ဟတ္ထကဝတ္ထု
ဓမ္မဋ္ဌဝဂ်
၆။ ဟတ္ထကရဟန်းဝတ္ထု
န မုဏ္ဍကေန သမဏောအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ဟတ္ထကအမည်ရှိသော ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ဦးပြည်းကာမျှဖြင့် ရဟန်းမဟုတ်
ထိုဟတ္ထကမည်သော ရဟန်းသည် အယူဝါဒစကား ပြောကြားအံ့ဟု မိမိ၏အကြံအစည်ဖြစ်သော အယူဝါဒဖြင့် အယူဝါဒမတူသော သူတစ်ပါးတို့၏အထံသို့ စေလွှတ်လေ့ရှိ၏၊ “အသင်တို့သည် ဤမည်သော အချိန်အခါ၌ ဤမည်သော အရပ်သို့ လာကြကုန်လော့၊ အယူဝါဒ နှီးနှောပြောဆိုခြင်းကို ပြုကြကုန်စို့အံ့”ဟု ချိန်းချက်ပြောဆို၍ ရှေးဦးမဆွကပင် ထိုအရပ်သို့ သွားနှင့်၍ “ကြည့်ကြစမ်းကုန်လော့၊ တိတ္ထိတို့သည် ငါ့ကို ကြောက်သဖြင့် မလာဝံ့ကြကုန်၊ ဤသို့ မလာဝံ့ခြင်းသည်ပင်လျှင် တိတ္ထိတို့၏ ရှုံးခြင်းဖြစ်၏”ဟု ဤသို့ အစရှိသော စကားတို့ကိုဆိုလျက် အယူဝါဒကို စေလွှတ်လေ့ရှိ၏။ တစ်ပါးသော စကားဖြင့် တစ်ပါးသော စကားကို ဖုံးလွှမ်းလျက် ပြောဆိုလေ့ရှိ၏၊ မြတ်စွာဘုရားသည် “ဟတ္ထကရဟန်းသည် ဤသို့ ပြုလုပ်ဘိ၏”ဟု ကြားတော်မူရလျှင် ထိုဟတ္ထကရဟန်းကို ခေါ်စေတော်မူ၍ “ချစ်သားဟတ္ထက- သင်သည် ဤသို့ ပြုလုပ်သောဟူသည် မှန်သလော”ဟု မေးတော်မူသောကြောင့် “မှန်လှပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့ ပြုလုပ်ဘိသနည်း”ဟု အပြစ်တင်တော်မူပြီးလျှင် “ဤသို့ သဘောရှိသော ချွတ်ယွင်းသော စကားကို ပြောဆိုသောသူသည် ဦးခေါင်းပြည်းခြင်း ခေါင်းတုံးပြုခြင်း အစရှိသည်မျှဖြင့်သာလျှင် သာမဏမည်သော ရဟန်းမည်သည် မဖြစ်နိုင်သေး၊ အကြင်ရဟန်းသည်ကား ငယ်ငယ်လည်းကောင်း၊ ကြီးကြီးလည်းကောင်း ဖြစ်ကုန်သော ယုတ်မာသော အကုသိုလ်တို့ကို ငြိမ်းစေလျက် တည်လေ၏၊ ဤရဟန်းသည်သာလျှင် သမဏမည်သော ရဟန်းဖြစ်ပေသည်”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် ဤဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဣစ္ဆာလောဘသမာပန္နော၊ သမဏာ ကိံ ဘဝိဿတိ။
[၂၆၅] ယော စ သမေတိ ပါပါနိ၊ အဏုံ ထူလာနိ သဗ္ဗသော။
သမိတတ္တာ ဟိ ပါပါနံ၊ သမဏောတိ ပဝုစ္စတိ။
မုဏ္ဍကေန၊ ဦးခေါင်း ဦးပြည်း ရိတ်ပြီးကာမျှဖြင့်။ သမဏော၊ ရဟန်းမည်သည်။ န၊ မဟုတ်သေး။ သဗ္ဗတော၊ သီလအကျင့် ဓုတင်အကျင့်မှ ကင်းသော။ အလိကံ၊ ချွတ်ယွင်းသော စကားကို။ ဘဏံ-ဘဏန္တော၊ ပြောဆိုတတ်သော။ ဣစ္ဆာလောဘသမာပန္နော၊ အနည်းငယ်သော အာရုံတို့၌ လိုချင်ခြင်းဟူသော ဣစ္ဆာ, များသောအာရုံတို့၌ မက်မောခြင်းဟူသော လောဘနှင့် ပြည့်စုံသောသူသည်။ သမဏော၊ ရဟန်းမည်သည်။ ကိံ ဘဝိဿတိ၊ အဘယ်မှာ ဖြစ်နိုင်အံ့နည်း။
ယောစ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်ကား။ သဗ္ဗသော-သဗ္ဗာနိ၊ အလုံးစုံကုန်သော။ အဏုံထူလာနိ၊ အငယ်,အကြီး ဖြစ်ကုန်သော။ ပါပါနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ သဗ္ဗသော၊ ခပ်သိမ်းသော အပြားအားဖြင့်။ (သဗ္ဗသောကို နှစ်ခါယောဇနာလိုက်သည်)။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင်ကြောင့်။ သမေတိ၊ ငြိမ်းစေ၏။ ပါပါနိ၊ မကောင်းမှုတို့ကို။ တသ္မာ သမိတတ္တာ၊ ထိုသို့ ငြိမ်းစေတတ်သည်၏အဖြစ်ကြောင့်။ သမဏောတိ၊ သမဏဟူ၍။ ပဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။