ဂဏ္ဌိဘေဒကစောရဝတ္ထု
ဗာလဝဂ်
၄။ အထုပ်ဖြေတတ်သော ခိုးသူနှစ်ယောက် ဝတ္ထု
ယော ဗာလောအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် သူတစ်ပါးတို့၏ ဥစ္စာထုပ်ကို ဖြေဖျက်၍ ခိုးယူတတ်ကုန်သော ခိုးသူတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ခါးပိုက်နှိုက်သမား သောတာပန်တည်ခြင်း
အပေါင်းအဖော်ဖြစ်ကုန်သော နှစ်ယောက်သော ခိုးသူတို့သည် တရားနာခြင်းငှာ သွားကုန်သော လူအပေါင်းနှင့်တကွ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ လိုက်သွား၍ တစ်ယောက်သော ခိုးသူသည်ကား တရားစကားကို နာကြား၍ နေသတတ်။ တစ်ယောက်သော ခိုးသူသည်ကား မိမိခိုးယူရန် ဥစ္စာကိုသာ ကြည့်ရှု၍ နေသတတ်။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော ခိုးသူတို့တွင် တစ်ယောက်သော ခိုးသူသည် တရားတော်ကို နာလျက်ပင် သောတာပတ္တိဖိုလ်သို့ ရောက်လေ၏။ တစ်ယောက်သော ခိုးသူသည်ကား တရားနာသောသူတစ်ယောက်၏ ပုဆိုးစွန်း၌ထုပ်သော ငါးပဲမျှသော အသပြာကို ခိုးယူ၍ ရလေ၏။ ထိုသူ၏ ထိုငါးပဲမျှသော အသပြာသည် အိမ်၌ ချက်ပြုတ်အပ်သော ထမင်းဟင်းဖြစ်လေ၏။ ဤမှတစ်ပါးသော တရားနာသော ခိုးသူ၏အိမ်၌ကား မချက်ပြုတ်ရ။ ထိုအခါ၌ တရားနာသော ခိုးသူကို အဖော်ဖြစ်သော ခိုးသူသည် မိမိ၏ဇနီးနှင့်အတူတကွ ပြက်ရယ်စကား ပြောကြားလျက် “အသင်သည် အလွန်ပညာရှိသည်၏အဖြစ်ကြောင့် မိမိ၏အိမ်၌ ချက်ပြုတ်ရန် ထမင်းဟင်းလျာဖိုးကိုမျှသော်လည်း မရ၊ မပြီးစေနိုင်”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ မြတ်စွာဘုရား တရားတော်ကို ကြားနာရသော ခိုးသူသည်ကား “ဤသူသည် အလွန်တရာ မိုက်မဲတွေဝေခြင်းကြောင့်သာလျှင် မိမိ၏ ပညာရှိတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်းကို အောက်မေ့ဘိ၏”ဟု ထိုအကြောင်းအရာကို မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကြားအံ့သောငှာ ဆွေမျိုးဉာတကာတို့နှင့် အတူတကွ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့သွား၍ လျှောက်ကြားလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ထိုဒါယကာအား တရားဟောတော်မူလို၍ ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဗာလော စ ပဏ္ဍိတမာနီ၊ သ ဝေ ဗာလောတိ ဝုစ္စတိ။
ယော-ဗာလော၊ အကြင်သူမိုက်သည်။ ဗာလျံ၊ မိမိ မိုက်သည်၏အဖြစ်ကို။ မညတိ၊ ငါမိုက်သည်ဟု သိ၏။ သော ဗာလော၊ ထိုသူမိုက်သည်။ တေန၊ ထိုမိုက်သည့်အဖြစ်ကို သိသောအကြောင်းကြောင့်။ ပဏ္ဍိတောဝါပိ၊ ပညာရှိသည်မူလည်း။ ဝါ၊ ပညာရှိနှင့် တူသည်မူလည်း။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ယော ဗာလော၊ အကြင်သူမိုက်သည်။ ဗာလော စ၊ မိုက်သည်ဖြစ်၍သာလျှင်။ ပဏ္ဍိတမာနီ၊ ငါပညာရှိဟု မှတ်၏။ သော ဗာလော၊ ထိုသူမိုက်ကို။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဗာလာတိ၊ ဗာလဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
တရားဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ တရားနာသော ခိုးသူ၏ အဆွေအမျိုးတို့နှင့်တကွ များစွာသော လူအပေါင်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်သို့ ရောက်လေ၏။