ဝိနည်းပဒေသာသင်တန်း/သက္ကစ္စဝဂ်သိက္ခာပုဒ် ၁၀-ပုဒ်
(၄) သက္ကစ္စဝဂ်သိက္ခာပုဒ် ၁၀-ပုဒ်
၃၁။ သက္ကစ္စ ဘုဉ္ဇန သိက္ခာပဒ
လေးစားသောအား သတိထား၍ ဆွမ်းကို စားအံ့ဟု ကျင့်ရမည်။ ဤသို့ မကျင့်ခြင်းကြောင့် သက္ကဉ္စဘုဉ္ဇနဒုက္ကဋ်။
၃၂။ ပတ္တသညီ ဘုဉ္ဇန သိက္ခာပဒ
သပိတ်၌ အမှတ်သညာရှိသည်ဖြစ်၍ ဆွမ်းကို စားအံ့ဟု ကျင့်ရမည်။ ဤသို့ မကျင့်ခြင်းကြောင့် ပတ္တသညီဘုဉ္ဇနဒုက္ကဋ်။
၃၃။ သပဒါန သိက္ခာပဒ
မိမိဘက်ရှိ အစမှ စ၍ အစဉ်အတိုင်း ဆွမ်းကို စားအံ့ဟု ကျင့်ရမည်။ ဤသို့ မကျင့်ခြင်းကြောင့် သပဒါနဒုက္ကဋ်။
၃၄။ သမသူပကဘုဉ္ဇန သိက္ခာပဒ
ဆွမ်း၏ လေးဖို့တစ်ဖို့မျှ လက်ကော်ရ ပဲဟင်းရှိရုံသာ ဆွမ်းကို စားအံ့ဟု ကျင့်ရမည်။ ဤသို့ မကျင့်ခြင်းကြောင့် သမသူပကဘုဉ္ဇနဒုက္ကဋ်။
၃၅။ န ထူပကတ သိက္ခာပဒ
ဆွမ်းဦး ဆွမ်းထိပ် ဆွမ်းခွက် အလယ်ဗဟိုရ်မှ နှိပ်၍ (ဝါ)နှိုက်၍ ဆွမ်းကို မစားအံ့ဟု ကျင့်ရမည်။ ဤသို့ မကျင့်ခြင်းကြောင့် ထူပကတဒုက္ကဋ်။
၃၆။ ဩဒနပ္ပဋိစ္ဆာဒ သိက္ခာပဒ
သောက်၍ စားကောင်းသော ပဲဟင်းစသည်ကိုလည်းကောင်း, အမဲဟင်းလျာကိုလည်းကောင်း များသည်ကို အလိုရှိသည်ဖြစ်၍ ဆွမ်းဖြင့် မဖုံးအံ့ဟု ကျင့်ရမည်။ ဤသို့ မကျင့်ခြင်းကြောင့် ဩဒနပ္ပဋိစ္ဆာဒနဒုက္ကဋ်။
၃၇။ သူပေါဒနဝိညတ္တိ သိက္ခာပဒ
ပဲဟင်းစသည်ကိုလည်းကောင်း, ဆွမ်းကိုလည်းကောင်း ဂိလာန မဟုတ်ဘဲ မိမိအကျိုးငှာ တောင်း၍ မစားအံ့ဟု ကျင့်ရမည်။ ဤသို့ မကျင့်ခြင်းကြောင့် သူပေါဒနဝိညတ္တိဒုက္ကဋ်။
၃၈။ ဥဇ္ဈာနသညီ သိက္ခာပဒ
လှောင်ပြောင် ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့ခြင်း၌ အမှတ်သညာရှိသည်ဖြစ်၍ သူတစ်ပါးတို့၏ သပိတ်ကို မကြည့်အံ့ဟု ကျင့်ရမည်။ ဤသို့ မကျင့်ခြင်းကြောင့် ဥဇ္ဈာနသညီဒုက္ကဋ်။
၃၉။ အတိမဟန္တကဗဠ သိက္ခာပဒ
ဒေါင်းဥအလား အလွန်ကြီးမားသော ဆွမ်းလုတ်ကို မပြုအံ့ဟု ကျင့်ရမည်။ ဤသို့ မကျင့်ခြင်းကြောင့် အတိမဟန္တကဗဠဒုက္ကဋ်။
၄၀။ ပရိမဏ္ဍလအာလောပ သိက္ခာပဒ
