အညတရဗြာဟ္မဏပဗ္ဗဇိတဝတ္ထု
၆။ မထင်ရှားသော ပုဏ္ဏားရဟန်းဝတ္ထု
ဗာဟိတပါပေါအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အမှတ်မရှိသော ပုဏ္ဏားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ပဗ္ဗဇိတ ရဟန်း ပြဿနာ
ပုဏ္ဏားတစ်ယောက်သည် သာသနာတော်မှ အပဖြစ်သော ရဟန်းအဖြစ်ဖြင့် ရဟန်းပြု၍ “ရဟန်းဂေါတမသည် မိမိ၏ တပည့်သာဝကတို့ကို ပဗ္ဗဇိတ ရဟန်းဟု ခေါ်ဆိုလေ့ရှိ၏။ ငါသည်လည်း ရဟန်းပြုသောသူဖြစ်၏၊ ငါ့ကိုလည်း စင်စစ် ဤသို့ ခေါ်ဆိုခြင်းငှာ သင့်၏”ဟု ကြံပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားသို့ ချဉ်းကပ်၍ ထိုအကြောင်းကို မေးမြန်းလျှောက်ထားလေသတတ်။ မြတ်စွာဘုရားသည် “ငါဘုရားသည် ဤမျှဖြင့် ပဗ္ဗဇိတရဟန်းဟူ၍ ခေါ်ဆိုတော်မမူ၊ ကိလေသာဟူသော အညစ်အကြေးတို့ကို ပယ်ဖျက်သုတ်သင်တတ်သောကြောင့် ပဗ္ဗဇိတမည်သောသူ ဖြစ်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ပဗ္ဗာဇယမတ္တနော မလံ၊ တသ္မာ ပဗ္ဗဇိတောတိ ဝုစ္စတိ။
ဗာဟိတပါပေါ၊ အပပြုအပ်ပြီးသော မကောင်းမှုရှိ၏။ ဣတိ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဗြာဟ္မဏောတိ၊ ဗြာဟ္မဏဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။ သမစရိယာ၊ အကုသိုလ်တို့ကို ငြိမ်းစေသဖြင့် ကျင့်သောကြောင့်။ သမဏောတိ၊ သမဏဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ မလံ၊ ရာဂအစရှိသော အညစ်အကြေးကို။ ပဗ္ဗာဇယံ-ပဗ္ဗာဇယန္တော၊ ပယ်ဖျက်သုတ်သင် ထုတ်နှင်တတ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သော၊ ထိုသူကို။ ပဗ္ဗဇိတောတိ၊ ပဗ္ဗဇိတဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ထိုပုဏ္ဏားရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ ရောက်လာသော ပရိသတ်တို့အားလည်း အကျိုးရှိသောဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။