ဇဋိလသူဌေးအကြောင်း
(၃) ဇဋိလသူဌေးအကြောင်း
ဇဋိလ၏ ရှေးကံအကြောင်း
ဤဇဋိလသူဌေးအလောင်းသည် ကဿပမြတ်စွာ သာသနာခေတ်၌ ရွှေပန်းထိမ်သည် ဖြစ်ခဲ့လေသည်။ ကဿပမြတ်စွာဘုရား ပရိနိဗ္ဗာန် စံတော်မူပြီးနောက် ဓာတုစေတီတော်ကြီး တည်ထားအပ်ဆဲ ဖြစ်လတ်သော် ရဟန္တာမထေရ်မြတ်တပါးသည် စေတီတော်တည်ရာအရပ်သို့ သွားရောက်ကြည့်ရှု၍ “အမောင်တို့.. အဘယ့်ကြောင့် စေတီတော်၏ မြောက်ဖက်မုခ်သည် မတက်ပဲရှိနေသနည်း”ဟု မေးတော်မူလေ၏။ လူများက “ရွှေမလောက်သောကြောင့်ပါဘုရား”ဟု လျှောက်ထားကြလေသော် ရဟန္တာမထေရ်မြတ်သည် “ငါသည် မြို့တွင်းသို့သွား၍ လူများကို ရွှေလှူဒါန်းရန် ဆောက်တည်စေအံ့၊ သင်တို့သည် ရိုသေသဖြင့် အလုပ်ကို လုပ်ဆောင်ကြလော့”ဟု မိန့်ဆိုအားပေးစကား ပြောကြားခဲ့၍ မြို့တွင်းသို့ဝင်ပြီးလျှင် “အမိတို့.. အမောင်တို့.. သင်တို့၏ စေတီတော်အတွက် မြောက်ဖက်မုခ်၌ ရွှေမလောက်ပဲ ဖြစ်နေသည်၊ ရွှေကို သိကြကုန်လော့”ဟု လူများအပေါင်းကို ဆောက်တည်စေလျက် ရွှေပန်းထိမ်သည်အိမ်သို့ ရောက်တော်မူလေ၏။
ထိုအချိန်၌ ရွှေပန်းထိမ်သည်သည် ဇနီးဖြစ်သူနှင့် ခိုက်ရန်ပြုကာ ထိုင်နေဆဲဖြစ်၏။ ထို့နောက် မထေရ်သည် ရွှေပန်းထိမ်သည်ကို “ဒါယကာ.. စေတီတော်ကြီးမှာ သင်တို့ တာဝန်ယူကြသည့်
၃၉၆
မြောက်ဖက်မုခ်အတွက် ရွှေမလောက်ပဲဖြစ်နေသည်။ သို့ရကား ရွှေကိုသိမှ သင့်တော်မည်”ဟု မိန့်ဆိုလေ၏။ ရွှေပန်းထိမ်သည်သည် ဇနီးဖြစ်သူအား အမျက်ထွက်သဖြင့် (စိတ်ဆိုးဆိုးနှင့်) “သင်၏ဘုရားကို ရေထဲပစ်ချ၍သာ သွားပေတော့”ဟု ရိုင်းပြစွာ ပြောဆိုလိုက်လေ၏။ ထိုအခါ ဇနီးဖြစ်သူသည် ရွှေပန်းထိမ်သည်ကို “ရှင်သည် အလွန်ကြမ်းကြုတ်သည့် မကောင်းမှုကို ပြုအပ်မိလေပြီ၊ ကျွန်တော်မအား ရှင်အမျက်ထွက်လျှင် ကျွန်တော်မကိုသာ ဆဲရေးလိုမူ ဆဲရေးသင့်၏၊ ရိုက်နှက်လိုမူ ရိုက်နှက်သင့်၏။ အဘယ့်ကြောင့် အတိတ်, အနာဂတ်, ပစ္စုပ္ပန် ဘုရားရှင်တို့အပေါ်၌ ရန်လိုမှု ပြုဘိသနည်း”ဟု အပြစ်ပြစကား ပြောကြားလေ၏။
ရွှေပန်းထိမ်သည်သည် ထိုခဏမှာပင် သံဝေဂကြီးစွာရ၍ “အရှင်ဘုရား.. တပည့်တော်အား သည်းခံတော်မူပါဘုရား”ဟု လျှောက်ထား တောင်းပန်လေ၏။ ရဟန္တာမထေရ်မြတ်က “အမောင်.. သင်က ငါ့ကို တစုံတရာ ပြစ်မှားပြောဆိုအပ်သည် မဟုတ် = ဘုရားရှင်ကိုသာ ပြစ်မှား ပြောဆိုအပ်ခဲ့လေပြီ၊ ထို့ကြောင့် မြတ်စွာဘုရားကိုသာ ကန်တော့လော့”ဟု မိန့်တော်မူလေလျှင် ရွှေပန်းထိမ်သည်သည် “အရှင်ဘုရား.. အဘယ်သို့ပြု၍ ကန်တော့ရပါမည်နည်း”ဟု မေးလျှောက်လေ၏။ ထိုအခါ ရဟန္တာမထေရ်မြတ်သည် “ရွှေပန်းအိုး သုံးလုံး ပြုလုပ်ပြီးလျှင် ဓာတ်တော်တိုက်အတွင်း၌ ဌာပနာသွင်းထည့်၍ စိုသောအဝတ်, စိုသောဆံရှိလျက် ကန်တော့လေလော့ အမောင်..”ဟု နည်းညွှန်းစကား မိန့်ကြားတော်မူလေ၏။
ရွှေပန်းထိမ်သည်သည် “ကောင်းပါပြီ အရှင်ဘုရား..”ဟု လျှောက်ထားပြီးလျှင် ရွှေပန်းများ ပြုလုပ်သည်ရှိသော် မိမိ၏ သားသုံးယောက်တို့အနက် သားကြီးကို အခေါ်ခိုင်း၍ “လာလော့ ချစ်သား.. ငါသည် မြတ်စွာဘုရားကို ရန်စကား ပြောမှားမိခဲ့လေပြီ၊ ထို့ကြောင့် ဤရွှေပန်းသုံးခိုင်တို့ကို ပြုလုပ်ပြီးလျှင် ဓာတ်တော်ဌာပနာတိုက်၌ ထည့်၍ ကန်တော့ရပေမည်၊
