မဟာကာဠတ္ထေရဝတ္ထု
ယမကဝဂ်
၆။ စူဠကာလ မဟာကာလ ဝတ္ထု
သုဘာနုပဿိံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် သေတဗျမြို့ကိုအမှီပြု၍ ယင်းတိုက်တော၌ နေတော်မူစဉ် စူဠကာလ, မဇ္ဈိမကာလ, မဟာကာလ သူကြွယ်ညီနောင် သုံးယောက်တို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။
ညီနောင်နှစ်ယောက် သာဝတ္ထိပြည်သို့ ရောက်ခြင်း
သေတဗျမြို့၌နေကုန်သော စူဠကာလ, မဇ္ဈိမကာလ, မဟာကာလ ဟူကုန်သော ညီနောင်သုံးယောက်တို့သည် သူကြွယ်ချည်းနှင်နှင် ဖြစ်ကြကုန်၏။ ထိုညီနောင် သုံးယောက်တို့တွင် အစ်ကိုကြီးနှင့် ညီငယ်သူကြွယ်တို့သည် အရပ်လေးမျက်နှာတို့သို့ လှည့်လည်ကုန်၍ လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် အထူးထူးသောဘဏ္ဍာတို့ကို ရောင်းချလေ၏။ တစ်ပါးသောအခါ နှစ်ယောက်သော စူဠကာလ, မဟာကာလ ညီနောင်တို့သည် ငါးရာသောလှည်းတို့ဖြင့် အထူးထူးသောဘဏ္ဍာတို့ကို ယူဆောင်၍ သာဝတ္ထိပြည်သို့ သွားရောက်ပြီးလျှင် သာဝတ္ထိပြည်နှင့် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၏ အကြား၌ လှည်းတို့ကို ဖြုတ်ကြကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော ညီနောင်တို့တွင် မဟာကာလသည် ညချမ်းသောအခါ ပန်းနံ့သာ စသည်တို့ကို လက်စွဲကုန်လျက် သာဝတ္ထိပြည်၌နေကုန်သော အရိယာသာဝကတို့သည် တရားနာခြင်းငှာ သွားသည်တို့ကိုမြင်၍ “ဤသူတို့သည် အဘယ်အရပ်သို့ သွားကြကုန်သနည်း”ဟု မေးသည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကို ကြားသိရသဖြင့် “ငါသည်လည်း လိုက်သွားဦးအံ့”ဟု ကြံလေ၏။
မဟာကာလ ရဟန်းပြုရန် ကြံစည်ပုံ
ထို့နောက် ညီစူဠကာလကိုခေါ်၍ “ညီချစ်- ထိုငါးရာသော လှည်းတို့၌ မမေ့မလျော့ ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ရစ်လော့၊ ငါသည် တရားနာခြင်းငှာ သွားဦးအံ့”ဟု မှာထားပြောဆို၍ လိုက်သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကိုရှိခိုး၍ ပရိသတ်အစွန်၌ နေလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုနေ့၌ မဟာကာလသူကြွယ်၏ အလိုအားဖြင့် အစဉ်အတိုင်းဖြစ်သော တရားစကားကို ဟောကြားတော်မူသည်ရှိသော် ဒုက္ခက္ခန္ဓသုတ် စသည်တို့၏ အစွမ်းအားဖြင့် များစွာသော အကြောင်းဖြင့် ကာမဂုဏ်ငါးပါးတို့၏ အပြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ ယုတ်ညံ့ခြင်းကိုလည်းကောင်း၊ ညစ်ညူးခြင်းကိုလည်းကောင်း၊ ကာမဂုဏ်မှ ထွက်မြောက်ခြင်း၌ အကျိုးအာနိသင်ကိုလည်းကောင်း ဟောတော်မူလေ၏။ ထိုတရားစကားကို ကြားနာရ၍ မဟာကာလသူကြွယ် ကြံမိသည်ကား- “အလုံးစုံသောဥစ္စာကို ပယ်စွန့်၍ သွားအပ်၏၊ တမလွန်ဘဝသို့ သွားသောသူ၏နောက်သို့ စည်းစိမ်ဥစ္စာ, ဆွေမျိုးသားချင်းတို့သည် မလိုက်ကုန်ခဲ့တကား၊ ငါ့အား အိမ်ရာထောင်သော လူ့ဘောင်၌နေခြင်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ရဟန်းပြုပါတော့အံ့”ဟု ကြံလေ၏။
