စူဠသာရိဝတ္ထု
မလဝဂ်
၆။ စူဠသာရိမည်သော ရဟန်းဝတ္ထု
သုဇီဝံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် စူဠသာရိ အမည်ရှိသော ရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်၏ ဥပဇ္ဈာယ်ယူ အတူနေတပည့်ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ဆေးကုခြင်း အားထားသော ရဟန်း
ထိုစူဠသာရိမည်သော ရဟန်းသည် တစ်နေ့သ၌ ဆေးကုသောအမှုကို ပြုခြင်းကြောင့် မွန်မြတ်သော ဘောဇဉ်ကို ရသဖြင့် ယူ၍ ထွက်လတ်သည်ရှိသော် လမ်းခရီးအကြား၌ ရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်ကို မြင်လေလျှင် “အရှင်ဘုရား၊ ဤမွန်မြတ်သော ဘောဇဉ်ကို တပည့်တော်သည် ဆေးကုသောအမှု ပြုခြင်းကြောင့် ရအပ်ပါသည်ဘုရား၊ အရှင်ဘုရားတို့သည် တစ်ပါးသော နေရာတို့၌ ဤသို့ သဘောရှိသော မွန်မြတ်သော ဘောဇဉ်ကို မရနိုင်ကြကုန်လတ္တံ့။ ဤဘောဇဉ်ကို ဘုဉ်းပေးတော်မူကြပါဘုရား၊ တပည့်တော်သည် အရှင်ဘုရားအား ဆေးကုသောအမှု ပြုလုပ်၍ မြဲသောကာလပတ်လုံး ဤသို့ သဘောရှိသော အစာအာဟာရကို ဆောင်ပို့ပါမည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလေ၏။ ရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် ထိုစူဠသာရိရဟန်း၏ စကားကို ကြားတော်မူရ၍ ဆိတ်ဆိတ်နေ၍သာလျှင် ဖဲသွားလေ၏။ ရဟန်းတို့သည်လည်း ကျောင်းတော်သို့သွား၍ မြတ်စွာဘုရားအား ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။ ဘုရားရှင်သည်လည်း “ချစ်သားရဟန်းများတို့- အရှက်မရှိသော ရဟန်းမည်သည်ကား ကိုယ်နှုတ်နှလုံး ကြမ်းကြုတ်၏။ ကျီးနှင့် တူသည်ဖြစ်၍ နှစ်ဆယ့်တစ်ပါး အပြားရှိသော မရှာမှီးအပ်သည်ကို ရှာမှီးခြင်းဟူသော အနေသန၌ တည်လျက် ချမ်းသာစွာ အသက်မွေးရပေ၏။ အရှက်အကြောက်နှင့် ပြည့်စုံသော ပုဂ္ဂိုလ်သည်ကား ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာ အသက်မွေးရပေ၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ပက္ခန္ဒိနာ ပဂဗ္ဘေန၊ သံကိလိဋ္ဌေန ဇီဝိတံ။
[၂၄၅] ဟိရီမတာ စ ဒုဇ္ဇီဝံ၊ နိစ္စံ သုစိဂဝေသိနာ။
အလိနေနာပ္ပဂဗ္ဘေန၊ သုဒ္ဓါဇီဝေန ပဿတာ။
ဘိက္ခဝေ၊ ချစ်သား ရဟန်းတို့။ အဟိရိကေန၊ အရှက်အကြောက် မရှိသော ရဟန်းသည်။ သုဇီဝံ၊ အသက်မွေး လွယ်လှပေ၏။ ကာကသူရေန၊ ရဲသော ကျီးကန်းစသည် အစွမ်းဖြင့်လည်းကောင်း။ ဓံသိနာ၊ သူတစ်ပါး၏ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ဖျက်ဆီးသဖြင့်လည်းကောင်း။ ပက္ခန္ဒိနာ၊ သူတစ်ပါး ပြုသည်ကို မိမိပြုသကဲ့သို့ ပြသဖြင့်လည်းကောင်း။ ပဂဗ္ဘေန၊ ကိုယ်ကြမ်းနှုတ်ကြမ်း နှလုံးကြမ်းဖြင့် ကြမ်းတမ်းသဖြင့်လည်းကောင်း။ သုဇီဝံ၊ လွယ်ကူစွာ အသက်မွေးအပ်၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ သံကိလိဋ္ဌေန-သံကိလိဋ္ဌဘာဝေန၊ ညစ်ညူးသောသူ၏ အဖြစ်ဖြင့်။ ဇီဝိတံ၊ ယုတ်မာသော အသက်မွေးခြင်းမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ဟိရီမတာစ၊ အရှက်အကြောက်ရှိသော ရဟန်းသည်ကား။ ဒုဇ္ဇီဝံ၊ အသက်မွေး ခဲယဉ်းလှပေ၏။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ သုစိဂဝေသိနာ၊ စင်ကြယ်သော ကာယကံမှု စသည်ကို ရှာမှီးသဖြင့်လည်းကောင်း။ အလိနေန၊ အသက်မွေးခြင်းကို မကပ်ငြိသဖြင့်လည်းကောင်း။ အပ္ပဂဗ္ဘေန၊ မကြမ်းတမ်းသဖြင့်လည်းကောင်း။ ဒုဇ္ဇီဝံ၊ ခဲယဉ်းစွာ အသက်ကို မွေးအပ်၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ သုဒ္ဓါဇီဝေန၊ စင်ကြယ်သော အသက်မွေးခြင်းရှိသော ရဟန်းသည်။ ပဿတာ၊ အမြတ်ဟု ရှုသဖြင့်။ ဒုဇ္ဇီဝံ၊ ခဲယဉ်းစွာ အသက်မွေးအပ်၏။
ဒေသနာတော်၌ မှတ်ဖွယ်
ဤအတူ အရှက်အကြောက်ကင်းသော ပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်း ရဟန်းတို့နှင့်အတူ ရွာသို့ဝင်၍ ယာဂုဆွမ်းရှိရာအရပ် စသည်တို့ကို မှတ်သားထားလေ၏။ ထိုရွာ၌ ရဟန်းတို့သည် ဆွမ်းခံပြီး မျှလောက်ရုံယူ၍ ဆွမ်းစားကျောင်းသို့ သွားသဖြင့် ဆင်ခြင်ကာ ယာဂုသောက်ပြီးလျှင် ကမ္မဋ္ဌာန်း စီးဖြန်းကြ, သရဇ္ဈာယ်ကြ, ဆွမ်းစားကျောင်းကို တံမြက်လှည်းကြကုန်၏။ ဤရဟန်းကား တစ်စုံတစ်ခုမပြုဘဲ ရွာသို့သာ ရှေးရှုသွားလေ၏။ ရဟန်းတို့က ဤရဟန်းကို ကြည့်ကြပါကုန်လော့ဟု ဆို၍ ကြည့်ရှုသော်လည်း ထိုရဟန်းသည် မကြည့်ရှုယောင်, တခြား နှလုံးသွင်းယောင်, အိပ်ငိုက်ယောင်, သင်္ကန်း ကမ္ပတ်သီး ဖြုတ်ယောင်, သင်္ကန်းကို ပြုပြင်ယောင် ဟန်ပန်ဆောင်လျက် ငါ့အား ဤမည်သောကိစ္စ ရှိ၏ဟု ပြောဆိုကာ နေရာမှထ၍ ရွာသို့ဝင်ပြီးလျှင် နံနက်အခါက မှတ်သားထားသော အိမ်တို့တွင် တစ်အိမ်အိမ်သို့ ချဉ်းကပ်သဖြင့် အိမ်သားတို့က အနည်းငယ် တံခါးရွက်ပိတ်လျက် တံခါးဝ၌နေလျက် မြည်တမ်း ပြောဆိုကြကုန်သော်လည်း လက်တစ်ဖက်ဖြင့် တံခါးရွက်ကိုတွန်း၍ အတွင်းဝင်ထိုင်၏။ ထိုအခါ ထိုရဟန်းကို မြင်ရလျှင် အလိုမရှိကြကုန်သော်လည်း နေရာ၌နေစေ၍ ယာဂုစသည်တို့တွင် ရှိရာကို ဆက်ကပ်ကြကုန်၏။ အလိုရှိတိုင်း သုံးဆောင်၍ အကြွင်းကို သပိတ်ဖြင့်ယူ၍ ဖဲသွား၏။ ဤရဟန်းကား ရဲတင်းသော ကျီးမည်၏။ ဤသို့ အရှက်မရှိသော ရဟန်းသည် အသက်မွေး ချောင်၏ဟူလို။
သူတစ်ပါးဂုဏ် ဖျက်ဆီးပုံကား ဤမည်သော မထေရ်ကြီးတို့သည် အလိုနည်းလှကုန်၏၊ အစရှိသည်တို့ကို ဆိုခြင်းဖြင့် ဂုဏ်ကြီးသော မထေရ်ကြီးတို့၏ဂုဏ်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းဖြင့် ဖျက်ဆီး၏။ ထိုသို့ ဂုဏ်ကြီးသူတို့၏ဂုဏ်ကို ဆိုလေ့ရှိသော ရဟန်း၏စကားကို ကြားရလျှင် ဤရဟန်းလည်း အလိုနည်းခြင်းစသော ဂုဏ်နှင့်ပြည့်စုံ၏ဟု မှတ်ထင်လျက် ဒါယကာတို့က လှူသင့်သည်ဟု မှတ်ထင်ကြရကုန်၏။