၃၉၇
ချစ်သားသည်လည်း ငါ၏ အဖော်သဟဲ ဖြစ်ပါလော့”ဟု ပြောလေ၏။ သားကြီးသည် “အဖေ့ကို ကျွန်တော်သည် ရန်စကား အပြောမခိုင်းအပ်ပါ၊ (အဖေ့အလိုအလျောက် ပြောခြင်းဖြစ်သည်)၊ ထို့ကြောင့် အဖေသာလျှင် ပြုလုပ်လေလော့”ဟု ဆို၍ ရွှေပန်းခိုင်ကို ကူညီ၍ မလုပ်လိုခဲ့ချေ။ သားအလတ်ကို ခေါ်၍ ထို့အတူပင် ပြောပြန်လေ၏။ သားလတ်သည်လည်း ထို(သားကြီး)နည်းတူပင် ဆို၍ မလုပ်လိုပဲရှိခဲ့၏။ သားအငယ်ကို ခေါ်၍ ထို့အတူ ပြောသောအခါ သားငယ်သည် “ဖခင်အတွက် ဖြစ်ပေါ်လာသောကိစ္စ အဝဝသည် သား၏တာဝန် ဖြစ်၏”ဟု ပြောဆိုကာ အဖ၏ အဖော်သဟဲဖြစ်၍ ရွှေပန်းခိုင်တို့ကို ကူညီလုပ်ဆောင်၍ ပေးလေ၏။
ရွှေပန်းထိမ်သည်သည် တထွာခန့်ရှိသော ရွှေသားပန်းစိုက်အိုး သုံးလုံးတို့ကို (ပန်းခိုင်ပါ) ပြီးအောင်ပြုလုပ်၍ ဓာတ်တော်ဌာပနာတိုက်၌ ထည့်သွင်းလျက် (ရဟန္တာမထေရ်မြတ် ညွှန်ကြားအပ်သည့်အတိုင်း) စိုသောအဝတ်, စိုသောဆံရှိလျက် မြတ်စွာဘုရားကို တောင်းပန်ကန်တော့လေ၏။ (ဤကား ဇဋိလသူဌေး၏ ရှေးကံအကြောင်းတည်း)။
နောက်ဆုံးဘဝ ဇဋိလသူဌေးဖြစ်ခြင်း
ထိုရွှေပန်းထိမ်သည်သည် ရှေးဖော်ပြရာပါ ဝစီကံဒုစရိုက်ကြောင့် ခုနစ်ကြိမ် (=ခုနစ်ဘဝ)တိုင်တိုင် ရေ၌ အမျှောခံခဲ့ရလေသည်။ ဤနောက်ဆုံး ပစ္ဆိမဘဝ၌ကား ဗာရာဏသီ သူဌေးသမီး၏ သားဖြစ်လာလေသည်။ ချဲ့ဦးအံ့- အကျွန်ုပ်တို့၏ ဘုရားမြတ်စွာ လက်ထက်တော်အခါဝယ် ဗာရာဏသီပြည်၌ အလွန် အဆင်းလှသည့် သူဌေးသမီးတယောက် ရှိလေသည်။ ထိုသူဌေးသမီးကို အသက်ဆယ့်ငါးနှစ်, ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်ရှိသောအခါ မိဘတို့သည် စောင့်ရှောက်ရန် ကျွန်မတယောက်ကို ပေးအပ်၍ ဘုံခုနစ်ဆင့် (ခုနစ်ထပ်)ရှိသော ပြာသာဒ်၏ အထက်ဆုံးအထပ်ဝယ် ကြက်သရေတိုက်ခန်း၌ နေထိုင်စေကြလေသည်။
၃၉၈
တနေ့သ၌ လေသာပြူတင်းကို ဖွင့်၍ အပြင်သို့ ကြည့်နေသော ထိုသူဌေးသမီးကို ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် သွားသော ဝိဇ္ဇာဓိုရ်တယောက်သည် မြင်၍ အချစ်စိတ် ပြင်းထန်စွာ လေသာပြူတင်းပေါက်ဖြင့် ဝင်လာပြီးလျှင် သူဌေးသမီးနှင့် ချစ်တင်းမိတ်ဖွဲ့မှု ပြုလေ၏။
သူဌေးသမီးသည် ထိုဝိဇ္ဇာဓိုရ်နှင့် ဆက်ဆံပေါင်းသင်းမှုကို အစွဲပြု၍ မကြာမီပင် ကိုယ်ဝန်ကို ရလေ၏။ ထိုအခါ သူဌေးသမီးကို ကျွန်မကမြင်၍ “အမိ.. ဤအရာသည် အဘယ်နည်း = ဒါ ဘာဖြစ်တာလဲ”ဟု မေး၍ သူဌေးသမီးက “ရှိပါစေ၊ တဦးတယောက်အားမျှ မပြောကြားပါလင့်”ဟု နှုတ်ပိတ်စကား ပြောကြားအပ် ရကား ကျွန်မသည် ကြောက်သဖြင့် ဆိတ်ဆိတ်နေရလေ၏။ သူဌေးသမီးသည် ဆယ်လမြောက်၌ သားကို ဖွားမြင်၍ အိုးသစ်တလုံးကို ယူဆောင်ခဲ့စေပြီးလျှင် ထိုအိုး၌ သူငယ်ကိုသိပ်၍ အဖုံးဖြင့်ပိတ်ကာ ထို၏အထက်၌ ပန်းဆိုင်း ပန်းကုံးများကို တင်ထားပြီးသော် “ဤအိုးကို ဦးခေါင်းဖြင့် ရွက်ယူသွားကာ ဂင်္ဂါမြစ်ကြော၌ မျှောလိုက်လေလော့၊ ‘ဤအရာကား အဘယ်နည်း (=ဘာနည်း)’ဟု တဦးဦးက မေးအပ်လျှင် ‘ကျွန်တော်မ၏ သခင်မအတွက် ဗလိပူဇော်မှု’ဟု ပြောလေ”ဟု ဆိုကာ ကျွန်မကို စေခိုင်းလိုက်လေ၏။ ကျွန်မသည်လည်း သူဌေးသမီး စေခိုင်းသည့်အတိုင်း ပြုလုပ်လေ၏။
