊ ပြုတော်မမူပါလင့်။ ရာဇ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဗြာဟ္မဏာနံ၊ ပုဏ္ဏားတို့အား။ ယညေ ဓနံ၊ ယဇ်ပူဇော်သော ဥစ္စာကို။ ဒေတိ ဣဝ၊ ပေးသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ပသန္နော၊ ကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ဒဒါမိ၊ ဆက်သပါ၏။
သိဝိမင်းသည် ထိုသို့ဆက်သခြင်း၌ အပြစ်ကို အဘိပါရအား ပြတော်မူပြန်လိုရကား-
သခါ မမံ ဥမ္မာဒန္တီ တုဝဉ္စ။
နိန္ဒေယျု ဒေဝါ ပိတရော စ သဗ္ဗေ၊
ပါပဉ္စ ပဿံ အဘိ သမ္ပရာယံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၄။ ကတ္တေ၊ ငါ၏ အမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်ပေတတ်သော အမောင်အဘိပါရက။ တုဝံ၊ သင်သည်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဟိတေ၊ အစီးအပွားတော်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဥမ္မာဒန္တိံ စ၊ ဥမ္မာဒန္တီသည်လည်းကောင်း။ တုဝဉ္စ၊ သင်သည်လည်းကောင်း။ မမ၊ ငါ၏။ သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းချည်းတည်း။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဥမ္မာဒန္တိယာ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ပရိဂ္ဂဟိတာယ၊ သိမ်းဆည်းအပ်သည်ရှိသော်။ ဒေဝါ စ၊ နတ်တို့သည်လည်းကောင်း။ ပိတရော စ၊ ဗြဟ္မာတို့သည်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေ စ၊ အလုံးစုံကုန်သော တိုင်းနိုင်ငံသူ အပေါင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ နိန္ဒေယျုံ၊ အဆွေခင်ပွန်းအား ပြစ်မှားသောမင်းဟု ကဲ့ရဲကုန်ရာ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဘိသမ္ပရာယံ- အဘိသမ္ပရာယေ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ ပါပဉ္စ၊ ယုတ်မာသော အဖြစ်သို့လည်း။ ပဿ၊ ရောက်ရာ၏။
အဘိပါရကသည် ထိုသိဝိမင်းပြောဆိုသော စကားကို ပယ်သဖြင့် တစ်ဖန် ဆက်သပြန်လိုရကား-
သ နေဂမာ ဇာနပဒါ စ သဗ္ဗေ။
ယံ တေ မယာ ဥမ္မာဒန္တီ ပဒိန္နာ၊
ဘုသေဟိ ရာဇာ ဝနထံ သဇာဟိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၅။ သိဝိရာဇ၊ သိဝိမင်းမြတ်။ ယံ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ မယာ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဥမ္မာဒန္တီ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ပဒိန္နာ၊ ဆက်သအပ်ပြီ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သနေဂမာ၊ နိဂုံး၌နေသူနှင့် တကွကုန်သော။ ဇာနပဒါ စ၊ ဇနပုဒ်သူတို့သည်လည်းကောင်း။ သဗ္ဗေ စ၊ အလုံးစုံသော နတ်ဗြဟ္မာတို့သည်လည်းကောင်း။ ဧတံ၊ ထိုဥမ္မာဒန္တီကို သိမ်းဆည်းခြင်းကို။ အဓမ္မံ၊ တရားနှင့်မလျော်သော အကျင့်ဟူ၍။ န ဟိ ဝဇ္ဇုံ၊ မဆိုအပ်ကုန်ရာ။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဝနထံ၊ အလိုတော်ကို။ ဘုသေဟိ၊ ဖြည့်တော်မူလော့။ သဇာဟိ၊ တပ်စွန်းခြင်းပြေမှ အကျွန်ုပ်အား သနားတော်မူလော့။
