တေလပတ္တဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၆။ တေလပတ္တဇာတ်

ကာမဂုဏ်ဖြင့်ဖျားယောင်းသည်ကို မလိုက်စားသောကြောင့် ချမ်းသာကြီးစွာ ရဘူးကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သမတိတ္တိကံ အနဝသေသကံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤတေလပတ္တဇာတ်ကို သမ္ဘတိုင်း၌ သေဒကမည်သော နိဂုံးကိုအမှီပြု၍ တခုသောတောအုပ်၌နေတော်မူလျက် ဇနပဒကလျာဏီသုတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုတောအုပ်၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ဥပမာမည်သည်ကား ဤသို့တည်း၊ ရဟန်းတို့ ဇနပဒကလျာဏီ ဇနပဒကလျာဏီဟူ၍ များစွာသောလူအပေါင်းသည် စည်းဝေးရာ၏။ ဇနပဒကလျာဏီဟူသည်ကား ဇနပုဒ်၌ ခြောက်ပါးသောအပြစ်မှ ကင်းသော ငါးပါးသောကောင်းခြင်းနှင့်ပြည့်စုံသော မြတ်သော မိန်းမတည်း၊ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ထိုဇနပဒကလျာဏီသည် အကြင်ကြောင့် မမြင့်လွန်း မနိမ့်လွန်း, မကြုံလွန်း မဆူလွန်း, မမည်းလွန်း မဖြူလွန်း, လူ၏ အဆင်းကို လွန်၏။ နတ်၏အဆင်းကို မမှီမရောက်တတ်၊ ထို့ကြောင့် ခြောက်ပါးသောအပြစ်မှ ကင်း၏။ အရေ၏ကောင်းခြင်း, အသား၏ ကောင်းခြင်း အကြော၏ကောင်းခြင်း၊ အရိုး၏ ကောင်းခြင်း အရွယ်၏ကောင်းခြင်း ဤကောင်းခြင်းတို့နှင့် ပြည့်စုံသည်၏အဖြစ်ကြောင် ငါးပါးသောကောင်းခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသည်မည်၏။

ထိုစကားသည်မှန်၏။ ထိုဇနပဒကလျာဏီအား အာဂန္တုကဖြစ်သော အရောင်ကိစ္စမည်သည်မရှိ၊ မိမိ၏ကိုယ်ရောင်ဖြင့်သာလျှင် တဆယ့်နှစ်တောင်ရှိသောအရပ်၌ အလင်းကို ပြု၏။ ပျဉ်းပွင့်ကဲ့သို့ ရွှေသောအဆင်းရှိ၏။ ဤသည်ကား ဇနပဒကလျာဏီ၏ အရေကောင်းသည်၏အဖြစ်တည်း၊ ထိုဇနပဒကလျာဏီ၏ လေးပါးကုန်သော လက်ဘဝါးခြေဘဝါးတို့သည်၎င်း, နှုတ်ခမ်းနှစ်ဘက်တို့သည်၎င်း ချိပ်ရည်ဖြင့်ဆိုးသကဲ့သို့ နီသောသန္တာ နီသောကမ္ဗလာနှင့် တူသည်ဖြစ်၏။ ဤသည်ကား ထိုဇနပဒကလျာဏီ၏ အသားကောင်းသည်၏အဖြစ်တည်း၊ နှစ်ဆယ်ကုန်သော ခြေသည်း လက်သည်းတို့သည် အသားမှ မလွတ်သောအရပ်၌ ချိပ်ရည်ဖြင့်ပြည့်သကဲ့သို့ အသားမှလွတ်သောအရပ်၌ နို့ရည်အယဉ်နှင့် တူသည်ဖြစ်ကုန်၏။ ဤသည်ကား ထိုဇနပဒကလျာဏီ၏ အကြောကောင်းသည်၏ အဖြစ်တည်း၊ သုံးဆယ့်နှစ်ချောင်းသောသွားတို့သည် ကောင်းစွာစေ့ကုန်သည်ဖြစ်၍ ကောင်းစွာသွေးအပ်သော ဝရဇိန်အစဉ်ကဲ့သို့ထင်၏။ ဤသည်ကား ထိုဇနပဒကလျာဏီ၏ အရိုးကောင်းသည်၏အဖြစ်တည်း၊ အသက် တရာ့နှစ်ဆယ်ရှိသည်ဖြစ်သော်လည်း အရေမတွန့်သည်ဖြစ်၍ တဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်ကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဤသည်ကား ထိုဇနပဒကလျာဏီ၏ အရွယ်ကောင်းသည်၏ အဖြစ်တည်း။

