မဟာသုဒဿနဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၅။ မဟာသုဒဿနဇာတ်

ကုသိနာရုံပြည်သည် ရှေး၌ကြီးစွာသောမြို့ဖြစ်ဘူးသောအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အတိတ်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော ယလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အနိစ္စာ ဝတ သင်္ခါရာ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာသုဒဿနဇာတ်ကို ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုတော်မူရာ ညောင်စောင်း၌ လျောင်းတော်မူလျက် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် အရှင်ဘုရား ဘုန်းတော်ကြီးသောမြတ်စွာဘုရားသည် ဤမြို့ငယ်၌ ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုတော် မမူပါလင့်ဟု ဆိုအပ်သောစကားကိုအကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌နေတော်မူစဉ် အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်နေ့ နာဠကရွာဝယ် ဖွားတော်မူရာတိုက်ခန်း၌ ပရိနိဗ္ဗာန်ပြု၏။ အရှင်မောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် တန် ဆောင်မုန်းလ၌သာလျှင် လကွယ်ပက္ခဥပုသ်နေ့၌ ပရိနိဗ္ဗာန်ပြု၏။ ဤသို့ အဂ္ဂ သာဝကအစုံသည် ပရိနိဗ္ဗာန် ပြုသည်ရှိသော် ငါသည်လည်း ကုသိ နာရုံပြည်၌ ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုအံ့ဟု အစဉ်သဖြင့် ကုသိ နာရုံပြည်သို့ ရောက်တော်မူ၍ အစုံဖြစ်သော အင်ကြင်းပင်ပျိုတို့၏အကြား၌ မြောက်သို့ဦးခေါင်းပြု၍ ခင်းအပ်သောညောင်စောင်း၌ မထသောကျိန်းစက်တော်မူခြင်းဖြင့် ကျိန်းစက်တော်မူ၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားကို အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် အရှင်ဘုရား ဘုန်းတော်ကြီးသောမြတ်စွာဘုရားသည် ဤမြို့ငယ်၌ ဤအလွန်မညီညွတ်သောမြို့ငယ်၌ ဤအခက်အလက်နှင့်တူသောမြို့ငယ်၌ ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုတော်မမူပါလင့်၊ တပါးကုန်သော စမ္ပာနဂိုရ် ရာဇဂြိုဟ် သာဝတ္ထိ အစရှိကုန်သောမြို့ကြီးတို့တွင် တပါးပါးသောမြို့၌ ဘုန်းတော်ကြီးသောမြတ်စွာဘုရားသည် ပရိနိဗ္ဗာန်ပြုတော်မူပါလောဟု တောင်းပန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် အာနန္ဒာ ဤကုသိနာရုံမြို့ကို မြို့ငယ်ဟူ၍ မဆိုလင့်၊ အလွန်မညီညွတ်သော မြို့ငယ်ဟူ၍ မဆိုလင့်၊ အခက် အလက်နှင့်တူသော မြို့ငယ်ဟူ၍ မဆိုလင့်၊ ငါဘုရားသည် ရှေး၌ မဟာသုဒဿနစကြာမင်းဖြစ်သော ကာလ၌ ဤကုသိနာရုံမြို့သည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ရတနာတံတိုင်းဖြင့်ခြံရံအပ်သော မြို့ကြီးဖြစ်ဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် တောင်းပန်အပ်သည် ဖြစ်၍ အတိတ်ကိုဆောင်တော်မူလို ရကား မဟာသုဒဿနသုတ်ကို ဟောတော်မူ၏။

