ဒုမ္မေဓဇာတ် -၁

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၁၀။ ဒုမ္မေဓဇာတ်

လောက၏အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဒုမ္မေဓာနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒုမ္မေဓဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် လောက၏ အကျိုးစီးပွား ကျင့်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုလောက၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်ခြင်းသည် ဒွါဒသကနိပါတ် မဟာကဏှဇာတ်၌ ထင်စွာ ဖြစ်လတ္တံ့။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗာရာဏသီမင်း၏ မိဖုယားကြီး၏ဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူ၏။ အမိဝမ်းမှဖွားသော ထိုဘုရားလောင်းအား အမည်ကိုမှည့်သောနေ့၌ ဗြဟ္မဒတ် သတို့သားဟူသော အမည်ကိုမှည့်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်ရှိလတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ အတတ်ကိုသင်၍ ဗေဒင်သုံးပုံတို့၏ ကမ်းတဘက်သို့ရောက်၍ တဆယ့်ရှစ်ပါးကုန်သော အတတ်တို့၏ အပြီးသို့ရောက်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းအား အဘသည် အိမ်ရှေ့မင်းအဖြစ်ကိုပေး၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမြို့၌ နေကုန်သော လူတို့သည် နတ်တို့ကို ကိုးကွယ်ကုန်၏။ နတ်တို့ကိုရှိခိုးကုန်၏။ များသောလူတို့သည် ဆိတ်မြန်မာ ဆိတ်ကုလား ကြက်ဝက် အစရှိသည်တို့ကိုသတ်ကုန်၍ အထူးထူး အပြားပြားကုန်သော ပန်းနံ့သာတို့ဖြင့်၎င်း အသားအသွေးတို့ဖြင့်၎င်း နတ်အားပူဇော်သောအမှုကို ပြုကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ယခုအခါ သတ္တဝါတို့သည် နတ်ကိုကိုးကွယ်ကုန်၏။ များစွာကုန်သောလူတို့သည် သတ္တဝါတို့အား သတ်ခြင်းကိုပြုကုန်၏။ လူများသည် များသောအားဖြင့် အဓမ္မ၌ သာလျှင် တည်၏။ ငါသည် အဘလွန်သဖြင့် မင်းအဖြစ်ကို ရမူကား တယောက်သောသူကိုလည်း မပင်ပန်းစေမူ၍ ဥပါယ်ဖြင့်သာလျင် သတ္တဝါသတ်ခြင်းကိုပြုအံ့သောငှာ မပေးအံ့ဤသို့ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဘုရားလောင်းသည် တနေ့သ၌ ရထားစီး၍မြို့မှထွက်သည်ရှိသော် တခုသော ကြီးစွာသောပညောင်ပင်၌ လူအများတို့သည် စည်းဝေးသည်ကိုမြင်၍ ထိုပညောင်ပင်၌ဖြစ်သော နတ်အထံ၌ သားသ္မီးစည်းစမ်အခြံအရံ ဥစ္စာအစရှိသည်တို့တွင် အကြင်အကြင်ဆုကို အလိုရှိကုန်၏။ ထိုထိုဆုကို တောင်းကုန်၏။

ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ရထားမှသက်၍ ပညာင်ပင်ရင်းသို့ကပ်ပြီးလျှင် နံ့သာပန်းတို့ဖြင့်ပူဇော်၍ ရေဖြင့်သွန်းခြင်းကိုပြု၍ ပညောင်ပင်ကို လကျ်ာရစ်လှည့်၍ နတ်ကိုကိုးကွယ်သူကဲ့သို့သာလျှင် ဝင်လေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ဤသို့သောနည်းဖြင့်လျှင် ရံခါရံခါ ဖြစ်သောကာလ၌ ထိုပညာင်ပင်သို့သွား၍ နတ်ကိုကိုးကွယ်သောသူကဲ့သို့ ပူဇော်ခြင်းကိုပြု၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နောက်အခါ၌ အဘလွန်သဖြင့် မင်းအဖြစ်၌ တည်၍ လေးပါးသော အဂတိကိုကြဉ်၍ ဆယ်ပါးသော မင်းကျင့်တရားတို့ကို မပျက်စေမူ၍ တရားသဖြင့် မင်းပြုလတ်သော် ငါ၏နှလုံးအလိုသည် အပြီးသို့ရောက်ပြီ၊ မင်းအဖြစ်၌ တည်သည်ဖြစ်ပြီ၊ ငါသည်ကား ရှေး၌ တခုသောအကြင်ကိစ္စကိုကြံပြီ၊ ယခုအခါ ထိုကိစ္စကို အပြီးသို့ရောက်စေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ အမတ်ပုဏ္ဏားသူကြွယ် အစရှိသည်တို့ကို စည်းဝေးစေ၍ အချင်းတို့ ငါသည် အဘယ်အကြောင်းဖြင့် မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်သည်ကို သိကြကုန်သနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး မသိပါဟုလျှောက်ကုန်၏။ ဤအမည်ရှိသော တခုသောပညောင်ပင်ကို နံ့သာအစရှိသည်တို့ဖြင့်ပူဇော်၍ လက်အုပ်ချီ၍ ရှိခိုးသောငါ့ကို မြင်ဘူးကုန်၏လောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး မြင်ဘူးပါကုန်၏ဟု လျှောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ ငါသည် မင်းအဖြစ်သို့ အကယ်၍ ရောက်အံ့၊ သင်နတ်အား ပူဇော်သောအမှုကိုပြုအံ့ဟု ဆုတောင်းခြင်းကို ပြု၏။ ငါသည် ထိုနတ်၏ အာနုဘော်ဖြင့် မင်းအဖြစ်ကိုရအပ်ပြီ၊ ယခုအခါ နတ်အားပူဇော်ခြင်းအမှုကိုပြုအံ့၊ သင်တို့သည် ကြာမြင့်ခြင်းကို မပြုမူ၍ လျင်စွာ နတ်အားပူဇော်ခြင်းအမှုကို စီရင်ကြကုန်လောဟုဤသို့ ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး အဘယ်ကိုယူရကုန်အံ့နည်းဟု လျှောက်ကုန်၏။

