ဝိရောစဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၃။ ဝိရောစဇာတ်

မတုပအပ်သည်ကိုတုပသောကြောင့် ကြီးစွာပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်သော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လသီ စ တေ နိပ္ဖလိတာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဝိရောစဇာကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် ဂယာသီသ၌ မြတ်စွာဘုရား အတုပြုသည်၏အဖြစ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ ဒေဝဒတ်သည် ယုတ်သောဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ယုတ်သော လာဘ်ရှိသည်ဖြစ်၍ တခုသော အကြောင်းသည်ရှိ၏ဟုကြံ၍ မြတ်စွာဘုရားကို ငါးပါးသောဝတ္ထုတို့ကိုတောင်း၍ မရသည်ရှိသော် နှစ်ပါးစုံသောအဂ္ဂသာဝကတို့၏ အတူနေတပည့်ဖြစ်ကုန်သော ရဟန်းသစ်ဖြစ်ကုန်သော ဓမ္မ, ဝိနယ၌မလိမ်မာကုန်သော ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့ကိုခေါ်၍ ဂယာသီသသို့သွား၍ သံဃာကိုခွဲ၍ တသိမ်တည်း၌ အသီးသီးသောသံဃာ့ကံကိုပြု၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းတို့၏ ဉာဏ်ရင့်သောကာလကို သိ၍ နှစ်ပါးကုန်သော အဂ္ဂသာဝကတို့ကို စေ၏။ ထိုအဂ္ဂ သာဝကတို့ကိုမြင်၍ ဒေဝဒတ်သည် နှစ်သက်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ညဉ့်အခါ၌ တရားကိုဟောလတ်သည်ရှိသော် ဘုရား၏တင့်တယ်စံပယ်ခြင်းကိုပြုအံ့ဟု မြတ်စွာဘုရား၏အတုကို ပြုလို၍ ငါ့သျှင်သာရိပုတ္တရာ ရဟန်းသံဃာသည် ကင်းသောထိနမိဒ္ဓရှိ၏။ သင်သည် ရဟန်းတို့အား တရားဟောပါလော့၊ ငါ၏ ကျောက်သည် ညောင်းညာ၏။ ငါသည် ထိုကျောက်ကို ဆန့်ဦးအံ့ဟုဆို၍ အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ရောက်၍ နှစ်ပါးကုန်သော အဂ္ဂသာဝကတို့သည် ထိုရဟန်းတို့အားတရားဟော၍ အရဟတ္တဖိုလ်ဖြင့်နိုးစေ၍ ခပ်သိမ်းကုန်သော ရဟန်းတို့ကို ယူ၍ ဝေဠုဝန်ကျောင်းသို့သာလျှင် ပြန်ကုန်၏။

