သာရိပုတ္တတ္ထေရဝတ္ထု -၃

by အရှင်ဓမ္မဿာမီဘိဝံသ

၈။ အရှင်သာရိပုတြာမထေရ်ဝတ္ထု

အသဒ္ဓေါအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အရှင်သာရိပုတြာမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။

အရှင်သာရိပုတြာ မိစ္ဆာအယူ မစွန့်သေးဟု ဆိုခြင်း

တစ်ပါးသောအခါ၌ သုံးကျိပ်မျှသော တောကျောင်းနေ ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်သို့လာ၍ ရှိခိုးပြီးလျှင် ထိုင်နေကြလေကုန်၏။ ဘုရားရှင်သည် ထိုရဟန်းတို့၏ ပဋိသမ္ဘိဒါတို့နှင့်တကွ အရဟတ္တဖိုလ်၏ အကြောင်းဥပနိဿယကို မြင်တော်မူသဖြင့် အရှင်သာရိပုတြာမထေရ်ကို ခေါ်တော်မူပြီးလျှင် “ချစ်သားသာရိပုတြာ- သဒ္ဓိန္ဒြေကို ပွားစေအပ်သည်ရှိသော် အကြိမ်များစွာ ပြုအပ်သည်ရှိသော် အမြိုက်နိဗ္ဗာန်သို့ သက်ဝင်၏။ အမြိုက်နိဗ္ဗာန်လျှင် အဆုံးရှိ၏။ သင်ယုံကြည်၏လော”ဟု ဣန္ဒြေငါးပါးတို့ကို အကြောင်းပြု၍ ပြဿနာကို မေးတော်မူလေ၏။ အရှင်သာရိပုတြာ မထေရ်သည် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- ဤသဒ္ဓိန္ဒြေကို ပွားများ၍ အမြိုက်နိဗ္ဗာန်ကို ရ၏ဟူသောအရာ၌ တပည့်တော်သည် မြတ်စွာဘုရားအား ယုံကြည်သောအဖြင့် ကပ်ရောက်သည် မဟုတ်ပါဘုရား။ မြတ်စွာဘုရား- အကြင်သူတို့သည် ထိုအရာကို ဉာဏ်ပညာဖြင့် ဧကန်စင်စစ် မသိအပ်, မရှုအပ်, မမြင်အပ်, ထိုးထွင်း၍ မသိအပ်, မျက်မှောက်မပြုအပ်, မတွေ့ထိအပ်၊ ထိုသူတို့သည်သာလျှင် ထိုအရာ၌ သူတစ်ပါးတို့အား ယုံကြည်သောအားဖြင့် ကပ်ရောက်လေကုန်ရာ၏”ဟု ထိုပြဿနာကို ဖြေကြားလေ၏။ ထိုဖြေဆိုခြင်းကိုကြားရလျှင် ရဟန်းတို့သည် “အရှင်သာရိပုတြာမထေရ်ကား မိစ္ဆာအယူကို မစွန့်သေး၊ ယနေ့တိုင်အောင်လည်း ဘုရားသဗ္ဗညုအား ယုံယုံကြည်ကြည် မရှိသေးသည်သာလျှင်တည်း”ဟု စကားကို ပြောကြားကြလေကုန်၏။ ထိုစကားကိုကြားလျှင် ဘုရားရှင်သည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- အဘယ်မည်သောစကားကို ဆိုကြကုန်ဘိသနည်း၊ ငါဘုရားသည် ဣန္ဒြေငါးပါးတို့ကို မပွားစေမူ၍ သမထဝိပဿနာကို မစီးဖြန်းစေမူ၍ မဂ်ဖိုလ်တို့ကို မျက်မှောက်ပြုခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် ရှိ၏ဟူသည်ကို ချစ်သားသာရိပုတြာ- သင်သည် ယုံကြည်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ ထိုသာရိပုတြာသည်ကား ဤသို့ မျက်မှောက်ပြုသောသူမည်သည် ရှိ၏ဟူသည်ကို မယုံကြည်နိုင်ပါဘုရားဟု လျှောက်ကြားဖြေဆို၏။ လှူအပ်သော အလှူ၏လည်းကောင်း၊ ပြုအပ်သော ကောင်းမှု၏လည်းကောင်း အကျိုးဝိပါက်ကို မယုံကြည်သည်မဟုတ်၊ ဘုရားရှင်စသည်တို့၏ ဂုဏ်တော်ကျေးဇူးကိုလည်း မယုံကြည်သည်မဟုတ်။ ဤသာရိပုတြာကား မိမိရအပ်ကုန်သော ဈာန်ဝိပဿနာ မဂ်ဖိုလ်ဓမ္မတို့၌ သူတစ်ပါးတို့အား ယုံကြည်သောအားဖြင့် ကပ်ရောက်သည်မဟုတ်၊ ထို့ကြောင့် အပြစ်မဆိုအပ်”ဟု မိန့်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေစပ်ပြီးလျှင် ဤဂါထာကို ဟောတော်မူလေ၏။

