ဧကုဒါနခီဏာသဝတ္ထေရဝတ္ထု
ဓမ္မဋ္ဌဝဂ်
၃။ ဧကုဒါန ရဟန္တာမထေရ်ဝတ္ထု
န တာဝတာအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ဧကုဒါနမထေရ်အမည်ရှိသော ရဟန္တာကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
နတ်တို့ သာဓုခေါ်သော တရားဂါထာ
ထိုရဟန္တာသည် တစ်ပါးတည်းသာလျှင် တောအုပ်တစ်ခု၌ နေတော်မူသတတ်။ ထိုရဟန္တာသည် တစ်ခုသော ဥဒါန်းဂါထာကိုသာလျှင် လေ့လာတော်မူလေ၏။ ထိုလေ့လာအပ်သော ဥဒါန်းဂါထာကား-
သောကာ န ဘဝန္တိ တာဒိနော၊ ဥပသန္တဿ သဒါ သတီမတော။
အဓိစေတသော၊ အလွန်မြတ်သော အရဟတ္တဖိုလ်စိတ်ရှိထသော။ အပ္ပမဇ္ဇတော၊ မမေ့မလျော့ အပြစ်ကင်းသော တရားတို့ကို အားထုတ်လေ့ရှိထသော။ မောနပထေသု၊ အရဟတ္တမဂ်ဉာဏ်၏အကြောင်း သိက္ခာသုံးပါးတို့၌။ သိက္ခတော၊ ကျင့်ပြီးထသော။ တာဒိနော၊ တာဒိဂုဏ်နှင့် ပြည့်စုံထသော။ ဥပသန္တဿ၊ ရာဂစသည်တို့၏ ငြိမ်းခြင်းဖြင့် ငြိမ်းပြီးထသော။ သဒါ၊ အခါခပ်သိမ်း။ သတီမတော၊ သတိနှင့်ပြည့်စုံထသော။ မုနိနော၊ ရဟန္တာအား။ ဝါ၊ ရဟန္တာ၏ကိုယ်တွင်း၌။ သောကာ၊ ဣဋ္ဌာရုံ ကွေကွင်းခြင်း စသည်ကြောင့် ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းတို့သည်။ န ဘဝန္တိ၊ မဖြစ်ကြကုန်။
ထိုဧကုဒါနမထေရ်သည် ဥပုသ်နေ့တို့၌ မိမိကိုယ်တိုင်သာလျှင် တရားနာခြင်းကို ကြွေးကြော်၍ ဤဂါထာကို ရွတ်ဆိုသတတ်။ မြေပြိုကွဲအံ့သော အသံကဲ့သို့ နတ်တို့၏ ကောင်းချီးနုမော် သာဓုခေါ်သော အသံဖြစ်၏။ ထိုမှ နောက်အဖို့ဖြစ်သော တစ်ခုသော ဥပုသ်နေ့၌ ငါးရာငါးရာ အခြံအရံရှိကြကုန်သော ပိဋကတ်သုံးပုံဆောင် ရဟန်းနှစ်ပါးတို့သည် ထိုဧကုဒါနမထေရ်၏ နေရာအရပ်သို့ ရောက်သွားကြလေကုန်၏။ ထိုဧကုဒါနမထေရ်သည် ထိုရဟန်းတို့ကို မြင်လျှင်မြင်ချင်း ရွှင်လန်းနှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ “အရှင်ဘုရားတို့သည် ဤအရပ်သို့ ကြွလာတော်မူကြသဖြင့် ကောင်းသောအမှုကို ပြုအပ်လေ၏။ ယနေ့ တပည့်တော်တို့သည် အရှင်မြတ်ဘုရားများ၏ တရားတော်ကို နာကြားရကုန်တော့အံ့”ဟု လျှောက်ဆိုလေ၏။ “ငါ့ရှင်- ဤအရပ်၌ တရားတော်ကို နာကြားလိုသူတို့ ရှိပါသလော”ဟု မေးလတ်သော် “အရှင်ဘုရား- တရားနာလိုသူတို့ ရှိကြပါသည်၊ ဤတောအုပ်သည် တရားနာသောနေ့၌ နတ်တို့၏ ကောင်းချီးပေးသောအသံဖြင့် တစ်ခဲနက် ပဲ့တင်ထပ်သော အသံရှိပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ဆိုလေ၏။
တရားတိုင်း နတ်တို့ သာဓုမခေါ်