သိဝိမင်းသည် ထိုစကားကိုလည်း ပယ်တော်မူလိုရကား-
သခါ မမံ ဥမ္မာဒန္တီ တုဝဉ္စ။
သတဉ္စ ဓမ္မာနိ သုကိတ္တိတာနိ၊
သမုဒ္ဒဝေလာဝ ဒုရစ္စယာနိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၆။ ကတ္တေ၊ ငါ၏ အမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်ပေတတ်သော အမောင် အဘိပါရက။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ တုဝံ၊ သင်သည်။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဟိတေ၊ အစီးအပွားတော်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဥမ္မာဒန္တီ စ၊ ဥမ္မာဒန္တီသည်လည်းကောင်း။ တုဝဉ္စ၊ သင်သည်လည်းကောင်း။ မမ၊ ငါ၏။ သခါ၊ အဆွေခင်ပွန်းချည်းတကား။ ဒုရစ္စယာ၊ လှန်နိုင်ခဲကုန်သော။ သမုဒ္ဒဝေလာဝ၊ သမုဒ္ဒရာကမ်းကိုကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဒုရစ္စယာနိ၊ လွန်နိုင်ခဲကုန်သော။ သတံ၊ သူတော်ကောင်းတို့၏။ သုကိတ္တိတာနိ၊ ကောင်းစွာ ဟောတော်မူအပ်ကုန်သော။ ဓမ္မာနိ စ၊ ခန္တီ, မေတ္တာ, ဘာဝနာ, သီလ, အာစာရဟု ဆိုအပ်ကုန်သော တရားတို့သည်လည်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ န ဂဏှိဿာမိ၊ မယူအံ့။
ထိုစကားကိုကြား၍ အဘိပါရကသည် တစ်ဖန် အကြောင်းနှင့်တကွ တင်လျှောက်လိုရကား-
ဓာတာ ဝိဓာတာ စာသိ ကာမပါလော။
တယီ ဟုတာ ရာဇ မဟပ္ဖလာဟိ၊
ကာမေန မေ ဥမ္မာဒန္တိံ ပဋိစ္စ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၇။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ အာဟုနေယျော စ၊ အဝေးမှဆောင်ယူ၍ ပြုအပ်သော အလှူဝတ္ထု, ဧည့်သည်တို့အားရည်၍ အလှူဝတ္ထုတို့ဖြင့် ပူဇော်သက္ကာရကို ခံထိုက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ဟိကာနုကမ္ပီ စ၊ အကျွန်ုပ်အား စီးပွားကိုလိုသည်။ ဝါ၊ အကျွန်ုပ်အား သနားတော်မူလတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ဓာတာ စ၊ အကျွန်ုပ်အား ဆောင်ရွက်ပေတတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ဝိဓာတာ စ၊ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို စီရင်ပေတတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ ကာမပါလော စ၊ အလိုရှိတိုင်း အလိုရှိတိုင်းကုန်သော ကာမတို့ကို စောင့်ရှောက်ပေတတ်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ တယိ-တုယှံ၊ အရှင်မင်းမြတ်အား။ ဟုတာ၊ ပူဇော်အပ်သည်ရှိသော်။ မဟပ္ဖလာဟိ၊ အကျိုးကြီးမြတ်သည်သာတည်း။ မေ-မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ကာမေန၊ အလိုအားဖြင့်။ ဥမ္မာဒန္တိံ၊ ဥမ္မာဒန္တီကို။ ပဋိစ္ဆ၊ ခံတော်မူပါလော့။
သိဝိမင်းကြီး စိတ်တိုလာပြီ
ဤသို့ တင်လျှောက်သည်ရှိသော် သိဝိမင်းသည် အဘိပါရက... သင်သည် ရှေးကာလ၌ ငါ၏ အလုံးစုံသော အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ဆောင်ပါလျက် ယခုမူ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်၍ များစွာ တင်လျှောက်ဘိသည်။ မတင်မလျှောက်လင့် ဟု ခြိမ်းခြောက်သဖြင့် ပယ်တော်မူလိုရကား-