ထက်ဝန်းကျင် ဝန်းဝိုင်းသော ဆွမ်းလုတ်ကို ပြုအံ့ဟု ကျင့်ရမည်။ ဤသို့ မကျင့်ခြင်းကြောင့် ပရိမဏ္ဍလအာလောပဒုက္ကဋ်။
သက္ကစ္စဘုဉ္ဇန သိက္ခာပုဒ်အဓိပ္ပာယ်
ဆွမ်းစားသည့် အခါ မစားချင် စားချင်သော အမူအရာမျိုး မပြဘဲ ဆွမ်း၌ လေးလေးစားစား သတိထား၍ စားရမည်၊ သို့မှသာ သက္ကစ္စ ဖြစ်မည်။ မစားလိုသကဲ့သို့ မလေးမစား သတိမထားဘဲ စားအံ့၊ အာပတ်သင့်၏၊
ပတ္တသညီ သိက္ခာပုဒ်အဓိပ္ပာယ်
ဆွမ်းစားသည့်အခါ တောင်မြောက်လေးပါး မကြည့်ရ။ မိမိခွက်၌သာ သညာ (စိတ်ရော မျက်စိပါ) ထား၍ ဣန္ဒြေရစွာ စားရမည်။ သို့မှ ပတ္တသညီ ဖြစ်မည် ဟူ၏၊
သပဒါန သိက္ခာပုဒ်အဓိပ္ပာယ်
(သ+ အပ+ ဒါ+ ယူ) ဒါ-ဓာတ် ပိုင်းဖြတ်ခြင်း အဝခဏ္ဍက အနက်ဟော၊ ဒါနတော အပေတံ အပဒါနံ ပိုင်းဖြတ်ခြင်းမှ ကင်းခြင်းကို ရ၏၊ သဟ အပဒါနေန ယံ ဝတ္တတီတိ သပဒါနံ၊ ပိုင်းဖြတ်ခြင်းကင်းသော အမူအရာနှင့် တကွ ဖြစ်သော စားခြင်းကြိယာကို ရ၏၊
ဆွမ်းစားသောအခါ တစ်ခွက်တည်း၌ ဟိုတစ်စ သည်တစ်စ ဟိုနားနှိုက် သည်နားနှိုက် လုပ်သော အမူအရာမျိုး မရှိစေဘဲ မိမိဘက်ရှိ နီးရာမှ စ၍ အစဉ်အတိုင်းယူ၍ စားခြင်းကို သပဒါနဟုခေါ်သည်။
သူတစ်ပါးအား ပေးလို၍ ထိုထိုနေရာမှ ယူသောရဟန်း၊ တခြားသော ခွက်သို့ လောင်းထည့်လို၍ ထိုထိုအရပ်မှ ယူသောရဟန်း၊ လက်သုတ်ဟင်း လျာကို အစဉ်အတိုင်းမဟုတ်ဘဲ ယူသောရဟန်း အာပတ်မသင့် ဟူ၏၊
သမသူပကဘုဉ္ဇန သိက္ခာပုဒ်အဓိပ္ပာယ်
ဆွမ်း၏ လေးဖို့တစ်ဖို့နှင့် ညီမျှသော လက်ကော်ရပဲဟင်း စားရာ၌ ဉာတိပဝါရိတ မဟုတ်သူတို့၏ဆွမ်းကို စားသောအခါ ပဲဟင်းကို မျာများမစားရဟု သိပါ။ ကြွင်းအဓိပ္ပာယ်များ သမသူပက, ပဋိဂ္ဂဟဏသိက္ခာပုဒ်အတိုင်း သိပါ။
န ထူပကတ သိက္ခာပုဒ်အဓိပ္ပာယ်
ထူပမေဝ ထူပကံ၊ ထူပ-သဒ္ဒါ စေတီပုထိုးများ၌ကဲ့သို့ အထက်သို့ မြင့်မောက်သော ဆွမ်းဦး ဆွမ်းလယ်ကို ဟော၏၊ က-ပစ္စည်း သောတ္ထ၊ ထူပ ကဲ့သို့ မို့မောက်သော ဆွမ်းဦး ဆွမ်းထိပ် (စားခွက်ဝယ် အလယ်ဗဟို) အရပ်ကို ထူပကဟု ဆိုလိုသည်။ ဆွမ်းစားသော အခါဝယ် အလယ်တည့်တည့်မှ ယူ၍ မစားရ ဟူလို။ သို့သော် ကုန်ခါနီး၌ သိမ်းကျုံးစားရာ၌ကား အလယ်ကို ယူမိ သော်လည်း အာပတ်မသင့်။
