အနုရုဒ္ဓတ္ထေရဝတ္ထု
အရဟန္တဝဂ်
၄။ အနုရုဒ္ဓါမထေရ်ဝတ္ထု
ယဿာသဝါအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အရှင်အနုရုဒ္ဓါမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
သင်္ကန်းချုပ်ရာ၌ ဘုရားရှင် အပ်နဖားထိုးပေးခြင်း
တစ်နေ့သ၌ အရှင်အနုရုဒ္ဓါမထေရ်သည် ဆွေးမြည့်သောသင်္ကန်းရှိသည်ဖြစ်၍ တံမြက်ချေးစွန့်ရာ အမှိုက်ပုံစသည်တို့၌ သင်္ကန်းကို ရှာမှီးတော်မူရ၏။ ထိုမထေရ်၏ ဤကိုယ်အဖြစ်မှ သုံးခုမြောက်ဖြစ်သော ကိုယ်အဖြစ်၌ မယားဟောင်းဖြစ်ဖူးသော မိန်းမသည် တာဝတိံသာ နတ်ပြည်၌ဖြစ်၍ ဇာလိနီအမည်ရှိသောနတ်သမီး ဖြစ်လေ၏။ ထိုနတ်သမီးသည် မထေရ် သင်္ကန်းလျာပုဆိုး ရှာမှီးတော်မူသည်ကို မြင်ရလျှင် မထေရ်မြတ်အလို့ငှာ အလျားတစ်ဆယ့်သုံးတောင်ရှည်၍ အနံလေးတောင် အပြန့်ကျယ်သော သုံးထည်သော နတ်ပုဆိုးတို့ကိုယူ၍ “ငါကား ဤသို့သောနည်းအားဖြင့် အကယ်၍ လှူသည်ဖြစ်အံ့၊ မထေရ်သည် မခံယူလတ္တံ့”ဟု ကြံပြီးလျှင် ပုဆိုးတို့ကိုရှာမှီးသော ထိုအနုရုဒ္ဓါမထေရ်၏ရှေ့မှ တစ်ခုသော တံမြက်ချေးစွန့်ရာ အမှိုက်ပုံ၌ အကြင်အခြင်းအရာဖြင့် ထားသည်ရှိသော် ထိုပုဆိုးတို့၏ အမြိတ်အစွန်းမျှသည်သာလျှင် ထင်ထင်ရှားရှား ပေါ်ပေါ်လွင်လွင် ဖြစ်၏။ ထိုအခြင်းအရာဖြင့် ထားလေ၏။ မထေရ်သည်လည်း ထိုခရီးဖြင့် ပုဆိုးကိုရှာမှီးခြင်းငှာ သွားလာလှည့်ပတ်သည်ရှိသော် ပုဆိုးတို့၏ အမြတ်အစွန်းကိုမြင်လျှင် ထိုအစွန်း၌သာ ကိုင်ယူ၍ ဆွဲငင်သည်ရှိသော် ဆိုအပ်ပြီးသော အတိုင်းအရှည်ရှိသော နတ်ပုဆိုးတို့ကို မြင်ရသဖြင့် “ဤပစ္စည်းကား မြတ်သောအဖိုးတန် ပံသုကူသင်္ကန်း ဖြစ်လေစွတကား”ဟု ယူ၍ ဖဲသွားလေ၏။
ထို့နောက် မထေရ်၏ သင်္ကန်းချုပ်သောနေ့၌ ဘုရားရှင်သည် ရဟန်းငါးရာခြံရံလျက် ကျောင်းသို့ကြွ၍ နေတော်မူလေ၏။ ရှစ်ကျိပ်သော မထေရ်ကြီးတို့သည်လည်း ထိုကျောင်း၌ပင် နေကြလေကုန်၏။ သင်္ကန်းချုပ်ခြင်းငှာ အရှင်မဟာကဿပမထေရ်သည် သင်္ကန်းအရင်း၌ နေ၏။ အရှင်သာရိပုတြာမထေရ်သည် အလယ်၌ နေ၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် သင်္ကန်းအဖျား၌ နေ၏။ ရဟန်းသံဃာအပေါင်းသည် အပ်ချည်ကို ကျစ်၏။ ဘုရားရှင်သည် အပ်နဖား၌ အပ်ချည် သီတပ်ပေးတော်မူ၏။ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် အလိုရှိသော အရာဟူသမျှကို ဆောင်ပို့ကာ လှည့်လည်၏။ နတ်သမီးသည် ရွာတွင်းသို့ဝင်၍ “ငါ့အရှင်ဖြစ်သော အနုရုဒ္ဓါမထေရ်၏ သင်္ကန်းကို ချုပ်သဖြင့် ဘုရားရှင်သည် ရှစ်ကျိပ်သော မဟာသာဝကတို့ဖြင့် ခြံရံလျက် ရဟန်းငါးရာတို့နှင့်တကွ ကျောင်း၌နေတော်မူ၏။ ယာဂုစသည်တို့ကိုယူ၍ ကျောင်းသို့ သွားကြပါကုန်လော့”ဟု နှိုးဆော်လျက် ဆွမ်းကို ပြည့်စုံစေလေ၏။ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည်လည်း ဆွမ်းမစားမီအကြား များစွာသော ဇမ္ဗုသပြေသီးကို ဆောင်ယူလာ၏။ ငါးရာသော ရဟန်းတို့သည် ကုန်အောင် ဘုဉ်းပေးသုံးဆောင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကြကုန်။ သိကြားမင်းသည် သင်္ကန်းချုပ်ရာအရပ်၌ မြေကို ညီညွတ်အောင်ပြု၏။ မြေသည် ချိပ်ရည်ဖြင့် ဆိုးအပ်သကဲ့သို့ ဖြစ်လေ၏။ ရဟန်းတို့သုံးဆောင်၍ ကြွင်းသော ယာဂု,ဆွမ်း, ခဲဖွယ်,ဘောဇဉ်တို့၏ ကြီးစွာသော အစုအပုံသည် ဖြစ်လေ၏ ။