ဓမ္မံ အစာရီ မမ ကတ္တု ပုတ္တ။
အညော နု တေ ကော ဣဓ သောတ္ထိကတ္တာ၊
ဒွိပဒေါ နရော အရုဏေ ဇီဝလောကေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၈။ ကတ္တု၊ အမှုကြီးငယ်ကို ရွက်ဆောင်ပေတတ်သော။ အဘိပါရက၊ အဘိပါရက အမည်ရှိသော။ ပုတ္တ၊ ငါ့ချစ်သား။ တွံ၊ သင်ချစ်သားသည်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေးကာလက။ မမ၊ ငါ၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဓမ္မံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ အစာရီ၊ ဆောင်ရွက်ကျင့်ဘူးပြီ။ ဣဓ ဇီဝလောကေ၊ ဤလူ့ပြည်၌။ အရုဏေ၊ အရုဏ်သည်။ ဥဂ္ဂစ္ဆန္တေ၊ တက်လတ်သော်။ အညော၊ ငါမှတစ်ပါးသော။ တေ၊ သင့်အား။ သောတ္ထိကတ္တာ၊ ချမ်းသာခြင်းကိုပြုတတ်သော။ ဒွိပဒေါ၊ အခြေ နှစ်ချောင်းရှိသော။ ကော နရော၊ အဘယ်မင်းသည်။ အတ္ထိ နု၊ ရှိပါသေးသလော။
တရားဟောရန် တောင်းပန်ခြင်း
အဘိပါရကသည် ထိုစကားကိုကြားလျှင် တစ်ဖန် တစ်စုံတစ်ခုသောစကားကို တင်လျှောက်ခြင်းငှာ မဝံ့သည်ဖြစ်၍ မင်းအား ချီးမွမ်းသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် တရားဟောစိမ့်သောငှာ တောင်းပန်လိုရကား-
တွံ ဓမ္မဂုတ္တော ဓမ္မဝိဒူ သုမေဓော။
သော ဓမ္မဂုတ္တော စီရမေဝ ဇီဝ၊
ဓမ္မဉ္စ မေ ဒေသယ ဓမ္မပါလ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၉၉။ နရိန္ဒ၊ လူများသေဌ်နင်း ပြည့်ရှင်မင်း တုဝံနု၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ သေဋ္ဌော၊ မင်းတကာတို့ထက် မြတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ အနုတ္တရော၊ ပြိုင်ဖက်ကင်းလတ် မြတ်သော မင်းသည်။ အသိ၊ ဖြစ်တော်မူ၏။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ ဓမ္မဂုတ္တော၊ အဆုံးအဖြတ်တရား အစဉ်အဆက်တရား သုစရိုက်တရားတို့ကို လုံခြုံစေတော်မူ၏။ (တစ်နည်းကား) ဓမ္မဂုတ္တော၊ ကုသိုလ်ဆယ်ပါးတရား၌ အားထုတ်တော်မူပေတတ်၏။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ ဓမ္မဝိဒူ၊ တရားကို သိတော်မူပေ၏။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ သုမေဓော၊ ကောင်းသောပညာရှိတော်မူ၏။ သော တွံ၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်သည်လျှင်။ ဓမ္မဂုတ္တော၊ တရားကို စောင့်ရှောက်တော်မူတတ်၏။ ဓမ္မပါလ၊ တရားစောင့်တော်မူသော အရှင်မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ စိရမေဝ ဇီဝ၊ သက်တော်ရှည်သည်သာလျှင် ဖြစ်စေလော့။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဓမ္မဉ္စ၊ တရားကိုလည်း။ ဒေသယ၊ ဟောတော်မူပါလော့။
သိဝိမင်း၏ တရားတော်
ထိုသို့ အဘိပါရက ချီးမွှမ်းတင်လျှောက် တောင်းပန်သည်ရှိသော် သိဝိမင်းသည် အဘိပါရကအား တရားဟောတော်မူလိုရကား-
သုဏောဟိ ဝစနံ မမ။
ဓမ္မံ တေ ဒေသယိဿာမိ၊
သတံ အာသေဝိတံ အဟံ။
။ လ။
ဓမ္မံ သိဝီနံ အပစာယမာနော။
သော ဓမ္မမေဝါနုဝိစိန္တယန္တော၊