ထိုနှစ်ဦးသော မထေရ်တို့တွင် တစ်ဦးသော ပိဋကတ်သုံးပုံဆောင် မထေရ်သည် တရားတော်ကို လမ်းကြောင်းအစထွင်၍ အပြီးအဆုံး ဟောလေ၏။ တစ်ပါးသော ပိဋကတ်သုံးပုံဆောင် မထေရ်သည် အနက်အဓိပ္ပာယ်ချဲ့ထွင်၍ ပြောလေ၏။ တစ်ယောက်သော နတ်မျှလည်း ကောင်းချီးသံကို မပေး၊ ထိုရဟန်းတို့သည် “ငါ့ရှင်- သင်ကား တရားနာသောနေ့၌ ဤတောအုပ်၌ နတ်တို့သည် သည်းစွာသော အသံဖြင့် ကောင်းချီးသံ ပေးကြ၏ဟု ဆိုဘိ၏။ ဤကောင်းချီးပေးသံသည် အဘယ်မည်သော အသံနည်း”ဟု ပြောဆိုကြလေကုန်၏။ “အရှင်ဘုရား တစ်ပါးသော နေ့တို့၌ ကောင်းချီးပေးသော အသံဖြင့် တစ်ပြိုင်နက်ပဲ့တင်ထပ်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ယနေ့မူကား ဤသို့ဖြစ်ခြင်းသည် အဘယ်အကြောင်းနည်းဟူ၍ မသိပါဘုရား”ဟု လျှောက်ဆိုလတ်သော် “ငါ့ရှင်- ထိုသို့ဖြစ်မူ သင်-တရားဟောပါဦးလော့”ဟု ဆိုကြကုန်၏။ ထိုဧကုဒါနမထေရ်သည် ယပ်ကို ကိုင်စွဲသဖြင့် တရားဟောနေရာ၌ နေလျက် ထိုဂါထာကိုသာလျှင် ဟောတော်မူလေ၏။ နတ်တို့သည် သည်းစွာသောအသံဖြင့် ကောင်းချီးနုမော် သာဓုခေါ်သောအသံကို ပေးကြလေကုန်၏။
ထိုအခါ ထိုနှစ်ဦးသော မထေရ်တို့၏ အခြံအရံဖြစ်သော ရဟန်းတို့သည် “ဤတောအုပ်၌နေသော နတ်တို့ကား မျက်နှာကြည့်လျက် ဆွမ်းကိုလှူကြလေကုန်၏။ ပိဋကတ်သုံးပုံကိုဆောင်ကုန်သော ရဟန်းတို့သည်ပင် ဤမျှလောက်သော တရားကို ဟောကြပါကုန်သော်လည်း တစ်စုံတစ်ခု ချီးမွမ်းသော စကားကိုမျှလည်း မဆိုမူ၍ ဤမျှလောက်သော မထေရ်အိုကြီးသည် တစ်ခုသော ဂါထာကို ဟောအပ်သည်ရှိသော် သည်းစွာသော အသံဖြင့် ကောင်းချီးပေးကြကုန်၏”ဟု ကဲ့ရဲ့ကြလေကုန်၏။ ထိုရဟန်းတို့သည်လည်း ကျောင်းတော်သို့ ပြန်သွား၍ မြတ်စွာဘုရားအား ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။ ဘုရားရှင်သည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ငါဘုရားသည် အကြင်ရဟန်းကား များစွာ သင်မူလည်းသင်၏၊ ဟောမူလည်း ဟော၏၊ ထိုရဟန်းကို တရားဆောင်သော ဓမ္မဓရဟူ၍ ဟောတော်မမူ၊ အကြင်ရဟန်းသည်ကား တစ်ခုသော ဂါထာကိုလည်း သင်ယူ၍ သစ္စာတို့ကို ထိုးထွင်း၍သိ၏။ ဤရဟန်းသည် တရားဆောင်သော ဓမ္မဓရမည်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ တရားဟောလိုရကား ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ယော စ အပ္ပမ္ပိ သုတွာန၊ ဓမ္မံ ကာယေန ပဿတိ။
သ ဝေ ဓမ္မဓရော ဟောတိ၊ ယော ဓမ္မံ နပ္ပမဇ္ဇတိ။
ယာဝတာ၊ အကြင်မျှလောက်သော သင်ကြားခြင်း, ဆောင်ထားခြင်းစသော အကြောင်းဖြင့်။ ဗဟု၊ များစွာ။ ဘာသတိ၊ ဟောပြောတတ်၏။ တာဝတာ၊ ထိုမျှလောက်သော ဟောပြောတတ်ကာမျှ အကြောင်းဖြင့်။ ဓမ္မဓရော၊ တရားကိုဆောင်သူမည်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ ယောစ၊ အကြင်သူသည်ကား။ အပ္ပမ္ပိ၊ အနည်းငယ်မျှသော တရားကိုလည်း။ သုတွာန၊ နာကြားရ၍။ ဓမ္မံ၊ သစ္စာလေးပါးတရားကို။ ကာယေန၊ နာမကာယဖြင့်။ ပဿတိ၊ မြင်သိ၏။ ယောစ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ ဓမ္မံ၊ တရားကို။ နပ္ပမဇ္ဇတိ၊ မမေ့မလျော့။ သ-သော၊ ထိုသူနှစ်ယောက်သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဓမ္မဓရော၊ ဓမ္မဓရမည်သည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။