ဩဒနပဋိစ္ဆာဒန သိက္ခာပုဒ်အဓိပ္ပာယ်
ဤသိက္ခာပုဒ်၌ သူပ-အရ သောက်၍ စားကောင်းသော ဟင်းရည်မျိုးကို ယူသင့်၏၊ သုခေန ပါတဗ္ဗန္တိ သူပံဟု ထောမနီဓိ ဆိုသည်။ သူပေါဒန ဝိညတ္တိသိက္ခာပုဒ်အဖွင့်၌ သူပေါ နာမ ဒွေ သူပါဟု မဟောခြင်းကြောင့် ပဏီတဘောဇဉ်မှ တစ်ပါး အလုံးစုံသော ဘောဇဉ်ကို ယူရမည်ဟု ဝဇီရဗုဒ္ဓိဋီကာ ဆို၏၊ ဤသိက္ခာပုဒ်၌လည်း ၎င်းအတိုင်းပင် ယူသင့်သည်ဟု ထင်သည်။ အချို့ကား ပဲနောက်ဟင်းစသော ပဲဟင်းမျိုးကို ယူကြသည်။ ဗျဉ္ဇနအရ သား, ငါးစသော ဟင်းလျာ လက်သုတ်များကို ယူ။
များများအလိုရှိ၍ ပဏီတဘောဇဉ်မှ တစ်ပါးသော ဘောဇဉ်ကို ဖြစ်စေ၊ ငါး, အမဲ, လက်သုတ်, ဟင်းလျာကိုဖြစ်စေ ဆွမ်းဖြင့် ဖုံးမထားရ၊ထို သူပ, ဗျဉ္ဇနတို့ကို (ဆွမ်းခံစဉ်) ဆွမ်းဖြင့် ဖုံးထားလျှင် ဒီကိုယ်တော်မှာ ဟင်း မရရှာဘူးဟု ထင်၍ ဆွမ်းလောင်းသူတို့က နောက်ထပ် လောင်းချင်လိမ့်မည်။ ထိုသို့ လောင်းချင်အောင် များများအလိုရှိ၍ သူပ, ဗျဉ္ဇနတို့ကို ဆွမ်းဖြင့် မဖုံးထားရ၊ လောင်းသူတို့ ကိုယ်တိုင်က မာဃာတသမယ = သားငါးမသတ်ရဟု ကြွေးကြော်ရာအခါဖြစ်၍ လူမမြင်အောင်ဖုံးလျက် လောင်းသူက လောင်းလှူလျှင် ခံယူသူမှာ အာပတ်မသင့်။ အနာပတ္တိဝါရ၌ ဂိလာနဿဟု မလာသောကြောင့် ဂိလာနဖြစ်၍ ဖုံးထားလျှင်လည်း အာပတ်မှ မလွတ်ဟု သိ။ များများအလိုရှိ၍ မဟုတ်ဘဲ ဖုံးထားသော ရဟန်များ အာပတ်မသင့်။
သူပေါဒနဝိညတ္တိ သိက္ခာပုဒ်အဓိပ္ပာယ်
သူပံ ဝါဟု ဆိုသော်လည်း ပဲဟင်းကိုသာ ရည်ရွယ်၍ ဆိုသည်မဟုတ်၊ ဟင်းအားလုံးကို မှတ်၍ ဆိုသည် (ဥပလက္ခဏနည်းတည်း)။ ပဏီတဘောဇဉ်မှ လွတ်သော စားဖွယ်အားလုံးကို သူပံ ဝါ ဩဒနံ ဝါ၌ သွင်းယူရမည်။
ပဏီတဘောဇန သိက္ခာပုဒ်၌ မစ္ဆ, မံသ, ခီရ, ဒဓိတို့ကို တောင်းစားလျှင် သူပေါဒန ဝိညတ္တိသိက္ခာပုဒ်အရ ဒုက္ကဋ်ဟု အဋ္ဌကထာတို့ ဖွင့်ဆိုကြသည်။
ထို့ကြောင့် ဂိလာန မဟုတ်လျှင် ဉာတိပဝါရိတ မဟုတ်သော ဒကာ ဒကာမတို့ အထံ၌ မည်သည့်အစာကိုမျှ (အယုတ်ဆုံးအားဖြင့် သူတို့ပိုင် ရေကိုမျှ) မတောင်းကောင်း။