တသ္မာ သကေ စိတ္တဝသေ န ဝတ္တော။
ဟူသော ဤတစ်ဆယ့်နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၀၀။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြော။ င့် မံ၊ ငါ့ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဣင်္ဃ၊ တောင်းပန်တိုက်တွန်း၏။ တံ-တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တေ၊ သင့်အား။ သတံ-သန္တေဟိ၊ ဘုရားအစရှိသော သူတော်ကောင်းတို့သည်။ အာသေဝိတံ၊ မှီဝဲတော်မူအပ်သော။ ဓမ္မံ၊ တရားတော်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဒေသယိဿာမိ၊ ဟောအံ့။ တွံ၊ သင်သည်။ မမ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နာလော့။
၁၀၁။ အဘိပါရက၊ အမောင်အဘိပါရက။ ဓမ္မရုစိ၊ ဝိနိစ္ဆယဓမ္မ, ပဝေဏီဓမ္မ, သုစရိတဓမ္မကို နှစ်သက်တတ်သော။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ သာဓု၊ ကောင်း၏။ (တစ်နည်း) ဓမ္မရုစိ၊ အကုသိုလ်တရားကို ပယ်၍ ကုသိုလ်တရားကို နှစ်သက်တတ်သော။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ သာဓု၊ ကောင်းပါ၏။ ပညာဏဝါ၊ ပညာရှိသော။ နရော၊ လူပုဂ္ဂိုလ်သည်။ သာဓု၊ ကောင်း၏။ မိတ္တာနံ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ အဒုဗ္ဘော၊ မပြစ်မှားသည်၏ အဖြစ်သည်။ သာဓု၊ ကောင်း၏။ ပါပဿ၊ မကောင်းမှုကို။ အကရံ၊ မပြုခြင်းသည်။ သုခံ၊ နောက်ခါ ချမ်းသာ ခံစံရာသော အကြောင်းတည်း။
၁၀၂။ အဘိပါရက၊ အမောင်အဘိပါရက။ အကောဓဿ၊ အမျက်ထွက်ခြင်း ကင်းထသော။ ဌိတဓမ္မဿ၊ သုံးပါးသောတရား၌ တည်ထသော။ ရာဇိနော၊ ပြည့်ရှင်မင်း၏။ ဝိဇိတေ၊ တိုင်းနိုင်ငံ၌။ ဝသန္တာ၊ နေကုန်သော။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ သီတစ္ဆာယာယ၊ သားသမီး မယား ဆွေမျိုးသားချင်း မိတ်ဆွေ ခင်ပွန်း၏ ချမ်းမြေ့သာယာသော အရိပ်ဖြင့်။ သံဃရေ၊ မိမိတို့အိမ်၌။ သုခံ၊ ချမ်းသာစွာ။ အာသေထ၊ နေရကုန်၏။
၁၀၃။ သမ္မ အဘိပါရက၊ အရွယ်တူ အဘိပါရက။ အမေက္ခ၊ မဆင်ခြင်မူ၍။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ ယံ ကမ္မံ၊ အကြင်အမှုသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ အသာဓု၊ မကောင်းသော။ ဧတံ ကမ္မံ၊ ထိုအမှုကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ နေဝ အဘိရောစယာမိ၊ မနှစ်သက်သည်သာတည်း။ ယေ ဝါ ပိ ရာဇာနော၊ အကြင် ပြည့်ရှင်မင်းတို့သည်ကား။ ဉတွာန၊ သိကုန်၍။ သယံ၊ ကိုယ်တိုင်။ ကရောန္တိ၊ ပြုကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုမင်းတို့၏။ ကမ္မံ၊ အမှုကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ရောစေမိ၊ နှစ်သက်တော်မူ၏။ မယှံ၊ ငါ၏။ ဣမာ ဥပမာ၊ ဤနှစ်ပါးသော ဥပမာတို့ကို။ တုဝံ၊ သင်သည်။ သုဏောဟိ၊ နာလော့။