ထိုဇနပဒကလျာဏီသည် ကခြင်းဖြင့် မြတ်သောအမူအရာ ရှိ၏။ သီခြင်းဖြင့် မြတ်သောအမူအရာရှိ၏။ ရဟန်းတို့ ထိုဇနပဒကလျာဏီသည် က, ၏ဟု အတိုင်း ထက်အလွန် များစွာသော လူအပေါင်းတို့သည် စည်း ဝေးရာ၏။ ထိုအခါ အသက်ရှည်ခြင်းငှါ အလိုရှိသော သေခြင်းငှါအလိုမရှိသော ချမ်းသာကိုအလိုရှိသော ဆင်းရဲကိုစက်ဆုပ်တတ်သော ယောက်ျားသည် လာရာ၏။ ထိုယောက်ျားကို အိုယောက်ျား အတွင်းအနား ရစ်နှင့်အမျှ ပြည့်သောဤဆီခွက်ကို သင်သည် များစွာသောလူအပေါင်း၏ အလယ်ဖြင့်၎င်း, ဇနပဒကလျာ ဏီ၏ အလယ်ဖြင့်၎င်း ဆောင်အပ်၏။ ထိုယောက်ျားကို ချီသောမိုးသော သန်လျက်ကိုလက်စွဲသော ယောကျ်ားသည်လည်း နောက်မှနောက်မှ အစဉ်လိုက်လတ္တံ့၊ အကြင်အရပ်၌ ထိုဆီသည် အနည်းငယ်မျှလည်းဖိတ်အံ့၊ ထိုအရပ်၌ပင်လျှင် သင်၏ ဦးခေါင်းကို ကျစေအံ့ ဤသို့ဆိုကုန်၏။ ရဟန်းတို့ ငါဆိုလတ္တံ့သောစကားကို သင်တို့သည် အသို့ အောက်မေ့ကုန်သနည်း၊ ထိုယောက်ျားသည် ဤဆီခွက်ကို နှလုံးမသွင်းမူ၍ အပ၌ မေ့လျော့ခြင်းသို့ရောက်၍ ဆောင်သလောဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ဤသို့ မေ့လျော့သဖြင့် ဆောင်ခြင်းသည် မဖြစ်သင့်ဟု လျှောက်ကုန်၏။ ရဟန်းတို့ သင်တို့အား ငါဘုရားသည် ဤဥပမာကိုလျှင် အနက်ကိုသိစေခြင်းငှါ ပြုအပ်၏။ ဤသို့ဆိုလတ္တံ့သည်ကား အနက်တည်း။

ရဟန်းတို့ အတွင်းအနားရစ်နှင့်အမျှ ပြည့်သောဆီခွက်ဟူသောအမည်သည်ကား ကာယဂတာသတိ၏ အမည်တည်း၊ ရဟန်းတို့ ထို့ကြောင့်လျှင် ဤသာသနာတော်၌ ဤသို့ကျင့်အပ်၏။ ငါတို့အား ကောင်းစွာအားထုတ်အပ်သည်ရှိသော် ကာယဂတာသတိသည် ပွားလတ္တံ့၊ ရဟန်းတို့ ဤသို့လျှင် သင်တို့သည် ကျင့်အပ်၏ဟု သဒ္ဒါအနက်နှင့် ပြည့်စုံသော ဇနပဒကလျာ ဏီသုတ်ကို ဟောတော်မူ၏။ ဤသို့ မြတ်စွာဘုရားသည် ကာယဂတာသတိကိုပွားစေလိုသောရဟန်းသည် အတွင်းအနားရစ်နှင့်အမျှ ပြည့်သော ဆီခွက်လက်စွဲသော ထိုယောက်ျားကဲ့သို့ သတိကို မလွှတ်မူ၍ မမေ့မလျော့သဖြင့် ကာယဂတာသတိကို ပွားစေအပ်၏ဟု ဤဇနပဒကလျာဏီသုတ်ကို ဆောင်၍ပြတော်မူ၏။ ရဟန်းတို့သည် ဤသုတ်ကို၎င်း၊ အနက်ကို၎င်း နာရ၍ အရှင်ဘုရား ထိုသို့သဘောရှိသော ဇနပဒကလျာဏီကို မကြည့်မူ၍ ဆီခွက်ကိုယူလာသော ထိုယောက်ျားသည် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို ပြုအပ်၏ဟု လျှောက်ကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ထိုယောက်ျားသည် ပြုနိုင်ခဲသောအမှုကို မပြုအပ်၊ ထိုယောက်ျားသည် ပြုသောအမှုသည် ပြုလွယ်သည်သာလျှင်တည်း၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား ချီသော မိုးသော သန်လျက်နဲ့ယောက်ျားသည် ခြိမ်းချောက်၍ ဆောင်အပ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့်တည်း၊ ရှေး၌ ပညာရှိတို့သည်ကား မမေ့မလျော့သဖြင့် သတိကိုမလွှတ်မူ၍ ဘီလူးမတို့သည် ဖန်ဆင်းအပ်သော နတ်၌ဖြစ်သော ရူပါရုံကိုလည်း ဣန္ဒြတို့ကိုဖျက်၍ မကြည့်မူ၍ သာလျှင်သွား၍ မင်း၏အဖြစ်သို့ အကြင် ရောက်ဘူးကုန်ပြီ၊ ထိုသို့ရောက်ခြင်းအမှုသည်သာလျှင် ပြုနိုင်ခဲ၏ဟုမိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ အလုံးစုံသောသားတထောင်တို့၏ ညီအငယ်ဖြစ်၏။ အစဉ်သဖြင့် လိမ်မာသောအဖြစ်သို့ ရောက်၏။ ထိုအခါ မင်း၏ နန်းတော်၌ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ဆွမ်းဘုဉ်း ပေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏ အမှုကြီးငယ်ကို ပြု၏။ ထို ဘုရားလောင်းသည် တနေ့သ၌ ငါ့အား များစွာသော အစ်ကိုတို့သည် ရှိကုန်၏။ ငါသည် ဤဗာရာ ဏသီပြည်၌ အဘ၏ဥစ္စာဖြစ်သော မင်းအဖြစ်ကို ရအံ့လော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား မရအံ့လောဟု ကြံ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကိုမေး၍ သိအံ့၊ ဤသို့သောအကြံသည် ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် ကြွတော်မူလတ်ကုန်သည်ရှိသော် ရေစစ်ကိုယူ၍ ရေကိုစစ်ပြီးလျှင် ခြေတို့ကိုဆီဖြင့်လိမ်း၍ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့၏ ဆွမ်းမစားမီအကြား ခဲဘွယ်ကိုစား၍နေသော ကာလ၌ ရှိခိုး၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်စွာနေလျက် ထိုအကြောင်းကို လျှောက်၏။ ထိုအခါ မင်းသားကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့သည် မင်းသား သင်မင်းသားသည် ဤဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကို မရလတ္တံ့၊ ဤဗာရာဏသီပြည်မှ ယူဇနာ တရာ့ရှစ်ဆယ်အထက်၌ ဂန္ဓာရတိုင်း တက္ကသိုလ်မည်သော ပြည်ရှိ၏။ ထိုတက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွားခြင်းငှါစွမ်းနိုင်သည်ရှိသော် ဤနေ့မှ ခုနစ်ရက်မြောက်သော နေ့၌ မင်းအဖြစ်ကိုရလတ္တံ့၊ ခရီးအကြား ၌ကား ကြီးစွာသော တောအုပ်၌ ဘေးရန်သည်ရှိ၏။ ထိုတောအုပ်ကို လျှောက်၍သွားသောသူအား ယူဇနာတရာခရီးသည် ရှိ၏။ အဖြောင့်သွားသောသူအား ယူဇနာငါးဆယ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။

ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုခရီးယူဇနာငါးဆယ်သည် ဘီလူးစောင့်သောကန္တာရမည်၏။ ထိုခရီးအကြား၌ ဘီလူးမတို့သည် ရွာကို၎င်း, စရပ်ကို၎င်းဖန်ဆင်း၍ အထက်၌ ရွှေကြယ်စသော ဆန်းကြယ်သော ဗိတာန်ကြက်သော မြတ်သောသူတို့အားသာ ထိုက်သော အိပ်ရာကိုဖန်ဆင်း၍ အထူးထူးသောဆိုးရေတို့ဖြင့် ဆိုးသော ပုဆိုးတင်းတိမ်ကိုရံ၍ နတ်၏တန်ဆာတို့ဖြင့် ကိုယ်ကိုဆင်ယင်ကုန်လျှက် စရပ်တို့၌နေကုန်၍ လာတိုင်းလာတိုင်းကုန်သောယောက်ျားတို့ကို သာယာစွာသောစကားဖြင့် ပြောဆိုကုန်၍ သင်တို့သည် ပင်ပန်းသောသဘောရှိကုန်သကဲ့သို့ ထင်ကုန်၏။ စရပ်သို့လာ၍ထိုင်ကုန်လျက် ရေကိုသောက်၍ အထူးထူးသောဆိုးရေတို့ဖြင့်ဆိုအပ်သော ပုဆိုးတင်းတိမ်တို့ဖြင့် ကာရံအပ်သော အိပ်ရာတို့၌အိပ်၍ သွားကြလောဟုဆို၍ လာတိုင်းကုန်သောသူတို့အား နေရာတို့ကိုပေး၍ မိမိတို့၏ တင့်တယ်စမ္ပယ်ခြင်းတို့ဖြင့် ဖြားယောင်း၍ ကိလေသာအလိုသို့ လိုက်သည်တို့ကိုပြု၍ မိမိတို့နှင့်တကွလွန်ကျူးသော အကျင့်ကိုပြုသည်ရှိသော် ထိုအရပ်၌လျှင် ထိုသူတို့ကို သွေးစက်စက်ယိုလျက် စားကုန်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကုန်၏။ ရူပါရုံကိုနှစ်သက်တတ်သောသူကို ရူပါရုံဖြင့်သာလျှင်ဖမ်း၏။ သဒ္ဒါရုံကို နှစ်သက်တတ်သောသူကို သာယာသော သီချင်းသံတီးမှုတ်သံဖြင့် ဖမ်းယူကုန်၏။ ဂန္ဓာရုံကို နှစ်သက်တတ်သောသူကို ဂန္ဓာရုံဖြင့် ဖမ်းယူကုန်၏။ ရသာရုံကို နှစ်သက်တတ်သောသူကို နတ်၌ဖြစ်သော အထူးထူးသောအရသာ ဘောဇဉ်တို့ဖြင့် ဖမ်းယူကုန်၏။ ဖောဋ္ဌဗ္ဗာရုံကို နှစ်သက်တတ်သော သူကို ခြေရင်းခေါင်းရင်း၌ နီသောအုံးရှိသော နတ်အိပ်ရာတို့ဖြင့် ဖမ်းယူကုန်၏။ ငါးပါးသော ဣန္ဒြေတို့ကိုဖျက်၍ ဘီလူးမတို့ကို မကြည့်မူ၍ သတိကိုဖြစ်စေ၍ အကယ်၍ သွားနိုင်အံ့၊ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ထိုတက္ကသိုလ်ပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကိုရလတ္တံ့၊ ဤသို့ မိန့်တော်မူကုန်၏။

ဘုရားလောင်းသည် အရှင်ဘုရားတို့ ထိုသို့ဖြစ်စေ အရှင်ဘုရားတို့၏ အဆုံးအမကိုယူ၍ ထိုဘီလူးမတို့ကို အဘယ်မှာကြည့်အံ့နည်းဟုဆို၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို ပရိတ်ရွတ်စေ၍ ပရိတ်သဲကို၎င်း, ပရိတ်ရေကို၎င်း, ပရိတ်ချည်ကို၎င်း ပရိတ်ပန်းကို၎င်းယူ၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို၎င်း အမိအဘတို့ကို၎င်း ရှိခိုးပြီးလျှင် အိမ်သို့သွား၍ မိမိ၏အချင်းယောကျ်ားတို့ကို ငါသည် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကိုယူအံ့သောငှါ သွားအံ့၊ သင်တို့သည် ဤပြည်၌သာလျှင် နေရစ်ကြကုန်လောဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို ငါးယောက်ကုန်သောသူတို့သည် အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း အရှင်မင်းကြီးနောက်တော်သို့ လိုက်ပါကုန်အံ့ဟု လျှောက်ကုန်၏။ သင်တို့နှင့်တကွသွားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ ခရီးအကြား၌ ဘီလူးမတို့သည် ရူပါရုံအရှိသည်ကို နှစ်သက် တတ်ကုန်သောလူတို့ကို ဤသို့လျှင် ရူပါရုံအစရှိသည်တို့ဖြင့် ဖျားယောင်း၍ ဖမ်းယူကုန်၏။ ကြီးစွာသောဘေးရန်ရှိ၏။ ငါသည်ကား ကိုယ်ကိုကြံ၍ သွားအံ့ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး အသို့နည်း၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်မင်းကြီးတို့နှင့်တကွ သွားကုန်သည်ရှိသော် မိမိသည် ချစ်အပ်သော ရူပါရုံအစရှိသည်တို့ကို မကြည့်အံ့၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း အရှင်မင်းကြီးနှင့်အတူသာလျှင် သွားကုန်အံ့ဟု လျှောက်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသို့တပြီးကား မမေ့မလျော့ကုန်သည် ဖြစ်ကြကုန်လောဟုဆို၍ ထိုငါးယောက်ကုန်သောသူတို့ကိုခေါ်၍ ခရီးသွား၏။ ဘီလူးမတို့သည် ရွာအစရှိသည်တို့ကို ဖန်ဆင်း၍ နေကြကုန်၏။