ထိုရဟန်းကား ထိုလာဘ်ရသောအခါမှစ၍ ပညာဖြင့် ဆင်ခြင်တိုင်းထွာတတ်ကုန်သော ယောက်ျားပညာရှိတို့၏စိတ် နှစ်သက်လောက်အောင် အလိုနည်းခြင်းဂုဏ်ကို ဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရကား ထိုရနေကျ လာဘ်မှသော်လည်း ဆုတ်ယုတ်တတ်၏။ ဤသို့ ဂုဏ်ဖျက်ပုဂ္ဂိုလ်သည် မိမိ၏ လာဘ်ကိုလည်းကောင်း၊ သူတစ်ပါး၏ လာဘ်ကိုလည်းကောင်း ဖျက်ဆီးတတ်သည်သာတည်း၊ သူတစ်ပါးပြုသည်ကို မိမိပြုအပ်သော အမှုကိစ္စကဲ့သို့ ပြလိုသော ရဟန်းသည် နံနက်စောစော၌ ရဟန်းတော်တို့သည် စေတီရင်ပြင် စသည်တို့၌ ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ပြု၍ ကမ္မဋ္ဌာန်းနှလုံးသွင်းခြင်းဖြင့် အနည်းငယ် ထိုင်နေပြီးလျှင် ထ၍ ရွာသို့ ဝင်ကြကုန်သည်ရှိသော် မျက်နှာသစ်၍ ဖျော့တော့သော သင်္ကန်း ဝတ်ရုံခြင်း၊ မျက်စိ ဆေးကွင်းခြင်း၊ ဦးခေါင်း လိမ်းကျံခြင်း စသည်တို့ဖြင့် ကိုယ်ကို တန်ဆာဆင်လျက် တံမြက်လှည်းသကဲ့သို့ နှစ်ချက်သုံးချက် တံမြက်ခတ်ပြီးလျှင် တံခါးမုခ်သို့ ရှေးရှုသွားလေ၏။ လူဒါယကာတို့သည် နံနက်စောစော စေတီ,ဖူးမြင်ကုန်အံ့။ ပန်း,ပူဇော်ကုန်အံ့ဟု လာကြကုန်သည်ရှိသော် ထိုရဟန်းကို မြင်ရလျှင် ဤကျောင်းတိုက်ကြီးသည် ဤရဟန်းငယ်ကိုမှီ၍ သုတ်သင်ခြင်း ရ၏။ ဤရဟန်းကို မမေ့ကြပါလင့်ဟု ဆို၍ ထိုရဟန်းအား လှူသင့်သည်ဟု မှတ်ထင်ကြကုန်၏။ ဤသို့သော သူတစ်ပါးပြုသည်ကို မိမိပြုသကဲ့သို့ ပြတတ်သော ရဟန်းသည်လည်း အသက်မွေး ချောင်လေ၏။ ကိုယ်,နှုတ်,စိတ် ကြမ်းတမ်းသဖြင့်လည်း အသက်မွေး ချောင်သေး၏။ ဤသို့ အသက်မွေးသဖြင့် အသက်ရှည်သော ရဟန်းသည် ညစ်နွမ်းသော ရဟန်းဖြစ်လျက် အသက်ရှည်သည် မည်၏။ ထိုအသက်မွေးခြင်းသည် ယုတ်မာ၏ဟူလို။
အရှက်အကြောက်နှင့် ပြည့်စုံသော ရဟန်းကား အသက်မွေးကျပ်၏။ ထိုရဟန်းသည် အမိစသည် မဟုတ်သောသူတို့ကို ငါ၏အမိ စသည်တို့ဟု မဆိုမူ၍ မတရားသဖြင့်ရသော ပစ္စည်းတို့ကို မစင်ကဲ့သို့ စက်ဆုပ်လှသဖြင့် တရားနှင့်အညီ ရှာမှီးလျက် အိမ်စဉ်အတိုင်း ဆွမ်းခံကာ အသက်မွေးရကား အသက်မွေးကျပ်လှ၏ဟူလို။ စင်ကြယ်သော ကာယကံမှု စသည်တို့ကို ရှာမှီးသဖြင့်လည်းကောင်း၊ အသက်မွေးခြင်းကို မကပ်ငြိ မငဲ့ကွက်သဖြင့်လည်းကောင်း ကျပ်တည်းစွာ အသက်မွေးရကား အသက်မွေး စင်ကြယ်သော ပုဂ္ဂိုလ်မည်၏။ ဤသို့ အသက်မွေးစင်ကြယ်သော ရဟန်းဖြစ်သောကြောင့် ထိုသို့ အသက်မွေးခြင်းကိုသာလျှင် မြင့်မြတ်လှပေသည်ဟု မြင်သိတော်မူရကား ဆင်းရဲခေါင်းပါးသော အသက်မွေးခြင်း၏အစွမ်းဖြင့် ငြိုငြင်စွာ အသက်မွေးခြင်းသာ ဖြစ်လေ၏ဟူလို။)
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။