စန္ဒာဘတ္ထေရဝတ္ထု
၃၀။ အရှင်စန္ဒာဘမထေရ် ၀တ္ထု
စန္ဒံဝအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အရှင်စန္ဒာဘမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
စန္ဒကူးရှာဖွေသော ကုန်သည်ကြီး
လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ကုန်သည်တစ်ဦးသည် ပစ္စန္တရစ်အရပ်သို့သွား၍ စန္ဒကူးကို ဆောင်ယူအံ့ဟု များစွာကုန်သော အဝတ်တန်ဆာ စသည်တို့ကိုယူပြီးလျှင် လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် ပစ္စန္တရစ်အရပ်သို့ သွားသည်ရှိသော် ရွာတံခါး၌ နေရာကိုယူသဖြင့် တောအုပ်၌ နွားကျောင်းသောသူငယ်တို့ကို “ဤရွာ၌ တောင်ခြေရင်းတွင် အလုပ်အကိုင် လုပ်ကိုင်လျက်ရှိသော တစ်စုံတစ်ယောက်သောလူသည် ရှိသလော”ဟု မေးလေ၏။ “ရှိပါသည်”ဟု ဆိုလျှင် “ဤသူသည် အဘယ်အမည် ရှိသနည်း”ဟု မေးပြန်လေ၏။ “ဤအမည်ရှိ၏”ဟု ဆိုလျှင် “ထိုသူ၏ မယား၏လည်းကောင်း၊ သားသမီးတို့လည်းကောင်း အမည်ကား အဘယ်နည်း”ဟု မေးပြန်၏။ “ဤအမည်သည်လည်းကောင်း ဤအမည်သည်လည်းကောင်း ဖြစ်ပါသည်”ဟု ဆိုလျှင် “ထိုသူ၏ နေရာအိမ်သည် အဘယ်နေရာအရပ်၌ ရှိသနည်း”ဟု မေးပြန်၏။ “ဤအမည်ရှိသော နေရာအရပ်၌ ရှိပါသည်”ဟု ဆိုလျှင် ထိုကုန်သည်သည် နွားကျောင်းသားသူငယ်တို့ ပေးအပ်သော အမှတ်သညာဖြင့် ကောင်းမွန်လှသော ယာဉ်ငယ်ထက်၌ နေလျက်စီးလျက် ထိုသူ၏ အိမ်တံခါးသို့ရောက်ပြီးလျှင် ယာဉ်ငယ်ထက်မှ သက်ဆင်းသဖြင့် အိမ်သို့ဝင်၍ “ဤအမည်ရှိသောအမိ”ဟု ထိုမိန်းမကို ခေါ်လေ၏။ ထိုမိန်းမသည် “ငါတို့၏ ဆွေမျိုးတစ်ယောက် ဖြစ်ပေလတ္တံ့”ဟု လျင်စွာလာ၍ နေရာခင်းပေးလေ၏။ ထိုကုန်သည်သည် ခင်းအပ်သောနေရာ၌ နေထိုင်လျက် အမည်ကိုဆို၍ “ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းကား အဘယ်မှာနည်း”ဟု မေးလေ၏။ “အရှင်- တောအုပ်သို့ သွားပါသည်”ဟု ဆိုလျှင် “ဤအမည်ရှိသော ငါ၏သားသည်လည်းကောင်း၊ ဤအမည်ရှိသော ငါ၏သမီးသည်လည်းကောင်း အဘယ်မှာနည်း”ဟု အလုံးစုံသောသူတို့၏အမည်ကို ပြောကြားလျက်သာလျှင် မေးမြန်းပြီးလျှင် “ဤအဝတ်တန်ဆာ စသည်တို့သည် ထိုသားသမီးတို့အလို့ငှာ ဖြစ်၏”ဟု ပေးကမ်းလေ၏။ “ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းအားလည်း တောအုပ်မှ ပြန်ရောက်လာသောအခါ ဤအဝတ်တန်ဆာကို ပေးပါလော့”ဟု ဆို၍ ပေးလေ၏။ ထိုမိန်းမသည် ကုန်သည်အား ကောင်းမွန်လေးမြတ်စွာ အရိုအသေပြု၍ လင်ယောင်္ကျား ပြန်ရောက်လာသောအခါ “အရှင်- ဤကုန်သည်သည် လာသောအခါမှစ၍ အလုံးစုံသောသူတို့၏ အမည်ကိုဆိုလျက် ဤမည်,ဤမည်သော အဝတ်တန်ဆာ စသည်ကို ပေးကမ်းပါသည်”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုသူသည်လည်း လှည်းကုန်သည်အား ပြုသင့်ပြုထိုက်သည်နှင့် ယှဉ်သောအမှုကို ပြုလေ၏။ ထို့နောက် တောင်ခြေရင်း၌ အမှုလုပ်သောသူကို လှည်းကုန်သည်သည် ညချမ်းသောအခါ အိပ်ရာ၌နေလျက် “အဆွေ- တောင်ခြေရင်း၌ သွားလာ လှည့်လည်သဖြင့် သင်သည် အဘယ်သစ်ပင်ကို များစွာ မြင်ရဖူးသနည်း”ဟု မေးလေ၏။ “တစ်ပါးသောသစ်ပင်ကို မမြင်ပါ။ နီသော အကိုင်းအခက်ရှိသော များစွာသော သစ်ပင်တို့ကို အကျွန်ုပ် မြင်ရပါ၏”ဟု ဆိုလျှင် “အပင်သည် များပါ၏လော”ဟု မေးလေ၏။ “ဪ- များလှပါ၏”ဟု ဆိုလျှင် “ထိုသို့ဖြစ်မူ ထိုသစ်ပင်တို့ကို အကျွန်ုပ်အား ပြစမ်းပါလော့”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုသူနှင့် အတူတကွသွား၍ စန္ဒကူးနီပင်တို့ကို ခုတ်ဖြတ်၍ လှည်းငါးရာတို့ကို ပြည့်စေသဖြင့် လာလတ်သည်ရှိသော် ထိုတောင်ခြေ အမှုလုပ်သောသူကို “အချင်း- ဗာရာဏသီပြည် ဤမည်သောအရပ်၌ အကျွန်ုပ်၏ အိမ်ရှိပါသည်။ အခါကာလအားလျော်စွာ ကျွန်ုပ်၏အထံသို့ လာခဲ့ပါလော့၊ အကျွန်ုပ်အား တစ်ပါးသော လက်ဆောင်ဖြင့်လည်း အလိုမရှိပါ။ နီသော အကိုင်းအခက်ရှိသော သစ်ပင်ကိုသာ ဆောင်ယူခဲ့ပါလော့”ဟု ဆိုလေ၏။
စန္ဒာဘမထေရ်၏ ရှေးကုသိုလ်
ထိုတောင်ခြေအမှုလုပ်သူသည် “ကောင်းပါပြီ”ဟု ဆို၍ ရံခါရံခါ ထိုကုန်သည်၏အထံသို့ လာလတ်သည်ရှိသော် စန္ဒကူးနီကိုသာလျှင် ယူဆောင်လာ၏။ ကုန်သည်သည်လည်း ထိုတောင်ခြေအမှုလုပ်အား များစွာသောဥစ္စာကို ပေး၏။ ထို့နောင်မှ တစ်ပါးသောအခါ ကဿပမြတ်စွာဘုရား ပရိနိဗ္ဗာန် စံလွန်တော်မူပြီးသည်ဖြစ်၍ ရွှေစေတီကို တည်လတ်သည်ရှိသော် ထိုတောင်ခြေ အမှုလုပ်သမားသည် များစွာသော စန္ဒကူးကိုယူ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်သွားလေ၏။ ထိုအခါ ထိုသူ၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော ကုန်သည်လည်း များစွာသော စန္ဒကူးကို ကြိတ်သွေးစေသဖြင့် ခွက်ကို ပြည့်စေပြီးလျှင် “အဆွေ- လာလှည့်၊ အကြင်မျှလောက် ထမင်းချက်နေသေး၏။ ထိုမျှလောက် စေတီတည်ရာအရပ်သို့သွား၍ ပြန်လာအံ့”ဟု ထိုတောင်ခြေ အမှုလုပ်သူကို ခေါ်ဆောင်ကာ စေတီတည်ရာအရပ်သို့သွား၍ စန္ဒကူးဖြင့် ပူဇော်ခြင်းအမှုကို ပြုလေ၏။ ထိုကုန်သည်ကြီး၏ ပစ္စန္တရစ်ဇနပုဒ်နေ အဆွေခင်ပွန်းသည်လည်း စေတီဝမ်း၌ စန္ဒကူးဖြင့် လဝန်းသဏ္ဌာန်ကို ပြုလုပ်လေ၏။ ထိုပစ္စန္တရစ်ရွာသား၏ ရှေး၌ဖြစ်သော ကောင်းမှုကံကား ဤမျှသာလျှင်တည်း။