ရဟန်းတို့သည် “ဤမျှလောက်သော ရဟန်းတို့အား ဤသို့ များစွာကုန်သော ယာဂုစသည်တို့ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ အတိုင်းအရှည်ကို မှတ်သား၍ ဤမျှလောက်သော ခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကို ဆောင်ယူလာကြကုန်လော့ဟု ဆွေမျိုးတို့ကိုလည်းကောင်း၊ အလုပ်အကျွေး ဒါယကာတို့ကိုလည်းကောင်း ဆိုအပ်သည် မဟုတ်ပါလော။ ရှင်အနုရုဒ္ဓါမထေရ်သည် မိမိဆွေမျိုး အလုပ်အကျွေးဒါယကာ များသည်အဖြစ်ကို သိစေလိုယောင်တကား”ဟု ကဲ့ရဲ့ ရှုတ်ချကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ ရဟန်းတို့ကို မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- အဘယ်စကားကို ဆိုကြကုန်သနည်း”ဟု မေးတော်မူခြင်းကြောင့် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- ဤမည်သောစကားကို ဆိုကြပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- အနုရုဒ္ဓါမထေရ်သည် ဤယာဂု စသည်တို့ကို ဆွေမျိုးအလုပ်အကျွေး ဒါယကာတို့အား များစွာဆောင်ယူစေအပ်၏ဟု သင်တို့ မှတ်ထင်ကြကုန်သလော”ဟု မေးတော်မူလေ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- မှတ်ထင်မိကြသည် မှန်ပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်လတ်သော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ငါ့သားဖြစ်သော အနုရုဒ္ဓါမထေရ်သည် ဤသို့သောစကားကိုမဆို။ ရဟန္တာတို့မည်သည်ကား ပစ္စည်းနှင့်စပ်သောစကားကို မဆိုကြကုန်။ ဤဆွမ်းသည် နတ်၏ အာနုဘော်ကြောင့်ဖြစ်သော ဆွမ်းတည်း”ဟု အနုသန္ဓေစပ်၍ တရားဟောကြားတော်မူလိုရကား ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
သုညတော အနိမိတ္တော စ၊ ဝိမောက္ခော ယဿ ဂေါစရော။
အာကာသေဝ သကုန္တာနံ၊ ပဒံ တဿ ဒုရန္နယံ။
ယဿ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်အား။ အာသဝါ၊ အာသဝေါတရားလေးပါးတို့သည်။ ပရိက္ခီဏာ၊ ကုန်ခန်းလေကုန်ပြီ။ အာဟာရေ စ၊ ဆွမ်းစသော အာဟာရ၌လည်း။ အနိဿိတော၊ တဏှာဒိဋ္ဌိအားဖြင့် မှီခိုအားထားခြင်းမရှိ။ သုညတော ဝိမောက္ခော စ၊ သုညတနိဗ္ဗာန်သည်လည်းကောင်း။ အနိမိတ္တော ဝိမောက္ခော စ၊ အနိမိတ္တ နိဗ္ဗာန်သည်လည်းကောင်း။ ယဿ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၏။ ဂေါစရော၊ အာရုံသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တဿ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်၏။ ပဒံ၊ ခြေရာအလား လားရာအရပ်သည်။ အာကာသေ၊ ကောင်းကင်၌။ သကုန္တာနံ၊ ငှက်တို့၏။ ပဒံ ဣဝ၊ ခြေရာကဲ့သို့။ ဒုရန္နယံ၊ သိခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။