ကောသိယဇာတ် -၁

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၁၀။ ကောသိယဇာတ်

နာဟန်ဆောင်၍သယောက်လင်ထားသော မိန်းမ၏အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယထာ ဝါစာ စ ဘုဉ္ဇဿု အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကောသိယဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီ တင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သာဝတ္ထိပြည်၌ တယောက်သောမာတုဂါမကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမသည် တယောက်သော သဒ္ဓါခြင်းနှင့်ပြည့်စုံသော သီတင်းသည်ဖြစ်သော ပုဏ္ဏား၏ မယား ပုဏ္ဏေးမဖြစ်သတတ်၊ ထိုပုဏ္ဏေးမသည် သီလမရှိ၊ ယုတ်မာသော အကျင့်ရှိ၏။ ညဉ့်၌ လွန်ကျူးသော အကျင့်ကိုကျင့်၏။ နေ့အခါ၌ တစုံတခုသောအမှုကိုမပြုမူ၍ နာဟန်ကိုပြု၍ ညည်းညူလျှက် အိပ်၏။ ထိုအခါ ထိုပုဏ္ဏေးမအား ပုဏ္ဏားသည် ရှင်မ ရှင်မအား အဘယ်မချမ်းသာခြင်းသည် ဖြစ်သနည်းဟု မေး၏။ ငါ့အား လေသည် ထိုးကျင့်၏ဟုဆို၏။ ထိုသို့ လေထိုးကျင်သည်ရှိသော် အဘယ်ကိုရခြင်းငှါသင့်သနည်းဟု မေး၏။ သိမ်မွေ့သော ပြေပြစ်ကုန်သော မြတ်ကုန်သော ယာဂု ထမင်း ဆီ အစရှိသည်တို့ကို ရခြင်းငှါသင့်၏ဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏားသည် အကြင် အကြင် အာဟာရကို ပုဏ္ဏေးမသည် အလိုရှိ၏။ ထိုထိုအာဟာရကို ဆောင်၍ ပေး၏။ ကျွန်ကဲ့သို့အလုံးစုံသော ကိစ္စကိုပြု၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမသည်ကား ပုဏ္ဏား၏အိမ်သို့ ဝင်သောကာလ၌ အိပ်၏။ အပသို့ထွက်သောကာလ၌ သယောက်လင်တို့နှင့်တကွ ကာလကိုလွန်စေ၏။

ထိုအခါ ပုဏ္ဏားသည် ဤပုဏ္ဏေးမ၏ကိုယ်၌ ထိုးကျင်ကုန်သောလေတို့၏ အဆုံးသည်မထင်ဟုနှလုံးသွင်း၍ တနေ့သ၌ နံ့သာအစရှိသည်တို့ကိုယူ၍ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့သွား၍ မြတ်စွာဘုရားကို ပူဇော်ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျှောက်ပတ်သော အရပ်၌နေ၏။ ပုဏ္ဏား အဘယ့်ကြောင့် မထင်သနည်းဟု မိန့်တော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်၏ ပုဏ္ဏေးမ၏ ကိုယ်၌လေတို့သည် ထိုးကျင်ကုန်၏။ ထိုအကျွန်ုပ်သည် ထိုပုဏ္ဏေးမဘို့ ထောပတ်ဆီအစရှိသည်တို့ကို၎င်း မွန်မြတ်ကုန်သော ဘောဇဉ်တို့ကို၎င်း ရှာရ၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမ၏ကိုယ်သည်လည်း အထူးသဖြင့်

ကြည်လင်သောအဆင်း အသားအရေ ရှိသည်ဖြစ်၏။ လေနာ၏အဆုံးသည်ကား မထင်၊ အကျွန်ုပ်သည် ထိုပုဏ္ဏေးမကို လုပ်ကျွေးရသည်ဖြစ်၍လျှင် အထံတော်သို့လာခြင်း၏အခွင့်ကို မရဟု လျှောက်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ပုဏ္ဏေးမ၏ ယုတ်မာသော အဖြစ်ကိုသိတော်မူ၍ ပုဏ္ဏား ဤသို့အိပ်သောမာတုဂါမ၏ ရောဂါသည် မငြိမ်းသည်ရှိသော် ဆေးကိုပြုခြင်းငှါသင့်၏ဟု ရှေး၌လည်း သင့်အား ပညာရှိတို့သည် ဆိုအပ်သောစကားကို ဘဝဖုံးလွှမ်းသည်ဖြစ်သောကြောင့် သင်မမှတ်နိုင်၊ ဤသို့ မိန့်တော်မူ၍ ထိုပုဏ္ဏားသည်တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုလတ်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ပုဏ္ဏားသူကြွယ်မျိုး၌ဖြစ်၍ တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အလုံးစုံသောအတတ်တို့ကိုသင်၍ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဒိသာပါမောက္ခဆရာဖြစ်၏။ တရာ့တပါးကုန်သောမင်းနေပြည်တို့မှ မင်းသားပုဏ္ဏားသားတို့သည် များသောအားဖြင့် ထိုဘုရားလောင်းအထံ၌ အတတ်သင်ကုန်၏။ ထိုအခါ တယောက်သော ဇနပုဒ်၌နေသောပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်း၏အထံ၌ ဗေဒင်သုံးပုံတို့ကို၎င်း၊ တဆယ့်ရှစ်ပါးသော အတတ်တို့ကို၎င်းသင်၍ ဗာရာဏသီပြည်၌လျှင် ဥစ္စာကိုဖြစ်စေ၍ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ် ဘုရားလောင်းအထံသို့ လာ၏။ ထိုပုဏ္ဏား၏ ပုဏ္ဏေးမသည် သီလမရှိသည်ဖြစ်၍ ယုတ်မာသောအကျင့်ရှိသည် ဖြစ်၏။