ထိုအချိန်၌ ဂင်္ဂါမြစ်၏အောက် (ရေစုန်)ဝယ် မိန်းမနှစ်ယောက်တို့သည် ရေချိုးကြရင်းက ရေဖြင့်မျောလာသော ထိုအိုးကို မြင်ကြ၍ တယောက်က “ထိုအိုးသည် ငါ့အိုးတည်း”ဟု ပြောလေ၏။ တယောက်က “ထိုအိုး၏အတွင်းဝယ် ပါလာသောပစ္စည်းသည် ငါ့ပစ္စည်းတည်း”ဟု ပြောလေ၏။ ထိုသို့ပြောကြ၍ မိမိတို့အနီးသို့ ထိုအိုး ရောက်လာလတ်သော် ဆယ်ယူ၍ ကုန်း၌ထားကာ ဖွင့်ကြည့်ကြလေလျှင် သူငယ်ကို တွေ့မြင်ကြ၍ တယောက်က “ငါ့အိုးဟု ပြောဆိုအပ်လေသောကြောင့် သူငယ်သည် ငါ့ဥစ္စာဖြစ်သည်”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ တယောက်ကလည်း “အိုးအတွင်းဝယ်
၃၉၉
ပါလာသော ပစ္စည်းသည် ငါ့ပစ္စည်းတည်းဟု ငါပြောဆိုအပ်လေသောကြောင့် သူငယ်သည် ငါ၏သူငယ် ဖြစ်သည်”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ထိုမိန်းမနှစ်ယောက်တို့သည် ငြင်းခုံကြလျက် တရားဆုံးဖြတ်ရာ လွှတ်ရုံးသို့ သွားရောက်ကြ၍ ထိုအကြောင်းကို ပြောကြားကြလေကုန်၏။ တရားဆုံးဖြတ်သော အမတ်တို့ အဆုံးအဖြတ် မပေးနိုင်ကြသည်ရှိသော် မင်းထံသို့ သွားရောက်ကြလေကုန်၏။ မင်းသည် ထိုမိန်းမနှစ်ယောက်တို့၏ စကားကို ကြားသိပြီးလျှင် ဒုတိယမိန်းမကို “သင်သည် သူငယ်ကို ပိုင်စေ”ဟု၎င်း, ပဌမမိန်းမကို “သင်သည် အိုးကို ပိုင်စေ”ဟု၎င်း အဆုံးအဖြတ်စကား မိန့်ကြားလေ၏။
ထိုမိန်းမ နှစ်ယောက်တို့အနက် သူငယ်ကိုရသော မိန်းမသည်ကား အရှင်မဟာကစ္စည်းမထေရ်၏ အလုပ်အကျွေး ရင်းနှီးသူ ဒါယိကာမ ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုမိန်းမသည် “ဤသူငယ်ကို မထေရ်၏အထံ၌ ရှင်ပြုစေမည်”ဟု ကြံရွယ်ကာ သူငယ်ကို မွေးမြူလေ၏။ ထိုသူငယ်၏အဖို့ရာ မီးရှူးသန့်စင် ဖွားမြင်သောနေ့၌ ကိုယ်ဝန်အညစ်အကြေးကို ဆေးကြောဖယ်ရှားမှု မပြုရသောကြောင့် ဆံပင်များမှာ ဆံကျစ်ပမာ ရှုပ်ထွေးလျက် တည်နေကုန်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသူငယ်၏အမည်ကို “ဇဋိလ”ဟူ၍ မှည့်ခေါ်ကြလေ၏။
ထိုဇဋိလသူငယ် ခြေဖြင့် တောက်တောက် သွားနိုင်လောက်သောအခါ၌ အရှင်မဟာကစ္စည်းမထေရ်သည် ထိုအိမ်သို့ ဆွမ်းခံ ကြွဝင်တော်မူလာလေ၏။ ဒါယိကာမသည် မထေရ်မြတ်ကို နေရာထိုင်ခင်း ပေးလှူပြီးလျှင် ဆွမ်းအာဟာရကို ဆက်ကပ်လှူဒါန်းလေ၏။ မထေရ်မြတ်သည် ဇဋိလသူငယ်ကို မြင်တော်မူ၍ “ဒါယိကာမကြီး.. ဘယ့်နှယ်လဲ၊ သင်သည် သူငယ်ကို ရအပ်သလော”ဟု မေးတော်မူလေ၏။ ထိုအခါ ဒါယိကာမကြီးသည် “ရအပ်ပါသည် အရှင်ဘုရား.. ဤသူငယ်ကို တပည့်တော်မသည် အရှင်ဘုရားတို့အထံ၌ ရှင်ပြုစေမည်ဟူသော ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့်
၄၀၀
မွေးမြူခဲ့ပါသည်၊ ထိုသူငယ်ကို ရှင်ပြုပေးတော်မူကြပါဘုရား”ဟု လျှောက်ထား၍ မထေရ်မြတ်အား လှူလေ၏။