၁၀၄။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ တရမာနာနံ- ဂစ္ဆန္တာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဂဝံ၊ နွားတို့တွင်။ ပုင်္ဂဝေါ၊ ရှေ့ဆောင် နွားမင်းဥသဘသည်။ ဇိမှံ၊ ကောက်တကျစ်။ စေ ဂစ္ဆတိ၊ သွားငြားအံ့။ နေတ္တေ၊ ရှေ့ဆောင် နွားမင်းဥသဘသည်။ ဇိမှံ၊ ကောက်တကျစ်။ ဂတေ၊ သွားသည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ သဗ္ဗာ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ တာ ဂါဝီ၊ ထို့နောက်လိုက် နွားအပေါင်းတို့သည်။ ဇိမှံ၊ ကောက်ကောက် ကွေ့ကွေ့။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။
၁၀၅။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူသာလျှင်။ မနုဿေသု၊ လူတို့တွင်။ ယော ရာဇာ၊ အကြင် ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ သေဋ္ဌသမ္မတော၊ အမြတ်ဟူ၍ သမုတ်အပ်သော သူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သော ရာဇာ၊ ထိုအမြတ်ဟူ၍ သမုတ်အပ်သော ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အဓမ္မံ၊ မတရားသောအကျင့်ကို။ စေ စရတိ၊ ကျင့်ငြားအံ့။ ဣတရာ၊ မင်းမှတစ်ပါးသော။ ပဇာ၊ သတ္တဝါသည်ကား။ ပဂေဝ၊ အဘယ်ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း။ အဓမ္မံ၊ မတရားသော အကျင့်ကို။ အတိဝိယ၊ အလွန်လျှင်။ စရတိ ယေဝ၊ ကျင့်လေသည်သာတည်း။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အဓမ္မိကော၊ တရား မကျင့်သည်။ စေ ဟောတိ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံသတိ၊ ဤသို့ ပြည့်ရှင်မင်း တရားမကျင့်သည် ရှိသော်။ သဗ္ဗရဋ္ဌံ၊ အလုံးစုံသော တိုင်းနိုင်ငံသည်။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲစွာ။ သေတိ- ဝသတိ၊ နေရ၏။
၁၀၆။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ တရမာနာနံ- ဂစ္ဆန္တာနံ၊ သွားကုန်သော။ ဂဝံ၊ နွားတို့တွင်။ ပုင်္ဂဝေါ၊ ရှေ့ဆောင် နွားမင်းဥသဘသည်။ ဥဇုံ၊ ဖြောင့်စွာ။ ဂတေ၊ သွားသည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ သဗ္ဗာ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သာ။ တာ ဂါဝီ၊ ထို နောက်လိုက် နွားအပေါင်းတို့သည်။ ဥဇုံ၊ ဖြောင့်စွာ။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။
၁၀၇။ အဘိပါရက၊ အမောင်အဘိပါရက။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူလျှင်။ မနုဿေသု၊ လူတို့တွင်။ ယော ရာဇာ၊ အကြင်မင်းသည်။ သေဋ္ဌသမ္မတော၊ အမြတ်ဟူ၍ သမုတ်အပ်သော သူသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ သော ရာဇာပိ၊ ထိုမင်းသည်လည်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စေညစရတိ၊ ကျင့်ငြားအံ့။ ဣတရာ၊ မင်းမှတစ်ပါး။ ပဇာ၊ သတ္တဝါသည်။ ပဂေဝ၊ အဘယ်ဆိုဖွယ်ရာ ရှိအံ့နည်း။ စရတိ ဧဝ၊ ကျင့်သည်သာလျှင်တည်း။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ဓမ္မိကော၊ တရားစောင့်သည်။ စေ ဟောတိ၊ ဖြစ်ငြားအံ့။ ဧဝံ သတိ၊ ဤသို့ မင်းတရားစောင့်သည်ရှိသော်။ သဗ္ဗရဋ္ဌံ၊ အလုံးစုံသော တိုင်းနိုင်ငံသူလူအပေါင်းသည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာစွာ။ သေတိ- ဝသတိ၊ နေရ၏။