ဒေသနာတော်

[၉၇] အဿဒ္ဓေါ အကတညူ စ၊ သန္ဓိစ္ဆေဒေါ စ ယော နရော။
ဟတာဝကာသော ဝန္တာသော၊ သ ဝေ ဥတ္တမ ပေါရိသော။

စကားထာဝှက် ပဟေဠိအနက်

ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ အဿဒ္ဓေါ စ၊ သဒ္ဓါတရားလည်း မရှိ။ အကတညူ စ၊ ပြုဖူးသော ကျေးဇူးကိုလည်း မသိတတ်။ သန္ဓိစ္ဆေဒေါ စ၊ အိမ်နံရံအစပ်ကိုလည်း ဖောက်ထွင်း ဖျက်ဆီးတတ်၏။ ဝါ၊ ဖောက်ထွင်းခိုးယူတတ်၏။ ဟတာဝကာသော၊ မြို့ပြပြည်ရွာ လူနေရာကိုလည်း ဖျက်ဆီးတတ်၏။ ဝန္တာသော၊ တွယ်တာစုံမက် နှစ်သက်စရာ ဥစ္စာပစ္စည်းကိုလည်း ထွေးအန်စွန့်ပစ်ချင်အောင် လုယူတတ်၏။ သ-သော နရော၊ ထိုသူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဥတ္တမပေါရိသော၊ နုတ်အပ်ပြီးသော အဝိဇ္ဇာရှိသော ယောက်ျားမြတ် ဖြစ်ပေ၏။

(ဤကား စကားဝှက်သည်ကို မသိသဖြင့် ပေးအပ်သော အလိုမရှိအပ်သော အနက်။)

ယော နရော၊ အကြင်သူသည်။ အဿဒ္ဓေါ၊ မိမိရအပ်သော ဂုဏ်ကို သူတစ်ပါးစကားဖြင့် ယုံကြည်သောသူမဟုတ်။ (ကိုယ်တွေ့ဖြင့်သာ ယုံကြည်၏ဟူလို) အကတညူ စ၊ အကြောင်းတရားတို့ မပြုအပ်သော နိဗ္ဗာန်ကိုလည်း သိတတ်၏။ သန္ဓိစ္ဆေဒေါ စ၊ သံသရာဝဋ်အစပ် စက်ရဟတ်ကိုလည်း ဖြတ်တတ်၏။ ဟတာဝကာသော စ၊ ဖြစ်ရာဌာန ဘုံဘဝကိုလည်း ဖျက်ဆီးတတ်၏။ (ကံမျိုးစေ့ကုန်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်စရာဘဝမရှိပြီဟူလို) ဝန္တာသော စ၊ ထွေးအန်ပြီးသော အာသာတဏှာလည်း ရှိ၏။ သော နရော၊ ထိုသူသည်။ ဝေ၊ စင်စင်။ ဥတ္တမပေါရိသော၊ မြတ်သော ယောက်ျားဖြစ်ပေ၏။

(ဤကား အလိုရှိအပ်သောအနက်)

ဒေသနာတော်၏ အကျိုး

ဂါထာ၏အဆုံး၌ ထိုတောကျောင်းနေ သုံးကျိပ်မျှသော ရဟန်းတို့သည် ပဋိသမ္ဘိဒါလေးပါးတို့နှင့်တကွ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။ ကြွင်းသော လူအပေါင်းအားလည်း အကျိုးရှိသော တရားဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။