အရှင်မဟာကစ္စည်း မထေရ်သည် “ကောင်းပြီ”ဟု လက်ခံကာ ထိုသူငယ်ကို ခေါ်ဆောင်၍ သွားတော်မူရင်းပင် “ဤသူငယ်၏ အဖို့ရာ လူ့စည်းစိမ်ကို ခံစံရန် ကောင်းမှုကံ ရှိလေသလော”ဟု ဉာဏ်တော်ဖြင့် ကြည့်ရှုတော်မူလတ်သော် “ဘုန်းကြီးသော သတ္တဝါတဦးဖြစ်၍ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို ခံစားသုံးဆောင် ရလိမ့်ဦးမည်၊ ဤသူငယ်သည် ယခု ငယ်သေး၏၊ သူ၏ ဉာဏ်ပညာသည်လည်း မရင့်ကျက်သေး”ဟု ကြံစည်ဆင်ခြင် သိမြင်တော်မူသောကြောင့် ထိုဇဋိလသူငယ်ကို ခေါ်ဆောင်ကာ တက္ကသိုလ်ပြည်ဝယ် ဒါယကာရင်းတယောက်၏ အိမ်သို့ ကြွရောက်တော်မူလေ၏။
ဒါယကာသည် မထေရ်ကို ရှိခိုးပြီး ရပ်တည်ရင်းကပင် သူငယ်ကိုမြင်၍ “အရှင်ဘုရား.. အရှင်ဘုရားတို့သည် သူငယ်ကို ရအပ်ခဲ့ပါသလော”ဟု မေးလျှောက်လေ၏။ အရှင်မဟာကစ္စည်းမထေရ်က “အိမ်း.. ရအပ်ခဲ့ပေသည် ဒါယကာ..၊ ဤသူငယ်ကား ရှင်ရဟန်းပြုပေလိမ့်မည်၊ ယခု ငယ်သေး၏၊ သင်၏အထံ၌ပင် နေပါစေ”ဟု အရှင်ကစ္စည်းမထေရ်က မိန့်ကြားတော်မူလေလျှင် ဒါယကာသည် “ကောင်းပါပြီ အရှင်ဘုရား..”ဟု လက်ခံ၍ ထိုသူငယ်ကို သားအရာ၌ ထားပြီးလျှင် ပြုစုလုပ်ကျွေး မွေးမြူလေ၏။
ထိုဒါယကာကား ကုန်သည်ဖြစ်လေသည်။ အထူးအားဖြင့် သူ၏အိမ်မှာ ဆယ့်နှစ်နှစ်ကြာ မရောင်းရသေးသည့် (=ရောင်း၍ မစွံသေးသည့်) ရောင်းကုန် ဘဏ္ဍာတို့သည် များလှစွာ၏။ တနေ့သ၌ ထိုကုန်သည် ဒါယကာသည် ရွာတပါးသို့ ခရီးသွားအံ့ဆဲ ဖြစ်လတ်သော် ထိုရောင်း၍မစွံသော ကုန်ဘဏ္ဍာအားလုံးကို ဈေးဆိုင်သို့ဆောင်၍ သူငယ်(ဇဋိလ)ကို ဆိုင်ထိုင်ခိုင်းကာ ထိုထိုရောင်းကုန်ဘဏ္ဍာ၏ တန်ဖိုးများကို ပြောပြ၍
၄၀၁
“ဤမည်, ဤမည်သော ရောင်းကုန်ပစ္စည်းကို ဤမျှ ဤမျှသော ဥစ္စာကို ရယူ၍ ပေးလော့”ဟု မှာထားခဲ့၍ ခရီးထွက်သွားလေ၏။
၁၂-နှစ်ကြာ ရောင်း၍မစွံသောကုန်များ တရက်တည်းဖြင့် ရောင်း၍ စွံခြင်း
ထိုနေ့၌ မြို့စောင့်နတ်တို့သည် အယုတ်သဖြင့် ငရုတ်, ဇီယာမျှကိုပင် ဝယ်ယူလိုကြသော ဈေးဝယ်များကိုသော်လည်း ထိုဇဋိလသူငယ် ဆိုင်ထိုင်ရောင်းနေသည့်ဆိုင်သို့ ရှေးရှုလာကြအောင် ပြုလုပ်ကြလေကုန်၏။ ဇဋိလသူငယ်သည် ၁၂-နှစ်ကြာအောင် ရောင်း၍မစွံ စုပုံနေသော ရောင်းကုန်များကို တရက်တည်းဖြင့်ပင် ရောင်းချလိုက်ရလေသည်။ အိမ်ရှင်ဈေးသည် သူကြွယ်သည် ပြန်လာ၍ ဈေးဆိုင်၌ အနည်းငယ်မျှသော ရောင်းရန် ကုန်ကိုမျှ မတွေ့ရလေလျှင် “ချစ်သား.. သင်သည် အလုံးစုံသော ရောင်းကုန်ဘဏ္ဍာများကို ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်လေသလာ”ဟု မေး၍ ဇဋိလသူငယ်က “ကျွန်တော် မဖျက်ဆီးပါ၊ အားလုံး ရောင်းကုန်များကို အဖေတို့ ပြောဆိုမှာထားအပ်သည့် နည်းအတိုင်း ရောင်းပြီးပါပြီ၊ ဤငွေကား ဤမည်သောကုန်ဘဏ္ဍာ၏ အဖိုးဖြစ်ပါသည် ဤငွေကား ဤမည်သော ကုန်ဘဏ္ဍာ၏ အဖိုးဖြစ်ပါသည်”ဟု ပြောဆိုကာ စာရင်းအတိအကျ အပ်နှံလေလျှင် သူကြွယ်သည် အလွန်ကျေနပ်၍ “အဖိုးမဖြတ်နိုင်အောင် ထိုက်တန်သည့် ယောက်ျားပါပေ၊ မည်သည့်နေရာ မည်သည့် အလုပ်အကိုင်မှာမဆို ချမ်းချမ်းသာသာ အသက်ရှင်နိုင်မည့်သူ ဖြစ်သည်”ဟု ကြံစည်၍ မိမိအိမ်၌ အရွယ်သို့ရောက်ပြီး အသင့်ရှိနေသော သမီးကို ဇဋိလလုလင်အား ပေးထိမ်းမြားပြီးလျှင် မိမိ၏လူများကို “ဤဇဋိလလုလင်အတွက် အိမ်ကြီးတဆောင် ဆောက်လုပ်ကြကုန်လော့”ဟု စေခိုင်း၍ ထိုအိမ်ကြီး ဆောက်လုပ်ပြီးပြေလတ်သော် “သားတို့.. သမီးတို့.. သွားကြလော့၊ သင်တို့သည် မိမိ၏အိမ်၌ ချမ်းသာစွာ နေထိုင်ကြကုန်လော့”ဟု ပြောဆို အပ်နှင်းလေတော့၏။