ထိုငါးယောက်ကုန်သောသူတို့တွင် ရူပါရုံကိုနှစ်သက်တတ်သော တယောက်သောယောက်ျားသည် ထိုဘီလူးမတို့ကိုကြည့်၍ ရူပါရုံ၌တပ်စွန်းသည်ဖြစ်၍ အတန်ငယ်နောက်ချန်၍ နေရစ်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အချင်း အဘယ့်ကြောင့် အတန်ငယ် နောက်ချန်သနည်းဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်၏ခွတေို့သည် နာကုန်၏။ အတန်ငယ် စရပ်၌နားနေ၍ လာအံ့ဟုဆို၏။ အချင်း ထိုဘီလူးမတို့ကို မတောင့်တနှင့်ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး ဖြစ်လိုရာရာ ဖြစ်စေ၊ မတောင့်တအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ တပြီးကားသင်သည် ထင်ရှားလတ္တံ့ဟုဆို၍ ထိုမှတပါးသော လေးယောက်ကုန်သောသူတို့ကိုယူ၍ သွား၏။ ထိုရုံပါရုံကို နှစ်သက်တတ်သောသူသည်လည်း ဘီလူးမတို့၏အထံသို့သွား၍ ဘီလူးမတို့သည် မိမိနှင့်တကွ လွန်ကျူးသောအကျင့်ကို ပြုသည်ရှိသော် ထိုယောက်ျားကို ထိုအရပ် ၌ပင်လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေ၍ ရှေ့သို့သွား၍ တခုသောစရပ်ကိုဖန်ဆင်း၍ အထူးထူးသော တီးမှုတ်မျိုးတို့ကို ယူစေ၍ သီကုန်လျက် နေကုန်၏။

ထိုအခါ၌ သဒ္ဒါရုံကိုနှစ်သက်တတ်သောသူသည် နောက်ချန်၍ နေရစ်၏။ ထိုယောက်ျားကိုလည်းစားပြီး၍ အထူးထူးသောနံ့သာကြုတ်တို့ကို နံ့သာဖြင့်ပြည့်စေပြီးလျှင် ဈေးကိုကျင်း၍ နေကုန်၏။ ထိုအရပ်၌ ဂန္ဓာရုံကိုနှစ်သက်တတ်သောသူသည် နောက်ချန်ရစ်၏။ ထိုယောက်ျားကိုလည်းစားပြီး၍ ရှေ့သို့သွား၍ အထူးထူးသော မြတ်သောအရသာရှိသော နတ်ဘောဇဉ်တို့ဖြင့် ခွက်တို့ကိုပြည့်စေပြီးလျှင် ထမင်းဈေးကိုကျင်းပ၍ နေကုန်၏။ ထိုအရပ်၌ ရသာရုံကို နှစ်သက်တတ်သောယောက်ျားသည် နောက်ချန်ရစ်၏။ ထိုယောက်ျားကိုလည်းစားပြီး၍ ရှေ့သို့သွား၍ နတ်အိပ်ရာကိုခင်း၍ နေကုန်၏။ ထိုအရပ်၌ ဖောဋ္ဌဗ္ဗာရုံကိုနှစ်သက်တတ်သောယောက်ျားသည် နောက်ချန်ရစ်၏။ ထိုယောက်ျားကိုလည်း စားကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တယောက်တည်းသာလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တယောက်သော ဘီလူးမသည် စင်စစ်လျှင် ဤယောကျ်ားသည် အလွန်ထက်သောပညာရှိ၏။ ငါသည် ထိုယောက်ျားကိုစား၍သာလျှင်ပြန့်အံ့ဟု ဘုရားလောင်း၏ နောက်မှနောက်မှ လိုက်၏။ တော အုပ်၌ဝယ် နောက်အဘို့၌ တောအမှုလုပ်အစရှိကုန်သောသူတို့သည် ဘီလူးမကိုမြင်ကုန်၍ ရှေ့မှသွားသောယောက်ျားသည် သင်နှင့် အသို့တော်သနည်းဟု မေးကုန်၏။