ဤသို့အစရှိကုန်သော အလုံးစုံသောစကားသည် ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုနှင့် တူသလျှင်ကတည်း။ ဘုရားလောင်းသည်ကား ဤသို့သော အကြောင်းကြောင့် အဆုံးအမကိုခံလို၍ လာအံ့သောငှါအခွင့်ကို မရဟုဆိုသည်ရှိသော် ထိုပုဏ္ဏေးမငယ်သည် ဤပုဏ္ဏားကို လှည့်စား၍ အိပ်၏ဟုသိ၍ ထိုပုဏ္ဏေးမ၏ ရောဂါအားလျော်သော ဆေးကို ကြားအံ့ဆို၍ အမောင်သည် ဤနေ့မှစ၍ ထော ပတ်အရသာ နို့ရည်အရသာအစရှိသည်တို့ကို မပေးလင့်၊ နွားကျင်ငယ်၌ ငါးပါးကုန်သောအရွက်ကို၎င်း စိုသောသစ်သီးအစရှိသည်တို့ကို၎င်းထည့်၍ ထောင်း၍ အသစ်ဖြစ်သော ကြေးနီခွက်၌ထည့်၍ ကြေးနီနံ့ကိုယူစေ၍ ကြိုးကို၎င်း လွန်ကို၎င်း သစ်ခက်ကို၎င်းကိုင်၍ ဤဆေးသည်သင်၏ရောဂါအား လျော်သောဆေးတည်း၊ ဤဆေးကိုမူလည်း သောက်လော့၊ ထ၍ သင်သည် စားသောထမင်းအားလျော်သော အမှုကိုမူလည်း ပြုလော့၊ ဤသို့ဆိုလေလော့၊ ဆေးကို အကယ်၍ မသောက်အံ့၊ ထိုပုဏ္ဏေးမကို ကြိုးဖြင့်၎င်း လွန်ဖြင့်၎င်း၊ သစ်ခက်ဖြင့်၎င်း ငင်၍ ရိုက်ခတ်ကောင်းသောအရာ၌ ရိုက်ခတ်၍ ဆံတို့၌ဆွဲငင်၍ တတောင်ဖြင့် ထောင်းလေလော့၊ ထိုပုဏ္ဏေးမသည် ထိုခဏ၌လျှင် ထ၍ အမှုကိုပြုလတ္တံ့ဟုဆိုလိုက်၏။

ထိုပုဏ္ဏားသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ဆရာမှာလိုက်သောနည်းဖြင့်လျှင် ဆေးကိုပြု၍ ရှင်မ ဤဆေးကိုသောက်လော့ဟု ဆို၏။ သင့်အား အဘယ်သူသည် ဤဆေးကို ပြောသနည်းဟုမေး၏။ ရှင်မ ဆရာပြော၏ဟုဆို၏။ ထိုဆေးကို ပယ်ဘိလော့၊ မသောက်အံ့ဟု ဆို၏။ လုလင်သည်မိမိ၏အလိုအားဖြင့် မသောက်လတ္တံ့ဟု ကြိုးကိုကိုင်၍ မိမိရောဂါအားလျောက်ပတ်သော ဆေးကိုမူလည်းသောက်လော့၊ ယာဂုထမင်းအားလျော်သော အမှုကိုလည်းပြုလော့ဟုဆိုလို၍-

၁၃၀။ ယထာ ဝါစာ စ ဘုဉ္ဇဿု၊ ယထာဘုတ္တဉ္စ ဗျာဟရ။
ဥဘယံ တေ န သမေတိ၊ ဝါစာ ဘုတ္တဉ္စ ကောသိယေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၃၀။ ကောသိယေ၊ ကောသိယအနွယ်၌ဖြစ်သော ပုဏ္ဏေးမ။ ဝါစာ၊ ဆိုသော စကားနှင့်အညီလည်း။ ဘုဉ္ဇဿု၊ စားလော။ ယထာဘုတ္တဉ္စ၊ စားသည်နှင့် ညီစွာလည်း။ ဗျာဟရ၊ အိမ်၌ အမှုကိုပြုလော့။ တေ၊ သင်၏။ ဝါစာ စ၊ စကားသည်၎င်း။ ဘုတ္တဉ္စ၊ အစားသည်၎င်း။ ဥဘယံ၊ နှစ်ပါးစုံသည်။ န သမေတိ၊ မညီ။

ဤသို့ဆိုသည်ရှိသော် ကောသိယပုဏ္ဏား၏ သ္မီးသည် ဆရာသည် ကြားသောကာလမှစ၍ ငါသည် ဤပုဏ္ဏားကို လှည့်စားခြင်းငှါ မတတ်နိုင်၊ ထ၍ အမှုကိုပြုအံ့ဟု ထ၍ အမှုကိုပြု၏။ ဆရာသည် ငါ၏သီလမရှိသောအဖြစ်ကို သိအပ်ပြီ၊ ယခု ဤနေ့မှစ၍ ဤသို့ သဘောရှိသောအမှုကို ပြုအံ့သောငှာ မတတ်ကောင်းဟု ဆရာသည် ကဲ့ရဲ့အပ်သည်မှကြောက်သောကြောင့် မကောင်းမှုကိုလည်း ကြဉ်၍ သီလရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမသည်လည်း မြတ်စွာဘုရားသည် သိတော်မူအပ်သည်ဖြစ်သတတ်ဟု မြတ်စွ ဘုရား၌ ရိုသေသဖြင့် တဖန် လွန်ကျူးသောအကျင့်ကို မကျင့်ခြင်းကိုပြု၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ လင်မယားတို့သည် ထိုအခါ လင်မယား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဆရာ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။