နင်္ဂုဋ္ဌဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၄။ နင်္ဂုဋ္ဌဇာတ်

ဘုရားလောင်းသည် မိစ္ဆာအယူကိုကျင့်ပြီးမှ ပယ်စွန့်သော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဗဟုမ္ပေတံ အသဗ္ဘ ဇာတဝေဒ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤနင်္ဂုဋ္ဌဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်း သုံးနေတော်မူစဉ် တက္ကတွန်းတို့၏ မိစ္ဆာအကျင့်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုအခါ ထိုတက္ကတွန်းတို့သည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၏ နောက်အပြင်၌ အထူးထူးအပြားပြားရှိသော မိစ္ဆာအကျင့်ကို ကျင့်ကုန်သတတ်၊ များစွာကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ထိုတက္ကတွန်းတို့၏ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်၍ လုံ့လပြုခြင်း လင်းနို့ကဲ့သို့ တွဲလျားဆွဲ၍ ကျင့်ခြင်း, ဆူးပေါ်၌ အိပ်ခြင်း ပဉ္စာတပအစရှိသည့် အပြားရှိသော မိစ္ဆာအကျင့်ကိုမြင်၍ မြတ်စွာဘုရားကို အရှင်ဘုရား မိစ္ဆာအကျင့်ကိုမှီ၍ တစုံတခုသော ကုသိုလ်သည်၎င်း, အစီးအပွားသည်၎င်း ရှိပါသလောဟု မေးလျှောက်ကုန်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ဤသို့ သ ဘောရှိသော မိစ္ဆာအကျင့်ကိုမှီ၍ ကုသိုလ်သည်၎င်း, အစီး အပွားသည်၎င်းမရှိ၊ ရှေးပညာရှိတို့သည် ဤသို့သဘောရှိသော မိစ္ဆာအကျင့်ကိုမှီ၍ ကုသိုလ်သည်၎င်း အစီးအပွားသည်၎င်း ဖြစ်လတ္တံ့ဟူသော အမှတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဖွားသောနေ့၌ ယူအပ်သောမီးကိုယူ၍ တောသို့ဝင်၍ မီးပူဇော်ခြင်းအစရှိသည်၏အစွမ်းဖြင့် တစုံတခုသော အစီးအပွားကို မမြင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မီးကို ရေဖြင့်ငြိမ်းစေ၍ ကသိုဏ်းပရိကံကိုပြု၍ အဘိ ညာဉ်တို့ကို၎င်း, သမာပတ်တို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာပြည်သို့ လားကုန်၏ဟု ဟောတော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုလတ်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၏။ ဘုရားလောင်း၏ ဖွားသောနေ့၌ မိဘတို့သည် ဖွားသောနေ့မီးကို ယူ၍ထားကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုဘုရားလောင်းကို တဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိသောအခါ၌ ချစ်သား ငါတို့သည် သင်၏ဖွားသောနေ့၌ မီးကိုယူကုန်ပြီ၊ အိမ်၌ အကယ်၍ နေလိုငြားအံ့၊ ဗေဒင်သုံးပုံတို့ကို သင်လော့၊ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ အကယ်၍လားလိုငြားအံ့၊ မီးကိုယူပြီးလျှင် တောသို့ဝင်၍ မီးကိုလုပ်ကျွေးလျှက် ဗြဟ္မာ့ကြီးတို့အားနှစ်သက်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားလေလော့၊ ဤသို့သော စကားကို ဆိုကုန်၏။