၄၀၂
ရွှေတောင်ပိုင် ဇဋိလသူဌေးဖြစ်ခြင်း
ထို့နောက် ဇဋိလလုလင်၏အဖို့ရာ အိမ်တက်မင်္ဂလာ ပြုလုပ်သောအခါ၌ ခြေတဖက် တံခါးခုံကို နင်းမိလျှင်ပင် အိမ်၏ နောက်ပိုင်း၌ မြေကိုဖောက်ထွင်း၍ အတောင်ရှစ်ဆယ်ခန့် မြင့်သော ရွှေတောင်ကြီး ပေါက်၍လာလေ၏။ မင်းကြီးသည် “ဇဋိလသတို့သား၏အိမ်၌ မြေကိုဖောက်ထွင်း၍ ရွှေတောင်ကြီး ပေါက်သတဲ့”ဟူသော သတင်းစကားကို ကြားသိရလျှင်ပင် ထိုဇဋိလလုလင်အထံသို့ သူဌေးထီးဖြူကို ပို့စေ၍ သူဌေးတို့ အဆောင်အယောင် အခမ်းအနားများကို ချီးမြှောက်ကာ သူဌေးကြီးရာထူး၌ ခန့်အပ်လေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ သူသည် “ဇဋိလသူဌေးကြီး”ဟူ၍ အမည်ထင်ရှား ကျော်ကြားလာလေ၏။
ဇမ္ဗူဒိပ်တခွင် လှည့်လည်စုံစမ်းစေခြင်း
ဇဋိလသူဌေးကြီးမှာ သားသုံးယောက်တို့ ရှိကြလေသည်။ သူဌေးကြီးသည် ထိုသားများ အရွယ်သို့ ရောက်ကြသောအခါ၌ ရဟန်းပြုရန် စိတ်ညွတ်လာ၍ “အကယ်၍ ငါတို့နှင့် စည်းစိမ်တူသော သူဌေးမျိုး ရှိခဲ့လျှင် မင်းကြီးတို့သည် ငါ့အား ရဟန်းပြုရန် အခွင့်ပေးကြလိမ့်မည်၊ မရှိလျှင် ပေးကြလိမ့်မည် မဟုတ်။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းဝယ် ငါတို့နှင့် စည်းစိမ်တူသော သူဌေးမျိုး = သူဌေးအိမ်များ ရှိလေသလား”ဟု စုံစမ်းရန် ရွှေသားအုတ်ချပ်, ရွှေသားနှင်တံ, ရွှေသားခြေနင်းတို့ကို သွန်းလုပ်စေပြီးလျှင် မိမိ၏ လူယုံများလက်၌ ပေးအပ်၍ “အမောင်တို့.. သွားကြကုန်၊ ဤပစ္စည်းတို့ကို ယူဆောင်သွားကြ၍ တစုံတရာကို ကြည့်ရှုကြကုန်သကဲ့သို့ ဇမ္ဗူဒိပ်တခွင်၌ လှည့်လည်ကြပြီးလျှင် ငါတို့နှင့် စည်းစိမ်တူသော သူဌေးမျိုး ရှိ,မရှိကို သိအောင် စုံစမ်းပြီးမှ ပြန်ခဲ့ကြလော့”ဟု ပြောဆိုမှာထား စေလွှတ်လိုက်လေ၏။
ထိုလူယုံတို့သည် ဒေသစာရီ လှည့်လည်ကြလေလျှင် ဘဒ္ဒိယမြို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုလူများကို မေဏ္ဍကသူဌေးကြီးမြင်၍ “အမောင်တို့.. အဘယ်အမှု ပြုလိုကြကုန်သည်ဖြစ်၍
၄၀၃
လှည့်လည်ကြသနည်း”ဟု မေးလေသော် “ကျွန်တော်များသည် ပစ္စည်းဝတ္ထုတခု ကြည့်ရှုလိုကြ၍ လှည့်လည်ကြပါသည်”ဟု ဖြေကြားကြသဖြင့် မေဏ္ဍကသူဌေးကြီးသည် “ဤလူများအဖို့ရာ ဤရွှေအုတ်, ရွှေနှင်တံ, ရွှေခြေနင်းတို့ကို ယူဆောင်၍ တစုံတရာ ကြည့်ရှုဖို့ရန် လှည့်လည်ဖွယ် ကိစ္စမရှိ၊ တိုင်းနိုင်ငံကို စုံစမ်းလို၍ လှည့်လည်ကြလေသည်”ဟု သိရှိရိပ်မိကာ “အမောင်တို့.. ငါတို့အိမ်နောက်ပိုင်းသို့ ဝင်၍ ကြည့်ရှုကြကုန်လော့”ဟု ပြောဆိုလေ၏။
ထိုလူများသည် မေဏ္ဍကသူဌေးကြီး၏ အိမ်နောက်ပိုင်း၌ ရှစ်မင်းပယ်မျှ ကျယ်ဝန်းသော မြေအရပ်ဝယ် ရှေးဖော်ပြရာပါ ဆင်, မြင်း, ဥသဘ ပမာဏရှိသည့် ရွှေဆိတ်ရုပ်ကြီးများ ကျောက်ကုန်းချင်း ထိခတ်ဆက်စပ်လျက် မြေကိုဖောက်ထွင်းကာ တက်ပေါ်နေသည်တို့ကို မြင်ကြရ၍ ထိုရွှေဆိတ်ရုပ်ကြီးများ၏ အကြားအကြားမှ လှည့်လည်ကာ ပြန်ထွက်၍ လာကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုလူများကို မေဏ္ဍကသူဌေးကြီးသည် “အမောင်တို့.. အမောင်တို့ တွေ့မြင်ရန် လှည့်လည် ရှာကြံအပ်သော ပစ္စည်းကို တွေ့မြင်အပ်ပြီလော”ဟု မေး၍ ထိုလူများက “တွေ့မြင်ကြရပါကုန်၏ အရှင်သူဌေးကြီး..”ဟု ဆိုကြလေလျှင် “ထိုသို့ဖြစ်က အမောင်တို့သည် အလိုရှိရာသို့ သွားကြလော့”ဟု ပြောဆိုလွှတ်လိုက်လေ၏။