တောင်းမှုနှင့် စပ်၍ မှတ်ရန်
သံဃာအတွက် ဖိတ်ထားသူအထံဖြစ်စေ, လုံးလုံးမဖိတ်ထားသူအထံ ဖြစ်စေ ဂိလာနမဟုတ်ဘဲ ဆေးပစ္စည်းကို တောင်းလျှင် မဟာနာမသိက္ခာပုဒ်အရ ပါစိတ်၊ ထောပတ်ဆွမ်းစသော ပဏီတဘောဇဉ်ကို တောင်းစားလျှင် ပဏီတဘောဇနသိက္ခာပုဒ်အရ ပါစိတ်၊ ကြွင်းသော အစားအစာကို တောင်းစားလျှင် ဤသိက္ခာပုဒ်အရ ဒုက္ကဋ်။
ဝစီဝိညတ် မပါဘဲ ဆွမ်းရပ်သကဲ့သို့ ရပ်၍ အလှူခံရာ၌ကား အာပတ် မသင့်၊ ဂိလာန ဖြစ်သူမှာလည်း ဓာတ်စာဖြစ်သော အစားအစာများ, အမှန်သင့်မြတ်သော ရောဂါအတွက် လိုအပ်နေသော ဆွမ်း, ဟင်းနှင့် ဆေးများကို တောင်းကောင်း၏ အာပတ်မသင့်။
သူတစ်ပါးအတွက် တောင်းပေးမှု
နိဿဂ္ဂိယ၌ဖြစ်သော အညာတကဝိညတ္တိသိက္ခာပုဒ်မှ စ၍ တောင်းမှု ဆိုင်သမျှ သိက္ခာပုဒ်များဝယ် အညဿ = အခြားရဟန်း၏၊ အတ္ထာယ = အကျိုးငှာ။ ဝိညာပေန္တဿ = တောင်းသော ရဟန်း၏၊ အနာပတ္တိ = အာပတ် မသင့်သည်။ ဟောတိ = ဖြစ်၏ဟု လာစေ။ ဤပါဠိတော်သွားအတိုင်း တိုက် ရိုက်ယူလျှင် အခြားရဟန်းအတွက် တောင်းပေးက တောင်းပေးသော ရဟန်း မှာလည်း အာပတ်မသင့်၊ သုံးဆောင်သော ရဟန်းမှာလည်း အာပတ်မသင့်ဟု အဓိပ္ပာယ် ယူရမည်ကဲ့သို့ ရှိ၏၊
အညာတက ဝိညတ္တိသိက္ခာပုဒ် အဋ္ဌကထာရင်း၌ -
၁။ အခြားရဟန်းအတွက် မိမိ၏ ဉာတိပဝါရိတအထံ တောင်းပေးခြင်း။
၂။ အခြားရဟန်း၏ ဉာတိပဝါရိတအထံ ထိုရဟန်းအတွက် တောင်းပေးခြင်းကြောင့်သာ အနာပတ္တိဟု ဖွင့်၏၊ ဉာတိပဝါရိတမဟုတ်သူထံ တောင်း ပေးခြင်းကြောင့် အနာပတ္တိဟု မဖွင့်။
ဝိမတိဋီကာအဆို
ပါဠိတော်၌ အတ္တနော အတ္ထာယဟု ဆိုခြင်းကြောင့် တစ်ပါးသော သီတင်းသုံးဖော်ငါးယောက်တို့၏ အကျိုးငှာ အမျိုးမတော်သူ မဖိတ်ထားသူ အထံ၌ တောင်းသောရဟန်း ဤသိက္ခာပုဒ်ဖြင့် အာပတ်မသင့်သကဲ့သို့ ဖြစ် သော်လည်း အကတဝိညတ္တိဒုက္ကဋ်မှ မလွတ်၊ စေတနာနှင့် တကွပြုမူ မိမိသော်လည်းကောင်း, သူတစ်ပါးသော်လည်းကောင်း မိစ္ဆာဇီဝမှ မလွတ်ဟု ဝိမတိဋီကာ ဆို၏၊