အချင်းတို့ ငါသည် နတ်အားတောင်းပန်သည်ရှိသော် ငါ၏ တိုင်းနိုင်ငံ၌ အကြင်သူတို့သည် ပါဏာတိပါတအစရှိကုန်သော ငါးပါးကုန်သော သီလမရှိကုန်သောသူတို့၏အမှုတို့ကို၎င်း ဆယ်ပါးကုန်သောအကုသလကမ္မပထတို့ကို၎င်းယူ၍ ကျင့်ကုန်လတ္တံ့။ ထိုသူတို့ကိုသတ်၍ အူသိမ် အသား အသွေးတို့ဖြင့် နတ်ပူဇော်သောအမှုကိုပြုအံ့ဟု တောင်းပန်ဘူးပြီ၊ ထို့ကြောင့် သင်တို့သည် ငါတို့၏မင်းသည် အိမ်ရှေ့မင်းဖြစ်သောကာလ၌လျှင် ငါသည် မင်းအဖြစ်သို့အကယ်၍ ရောက်အံ့ ငါ၏တိုင်းနိုင်ငံ၌ အကြင်သူတို့သည် သီလမရှိသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုအလုံးစုံသောသူတို့ကို သတ်စေ၍ နတ်ပူဇော်သောအမှုကို ပြုအံ့ဟုတောင်းပန်ခဲ့မိ၏။ ထိုတိုမင်းသည် ယခုပင်လျှင် ငါးပါးသော သီလမရှိသောသူတို့၏အမှု၊ ဆယ်ပါးသော အကုသိုလ်အမှုတို့ကို ဆောက်တည်၍ ပြုကျင့်ကုန်သောသူတို့၏ လူပေါင်းအထောင်ကိုသတ်၍ ထိုသူတို့၏ နှလုံးသားအစရှိသည်ကိုယူ၍ နတ်အားပူဇော်သောအမှုကို ပြုလို၏။ ဤသိုမြို့၌နေကုန်သောသူတို့သည် သိစေကုန်သတည်းဟု စည်လည်စေကုန်၊

ဤသို့ဆို၍ ယခုအခါ၌ အကြင်သူတို့သည် ဤနေ့မှစ၍ သီလမရှိကုန်သောသူတို့၏အမှုတို့ကို ကျင့်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုသူတို့၏ လူပေါင်း အထောင်ကိုသတ်၍ ယဇ်ပူဇော်၍ တောင်းပန်ခြင်းမှ လွတ်စေအံ့ဟု ဤသို့သောအနက်ကို ထင်ရှားပြလိုရကား-

၅၀။ ဒုမ္မေဓာနံ သဟဿေန၊ ယညာ မေ ဥပယာစိတော။
ဣဒါနိ ခေါဟံ ယဇိဿာမိ၊ ဗဟု အဓမ္မိကော ဇနော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၅၀။ ဒုမ္မေဓာနံ၊ ပညာမရှိကုန်သောသူတို့၏။ သဟဿေန၊ အထောင်ဖြင့်။ ယညော၊ ယာဇ်ကို။ မေ၊ ငါသည်။ ဥပယာစိတော၊ ပူဇော်အံ့ဟု ပညောင်စောင့်နတ်သို့ကပ်၍ တောင်းပန်၏။ ဣဒါနိ၊ ယခုအခါ၌သာလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ယဇိဿာမိ၊ ပူဇော်အံ့။ ဗဟု၊ များစွာသော။ ဇနော၊ လူအပေါင်းသည်။ အဓမ္မိကော၊ တရားမစောင့်။

အမတ်တို့သည် ဘုရားလောင်း၏စကားကို ကြားကုန်၍ ရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော ဗာရာဏသီမြို့၌ စည်လည်စေကုန်၏။ စည်သံကိုကြား၍ တပါးလည်းဖြစ်သော သီလမရှိကုန်သောသူတို့၏ အမှုကိုယူ၍တည်သော တယောက်သော ယောက်ျားသည်လည်း မဖြစ်၊ ဤသို့လျှင် အကြင်မျှလောက် ဘုရားလောင်းသည်မင်းပြု၏။ ထိုမျှလောက် တယောက်သောပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်း ငါးပါးလည်းဖြစ်ကုန်သော ဆယ်ပါးလည်း ဖြစ်ကုန်သော သီလမရှိကုန်သောသူတို့၏အမှုတို့တွင် တခုသော အမှုကိုလည်း ပြုခြင်းမည်သည် မထင်၊ ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် တယောက်သောသူကိုလည်း မပင်ပန်းစေမူ၍ အလုံးစုံသော တိုင်းနိုင်ငံ၌ နေကုန်သောသူတို့ကို သီလစောင့်စေ၍ မိမိသည်လည်း ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ အသက်၏ အဆုံး၌ မိမိပရိသတ်ကိုယူ၍ နတ်ပြည်ကိုပြည့်စေလျက် လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် လောက၏ အကျိုးစီးပွားကို ကျင့်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကျင့်ဘူးသလျှင်ကတည်းဟူ၍ ဤဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းပရိသတ်ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါဘငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။