ညီနောင်နှစ်ဦးစလုံး ရဟန်းပြုခြင်း
ထို့နောက်မှ လူများအပေါင်းသည် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ ဖဲသွားပြီးသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားအား ရဟန်းအဖြစ်ကို တောင်းပန်လေသောကြောင့် မြတ်စွာဘုရားက “သင့်အား ပန်ကြားအပ်သောသူ တစ်စုံတစ်ယောက်မျှ မရှိပြီလော”ဟု မေးတော်မူ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- တပည့်တော်အား ညီငယ်တစ်ယောက် ရှိပါ၏”ဟု လျှောက်ဆိုသော် “ထိုသို့ဖြစ်မူ ထိုညီငယ်ကို ပန်ကြားဦးလော့”ဟု မိန့်တော်မူလျှင် “ကောင်းလှပါပြီဘုရား”ဟု လျှောက်ထား၍ ပြန်သွားပြီးနောက် ညီငယ်ကိုခေါ်၍ “ညီချစ်- အလုံးစုံသော ဤဥစ္စာကို သုံးဆောင် ခံစားရစ်လော့”ဟု ပြောကြားလေ၏။ ထိုအခါ ညီငယ်သည် “နောင်တော်- နောင်တော်တို့သည်ကား အသို့ ပြုမည်နည်း”ဟု ဆိုလတ်သော် “ငါသည် မြတ်စွာဘုရားအထံ၌ ရဟန်းပြုအံ့”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုညီငယ်သည် မဟာကာလကို အထူးထူးသော အကြောင်းတို့ဖြင့်တောင်းပန်၍ ရဟန်းပြုလိုသောစိတ်ကို တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ရကား “နောင်တော်ကြီး- ကောင်းပါပြီ၊ အလိုဆန္ဒရှိတော်မူတိုင်း ပြုပါကုန်လော့”ဟု ခွင့်ပေးစကား ပြောကြားလေ၏။ မဟာကာလသည် သွား၍ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်၌ ရဟန်းပြုလေ၏။ ထို့နောက် များမကြာမီ ညီငယ်ဖြစ်သော စူဠကာလသည်လည်း “ငါသည် နောင်တော်ကိုယူ၍သာလျှင် လူထွက်အံ့”ဟု ကြံ၍ ရဟန်းပြုလေ၏။
သုသာန်သို့သွား၍ တရားအားထုတ်ခြင်း
နောက်အဖို့၌ မဟာကာလသည် ပဉ္စင်းအဖြစ်ကိုရ၍ ဘုရားရှင်သို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင် “သာသနာတော်၌ ဓုရတို့သည် အဘယ်မျှရှိပါသနည်း”ဟု မေးလျှောက်၍ ဘုရားရှင်သည် နှစ်ပါးသောဓုရတို့ကို ဟောအပ်သည်ရှိသော် “မြတ်စွာဘုရား- တပည့်တော်သည် အိုမင်းသောကာလ၌ ရဟန်းပြုရခြင်းကြောင့် စာပေသင်ကြားခြင်း ပရိယတ္တိဟူသော ဂန္ထဓုရကို ဖြည့်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ပါ၊ ကမ္မဋ္ဌာန်းစီးဖြန်းခြင်းဟူသော ဝိပဿနာဓုရကိုမူကား ဖြည့်ကျင့်ပေအံ့”ဟု လျှောက်ကြား၍ “အရဟတ္တဖိုလ်တိုင်အောင်သော သုသာန်ဓုတင်ကို ဟောတော်မူပါ”ဟု တောင်းပန်၍ နာကြားပြီးလျှင် ပထမယာမ် လွန်သောအခါ အားလုံးသော ရဟန်းတို့ အိပ်ကုန်သည်ရှိသော် သုသာန်သို့ သွား၍ နေလေ၏။ နံနက်စောစောအခါ အလုံးစုံသော သူတို့ မထကုန်မီသာလျှင် ကျောင်းသို့ ပြန်လာခဲ့၏။