ရှင်ဒကာ, ရဟန်းဒကာ ရှာပေးသူတို့ သတိထားရန်
အမျိုးမတော်သူ မဖိတ်ထားသူအထံ၌ မိမိဖို့ တောင်းခြင်းသာ မအပ်သည် မဟုတ်သေး၊ သူတစ်ပါးအတွက် တောင်းပေးခြင်း, ပြောပေးခြင်း, ဆွမ်းခံအိမ် ဖိတ်ပေးခြင်း, ဆွမ်းကပ်ရန် ဖိတ်ခြင်း, ပစ္စည်းလေးပါး အဖိတ်ခိုင်းခြင်း, ပစ္စည်းလေးပါးဖြင့် ဖိတ်ဖို့ရာ သင်ပေးခြင်း, ရဟန်းခံ ရှင်ပြုကိစ္စ စသည်တို့၌ ရဟန်းဒကာ ရှင့်ဒကာလုပ်ရန် တိုက်တွန်းခြင်းများသည် တိုက်တွန်းသူမှာလည်း မအပ်၊ တိုက်တွန်း၍ ရရှိသော ပစ္စည်းအဆက်ဆက်လည်း မအပ်။ ထိုသို့ တိုက်တွန်းမှုကြောင့် လှူကြသော ပစ္စည်းများမှာလည်း တစ်သာသနာလုံး အပ်မည် မဟုတ်တော့ချေ။
(ဆောင်) အပ္ပဝါရိ၊ အဉာတီကို၊ မိမိတွက်တောင်း၊ သူတွက်တောင်းတည့်၊ သောင်းပြောင်း ဟင်းဆွမ်း၊ ဖိတ်မန်ခန်းနှင့်၊ ရဟန်းဒကာ၊ ရှင့်ဒကာ ဟု၊ လုပ်စေမှုစပ်၊ အရပ်ရပ်၊ မအပ်ဆက်ဆက်တည်း။
အာပတ်မသင့်ပုံများ
ဉာတကပဝါရိတထံ တောင်းပေးသောရဟန်း, (ဉာတကပဝါရိတတို့ထံ) သူတစ်ပါးအကျိုးငှာ တောင်းသောရဟန်း, မိမိဥစ္စာဖြင့် ဝယ်သော ရဟန်း အာပတ်မသင့်။
ဥဇ္ဈာနသညီ သိက္ခာပုဒ်အဖွင့်
ဥဇ္ဈာယတိ ဧတေနာတိ ဥဇ္ဈာနံ = ကဲ့ရဲ့ကြောင်းဖြစ်သော စိတ်၊ ဥဇ္ဈာနေ ယုတ္တာ သညာ ဥဇ္ဈာနသညာ = ကဲ့ရဲ့ကြောင်းစိတ်နှင့် ယှဉ်သော သညာကို ရ၏၊ ဥဇ္ဈာနသညာ အဿ အတ္ထီတိ ဥဇ္ဈာနသညီ = ကဲ့ရဲ့ကြောင်းစိတ်နှင့် ယှဉ်သော သညာရှိသော ရဟန်းကို ရ၏၊
သူတစ်ပါး သပိတ်ထဲ၌ ဆွမ်းဟင်းနည်းလျှင် လှောင်ပြောင်လို၍ လည်းကောင်း များနေလျှင်လည်း “ဒကာ, ဒကာမကို မည်ကဲ့သို့ ဆက်ဆံတာကိုး ရမှာပေါ့” စသည်ဖြင့် ရှုတ်ချလို၍လည်းကောင်း သူတစ်ပါး၏ ဆွမ်းသပိတ်ကို မကြည့်ရ၊ နည်းနေလျှင် လှူမည် များနေလျှင် ခံမည် စသည်ဖြင့် ရိုးသားသော စိတ်ဖြင့်ကား ကြည့်ကောင်း၏၊
အနာပတ္တိဝါရ၌ နည်းလျှင် ပေးလှူအံ့၊ များလျှင် ပေးလှူစေအံ့ဟု ကြည့်သော ရဟန်း၊ မကဲ့ရဲ့ မရှုတ်ချ မပြောင်လှောင်လိုသော ရဟန်း အာပတ် မသင့်။
အတိမဟန္တကဗဠ သိက္ခာပုဒ်အဓိပ္ပာယ်