ကောကာလိကသည် အချည်းနှီးသောကျောင်းကိုမြင်၍ ဒေဝဒတ်၏အထံသို့သွား၍ ငါ့သျှင်ဒေဝဒတ် သင်၏ပရိသတ်ကိုဖျက်၍ နှစ်ပါးကုန်သောအဂ္ဂသာဝကတို့သည် ကျောင်းကိုအချည်းနှီးပြု၍ သွားကုန်၏။ သင်သည်ကား အိပ်သည်သာလျှင်တည်းဟုဆို၍ ထိုဒဝဒတ်၏ ကိုယ် ဝတ်သင်္ကန်းကို ပယ်၍ နံရံ၌ ကျောက်တို့ဖြင့်ကြိတ်သကဲ့သို့ ဒေဝဒတ်ကိုဖနောင့်ဖြင့်ရင်၌ ကျောက်၏။ ထိုခဏ၌ပင်လျှင် ထိုဒေဝဒတ်၏ ခံတွင်းမှ သွေးအန်၏။ ထိုဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါမှစ၍ နာသည်ဖြစ်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် သာရိပုတ္တရာမထေရ်ကို သာရိပုတ္တရာ သင်တို့လိုက်သွားသောကာလ၌ ဒေဝဒတ်သည် အသို့ပြုသနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ဒေဝဒတ်သည် အကျွန်ုပ်တို့ကိုမြင်၍ ဘုရား၏တင့်တယ် စံပယ်ခြင်းကိုပြုအံ့ဟု မြတ်စွာဘုရား၏ အတုကိုပြု၍ ကြီးစွာသောပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်၏ဟု လျှောက်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် သာရိပုတ္တရာ ဒေဝဒတ်သည် ယခုသာလျှင် ငါ၏အတုကိုပြု၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ရောက်ဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ သရိပုတ္တရာမထေရ်သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကေသ ရာဇာခြင်္သေ့ ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ ရွှေဂူ၌ နေ၏။ ထိုကေသရာဇာခြင်္သေ့သည် တနေ့သ၌ ဂူမှထွက်၍ အရပ်လေးမျက်နှာကိုကြည့်၍ ခြင်္သေ့သံကိုဟောက်၍ အစာရှာအံ့သောငှာ သွားသည်ရှိသော် ကျွဲကြီးကိုသတ်၍ မြတ်သောအသားကိုစားပြီးသည်ရှိသော် တခုသောအိုင်သို့သက်၍ ပတ္တမြားအဆင်းနှင့်တူသောရေဖြင့် ဝမ်းကိုပြည့်စေ၍ လိုဏ်ကိုရည်၍သွား၏။ ထိုအခါ တခုသော မြေခွေးသည် အစာရှာသွားသည်ရှိသော် အဆောတလျှင် ခြင်္သေ့ ကိုမြင်၍ ပြေးအံ့သော မတတ်နိုင်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် ခြင်္သေ့၏ရှေ့မှ လက် တို့ဖြင့်ရှိခိုး၍ ဝပ်၏။ မြေခွေး အသို့ပြုသနည်းဟုဆိုသည်ရှိသော် အရှင်အကျွန်ုပ်သည် အရှင်၏ ခြေရင်း၌ လုပ်ကျွေးလို၏ဟု ဆို၏။ ခြင်္သေ့သည် ကောင်းပြီ လာလော ငါ့ကိုလုပ်ကျွေးလော့၊ သင့်ကို မြတ်သောအသားကို စားစေအံ့ဟုဆို၍ မြေ ခွေးကိုခေါ်၍ ရွှေဂူသို့သွား၏။ မြေခွေးသည် ထိုအခါမှစ၍ ခြင်္သေ့၏စားကြွင်းကို စား၏။ ထိုမြေ ခွေးသည် နှစ်ရက် သုံးရက် လွန်သဖြင့်လျှင် ဝသောကိုယ်ရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ထိုမြေခွေးကို တနေ့သ၌ ဂူ၌အိပ်လျက်လျှင် ခြင်္သေ့သည် မြေ ခွေးသွားချေ တောင်ထိပ်၌ရပ်၍ တောင်ခြေရင်း၌ လှည့်လည်ကုန်သော ဆင်မြင်းကျွဲအစရှိသည်တို့တွင် အကြင်သား၏ အသားကို စားလို၏။ ထိုသားကိုကြည့်ပြီးလျှင် လာလတ်၍ ဤမည်သော သား၏အသားကို စားလို၏ဟုဆို၍ ငါ့ကိုရှိခိုး၍ အရှင်ထွန်းပလောဟုဆိုလော့၊ ငါသည် ထိုသားကိုသတ်၍ မြတ်သောအသားကိုစား၍ သင့်အားလည်း ပေးအံ့ဟု ဆို၏။ မြေခွေးသည် တောင် ထိပ်သို့တက်၍ အထူးထူးအပြားပြားရှိကုန်းသာ သားတို့ကိုကြည့်၍ အကြင်သား၏ အသားကိုလျှင် စားလို၏ ရွှေဂူသို့ဝင်၍ ထိုသားကိုလျှင် ခြင်္သေ့အားကြား၍ အရှင်ထွန်းပလောဟု ဆို၏။ ခြင်္သေ့သည် လျင်စွာပြေး၍ အမုန်ယစ်သော မြတ်သောဆင်သည်လည်း အကယ်၍ဖြစ်အံ့၊ ထိုအရပ်၌လျှင် ထိုဆင်ကို အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်စေ၍ မိမိသည်လည်း မြတ်သောအသားကို စား၏။ မြေခွေးအားလည်း ပေး၏။ မြေခွေးသည် ဝမ်းပြည့်အောင် အသားကိုစား၍ ဂူသို့ဝင်၍ အိပ်၏။

ထိုမြေခွေးသည် ကာလရှည်သည်ရှိသော် ငါသည်လည်း အခြေလေးချောင်းရှိလျှင်ကတည်း၊ အဘယ်ကြောင့် သူတပါးတို့သည် မွေးကျွေးအပ်သည်ဖြစ်၍ နေအံ့နည်း။ ဤနေ့မှစ၍ ငါသည်လည်း ဆင်အစရှိသည်တို့ကိုသတ်၍ အသားကို စားအံ့၊ သားတို့၏မင်းဖြစ်သော ခြင်္သေ့သည် အရှင်ထွန်းပလောဟု ဆိုသောစကားကိုလျှင်မှီ၍ ဆင်တို့ကို သတ်၏။ ငါသည်လည်း ခြင်္သေ့ကို ဇမ္ဗုက ထွန်းပလောဟုဆိုစေ၍ တခုသော ဆင်ကိုသတ်၍ အသားကိုစားအံ့ဟု မာနကိုပွားစေ၏။ ထိုမြေခွေးသည် ခြင်္သေ့သို့ ကပ်၍ အရှင်ငါသည် ရှည်မြင့်သောကာလပတ်လုံး အရှင်တို့သည် သတ်အပ်သော ဆင်တို့၏အသားကို စားအပ်၏။ အကျွန်ုပ်သည်လည်း တခုသောဆင်ကိုသတ်၍ အသားကိုစားလို၏။ ထို့ကြောင့် သင်တို့၏အိပ်ရာရွှေဂူ၌ အိပ်အံ့၊ သင်တို့သည် တောင်ခြေရင်း၌ သွားသောဆင်ကိုကြည့်၍ ငါ၏အထံသို့လာ၍ ဇမ္ဗုက ထွန်းပလောဟု ဆိုကုန်လော့၊ ဤမျှ၌ ဝန် တိုခြင်းကို မပြုပါကုန်လင့်ဟု ဆို၏။