ချက်၌ လရောင်တောက်သော စန္ဒာဘပုဏ္ဏားဖြစ်ခြင်း
ထိုပစ္စန္တရစ်ရွာသားသည် ထိုကိုယ်အဖြစ်မှ စုတေမနေ သေလွန်သည်ရှိသော် နတ်ပြည်၌ဖြစ်၍ ကဿပ,ဂေါတမဟူသော ဘုရားရှင်နှစ်ဆူတို့၏ တစ်ခုသော အကြားကာလပတ်လုံး ထိုနတ်ပြည်၌ ကုန်လွန်စေပြီးလျှင် ဤငါတို့ ဂေါတမဘုရား ပွင့်လင်းထွန်းပသောအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ များစွာ ပစ္စည်းဥစ္စာကြွယ်ဝသော ပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်လေ၏။ ထိုသူ၏ ချက်အဝန်းမှ လဝန်းသဏ္ဌာန်နှင့်တူသော ထွန်းလင်းသောအရောင်သည် ထွက်ပေါ်လာ၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသူအား စန္ဒာဘဟူသော အမည်ကိုသာလျှင် မှည့်ကြလေကုန်၏။
ပုဏ္ဏားတို့သည် “ငါတို့ကား ဤသူကို ခေါ်ဆောင်၍ လူအပေါင်းကို လှည့်ပတ်ဖြားယောင်းခြင်းငှာ တတ်ကောင်း၏”ဟု ကြံကြလေကုန်၏။ ထိုပုဏ္ဏားကို ယာဉ်ထက်၌ နေစေပြီးလျှင် “အကြင်သူသည် ဤပုဏ္ဏား၏ကိုယ်ကို လက်ဖြင့်သုံးသပ်၏။ ထိုသူသည် ဤသို့သဘောရှိသော အစိုးတရ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရပေလတ္တံ့”ဟု ဆို၍ လှည့်ပတ်သွားလာကြလေကုန်၏။ တစ်ရာသော ဥစ္စာကိုလည်းကောင်း၊ တစ်ထောင်သော ဥစ္စာကိုလည်းကောင်း ပေးကြကုန်သော သူတို့သည် ဤသို့ ပုဏ္ဏား၏ကိုယ်ကို လက်ဖြင့်တွေ့ထိခြင်းငှာ ရကြကုန်၏။ ဤသို့လျှင် ပုဏ္ဏားတို့သည် အစဉ်အတိုင်း လှည့်လည်ကြကုန်သည်ရှိသော် သာဝတ္ထိပြည်သို့ရောက်၍ သာဝတ္ထိပြည်၏လည်းကောင်း၊ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၏လည်းကောင်း အကြား၌ နေရာကို ယူကြလေကုန်၏။
ဘုရားရှင်နှင့် အရောင်ပြိုင်ခြင်း
သာဝတ္ထိပြည်၌လည်း ငါးကုဋေမျှ အတိုင်းအရှည် ရှိကုန်သော အရိယာသာဝကဖြစ်သူ လူတို့သည် နံနက်အခါ အလှူကိုပေး၍ နေလွဲသောအခါ နံ့သာပန်း၊ သင်္ကန်းလျာပုဆိုးဆေး စသည်တို့ကို လက်စွဲကုန်လျက် တရားနာခြင်းငှာ သွားကြကုန်၏။ ပုဏ္ဏားတို့သည် ထိုသူတို့ကိုမြင်လျှင် “အဘယ်အရပ်သို့ သွားကြကုန်သနည်း”ဟု မေးကြကုန်၏။ “မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်သို့ တရားနာခြင်းငှာ သွားကြပါကုန်၏”ဟု ဆိုသည်ရှိသော် “လာကြပါကုန်လော့၊ ထိုဘုရားအထံသို့သွား၍ အဘယ်အမှုကို ပြုလုပ်ကြကုန်အံ့နည်း။ ငါတို့၏ စန္ဒာဘအမည်ရှိသော ပုဏ္ဏား၏ အာနုဘော်နှင့်တူသော အာနုဘော်သည် မရှိ၊ ထိုစန္ဒာဘပုဏ္ဏား၏ကိုယ်ကို တွေ့ထိကြရကုန်သော သူတို့သည် ဤမည်သော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ရကြကုန်၏။ လာကြပါကုန်လော့၊ ထိုစန္ဒာဘပုဏ္ဏားကို ကြည့်ရှုကြပါကုန်လော့”ဟု ဆိုသဖြင့် “သင်တို့၏ စန္ဒာဘပုဏ္ဏား၏ အာနုဘော်မည်သည် အဘယ်နည်း။ ငါတို့၏ မြတ်စွာဘုရားသည်သာလျှင် ကြီးသောအာနုဘော် ရှိ၏”ဟု ဆိုကြပြီးလျှင် ထိုသူတို့သည် အချင်းချင်း သိစိမ့်သောငှာ မတတ်နိုင်ကြကုန်သည်ဖြစ်ရကား “ကျောင်းသို့သွား၍ စန္ဒာဘပုဏ္ဏား၏လည်းကောင်း၊ ငါတို့ဘုရားရှင်၏ လည်းကောင်း အာနုဘော်ကို သိကြရကုန်စို့အံ့”ဟု ဆို၍ စန္ဒာဘပုဏ္ဏားကို ခေါ်ဆောင်လျက် ကျောင်းတော်သို့ သွားကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားကား ထိုစန္ဒာဘပုဏ္ဏားသည် ကိုယ်တော်မြတ်၏အထံတော်သို့ ချဉ်းကပ်လတ်သော်သာလျှင် အရောင်၏ ကွယ်ပျောက်ခြင်းကို ပြုတော်မူလေ၏။ ထိုစန္ဒာဘပုဏ္ဏားသည် ဘုရားရှင်၏အထံတော်၌ မီးသွေးတောင်း၌ ကျီးအပမာ မည်းမှောင်စွာ ဖြစ်ရှာလေ၏။ ထိုအခါ စန္ဒာဘပုဏ္ဏားကို တစ်ခုသောအရပ်သို့ ဆောင်ကြလေကုန်၏။ အရောင်သည် ပြကတေ့သောအတိုင်း ဖြစ်ပြန်လေ၏။ တစ်ဖန် မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်သို့ ဆောင်ယူလာကြပြန်ကုန်၏။ အရောင်သည် ထိုရှေးအတူသာလျှင် ကွယ်ပျောက်ပြန်လေ၏။
ဘုရားရှင်ထံ မန္တန်တောင်းခြင်း
ဤသို့လျှင် သုံးကြိမ်သွား၍ ကွယ်ပျောက်ခြင်းရှိသော အရောင်ကိုမြင်ရလျှင် စန္ဒာဘပုဏ္ဏားသည် “ဤဘုရားရှင်ကား အရောင်ကို ကွယ်ပျောက်စေတတ်သော မန္တန်ကို တတ်သိယောင်တကား”ဟု ကြံလေ၏။ စန္ဒာဘပုဏ္ဏားသည် မြတ်စွာဘုရားကို “အသို့ပါနည်း။ အကျွန်ုပ်၏အရောင်ကို ကွယ်ပျောက်စေတတ်သော မန္တန်ကို တတ်သိတော်မူကြပါသလော”ဟု မေးလေ၏။ “ငါသိသည်မှန်၏”ဟု မိန့်ဆိုလျှင် “ထိုသို့သိမူ အကျွန်ုပ်အား ပေးသနားတော်မူကြပါလော့”ဟု ဆိုလေ၏။ “ရဟန်းမဟုတ်သောသူအား ပေးခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း”ဟု မိန့်တော်မူလျှင် စန္ဒာဘပုဏ္ဏားသည် ပုဏ္ဏားတို့ကို “မန္တန်ကိုယူအပ်ပြီးသည်ရှိသော် ငါသည် အလုံးစုံသော ဇမ္ဗူဒီပါကျွန်း၌ အကြီးအမြတ်ဆုံး ဖြစ်ပေလတ္တံ့၊ သင်တို့သည် ဤအရပ်၌သာ နေကြပါကုန်လော့၊ ငါရဟန်းပြုပြီးလျှင် နှစ်ရက်,သုံးရက်ဖြင့်သာ မန္တန်ကို သင်ယူအံ့”ဟု ပြောကြားလေ၏။