ဒေါင်းဥသည် အလွန်ကြီး၏၊ ကြက်ဥကား ငယ်လွန်း၏၊ ထိုဒေါင်းဥနှင့် ကြက်ဥ အကြားလောက်ရှိသော ဆွမ်းလုတ်ကို ပြုရမည်။ ဆွမ်းလုတ်ကို ကြီးစွာ လုပ်၍ ပါးစပ်ပြည့်မောက် ဖောင်းနေအောင် မစားရ။ ဒေါင်းဥလောက် ကြီးလျှင် ဒုက္ကဋ်အာပတ်ဟု ဆိုလို၏၊
ကြက်ဥလောက်အငယ်ကိုကား မလျောက်ပတ်၍သာ အဋ္ဌကထာ ပြသည်။ အာပတ်ကား မသင့်ဟု ဝိမတိဋီကာ ဆို၏၊ မုန့်, ခဲဖွယ်များနှင့် သစ်သီး များကိုကား ကြီးနေသော်လည်း အနာပတ္တိ အာပတ်မသင့်။
ပရိမဏ္ဍလအာလောပ သိက္ခာပုဒ်အဓိပ္ပာယ်
ထက်ဝန်းကျင် ဝန်းဝိုင်းဟု ဆိုသော်လည်း ကွန်ပါဖြင့် ရစ်ဝိုင်းထားသလို လောက်စာလုံး ကျောက်လုံးကဲ့သို့ ဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်လေး ဖြစ်ရမည်ဟု မဆိုလို၊ အဒီဃံ (= ရှည်ရှည်လျားလျား မဖြစ်စေဘဲ) အထိုက်အလျောက် ဝိုင်းအောင် သတိထား၍ ဆွမ်းလုတ်ကို ပြုပြင်စားရမည်ဟု ဆိုလိုသည်။
ဇွန်းခရင်းနှင့် စားသူများ သတိပြုရန်
ဤသိက္ခာပုဒ်အရ ဇွန်း ခရင်းနှင့် စားခြင်းကို မနှစ်သက်ကြ၊ အထိုက်အလျောက် ဝန်းဝိုင်းအောင်ပြု၍ သတိထား စားနိုင်လျှင်ကား သင့်ပါသည်။ သို့ရာတွင် ပါးစပ်အတွင်းမှ သွားရေများ ဇွန်းခရင်း၌ ကပ်ငြိပေကျံသွားပြီး ထိုဇွန်း ခရင်းဖြင့် ယူအပ်ခပ်အပ်စဉ် ဆွမ်းလုံးစသည်တို့ ဖိတ်စင်ပြုတ်ကျခဲ့သော် ထိုတံတွေး, သွားရည်တို့ ပေကျံနေသော ဆွမ်းလုံးတို့သည် ခန္ဓာကိုယ်မှ ကွာသွားသဖြင့် အကပ်ပျက်သွားသပြီး ထိုအကပ်ပျက်သွားသော ဆွမ်းလုံးတို့နှင့် ရောနှောမိသွားသော သပိတ်ထဲမှ ဆွမ်းများလည်း အကပ်ပျက်သွားပြန်သဖြင့် ဒန္တပေါဏသိက္ခာပုဒ်အရ မကပ်ရသေးသော ဆွမ်းကို စားရာရောက်သည်။ ထို့ကြောင့် အချို့ ဆရာတော်ကြီးများ ဇွန်းခရင်းဖြင့် စားခြင်းကို မနှစ်သက်ကြခြင်း ဖြစ်၏၊ ခေတ်ဆန်သူများနှင့် ဆေးပညာရှင်တို့သည် ရေနွေးနှင့် ပြုတ်ထားသော ဇွန်းခရင်းများဖြင့် စားလိုကြသည်။ လက်ကို စင်ကြယ်အောင်ဆေး၍ လက်ဖြင့် ဝန်းဝိုင်းအောင် ပြု၍ စားခြင်းသည်သာ ဘုရားရှင်၏ အလိုတော်နှင့် ပို၍ ကိုက်ညီမည် ထင်သည်။