၁၀၈။ အဘိပါရက၊ အမောင်အဘိပါရက။ အဟံ၊ ငါသည်။ အဓမ္မေန၊ တရားမကျင့်သဖြင့်။ အမရတ္တံ၊ နိဗ္ဗာန်ကို။ န စာပိ အဘိပတ္ထယေ၊ ဆုမပန်ဆင်။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဣမံ ဝါ ပထဝိံ၊ ဤမြေအပြင်ကိုလည်း။ ဝိဇေတုံ၊ တိုင်းနိုင်ငံပြုအံ့သောငှာ။ န ဣစ္ဆာမိ၊ အလိုမရှိ။
၁၀၉။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ဣဓ- ဣမသ္မိံ လောကေ၊ ဤလောက၌။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ ယံကိဉ္စိ၊ အလုံးစုံသော။ ရတနံ၊ သဝိညာဏက အဝိညာဏကဖြစ်သော ရတနာသည်။ ဝိဇ္ဇတိ၊ ရှိ၏။ ဂါဝေါ၊ နွားတို့သည်လည်းကောင်း။ ဒါသော၊ ကျွန်လည်းကောင်း။ ဟိရညဉ္စ၊ ရွှေလည်းကောင်း။ ဝတ္ထိယံ၊ ကာသိတိုင်း၌ဖြစ်သော အဝတ် လည်းကောင်း။ ဟရိစန္ဒနံ၊ စန္ဒကူးရွှေလည်းကောင်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဣမာနိ ရတနာနိ၊ ဤရတနာတို့သည်။ ဝိဇ္ဇန္တိ၊ ရှိကုန်၏။
၁၁၀။ အဿိတ္ထိယောပိ၊ လှေနှင့်တူသော လျင်မြန်ခြင်း ရှိကုန်သောမြင်း, မြတ်သောအဆင်းကိုဆောင်သော မိန်းမတို့ကိုလည်းကောင်း။ ယဉ္စာပိ ရတနံ၊ အကြင် ခုနစ်ပါး အပြားရှိသော ရတနာကို လည်းကောင်း။ ယဉ္စေပိ မဏိကံ၊ အကြင်အဖိုးများစွာထိုက်သော ပတ္တမြားတုံးကိုလည်းကောင်း။ ဣမေ စန္ဒိမသူရိယာ၊ ဤလနေတို့သည်။ အဘိပါလယန္တိ၊ စောင့်ကုန်၏။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ အဟံ၊ င့သည်။ သိဝီနံ၊ သိဝိတိုင်းသူတို့၏။ မဇ္ဈေ၊ အလယ်၌။ ဥသဘော၊ မြတ်သောမင်းသည်။ ဟုတွာ၊ ဖြစ်၍။ ဇာတော၊ ဖြစ်သည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တဿဟေတု၊ ထိုဆိုအပ်ပြီးသော ရတနာအပေါင်းဖြစ်သော စကြဝတေးမင်း၏ စည်းစိမ်ဟူသော အကြောင်းကြောင့်လည်း။ ဝိသမံ၊ မညီညွတ်သော အကျင့်ကို။ န စရေယျံ၊ မကျင့်အံ့။
၁၁၁။ အဘိပါရက၊ အမောင် အဘိပါရက။ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ နေတာ၊ လူအများကို နတ်ပြည်သို့ ပို့ဆောင်တတ်ထသော။ ဟိတာ၊ လူအများ၏ စီးပွားကို ဆောင်တတ်ထသော။ ဥဂ္ဂတော၊ တရားကျင့်သော မင်းဟူ၍ ဇမ္ဗူကျွန်းအလုံး၌ ကျော်စောထသော။ ရဋ္ဌပါလော၊ တိုင်းနိုင်ငံသူ လူအပေါင်းကို စောင့်ရှောက်တတ်ထသော။ သိဝီနံ၊ သိဝိတိုင်းကို အစိုးရကုန်သော ရှေးမင်းမြတ်တို့၏။ ဓမ္မံ၊ အစဉ်အဆက်ဖြစ်သော တရားကို။ အပစာယမာနော၊ ပူဇော်ထသော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဓမ္မမေဝ၊ တရားကိုသာလျှင်။ အနုဝိစိန္တယန္တော၊ ကြံဆင်ခြင်တော်မူ၏။ တတော၊ ထို့ကြောင့်။ သကစိတ္တဝသေ၊ မိမိစိတ်၏ အလိုအားဖြင့်။ န ဝတ္တော၊ မကျင့်အံ့။
စစ်သူကြီး၏ မင်းကျင့်တရားများ
ဤဂါထာတို့ဖြင့် ဘုရားအလောင်း သိဝိမင်းကြီး၏ တရားစကားကိုကြား၍ အဘိပါရက စစ်သူကြီးသည် မိမိအရှင်သိဝိမင်းအား ချီးမွမ်းခြင်းကိုပြုလိုရကား-
ကရိဿသိ စိရံ ရဇ္ဇံ၊ ပညာ ဟိ တဝ တာဒိသီ။