ထိုမဟာသုဒဿန စကြာမင်းဖြစ်သောအခါ၌ကား မဟာသုဒဿနစကြာမင်းသည် သုဓမ္မမည်သောပြာသာဒ်ထက်မှ သက်လတ်၍ အနီး၌ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့်ပြီးသောထန်းတော၌ ခင်းအပ်သောညောင်စောင်း၌ လကျ်ာနံပါးဖြင့် မထသောအိပ်ခြင်းဖြင့် အိပ်သော မဟာသုဒဿနစကြာမင်းကိုမြင်၍ အရှင်မင်းကြီး ကုသဝတီရာဇဌာနီအမှူးရှိကုန်သော ဤရှစ်သောင်းလေးထောင်ကုန်သောမြို့တို့သည် အရှင်မင်းကြီး၏ ဥစ္စာတို့တည်း၊ ဤရှစ်သောင်းလေးထောင်သောမြို့တို့၌ ချစ်ခြင်းကိုပြုတော်မူပါလောဟု သုဘဒ္ဒါမိဖုယားကြီးသည် နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် မဟာသုဒဿနစကြာမင်းသည် ရှင်မိဖုယား ဤသိုမဆိုလင့်၊ စင်စစ်သဖြင့်ကား ဤရှစ်သောင်းလေးထောင်သောမြို့တို့၌ ချစ်ခြင်းကို ဖျောက်လော၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းကို မပြုလင့်၊ ဤသို့ ငါ့ကိုဆုံးမလာဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး အဘယ့်ကြောင့် ဆုံးမရအံ့နည်းဟု မေးအပ်သော် မဟာသုဒဿနစကြာမင်းသည် ရှင်မိဖုယား ယနေ့ ငါသည် စုတေခြင်းကို ပြုအံ့ဟု ဆို၏။

ထိုအခါ သုဘဒ္ဒါမိဖုယားသည် မျက်ရည်ကိုသုတ်၍ ငြိုငြင်သဖြင့် ပင်ပန်းသဖြင့် မင်းကြီးဆိုတိုင်းဆို၍ သည်းစွာငို၏။ ကြွင်းကုန်သော ရှစ်သောင်းလေးထောင်ကုန်သော မင်းမိန်းမတို့သည်လည်း ငိုကုန်၏။ အမတ်အစရှိကုန်သောသူတို့တွင် တယောက်သောသူသည်လည်း သည်းခံခြင်းငှာမတတ်နိုင်၊ အလုံးစုံသော သူတို့သည် ငိုကုန်၏။ ဘုရားလောင်း မဟာသုဒဿနစကြာ မင်းသည် အချင်းတို့ မသင့်၊ ငိုကြွေးသံကို မပြုလင့်ဟု အလုံးစုံသောသူတို့ကို မြစ်ပြီးလျှင် မိဖုယားကြီးကိုခေါ်၌ ရှင်မိဖုယားကြီး ရှင်မိဖုယားသည် သည်းစွာ မငိုလင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ နှမ်းစေ့အတိုင်းအရှည်ရှိသော သင်္ခါရသည်လည်း မြဲသည်မည်သည် မရှိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော သင်္ခါရတို့သည် ပျက်စီးတတ်သောသဘောရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏ဟု ဆို၍ မိဖုယားကြီးကို ဆုံးမလိုရကား-

၉၅။ အနိစွာ ဝတ သင်္ခါရာ၊ ဥပ္ပါဒါဝယဓမ်မိနော။
ဥပ္ပဇ္ဇိတွာ နိရုဇ္ဈန္တိ၊ တေသံ ဝူပသမော သုခေါ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၉၅။ ဒေဝီ၊ မိဖုယား။ သင်္ခါရာ၊ သင်္ခါရတရားတို့သည်။ ဝတ၊ စင်စစ်။ အနိစ္စာ၊ အမြဲမရှိကုန်။ ဥပ္ပါဒါဝယ ဓမ္မိနော၊ ဖြစ်တတ်ပျက်တတ်သော သဘောရှိကုန်၏။ ဥပ္ပဇ္ဇိတွာ၊ ဖြစ်ကုန်ပြီး၍။ နိရုဇ္ဈန္တိ၊ ချုပ်ကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုသင်္ခါရတရားတို့၏။ ဝူပသမော၊ ငြိမ်းရာဖြစ်သော နိဗ္ဗာန်သည်။ သုခေါ၊ ချမ်းသာ၏။

ဤသို့လျှင် မဟာသုဒဿနစကြာမင်းသည် မြတ်သော အမြိုက်နိဗ္ဗာန်ဖြင့် ဒေသနာအထွတ်ကိုယူ၍ ကြွင်းသောလူများအားလည်း သင်တို့သည် အလှူပေးကုန်လော၊ သီလဆောက် တည်ကုန်၊ ဥပုသ်သုံးခြင်းအမှုကို ပြုကုန်လောဟု အဆုံးအမကိုပေး၍ နတ်ပြည်သို့ သွားသည်ဖြစ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ရာဟုလာမယ်တော်သည် ထိုအခါ သုဘဒ္ဒါမိဖုယား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာသည် ထိုအခါ သားကြီးရတနာ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းသောပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မဟာသုဒဿနစကြာမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။