ဇဋိလသူဌေးကြီး၏ လူများသည် ဘဒ္ဒိယမြို့မှပင် မိမိတို့သူဌေးထံ ပြန်ခဲ့ကြ၍ ဇဋိလသူဌေးကြီးက “အမောင်တို့.. အမောင်တို့သည် ငါတို့နှင့် စည်းစိမ်တူ သူဌေးမျိုးကို တွေ့မြင်အပ်ခဲ့ပြီလော”ဟု မေးလေသော် “အရှင်သူဌေးမင်း.. အရှင်သူဌေးမင်းတို့၏ စည်းစိမ်သည် ဘာရှိ၍နည်း၊ ဘဒ္ဒိယမြို့ဝယ် မေဏ္ဍကသူဌေးကြီး၏ စည်းစိမ်သည် ဤသို့ ဤသို့ သဘောရှိ၏”ဟု စကားပလ္လင်ခံကာ မိမိတို့ တွေ့မြင်ခဲ့ရသည့် အကြောင်းဥဿုံ အလုံးစုံကို အကုန်ပြန်ကြား ပြောဆိုကြလေ၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ဇဋိလသူဌေးကြီးသည် နှစ်သက်အားရ စိတ်တိုင်းကျဖြစ်ပြီးလျှင် “သူဌေးမျိုး တမျိုးကိုကား ရအပ်ပေပြီ၊ အခြားသူဌေးမျိုးလည်း
၄၀၄
ရှိကောင်း ရှိဦးမည်လော”ဟု စဉ်းစား ဆင်ခြင်မိ၍ အဖိုးတသိန်းထိုက်သော ကမ္ဗလာကို ပေးအပ်ပြီးလျှင် ထိုလူယုံများကို “အမောင်တို့.. သွားကြကုန်လော့၊ အခြားသူဌေးမျိုးကိုလည်း စုံစမ်းကြကုန်ဦးလော့”ဟု ပြောဆိုမှာထား၍ လွှတ်လိုက်ပြန်လေ၏။
ထိုလူများသည် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ သွားရောက်ကြ၍ ဇောတိကသူဌေးကြီး၏ ပြာသာဒ်အိမ်မှ မနီးမဝေး၌ ထင်းများကို စုပုံကာ မီးဖိုကြလျက် ရပ်တည်နေကြကုန်လေ၏။ လူအများက “ဤအမှုသည် အဘယ်နည်း = ဘာလုပ်နေကြသနည်း”ဟု မေးအပ်သောအခါ၌ ထိုဇဋိလသူဌေး၏ လူများသည် “ကျွန်ုပ်တို့၏အဖို့ရာ အဖိုးများစွာ ထိုက်တန်သော ကမ္ဗလာတထည်ကို ရောင်းချကြလေရာ ဝယ်ယူနိုင်မည့်သူ မရှိဖြစ်၍နေပါသည်၊ ယူဆောင်၍ ကျွန်ုပ်တို့မြို့အရောက် သွားကြရမည်ကလည်း လူဆိုးသူခိုးဘေးမှ ကြောက်ကြရပါသည်၊ ထို့ကြောင့် ထိုကမ္ဗလာကို မီးရှို့၍ သွားကြပါမည်”ဟု အကဲစမ်းစကား ပြောကြားကြလေ၏။
ထိုအခါ ထိုလူများကို ဇောတိကသူဌေးကြီး မြင်လတ်သော် “ဤသူတို့သည် အဘယ်အမှု ပြုကြကုန်သနည်း = ဒီလူတွေ ဘာလုပ်နေကြသနည်း”ဟု မေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားသိရလေလျှင် ထိုလူများကို အခေါ်ခိုင်း၍ “အမောင်တို့.. ဤကမ္ဗလာသည် အဘယ်မျှ အဖိုးထိုက်သနည်း”ဟု မေးမြန်းလေ၏။ ထိုလူများက “အဖိုးတသိန်း ထိုက်တန်ပါသည် အရှင်သူဌေးကြီး..”ဟု ဖြေကြားအပ်လေသော် ဇောတိကသူဌေးကြီးသည် မိမိလူများကို ထိုလူများအား အသပြာတသိန်း အပေးခိုင်းပြီးနောက် “အမောင်တို့.. ငါ၏ တံခါးမုခ်ကို တံမြက်လှည်း၍ အမှိုက်စွန့်သွန်သော ကျွန်မအား ဤကမ္ဗလာကို ပေးလိုက်ကြပါလော့”ဟု ပြောဆို မှာကြားကာ ဇဋိလသူဌေး၏ လူများလက်၌ပင် အပ်နှံ၍ အပို့ခိုင်းလိုက်လေ၏။
ဇောတိကသူဌေးကြီး၏ ကျွန်မသည် ကမ္ဗလာကို ယူခဲ့၍ (ထိုလူများ မျက်မှောက်မှာပင်) ငိုကြွေးလျက် မိမိ၏အရှင် ဇောတိကသူဌေးကြီးအထံသို့ သွားရောက်ပြီးလျှင် “အရှင်သူဌေးမင်း..
၄၀၅
အသို့နည်း = ဘယ့်နှာလဲ ကျွန်တော်မကို အပြစ်ရှိလျှင် ရိုက်နှက်ရန် မသင့်ဘူးလော (=ရိုက်နှက်သင့်ပါသည်ဟု ဆိုလို၏)။ အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့စင် ကြမ်းတမ်းသော ကမ္ဗလာကို ကျွန်တော်မ၏ထံသို့ ပို့စေတော်မူဘိသနည်း၊ ကျွန်တော်မသည် ဘယ်လိုနည်းဖြင့် ဤကမ္မလာအကြမ်းကြီးကို ဝတ်နိုင်, ခြုံနိုင်လိမ့်မည်နည်း (=မဝတ်နိုင်, မခြုံနိုင်ပါ)”ဟု မကျေမချမ်းစကား တိုင်ကြား ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ဇောတိကသူဌေးကြီးက “အမိ.. ငါသည် ဤသို့ ဝတ်ရန်, ခြုံရန်အတွက် သင့်ထံသို့ အပို့ခိုင်းလိုက်သည် မဟုတ်ပါ။ စင်စစ်သော်ကား ဤကမ္ဗလာကို လိပ်၍ သင့်အိပ်ရာခြေရင်း၌ ထားပြီးလျှင် သင်အိပ်ချိန် ရောက်သောအခါ နံ့သာရေဖြင့် ဆေးကြောပြီးသော သင့်ခြေများကို ပွတ်သုတ်ရန်အလို့ငှါ သင့်ထံသို့ ငါ အပို့လွှတ်လိုက်မိသည်၊ အသို့နည်း = ဘယ့်နှယ်လဲ သင်သည် ဤသို့ (=ခြေသုတ်မှုကို)ပင် ပြုလုပ်ခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်ဘူးလော = ခြေသုတ်ရုံမျှပင်သော်မှ သင်က မသုတ်နိုင်ဘူးလော”ဟု ဖြေရှင်း ပြောကြားတော့မှ ကျွန်မသည် စိတ်ကျေနပ်ကာ “ဤခြေသုတ်ရန်အမှုကိုတော့ ပြုနိုင်ပါလိမ့်မည်”ဟု ပြောဆိုကာ ထိုကမ္ဗလာကို ယူ၍ သွားလေ၏။
ဇဋိလသူဌေးကြီး၏ လူယုံတော်များသည်လည်း ထိုအကြောင်းကို ကိုယ်တွေ့ မြင်ခဲ့ကြ၍ မိမိတို့၏ သူဌေးကြီးထံသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိကြသည်တွင် ဇဋိလသူဌေး ကြီးက “အမောင်တို့.. အမောင်တို့သည် ငါတို့နှင့် စည်းစိမ်တူ သူဌေးမျိုးကို တွေ့မြင်အပ်ခဲ့ပြီလော”ဟု မေးအပ်လေလျှင် “အရှင်သူဌေးမင်း.. အရှင်သူဌေးမင်းတို့၏ စည်းစိမ်သည် ဘာရှိ၍နည်း၊ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်ဝယ် ဇောတိကသူဌေးကြီး၏ စည်းစိမ်သည် ဤသို့ ဤသို့ သဘောရှိ၏”ဟု စကားပလ္လင်ခံကာ ဇောတိကသူဌေးကြီး၏ ပြာသာဒ်ကြီးအသရေ စည်းစိမ်ကုံလုံ ပြည့်စုံပုံကို ပြောကြားပြီးလျှင် မိမိတို့ကိုယ်တွေ့ မြင်ခဲ့ကြရသည့် ထိုကျွန်မနှင့် ကမ္ဗလာအကြောင်းကို ပြန်ပြောင်း ပြောဆိုကြလေကုန်၏။
၄၀၆
ဇဋိလသူဌေးကြီး သားသုံးယောက်၏ဘုန်းကံကို စုံစမ်းခြင်း
ဇဋိလသူဌေးကြီးသည် ထိုလူယုံတော်များ၏ စကားကို ကြားရလေလျှင် နှစ်သက်အားရမ်း ဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိလျက် “ငါသည် ယခုအခါ ရဟန်းပြုရန် အခွင့်ကို ရပေတော့မည်”ဟု ကြံစည်ဆင်ခြင်၍ မင်းကြီးထံသို့ သွားရောက်ပြီးလျှင် “အရှင်မင်းကြီး.. အကျွန်ုပ်သည် ရဟန်းပြုလိုပါ၏”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။
(ဤ၌။ ။မည်သည့်မင်းဟု အဋ္ဌကထာ၌ တိုက်ရိုက် မဖော်ပြအပ်သော်လည်း “ဗိမ္မိသာရရညော ပန ဝိဇိတေ ပဉ္စ အမိတဘောဂါ နာမ အဟေသုံ ဇောတိကော, ဇဋိလော, မေဏ္ဍကော, ပုဏ္ဏကော, ကာဠဝဠိယောတိ = အထူးအားဖြင့် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီး၏ အာဏာပြန့်နှံ့ရာ နိုင်ငံတော်၌ ဇောတိက, ဇဋိလ, မေဏ္ဍက, ပုဏ္ဏက, ကာဠဝဋိယဟူ၍ အမိတဘောဂသူဌေးကြီး ၅-ဦးတို့ ရှိကြ၏”ဟု ဝိသာခါဝတ္ထု ဓမ္မပဒအဋ္ဌကထာ ပဌမအုပ် စာမျက်နှာ ၂၄၃-၌ ဖွင့်ပြအပ်သောကြောင့် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးဟူ၍ မှတ်ယူရာ၏)။
မင်းကြီးကလည်း “ကောင်းပြီ သူဌေးကြီး.. သင်အလိုရှိတိုင်း ရဟန်းပြုလော့”ဟု ကြည်သာစွာ ခွင့်ပြုလေ၏။ ဇဋိလသူဌေးကြီးသည် မိမိအိမ်သို့ ပြန်ခဲ့၍ သားသုံးယောက်တို့ကို အခေါ်ခိုင်းပြီးလျှင် ရွှေအရိုးတပ်သည့် စိန်ပေါက်ချွန်းကို သားအကြီး၏လက်၌ အပ်နှင်းပေးထား၍ “ချစ်သား.. အိမ်၏ နောက်ဖက်ဝယ် ရွှေတောင်မှ ရွှေစိုင်တခဲကို ထုတ်ဆောင် တူးယူခဲ့လော့”ဟု ဆို၍ လွှတ်လိုက်လေ၏။ သားအကြီးသည် စိန်ချွန်းကို ယူဆောင်ကာ သွားရောက်၍ ရွှေတောင်ကို တအားပေါက်လေ၏။ ကျောက်ဖျာကြီး၌ ပေါက်အပ်သော အခါကဲ့သို့ ဖြစ်လေ၏။ ဇဋိလသူဌေးကြီးသည် သားအကြီးလက်မှ စိန်ချွန်းကိုယူ၍ သားအလတ်လက်၌ အပ်နှင်းကာ ရှေးနည်းအတူ လွှတ်လိုက်ပြန်လေ၏။ ထိုသားအလတ်၏ အဖို့ရာလည်း ရွှေတောင်ကို စိန်ချွန်းဖြင့် ပေါက်လေလျှင် ကျောက်ဖျာ၌ ပေါက်အပ်သကဲ့သို့ပင် ဖြစ်လေ၏။