ဓမ္မံ ပမဇ္ဇ ခတ္တိယော၊ ရဋ္ဌာ စဝတိ ဣဿရော။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၁၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဟိ-ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ တဝ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ ပညာ၊ ပညာတော်သည်။ တာဒိသီ၊ ထိုအရှင်မင်းမြတ်၏ အကျင့်နှင့်တူသော သဘောရှိသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဒ္ဓါ၊ စင်စစ်။ တုဝံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ အဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်း ကင်းသည်ကို။ သိဝံ၊ ငြိမ်းချမ်းသည်ကို။ ကရိဿသိ၊ ပြုတော်မူလတ္တံ့။
၁၁၃။ မဟာရာဇာ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ယံ ဓမ္မံ၊ အကျင့်တရားတော်ကို။ နပ္ပမဇ္ဇသိ၊ မေ့လျော့တော် မမူပေ။ တေ၊ အရှင်မင်းမြတ်၏။ တံ၊ ဤတရားတော်ကို မမေ့ခြင်းကို။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အနုမောဒါမ၊ ဝမ်းမြောက်ပါကုန်၏။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ ပမဇ္ဇ၊ မေ့လျော့၍။ ဣဿရော၊ အစိုးရသော။ ခတ္တိယော၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ ရဋ္ဌာ၊ တိုင်းနိုင်ငံမှ။ စဝတိ၊ ရွေ့လျောရ၏။
ဤနှစ်ဂါထာတို့ဖြင့် အဘိပါရကသည် မိမိအရှင်သိဝိမင်းအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုပြီး၍ တစ်ဖန်လည်း အရှင်မင်းမြတ် တရားကို ကျင့်တော်မူလော့ဟု ထိုသိဝိမင်းအား တရားကျင့်စိမ့်သောငှာ အလွန်လျှင် တိုက်တွန်း တင်လျှောက်ပြန်လိုရကား-
ဣဓ ဓမ္မံ စရိတွာန၊ ရာဇာ သဂ္ဂံ ဂမိဿတိ။
။ လ။
သုစိဏ္ဏေန ဒိဝံ ပတ္တာ၊ မာ ဓမ္မံ ရာဇ ပါမဒေါ။
ဟူသောအဆုံး ဤဆယ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၁၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မာတာပိတူသု၊ မယ်တော် ခမည်းတော်တို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ခတ္ထိယ၊ အရှင်မင်းမြတ်။ ဣဓ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝ၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရိတွာနု၊ ကျင့်၍။ တွံ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၁၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ပုတ္တဒါရေသု၊ သားတော် သမီးတော် အရှင်မိဖုရားတို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၁၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ မိတ်တာမစ္စေသု၊ ချစ်ကုန်သော အဆွေခင်ပွန်းတို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၁၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဝါဟနေသုစ၊ ဆင် မြင်း အစရှိသော ယာဉ်တော်တို့ကို လည်းကောင်း။ ဗလေသုစ၊ ဗိုလ်ပါတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၁၈။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဂါမေသုစ၊ ရွာသူတို့၌လည်းကောင်း။ နိဂမေသု စ၊ နိဂုံးသူတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၁၉။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ရဋ္ဌေသု၊ တိုင်းနိုင်ငံ့သူတို့၌လည်းကောင်း။ ဇနပဒေသု စ၊ ဇနပုဒ်သူတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၂၀။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ သမဏေသု စ၊ ရဟန်းတို့၌လည်းကောင်း။ ဗြာဟ္မဏေသု စ၊ ပုဏ္ဏားတို့၌လည်းကောင်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၂၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ မိဂပက္ခီသု၊ သားငှက်တို့၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ ပ ။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၂၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တွံ၊ အရှင်မင်းကြီးသည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ သုစိဏ္ဏော၊ ကောင်းစွာ ကျင့်အပ်သော။ ဓမ္မော၊ တရားတော်သည်။ သုခံ၊ ချမ်းသာခြင်းကို။ အာဝဟတိ၊ ဆောင်တတ်၏။ တွံ ရာဇာ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဣဓ၊ ဤပစ္စုပ္ပန်ဘဝ၌။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရိတွာန၊ ကျင့်တော်မူ၍။ သဂ္ဂံ၊ နတ်ပြည်သို့။ ဂမိဿသိ၊ လားတော်မူရလတ္တံ့။
၁၂၃။ မဟာရာဇ၊ မင်းမြတ်။ တွံ၊ အရှင်မင်းမြတ်သည်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ စရ၊ ကျင့်တော်မူလော့။ သဗြဟ္မကာ၊ ဗြဟ္မာနှင့်တကွကုန်သော။ ဣန္ဒာဒေဝါ၊ သိကြား ကာမာဝစရနတ်တို့သည်။ သုစိဏ္ဏေန၊ ကောင်းစွာ ကျင့်အပ်သော သုစရိုက်တရားကြောင့်။ ဒိဝံ၊ နတ်ပြည် ဗြဟ္မာပြည်သို့။ ပတ္တာ၊ ရောက်ကုန်၏။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ မာ ပါမဒေါ၊ မေ့လျော့တော်မမူလင့်။
ဤ ဂါထာတို့ဖြင့် စစ်သူကြီး အဘိပါရကသည် သိဝိမင်းအား တရားစကားတို့ကို တင်လျှောက်သည်ရှိသော် သိဝိမင်းသည် ဥမ္မာဒန္တီ၌ တပ်စွန်းသောစိတ်ကို ပယ်ဖျောက်တော်မူ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ဤဥမ္မာဒန္တီဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ သာသနာတော်ဝယ် ငြီးငွေ့ဆန့်ကျင် မပျော်ရွှင်သည်ဖြစ်၍ လူထွက်ချင်သော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ သုနန္ဒ ရထားထိန်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ စစ်သူကြီး အဘိပါရက ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ ဥမ္မာဒန္တီ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရား ပရိသတ်တော်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းကုန်သော ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ဖူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သိဝိမင်း ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကိုယ်တိုင်တရား ကျင့်မူကား အများတရား ကျင့်ပေမည်
နှစ်ခုမြောက်ဖြစ်သော ဥမ္မာဒန္တီဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****