အမ္ဗဇာတ် -၁

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၄။ အမ္ဗဇာတ်

ဝတ္တရားနှင့် ပြည့်စုံသောသူတယောက်ကိုမှီ၍ အများချမ်းသာသော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဝါယမေထေဝ ပုရိသော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤအမ္ဗဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တပါးသော ဝတ်နှင့်ပြည့်စုံသောရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုရဟန်းသည် သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော အမျိုးသားဖြစ်၍ သာသနာတော်၌ ဝမ်းရေးကိုမငဲ့ဘဲ ရဟန်း ပြုပြီးသည်ရှိသော် ဝတ်နှင့်ပြည့်စုံသည် ဖြစ်သ တတ်၊ ဆရာ ဥပဇ္စျာယ်တို့အား ပြုစုသောဝတ်ကို၎င်း၊ သောက်ရေသုံးဆောင်ရေတည်ထားခြင်း ဥပုသ်အိမ်၌ပြုစုသောဝတ် ဇရုံးအိမ်အစရှိသည်တို့၌ ပြုရာသော ဝတ်တို့ကို၎င်း ကောင်းစွာပြု၏။ တဆယ့်လေးပါးကုန်သော ဝတ်ကြီးတို့၌၎င်း၊ ရှစ်ဆယ်ကုန်သော ခန္ဓကဝတ်တို့၌၎င်း ဖြည့်လေ့ရှိသည်လျှင် ဖြစ်၏။ ကျောင်းကို တံမြက်လှည်း၏။ ပရိဝုဏ်ကို တံမြက်လှည်း၏။ ဆွမ်းခံရာအရပ် စင်္ကြံစရပ်ကို တံမြက်လှည်း၏ ကျောင်းခရီးကို တံမြက်လှည်း၏။ လူတို့အား သောက်ရေကို ပေး၏။ လူတို့သည် ထိုရဟန်းအား ဝတ်နှင့်ပြည့်စုံခြင်းကြောင့် ကြည်ညိုကုန်၍ ငါးရာအတိုင်း အရှည်ရှိကုန်သော အမြဲတည်အပ်ကုန်သော ဆွမ်းတို့ကိုပြုကုန်၏။ များသော လာဘ်ပူဇော် သက္ကာရ ရှိသည်ဖြစ်၏။ ထိုရဟန်းကိုမှီ၍ များစွာကုန်သော ရဟန်းတို့အား ချမ်းသာစွာ နေရခြင်းသည် ဖြစ်၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရား သဘင်၌ ငါ့သျှင်တို့ ဤအမည်ရှိသောရဟန်းသည် မိမိ ဝတ်နှင့်ပြည့်စုံသဖြင့် များသောလာဘ်ပူဇော်သက္ကာရကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုရဟန်းကိုမှီ၍ များကုန်သောရဟန်းတို့အား ချမ်းသာစွာနေရခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ဤသို့သောစကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်မည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤရဟန်းသည် ဝတ်နှင့်ပြည့်စုံသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဝတ်နှင့်ပြည့်စုံသည်သာလျှင်တည်း၊ တယောက်သောထိုရဟန်းကိုမှီ၍ ငါးရာကုန်သောရသေ့တို့သည် သစ်သီးကြီးငယ်အကျိုးငှါ တောသို့မသွားမူ၍ ထိုရဟန်းသည်သာလျှင် ဆောင်အပ်သော သစ်သီးကြီးငယ်တို့ဖြင့် မျှဘူးကုန်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုလတ်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ငါးရာသောရသေ့အခြံအရံ ရှိသည်ဖြစ်၍ တောင်ခြေရင်း၌ နေ၏။ ထိုအခါ ဟိမဝန္တာ၌ ပြင်းထန်သော နွေအခါသည် ဖြစ်၏။ ထိုထိုအရပ်၌ သောက်ရေတို့သည် ပြတ်ကုန်၏။ တိရစ္ဆာန်တို့သည် သောက်ရေကိုမရကုန်သည်ဖြစ်၍ ပင်ပန်းကုန်၏။ ထိုအခါ ရသေ့တို့တွင် တယောက်သောရသေ့သည် ထိုတိရစ္ဆာန်တို့၏ ရေငတ်ခြင်းဆင်းရဲကိုမြင်၍ တခုသောသစ်ပင်ကိုဖြတ်၍ စားကျင်းပြု၍ သောက်ရေကိုဆောင်၍ စားကျင်းကို ပြည့်စေ၍ ထိုတိရစ္ဆာန်တို့အား သောက်ရေကိုပေး၏။ များစွာကုန်သော တိရစ္ဆာန်တို့သည် စည်းဝေးလာကုန်၍ သောက်ရေကို သောက်ကုန်သည်ရှိသော် ရသေ့အား သစ်သီးကြီးငယ်အကျိုးငှါ သွားခွင့်သည်မဖြစ်၊ ထိုရသေ့သည် အာဟာရပြတ်လျှက်လည်း သောက်ရေကို ပေးသည်သာလျှင်တည်း။