အမောင်တို့ ဤယောက်ျားသည် အကျွန်ုပ်၏ ငယ်လင်တည်းဟု ဆိုလေ၏။ အချင်းယောက်ျား ဤသတို့သ္မီးငယ်သည် သိမ်မွေ့၏။ ပန်းဆိုင်းနှင့် တူလှ၏။ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းလည်းရှိ၏။ မိမိ၏ မိဘတို့ကိုစွန့်၍ အရှင်ကိုကြံ၍ အိမ်မှထွက်ခဲ့၏။ အဘယ့်ကြောင့် ဤမိန်းမကို မပင် ပန်းစေဘဲယူ၍ မသွားလေသနည်းဟု ဆိုကုန်၏။ အမောင်တို့ ဤမိန်းမသည် ငါ၏မယားမဟုတ် ဘီလူးမတည်း၊ ဤမိန်းမသည် ငါ၏ လူငါးယောက်တို့ကို စားအပ်၏ဟု ဆို၏။ အမောင်တို့ ယောက်ျားမည်သည်ကား အမျက်ထွက်သောကာလ၌ မိမိ၏မယားတို့ကို ဘီလူးမဟူ၍လည်း ဆိုကုန်၏။ ပြိတ္တာမဟူ၍လည်း ဆိုကုန်၏ဟု ဆို၏။ ထိုဘီလူးမသည် သွားသည်ရှိသော် ကိုယ်ဝန်ဆောင်မိန်းမ၏ အသွင်ကိုပြု၍ တဖန် တကြိမ်သားဖွားဘူးသောမိန်းမ၏ အသွင်ကိုပြု၍ သားကို ရင်ခွင်၌ပိုက်၍ ဘုရားလောင်းနောက်သို့ လိုက်၏။ မြင်တိုင်း မြင်တိုင်းကုန်သောသူတို့သည် ရှေးနည်းဖြင့်သာလျှင် မေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုရှေးအတူသာလျှင်ဆို၍ သွားသည်ရှိသော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ ရောက်၏။ ဘီလူးမသည်သားကို ကွယ်စေ၍ တယောက်တည်းသာလျှင် လိုက်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မြို့တံခါးသို့သွား၍ တခုသော စရပ်၌နေ၏။ ထိုဘီလူးမသည် ဘုရားလောင်း၏ တန်ခိုးကြောင့် စရပ်ဝင်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ နတ်၌ ဖြစ်သောအဆင်းကိုဖန်ဆင်း၍ စရပ်တံခါး၌ နေ၏။

ထိုအခါ တက္ကသိုလ်ပြည်မှ မင်းကြီးသည် ဥယျာဉ်သို့သွားသည်ရှိသော် ထိုဘီလူးမကိုမြင်လျှင် တပ်စွန်းသောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သွားချေ ဤမိန်းမကို လင်ရှိ, မရှိကို မေးမြန်းစုံစမ်းချေဟု မင်းချင်း ယောက်ျားကိုစေလိုက်၏။ ထိုယောက်ျားသည် ဘီလူးမသို့ကပ်၍ လင်ရှိသလောဟု မေး၏။ အမောင်လင်ရှိ၏။ စရပ်၌နေသောဤယောက်ျားသည် အကျွန်ုပ်၏လင်တည်းဟုဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဤမိန်းမသည် ငါ၏မယားမဟုတ်၊ ဤမိန်းမသည် ဘီလူးမတည်း၊ ဤဘီလူးမသည် ငါ၏လူငါးယောက်တို့ကို စား၏ဟု ဆို၏။ ထိုဘီလူးမသည်လည်း အမောင် ယောက်ျားတို့ မည်သည်ကား အမျက် ထွက်သောကာလ၌ အကြင်စကားကို ဆိုလိုကုန်၏။ ထိုစကားကို ဆိုကုန်၏ဟုဆို၏။ ထိုမင်းချင်းယောက်ျားသည် ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့၏ စကားကို မင်းကြီးအား ကြား၏။ မင်းကြီးသည် အရှင်မရှိသောဥစ္စာမည်သည်ကား မင်း၏ဥစ္စာဖြစ်၏ဟုဆို၍ ဘီလူးမကိုခေါ်စေ၍ တစီးသောဆင်ကျောက်ကုန်း၌ စီးစေ၍ မြို့ကိုလကျ်ာရစ်လှည့်၍ ပြာသာဒ်သို့တက်၍ ထိုဘီလူးမကို မိဖုယားကြီးအရာ၌ထား၏။ ထိုမင်းသည် ရေချိုးပြီး နံ့သာလိမ်းကျံပြီးသည်ရှိသော် ညစာစား၍ အသရေရှိသောအိပ်ရာသို့ တက်၏။ ထိုဘီလူးမသည်လည်း မိမိအားတည်လာသော အာဟာရကိုစား၍ တန်ဆာဆင်အပ်သော အသရေရှိသောအိပ်ရာ၌ မင်းနှင့်တကွအိပ်၍ မွေ့လျော်သည်၏ အစွမ်းဖြင့် ချမ်းသာနှင့်ပြည့်စုံသောမင်းသည် အိပ်သောကာလ၌ တဘက်နံပါးဖြင့် ပြန်၍ ငို၏။ ထိုအခါ ဘီလူးမကို မင်းသည် အရှင်မ အဘယ်ကြောင့်ငိုသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အကျွန်ုပ်ကိုလမ်းခရီး၌မြင်၍ ဆောင်အပ်၏။ အရှင်မင်းကြီးတို့၏ နန်းတော်၌လည်း များစွာသောမိန်းမတို့သည် ရှိကုန်၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် တူသောလင်ရှိသောမိန်းမတို့၏ အလယ်၌ နေရ၏။ သင်၏အမိကို၎င်း, အဘကို၎င်းအနွယ်ကို၎င်း, အမျိုးကို၎င်း အဘယ်သူသည်သိအံ့နည်း၊ သင်သည် ခရီးအကြား၌ ဆောင်အပ်သောမိန်းမမည်၏ဟု စကားဖြစ်လတ်သော် ဦးခေါင်း၌ ကိုင်၍ နှိပ်ဘိသကဲ့သို့ မျက်နှာမသာသည် ဖြစ်ရာအံ့၊ အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အလုံးစုံသောတိုင်းပြည်၌ အစိုးရခြင်းကို၎င်း အာဏာကို၎င်း အကျွန်ုပ်အား အကယ်၍ပေးအံ့၊ တစုံတယောက်သောသူသည် အကျွန်ုပ်၏စိတ်ကိုပျက်စေ၍ ဆိုခြင်းငှါမတတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ရှင်မ ငါ့အား အလုံးစုံသောတိုင်းပြည်၌ နေကုန်သောသူတို့သည် တစုံတရာစပ်လျဉ်းကုန်သည် မဖြစ်ကုန်၊ ငါသည် ထိုသူတို့ကိုအစိုးမရ၊ အကြင်သူတို့သည်ကား မင်း၏ အာဏာကိုဖျက်၍ မပြုအပ်သည်ကို ပြုကုန်၏။ ငါတို့သည် ထိုသူတို့ကိုသာလျှင် ပိုင်၏။ ဤအကြောင်းကြောင့် သင့်အား အလုံးစုံသောတိုင်းပြည်၌ အစိုးရခြင်းကို၎င်း အာဏာကို၎င်း ပေးအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။

အရှင်မင်းကြီး ထိုသိုတပြီးကား တိုင်းပြည်၌ အာဏာကိုပေးအံ့သောငှါ အကယ်၍ မတတ်နိုင်ငြားအံ့၊ နန်းတော်တွင်း၌ သုံးဆောင်သောသူတို့၏အပေါ်၌ အကျွန်ုပ်၏အလိုသို့ လိုက်စိမ့်သောငှါ အာဏာကိုပေးကုန်လောဟုဆို၏။ မင်းသည် နတ်၌ဖြစ်သော ဖောဋ္ဌဗ္ဗာရုံဖြင့်တွေ့အပ်သည်ဖြစ်၍ ထိုဘီလူးမ၏စကားကို လွန်အံ့သောငှါမတတ်နိုင်ရကား ရှင်မကောင်းပြီး နန်းတော်တွင်း၌ သုံးဆောင်သောသူတို့၌ သင့်အား အာဏာကိုပေး၏။ သင်သည် ထိုသူတို့ကို မိမိအလိုသို့ လိုက်စေလောဟု ဆို၏။ ထိုဘီလူးမသည် ကောင်းပြီဟုဝန်ခံ၍ မင်း၏ အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ရောက်သောကာလ၌ ဘီလူးမြို့သို့သွား၍ ဘီလူးတို့ကိုခေါ်၍ မိမိသည် မင်းကို အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်စေ၍ အရိုးမျှကိုကြွင်းစေ၍ အလုံးစုံသော အကြော, အရေ, အသွေး အသားကို စား၏။ ကြွင်းကုန်သော ဘီလူးတို့သည် တံခါးမှစ၍ နန်းတော်တွင်း၌ ကြက် ခွေးတို့ကိုအစပြု၍ အလုံးစုံသောလူတို့ကိုစား၍ အရိုးမျှကြွင်းသည်တို့ကို ပြုကုန်၏။ နက်ဖြန်နေ့၌ ပိတ်မြဲတိုင်းသောတံခါးကိုမြင်၍ လူတို့သည် ပုဆိန်တို့ဖြင့် တံခါး ရွက်တို့ကိုပေါက်၍ နန်းတော်တွင်းသို့ဝင်၍ အလုံးစုံသောနန်းတော်ကို အရိုးဖြင့်ပြည့်သည်ကိုမြင်၍ အကြင်ယောက်ျားသည် ဤမိန်းမသည် ငါ၏မယားမဟုတ်၊ ဤမိန်းမသည် ဘီလူးမတည်းဟု ဆို၏။ ထိုယောက်ျားသည် စင်စစ်လျှင် မှန်သောစကားကိုသာလျှင် ဆို၏။ ငါတို့၏ မင်းကြီးသည်ကား တစုံတခုကိုမသိ၍ ထိုဘီလူးမကိုယူ၍ မိမိ၏မယားပြု၏ ထိုဘီလူးမသည် ဘီလူးတို့ကိုခေါ်၍ အလုံးစုံသောလူတို့ကိုစား၍ သွားသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၏။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုနေ့၌ ထိုစရပ်၌ သာလျှင် ပရိတ်သဲကို ဦးခေါင်း၌ထား၍ ပရိတ် ချည်ကိုကာရံ၍ သန်လျက်ကိုကိုင်၍ ရပ်၍ သာလျှင် အရုဏ်တက်စေ၏။ လူတို့သည် အလုံးစုံသော မင်း၏နန်းတော်ကို သုတ်သင်စေ၍ နွားချေးတို့ဖြင့်လိမ်းကျံ၍ အထက်၌ နံ့သာတို့ဖြင့်လိမ်းကျံကုန်၍ ပန်းဆိုင်းတို့ကို ဆွဲ၍ အခိုးအထုံတို့ဖြင့်ထုံ၍ အထူးထူးသောပန်းတို့ကိုဖွဲ့ပြီးလျှင် အချင်းတို့ အကြင်ယောက်ျားသည် နတ်၌ဖြစ်သောအဆင်းကို ဖန်ဆင်း၍ နောက်မှလိုက်သောဘီလူးမကို ဣန္ဒြေတို့ကိုဖျက်၍ ကြည့်ခြင်းကိုလည်း မပြု၊ ထိုယောကျ်ားသည် အလွန်လျှင်မြတ်သောသူတည်း၊ တည်ကြည်ခြင်း ရှိ၏။ ဉာဏ်နှင့် ပြည့်စုံ၏။ ထိုသို့သဘောရှိသော ယောက်ျားသည် တိုင်းပြည်ကိုဆုံးမသည်ရှိသော် အလုံးစုံသော တိုင်းပြည်သည် ချမ်းသာသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုယောကျ်ားကို မင်းပြုစေအံ့ဟု တိုင်ပင်ကြကုန်၏။ ထိုအခါ အလုံးစုံသော အမတ်တို့ သည်၎င်း, ပြည်သူတို့သည်၎င်း တူသောဆန္ဒရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းသို့ကပ်ပြီးလျှင် အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးသည် ဤပြည်ကို မင်းပြုကုန်ဟုဆို၍ မြို့တွင်းသို့သွင်းပြီးလျှင် ရတနာအစုထက်၌ထား၍ အဘိသိက်ကိုသွန်း၍ တက္ကသိုလ်မင်းအဖြစ်ကို ပြုကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် လေးပါးကုန်သောအဂတိတို့ကို စွန့်၍ ဆယ်ပါးသော မင်းကျင့်တရားတို့ကိုမပျက်စေမူ၍ တရားသဖြင့်မင်းပြုလျက် ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ ကံအားလျော်စွာ လား၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီးလျှင်-

၉၆။ သမတိတ္တိကံ အနဝသေသကံ၊
တေလပတ္တံ ယထာ ပရိဟရေယျ။
ဧဝံ သစိတ္တမနုရက္ခ၊ ပတ္ထယာနော ဒိသံ အဂတပုဗ္ဗံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၉၆။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ အနဝသေသကံ၊ တဖန် မလောင်းအပ်သည်ကိုပြု၍။ သမတိတ္တိကံ၊ အတွင်းအနားရစ်နှင့်အမျှ ဆီပြည့်သော။ တေလပတ္တံ၊ ဆီခွက်ကို။ ပုရိသော၊ ယောကျ်ားသည်။ ပရိဟရေယျ ယထာ၊ ဆောင်ရာသကဲ့သို့။ ဧဝံ- တထာ၊ ထို့အတူ။ အဂတပုဗ္ဗံ၊ အစမထင်သံသရာ၌ မရောက်ဘူးသော။ ဒိသံ၊ နိဗ္ဗာန်ကို။ ပတ္ထယာနော-ပတ္ထေန္တော၊ တောင့်တသောရဟန်းသည်။ သစိတ္တံ၊ မိမိစိတ်ကို။ အနုရက္ခေ၊ စောင့်ရာ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် နိဗ္ဗာန်ဖြင့် ဒေသနာအထွတ်ကိုတင်၍ ဟောတော်မူ၍ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ တက္ကသိုလ်မင်းပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီး ယခုအခါငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်သော မင်းသားဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။