ထို့နောင်မှ စိန်ချွန်းကို သားအငယ်၏လက်၌ ပေးအပ်၍ အပေါက်လွှတ်လိုက်ပြန်လေ၏၊ ထိုသားအငယ်၏အဖို့ရာ
၄၀၇
စိန်ချွန်းကို ယူသွား၍ ရွှေတောင်ကို ပေါက်သည်ရှိသော် အမှုန့်ထောင်းထုကာ စုပုံ၍ထားအပ်သော မြေညက်၌ ပေါက်အပ်သောအခါကဲ့သို့ အလွှာလိုက်, အစုလိုက် အလွယ်တကူ ရွှေများထွက်၍ ကျလာလေ၏။ ထိုအခါ သားအငယ်ကို ဇဋိလသူဌေးကြီးသည် “လာလော့ ချစ်သား.. ဤမျှလောက်ဖြင့် တော်သင့်ပြီ”ဟု ဆို၍ သားအလတ်နှင့် သားအကြီးတို့ကို “ချစ်သားတို့.. ဤရွှေတောင်သည် ချစ်သားတို့၏ ဘုန်းကံကြောင့် ဖြစ်လာသည်မဟုတ်၊ ငါနှင့် သင်တို့ညီငယ်၏ ဘုန်းကံကြောင့် ဖြစ်လာလေသည်၊ သို့ရကား ဤညီငယ်နှင့် တစိတ်တည်း တပေါင်းတည်း ဖြစ်ကြကာ သင်တို့ စားသုံးကြလော့”ဟု ပြောဆိုလေ၏။
(ဤ၌။ ။ရှေးဖော်ပြရာပါ ဇဋိလသူဌေး၏ ရွှေပန်းထိမ်သည်ဘဝက ဖြစ်ရပ်ကို ပြန်လည် ဆင်ခြင်ရာ၏၊ ထိုရွှေပန်းထိမ်သည်ဘဝက “သင်၏ဘုရားကို ရေထဲပစ်ချ၍ သွားပေတော့”ဟု ရိုင်းပြစွာ ရဟန္တာအရှင်မြတ်အား ပြောကြားခဲ့သည့် အကုသိုလ် ဝစီကံကြောင့် ခုနစ်ဘဝတို့တိုင်တိုင် မွေးဖွားပြီးသောအခါ ရေအမျှောခံခဲ့ရရုံမျှမက ဤယခုနောက်ဆုံး ပစ္ဆိမဘဝမှာလည်း ထိုအကုသိုလ် ဝစီကံကြောင့်ပင် ဖွားပြီးလျှင် ပြီးခြင်း ရေအမျှောခံရလေသည်။
ကဿပမြတ်စွာဘုရား၏ ဓာတုစေတီတော်ကြီးအား ပူဇော်၍ တောင်းပန်ဝန်ချရန် ရွှေပန်းများ ပြုလုပ်သောအခါ သားအငယ်ကသာ အဖော်သဟဲ ဖြစ်ခဲ့သောကြောင့် ဤယခု ရွှေတောင်ကြီးသည် ဇဋိလသူဌေးနှင့် သားအငယ်တို့အတွက် ဖြစ်ပေါ်လာရလေသည်)။
ဤသို့လျှင် ဇဋိလသူဌေးကြီးသည် သားတို့ကို ဆုံးမမှာထားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ သွားရောက်၍ ရဟန်းပြုပြီးနောက် ရဟန်းတရား ပွါးများကြိုးကုတ် အားထုတ်သဖြင့် နှစ်ရက်, သုံးရက်အတွင်းမှာပင် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ဆိုက်ရောက်လေ၏ = ရဟန္တာဖြစ်လေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် နောက်အခါဝယ် ရဟန်းငါးရာတို့နှင့် အတူတကွ ဆွမ်းခံ လှည့်လည်တော်မူလတ် သည်ရှိသော်
၄၀၈
ဇဋိလသူဌေး၏ သားသုံးယောက်တို့နေရာ အိမ်တံခါးဝသို့ ကြွရောက်တော်မူလေ၏။ ထိုသားသုံးယောက်တို့သည် မြတ်စွာဘုရား အမှူးပြုသော ရဟန်းသံဃာအား လ-ဝက် (=၁၅-ရက်)ပတ်လုံး ဆွမ်းအလှူဒါနကို ပေးလှူကြလေကုန်၏။
ရဟန်းတို့သည် တရားခန်းမဆောင် = ဓမ္မသဘာဝယ် “ငါ့ရှင်ဇဋိလ.. ယနေ့လည်း သင့်အဖို့ရာ အတောင်ရှစ်ဆယ်မြင့်သော ရွှေတောင်ကြီးနှင့် သားသုံးယောက်အပေါ်၌ တွယ်တာတပ်မက်မှု ရှိသေးသလော”ဟု အမေးစကား ဖြစ်ပွါးစေကြလေကုန်၏။ အရှင်ဇဋိလ ရဟန္တာမထေရ်မြတ်က “ငါ့ရှင်တို့.. ငါ့အဖို့ရာ ထိုရွှေတောင်နှင့် သားတို့၌ တပ်မက်ခြင်း, မြတ်နိုးခြင်း အလျှင်းမရှိတော့”ဟု ပြောကြားလေလျှင် ရဟန်းတို့သည် “ဤဇဋိလထေရ်ကား မဟုတ်မမှန် ပြောကြား၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ဝန်ခံ ပြောဆိုဘိ၏”ဟု အပြစ်တင်စကား ပြောကြားကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းတို့၏ စကားကို ကြားသိတော်မူ၍ “ရဟန်းတို့.. ငါ့သားတော် ဇဋိလရဟန်း၏ သန္တာန်မှာ ထိုရွှေတောင်နှင့် သားတို့၌ တပ်မက်ခြင်း, မြတ်နိုးခြင်း အလျှင်းပင် မရှိတော့ချေ”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် ဤဆိုလတ္တံ့သော တရားဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏-
ယောဓ တဏှံ ပဟန္တွာန၊ အနာဂါရော ပရိဗ္ဗဇေ။
တဏှာဘဝပရိက္ခီနံ၊ တမဟံ ဗြူမိ ဗြာဟ္မဏံ။
(ဤဂါထာအနက်ကို အောက် ဇောတိကသူဌေးဝတ္ထု၌ ရေးသားခဲ့ပြီ)။
ဒေသနာနိဂုံး ဆုံးလတ်သောအခါ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ဆိုက်ရောက်ကြလေကုန်၏။ ။(ဓမ္မပဒ ဋ္ဌ ၂၊ စာမျက်နှာ ၄၄၁-မှစ၍ ထုတ်နုတ်ရေးသားသည်)။
ဤကား ဇဋိလသူဌေး အကြောင်းတည်း။
၄၀၉