သားအပေါင်းတို့သည် ဤရသေ့သည် ငါတို့အား သောက်ရေကို ပေးသည်ရှိသော် သစ်သီးကြီးငယ်အကျိုးငှါ သွားခွင့်ကို မရ၊ အာဟာရ ပြတ်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အလွန်လျှင်ပင်ပန်း၏။ ယခု ငါတို့သည် ကတိကဝတ်ကို ပြုကြကုန်အံ့ဟု ကြံကြကုန်၏။ ကြံကုန်ပြီး၍ တိရစ္ဆာန်တို့သည် ကတိကဝတ်ကို ပြုကြကုန်၏။ အဘယ်သို့ ပြုကြကုန်သနည်းဟူမူကား ဤအခါမှစ၍ သောက်ရေကို သောက်အံ့သောငှါလာသောတိရစ္ဆာန်သည် မိမိအစွမ်းအားလျှော်သဖြင့် သစ်သီးကိုယူ၍လျှင် လာအပ်၏ဟု ကတိကဝတ်ကို ပြုကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ တခုတခုသောတိရစ္ဆာန်သည် အစွမ်းအားလျော်သဖြင့် မြတ်ကုန်ချိုကုန်သော သရက်သီး သပြေသီး ပိန္နဲသီး အစရှိသည်တို့ကိုယူ၍လျှင် လာကုန်၏။ တယောက်သောရသေ့၏ အကျိုးငှါ ဆောင်အပ်သောသစ်သီးကြီးငယ်တို့သည် လှည်း တဆယ့် နှစ်စီးခွဲတိုက် ဝန်ပမာဏရှိသည် ဖြစ်၏။ ငါးရာသော ရသေ့တို့သည် ထိုသစ်သီးကိုသာလျှင် သုံး ဆောင်ကုန်၏။ အလွန်ကို စွန့်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုသစ်သီးကိုမြင်၍ တယောက်သော ဝတ်နှင့်ပြည့်စုံသော ရသေ့မည်သည်ကိုမှီ၍ ဤမျှ အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သောရသေ့တို့အား သစ်သီးကြီးငယ်အကျိုးငှါမသွားမူ၍ မျှခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ဝီရိယမည်သည်ကို ပြုအပ်သလျှင်ကတည်းဟု ဆိုလို၍-

၁၂၄။ ဝါယမေထေဝ ပုရိသော၊ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ ပဏ္ဍိတော။
ဝါယာမဿ ဖလံ ပဿ၊ ဘုတ္တာ အမ္ဗာ အနီတိဟံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၂၄။ ပုရိသော၊ ယောကျ်ားသည်။ ဝါယမေထေဝ-ဝါယမေထ ဧဝ၊ လုံ့လပြုရာသလျှင်ကတည်း။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ န နိဗ္ဗိန္ဒေယျ၊ မငြီးငွေ့ရာ။ ဝါယာမဿ၊ လုံ့ လ၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို။ ပဿ၊ ရှုပါလော။ အမ္ဗာ၊ သရက်အစရှိကုန်သော သစ်သီးတို့ကို။ ဘုတ္တာ၊ စားအပ်ကုန်၏။ အနီတိဟံ၊ မျက်မှောက်သာလျှင်။ ဝါယာမဿ၊ လုံ့လ၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို။ ပဿ၊ ရှုပါလော့။

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ရသေ့အပေါင်းအား အဆုံးအမကို ပေး၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဝတ်နှင့်ပြည့်စုံသောရဟန်းသည် ထိုအခါ ဝတ်နှင့်ပြည့်စုံသော ရသေ့ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရသေ့အပေါင်းတို့၏ဆရာ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။