မန္တန်သင်စဉ် ရဟန္တာဖြစ်ခြင်း
စန္ဒာဘပုဏ္ဏားသည် မြတ်စွာဘုရားကို ရှင်သာမဏေအဖြစ်ကို တောင်းပန်၍ ရဟန်းပြုလေ၏။ ထိုအခါ စန္ဒာဘရဟန်းသစ်အား ဒွတ္တိံသာကာရကမ္မဋ္ဌာန်းကို မိန့်ကြားတော်မူလေ၏။ ထိုစန္ဒာဘရဟန်းသည် “ဤကား အဘယ်ပါနည်းဘုရား”ဟု မေးလျှောက်၏။ “ဤကား မန္တန်၏ ပရိကံအခြေပြုဖြစ်သည်၊ သရဇ္ဈာယ်ခြင်းငှာ သင့်၏”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ ပုဏ္ဏားတို့သည်လည်း အကြားအကြား လာပြီးလျှင် “အသင်သည် မန္တန်ကို သင်ကြားအပ်ပြီလော”ဟု မေးကြကုန်၏။ “ရှေးဦးစွာ မသင်ယူရသေးပါ”ဟု ဆို၏။ ထိုစန္ဒာဘရဟန်းသည် နှစ်ရက်,သုံးရက်ဖြင့်သာလျှင် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ရောက်၍ ပုဏ္ဏားတို့လာ၍ မေးမြန်းသောအခါ “သင်တို့ သွားကြလေကုန်လော့၊ ယခုအခါ ငါသည် မသွားစကောင်းသော သဘောရှိသည် ဖြစ်ပြီ”ဟု ဆိုလေ၏။ ရဟန်းတို့သည် ဘုရားရှင်အား “မြတ်စွာဘုရား- ဤစန္ဒာဘရဟန်းသည် မဟုတ်မမှန်သောစကားကိုဆို၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ပြောကြားပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။ ဘုရားရှင်သည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ယခုအခါ ငါဘုရား၏သားတော် စန္ဒာဘရဟန်းသည် ကုန်ပြီးသော အာသဝေါရှိလေပြီ၊ အဟုတ်အမှန်ကိုသာ ပြောဆိုပေ၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကိုဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
နန္ဒီဘဝပရိက္ခီဏံ၊ တမဟံ ဗြူမိ ဗြာဟ္မဏံ။
ဝိမလံ၊ တိမ်တိုက်ဆီးနှင်းစသော အညစ်အကြေးမှ ကင်းထသော။ စန္ဒံဝ၊ လပြည့်ဝန်းကဲ့သို့။ သုဒ္ဓံ၊ စင်ကြယ်သော။ ဝိပ္ပသန္နံ၊ အထူးသဖြင့် ကြည်လင်သော စိတ်ရှိထသော။ အနာဝိလံ၊ ကိလေသာကင်းသည်ဖြစ်၍ နောက်ကျူခြင်း မရှိထသော။ နန္ဒီဘဝပရိက္ခီဏံ၊ ဘဝသုံးပါးတို့၌ ကုန်ပြီးသောတဏှာရှိထသော။ တံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကို။ အဟံ၊ ငါဘုရားသည်။ ဗြာဟ္မဏံ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုပြီးသောသူဟူ၍။ ဗြူမိ၊ ဟောတော်မူ၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။