ထိုဘုရားလောင်းသည် အိမ်၌နေသဖြင့် ငါ့အားအလိုမရှိဟု မီးကိုယူ၍ တောသို့ဝင်ပြီးလျှင် ကျောင်းဖန်ဆင်း၍ မီးကိုလုပ်ကျွေးလျှက် တော ၌နေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် တနေ့သ၌ ပစ္စန္တရစ်ရွာ၌ နွားအလှူကိုရ၍ ထိုနွားကိုကျောင်းသို့ဆောင်၍ ဘုန်းရှိသောမီးကို နွားသားကိုစားစေအံ့ဟုကြံ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းအား ဤအရပ်၌ ဆားသည် မရှိ၊ ဘုန်းရှိသောမီးသည် ဆားမရှိသောအမဲကို စားအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ရွာမှ ဆားကိုဆောင်၍ ဘုန်းရှိသောမီးကို ဆားနှင့်တကွသောအမဲကို စားစေအံ့ဟု ကြံ၏။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုနွားကို ထိုကျောင်း ၌လျှင် နှောင်ဖွဲ့၍ ဆားအကျိုးငှာ ရွာသို့သွား၏။ ဘုရားလောင်းသည် သွားသည်ရှိသော် များစွာကုန်သောမုဆိုးတို့သည် ထိုအရပ်သို့လာကုန်၍ နွားကိုမြင်သည်ရှိသော် သတ်၍ချက်ပြီးလျှင် စား၍ အမြီးကို၎င်း, ခြေရိုးကို၎င်း, အရေကို၎င်း ထိုအရပ်၌စွန့်၍ ကြွင်းသောအသားကို ယူ၍ သွားကြကုန်၏။ ပုဏ္ဏားသည် လာလတ်၍ အမြီးအစရှိသည်ကိုမြင်၍ ဘုန်းရှိသောဤမီးသည် မိမိဥစ္စာကိုလည်း စောင့်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်၊ ငါ့ကိုကား အဘယ်အခါ၌ စောင့်လတ္တံ့နည်း၊ ဤမီးကိုလုပ် ကျွေးခြင်းသည် အကျိုးမရှိသည် ဖြစ်ရာ၏။ ဤမီးကို လုပ်ကျွေးခြင်းဟူသောအကြောင်းကြောင့် ကုသိုလ်သည်၎င်း အစီးအပွားသည်၎င်း မရှိဟုကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ဘုရားလောင်းသည် မီးကိုလုပ် ကျွေးခြင်း၌ ကင်းသောဆန္ဒရှိသည်ဖြစ်၍ ဘုန်းရှိသော အိုမီး သင်သည် မိမိ၏ဥစ္စာကိုလည်း စောင့်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်၊ ငါ့ကို အဘယ်အခါ၌ စောင့်လတ္တံ့နည်း၊ အမဲသည်မရှိ၊ ဤမျှဖြင့် နှစ်သက်လော့ဟု အမြီးအစရှိသည်တို့ကို မီး၌ ထည့်လျက်-

၁၄၄။ ဗဟုမွေတံ အသဗ္ဘိ ဇာတဝေဒ၊ ယံ တံ ဝါလဓိနာဘိပူဇယာမ။
မံသာရဟဿ နတ္ထဇ္ဇ မံသံ၊ နင်္ဂုဋ္ဌမ္ပိ ဘဝံ ပဋိဂ္ဂဟတု၊

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၄၄။ အသဗ္ဘိ၊ ယုတ်မာသော။ ဇာတဝေဒ၊ မီး။ ယံ- ယေန ကာရဏေန၊ အကြင်အကြောင်းကြောင့်။ တံ၊ သင့်ကို။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဝါလဓိနာ၊ နွားမြီးဖြင့်။ အဘိပူဇယာမ၊ ပူဇော်ကုန်၏။ ဧတံ၊ ထိုနွားမြီးသည်။ ဗဟုံ၊ များ၏။ မံသာရဟဿ၊ အမဲဖြင့် ပူဇော်ထိုက်သော သင့်အား။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ မံသံ၊ ပူဇော်ဘွယ် အမဲသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဘဝံ၊ အရှင်သည်။ နင်္ဂုဋ္ဌမ္ပိ၊ နွားမြီးကိုလည်း။ ပဋိဂ္ဂဟတု၊ ခံလော့။

ဤသို့ဆို၍ ဘုရားလောင်းသည် မီးကို ရေဖြင့်ငြိမ်းစေ၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ အဘိညာဉ်တို့ကို၎င်း, သမာပတ်တို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မီးကိုငြိမ်းစေသော ရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။