ထိုအခါ ထိုမြေခွေးကို ခြင်္သေ့သည် မြေခွေး သင်သည် ဆင်တို့ကို သတ်အံ့သောငှါ မစွမ်းနိုင်၊ ခြင်္သေ့အမျိုး၌ဖြစ်သော ဆင်ကိုသတ်၍ အသားကိုစားအံ့သောငှါ စွမ်းနိုင်သော မြေခွေးမည်သည် လောက၌မရှိ။ သင်သည် ထိုအမှုကိုမနှစ်သက်လင့်၊ ငါသည် သတ်အပ်သောဆင်၏သာလျှင် အသားကိုစား၍ နေလော့ဟု ဆို၏။ မြေခွေးသည် ဤသို့ ဆိုငြားသော်လည်း ကြဉ်အံ့သောငှါအလိုမရှိ၊ အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်သလျှင်ကတည်း၊ ခြင်္သေ့သည် ထိုမြေခွေးကို မြစ်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ဝန်ခံ၏။ ထိုသို့တပြီးကား ငါ၏ နေရာအရပ်သို့ဝင်၍ အိပ်လောဟု မြေခွေးကို ရွှေဂူ၌အိပ်စေ၍ တောင်ခြေရင်း၌ အမုန်ယစ်သော ဆင်ကိုကြည့်၍ ရွှေဂူတံခါးသို့ သွား၍ မြေခွေး ထွန်းပလောဟုဆို၏။ မြေခွေးသည် ရွှေဂူလိုဏ်မှထွက်၍ အရပ်လေးမျက်နှာကိုကြည့်၍ သုံးကြိမ်ဟောင်၍ အမုန်ယစ်သော မြတ်သောဆင်၏ ဦးကင်း၌ ကျအံ့ဟု ပြေး၍ ဆင်ခြေရင်း၌ ကျ၏။ ဆင်သည် လက်ျာခြေကိုချီ၍ မြေခွေး၏ ဦးခေါင်းကိုနင်း၏။ ဦးခေါင်းရိုးတို့သည် မှုန့်မှုန့်ညက်ညက် ကြေကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ထိုမြေခွေး၏ကိုယ်ကို ဆင်သည် ခြေဖြင့်ခွေ၍ အစုကိုပြု၍ အထက်၌ မစင်ကိုချ၍ ကြိုးကြာသံကဲ့သို့သော အသံကိုမြည်၍ တောသို့ဝင်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဤအကြောင်းကိုမြင်၍ ယခုအခါ၌ မြေခွေး ထွန်းပလောဟု ဆို၍-

၁၄၃။ လသီ စ တေ နိပ္ဖလိတာ၊ မတ္ထကော စ ပဒါလိတော။
သဗ္ဗာ တေ ဖာသုကာ ဘဂ္ဂါ၊ အဇ္ဇ ခေါ တွံ ဝိရောစသိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၄၃။ ဇမ္ဗုက၊ မြေခွေး။ တေ၊ သင်၏။ လသီ စ၊ ဦးနှောက်သည်လည်း။ နိပ္ဖလိတာ၊ ထွက်၏။ မတ္ထကော စ၊ ဦးခေါင်းသည်လည်း။ ပဒါလိတော၊ ကွဲ၏။ တေ၊ သင်၏။ သဗ္ဗာ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဖာသုကာ၊ နံရိုးတို့သည်။ ဘဂ္ဂါ၊ ကျိုးကုန်ပြီ။ အဇ္ဇ ခေါ၊ ယခုလျှင်။ တွံ၊ သင်သည်။ ဝိရောစသိ၊ ထွန်း ပလော့။

ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာကိုဆို၍ အသက်ထက်ဆုံးတည်၍ ကံအားလျှော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ မြေခွေး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ကေသရရာဇာခြင်္သေ့ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။