သုသာန်စောင့်နှင့် တွေ့ခြင်း
ထိုအခါ သုသာန်စောင့်ဖြစ်၍ လူသေကောင် မီးဖုတ်တတ်သော ကာလီအမည်ရှိသော မိန်းမတစ်ယောက်သည် မထေရ်၏ ရပ်သောနေရာ၊ ထိုင်သောနေရာ၊ စင်္ကြံသွားသော နေရာတို့ကိုမြင်၍ “ဤအရပ်သို့ အဘယ်သူ လာသနည်း၊ ထိုသူကို စုံစမ်းအံ့”ဟု ကြံသော်လည်း စုံစမ်းခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တစ်နေ့သောအခါ သုသာန်ဇရပ်၌သာလျှင် ဆီမီးကို ညှိထွန်းစေလျက် သားသမီးတို့ကို ခေါ်ဆောင်သွား၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ ပုန်းအောင်း၍နေရာ သန်းခေါင်ယာမ်၌ သုသာန်သို့ကြွလာသော မထေရ်ကိုမြင်လျှင် လာ၍ရှိခိုးလျက် “အရှင်ဘုရား တပည့်တော်မတို့၏ အရှင်မြတ်သည် ဤအရပ်ဌာန၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူပါသလော”ဟု မေးလျှောက်လေ၏။ “ဒါယိကာမ- သီတင်းသုံးနေသည် မှန်၏”ဟု ဆိုလျှင် “အရှင်ဘုရား- သုသာန်တစပြင်၌ နေသောသူတို့မည်သည်ကား ပြုသင့်သောဝတ္တရားကို ယူခြင်းငှာ (လိုက်နာခြင်းငှာ) သင့်ပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် မထေရ်သည် “အဘယ့်ကြောင့် ငါတို့ကား သင်ပြောဆိုအပ်သော ဝတ်တို့ကို ကျင့်ရကုန်အံ့နည်း”ဟု မဆိုမူ၍ “ဒါယိကာမ- အဘယ်ဝတ္တရားကို ပြုခြင်းငှာ သင့်သနည်း”ဟု မေးလေ၏။
သုသာန်နေသူတို့ ကျင့်ရမည့် ဝတ္တရား
ထိုအခါ ဒါယိကာမသည် “အရှင်ဘုရား- သုသာန်၌နေသော ရဟန်းတို့မည်သည်ကား သုသာန်၌ နေသည့်အဖြစ်ကို သုသာန်စောင့်တို့အားလည်းကောင်း၊ ကျောင်း၌ မထေရ်ကြီးအားလည်းကောင်း၊ ရွာစားအားလည်းကောင်း ပန်ကြားပြောဆိုခြင်းငှာ သင့်ပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလေ၏။ မထေရ်သည် “အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ထိုသူတို့အား ပန်ကြားပြောဆိုရသနည်း”ဟု မေးသည်ရှိသော် “သူတစ်ပါးပစ္စည်းကို ခိုးယူကုန်သော သူခိုးတို့ကို ဥစ္စာရှင်တို့သည် ခြေရာခံ၍ လိုက်လာကုန်သည်ရှိသော် သုသာန်၌ ဥစ္စာထုပ်ကို စွန့်ပစ်၍ ပြေးသွားတတ်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဥစ္စာရှင်တို့သည် သုသာန်၌နေသောသူတို့အား ဘေးရန်ကို ပြုတတ်ကုန်၏။ ထိုသုသာန်စောင့်, မထေရ်ကြီး, ရွာစားတို့အား ပန်ကြားပြောဆိုထားသည်ရှိသော် ငါတို့သည် ကောင်းသောအကျင့် သဘောရှိသော ဤရဟန်း၏ ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ဤသုသာန်၌ နေသည့်အဖြစ်ကို သိကြကုန်၏။ ဤရဟန်းသည် ခိုးသူမဟုတ်ဟု ဆို၍ ဘေးရန်ကို တားမြစ်တတ်ကြကုန်၏။ ထို့ကြောင့် သုသာန်စောင့်, မထေရ်ကြီး, ရွာစားတို့အား ပန်ကြားပြောဆိုခြင်းငှာ သင့်ပါသည်”ဟု လျှောက်ကြားပြောဆိုလေ၏။ မထေရ်သည်လည်း “ထိုမှတစ်ပါး အဘယ်အမှုကို ပြုသင့်သေးသနည်း”ဟု မေးပြန်သည်ရှိသော် “အရှင်ဘုရား- သုသာန်၌နေသော အရှင်မြတ်မည်သည် ငါး, အမဲ, နှမ်း, မုံ့ညက်, ဆီ, တင်လဲ စသည်တို့ကို မစားမူ၍ ကြဉ်အပ်ကုန်၏။ နေ့လယ်အခါ၌ မအိပ်အပ်၊ ပျင်းရိခြင်း မဖြစ်ရာ၊ အားထုတ်အပ်သော လုံ့လ ဝီရိယရှိသည် ဖြစ်ရာ၏။ စဉ်းလဲခြင်းသဘော၊ လှည့်ပတ်ခြင်းသဘော မရှိသည်ဖြစ်၍ မြတ်သော အလိုအဇ္ဈာသယရှိသည် ဖြစ်ရာ၏။ ညချမ်းသောအခါ အလုံးစုံသောသူတို့ အိပ်ပျော်ကုန်သည်ရှိသော် ကျောင်းမှ ထွက်လာရာ၏။ နံနက်စောစောအခါ အလုံးစုံသောသူတို့ မထကုန်မီသာလျှင် ကျောင်းသို့ ပြန်သွားအပ်၏။”
“အရှင်ဘုရား- အရှင်မြတ်သည် ဤသုသာန်အရပ်၌ ဤသို့ညွှန်ပြအပ်သော နည်းလမ်းအတိုင်း သီတင်းသုံးတော်မူလျက် ရဟန်းကိစ္စ အပြီးအဆုံးသို့ ရောက်စေခြင်းငှာ အကယ်၍ တတ်နိုင်သည်ဖြစ်ပါအံ့၊ (အရှင်ဘုရား ပျံလွန်တော်မူသည့်အခါ အရှင်ဘုရား၏) သေသောအလောင်းကို ဆောင်၍ စွန့်ပစ်ကုန်သည်ဖြစ်အံ့၊ တပည့်တော်မသည် ကမ္ဗလာ အထွတ် စုလစ်မွန်းချွန်တပ်သော တလားကြီးသို့တင်၍ ပန်း,နံ့သာ စသည်တို့ဖြင့် ရိုသေစွာ ပူဇော်လျက် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိစ္စကို ပြုအံ့၊ အကယ်၍ ရဟန်းကိစ္စပြီးအောင် မပြုနိုင်သည် ဖြစ်အံ့၊ ထင်းပုံသို့တင်၍ မီးတိုက်လျက် တံစူးဝါးချိတ်ဖြင့် ဆွဲငင်၍ အပသို့ ကော်ပစ်ပြီးလျှင် ပေါက်ဆိန်ဖြင့်ပေါက်ခွဲကာ အပိုင်းအပိုင်းဖြတ်၍ မီး၌ထည့်ပြန်၍ မီးတိုက်ပါအံ့”ဟု လျှောက်ကြားလေ၏။
ထိုအခါ ကာလီမည်သော သုသာန်စောင့်မိန်းမကို မထေရ်သည် “ဒါယိကာမ- ကောင်းပြီ၊ တစ်ခုသော ရူပါရုံ (အလောင်းကောင်ကို) မြင်သည်ရှိသော် ငါ့အား ပြောကြားလော့”ဟု မှာထားပြောဆိုလေ၏။ ဒါယိကာမသည် “ကောင်းပါပြီ”ဟု ဝန်ခံ၏။ မထေရ်သည်လည်း အလိုဆန္ဒ ရှိသည်အားလျော်စွာ သုသာန်၌ ရဟန်းတရားကို အားထုတ်လျက် နေတော်မူလေ၏။ စူဠကာလ မထေရ်သည်ကား အဖန်ဖန် ထကြွတိုးတက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အိမ်ရာထောင်သော လူဘောင်ကိုသာလျှင် ကြံစည်သဖြင့် သားမယားကို အဖန်တလဲလဲ အောက်မေ့တိုင်း “ငါ၏ နောင်တော်မထေရ်သည် အလွန်ဝန်လေးစွာသော အမှုကို ပြုဘိ၏တကား”ဟု ကြံစည်စိတ်ကူးလေ၏။
မိန်းမငယ်ရူပါရုံကို ကမ္မဋ္ဌာန်းတင်၍ ရှုခြင်း
ထိုအခါ တစ်ယောက်သော အမျိုးသမီးသည် တစ်ခဏချင်း ပြင်းစွာဖြစ်သော အနာရောဂါဖြင့် ညချမ်းအခါ မညှိုးမနွမ်း မပင်ပန်းဘဲ သေလွန်လေ၏။ ထိုသေလေသော သတို့သမီး အလောင်းကောင်ကို ဆွေမျိုးတို့သည် ထင်း,ဆီ စသည်တို့နှင့်တကွ ညချမ်းအခါ သုသာန်သို့ဆောင်၍ သုသာန်စောင့်အား “ဤသတို့သမီးအလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ပါလော့”ဟု အခကြေးငွေကိုပေး၍ အပ်နှံခဲ့ပြီးလျှင် ဖဲသွားကြကုန်၏။ ထိုကာလီ အမည်ရှိသော သုသာန်စောင့်မသည်လည်း ထိုသတို့သမီးအလောင်း၌ လွှမ်းခြုံအပ်သော အဝတ်ကိုပယ်၍ ထိုခဏ၌ သေလွန်သည်ဖြစ်၍ ပြည့်ဖြိုးသော အသားအရေ ရှိသဖြင့် ကောင်းမွန်သော ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ကိုယ်ကိုမြင်ရလျှင် “ဤအလောင်းကောင်သည် အရှင်မြတ်အား ပြခြင်းငှာ လျောက်ပတ်သော အာရုံတည်း”ဟု ကြံစည်ကာ သွား၍ မထေရ်ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် “ဤသို့သဘောရှိသော အာရုံသည် ရှိပါသည်။ အရှင်ဘုရားတို့သည် ကြည့်ရှုတော်မူပါကုန်လော့”ဟု လျှောက်ကြားလေ၏။ မထေရ်သည်လည်း “ကောင်းပြီ”ဟုဆို၍ လွှမ်းခြုံအပ်သော အဝတ်ကို ဖယ်ခွာစေပြီးလျှင် ခြေဖဝါးပြင်မှစ၍ အထက် ဆံဖျားတိုင်အောင် ကြည့်ရှုလျက် “ဤရူပါရုံသည် အလွန် ကောင်းမွန်၏၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိပေ၏”ဟု ရှုပြီးလျှင် “ထိုအလောင်းကောင်ကို မီး၌ထည့်၍ မီးတောက်ကြီးတို့ဖြင့် လောင်အပ်ဆဲသောကာလ ငါ့အား ပြောကြားလှည့်ဦးလော့”ဟု မှာထားပြောဆို၍ မိမိနေရာသို့သာလျှင် သွားကာ နေလေ၏။ ထိုကာလီမည်သော သုသာန်စောင့်မသည် ထိုမထေရ်မှာတိုင်းပြု၍ မထေရ်အား လျှောက်ကြားလေ၏။ မထေရ်သည် ထိုသူကောင်ရှိရာသို့ သွား၍ ကြည့်ရှုတော်မူသည်ရှိသော် မီးလျှံမီးတောက်၏ ထိခိုက်၍ လောင်ရာ,လောင်ရာအရပ်သည် ပြောက်ကျားသော နွားမနှင့်တူသော ကိုယ်အဆင်းရှိသည် ဖြစ်လေ၏။ ခြေတို့သည် ထင်းပုံတလားမှ ထွက်၍ တွဲရရွဲဆွဲလျက် ကျကြကုန်၏။ လက်တို့သည် တွန့်လိမ် ကောက်ကွေးကြကုန်၏။ ပေါင်နှင့် နဖူးပြင်သည် အရေမရှိ ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ မဟာကာလမထေရ်သည် “ဪ- ဤအလောင်းကောင်ကား ယခုပင် ကြည့်ရှုကုန်သောသူတို့အား အပိုင်းအခြားမရှိ နှစ်သက်ခြင်းကို ပြုနိုင်သည် ဖြစ်ပါလျက် ယခုပင်လျှင် ကုန်ခြင်း,ပျက်ခြင်းသို့ ရောက်ခဲ့လေပြီတကား”ဟု နှလုံးသွင်း၍ ညဉ့်သန့်ရာအရပ်သို့ ကြွသွားထိုင်နေတော်မူပြီးလျှင် ကုန်ခြင်းပျက်ခြင်းကို ကောင်းစွာထင်ထင် မြင်အောင် ရှုတော်မူလျက် ဤဂါထာကို ရွတ်ဆိုလေ၏။
ဥပ္ပဇ္ဇိတွာ နိရုဇ္ဈန္တိ၊ တေသံ ဝူပသမော သုခေါ။
သင်္ခါရာ၊ သင်္ခါရ တရားတို့သည်။ အနိစ္စာ ဝတ၊ အမြဲမရှိကုန်စွ တကား။ ဥပ္ပါဒဝယဓမ္မိနော၊ ဖြစ်တတ် ပျက်တတ်သော သဘောရှိကုန်၏။ ဥပ္ပဇ္ဇိတွာ၊ ဖြစ်ပြီး၍။ နိရုဇ္ဈန္တိ၊ ချုပ်ကုန်၏။ တေသံ၊ ထိုသင်္ခါရတရားတို့၏။ ဝူပသမော၊ ငြိမ်းရာဖြစ်သော နိဗ္ဗာန်သည်။ သုခေါ၊ အလွန်တရာ ချမ်းသာလှပေ၏။
ဤဂါထာကို ရွတ်ဆိုပြီးလျှင် ဝိပဿနာကို ပွားစေသည်ရှိသော် ပဋိသမ္ဘိဒါလေးပါးနှင့်တကွ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်တော်မူလေ၏။ ထိုမဟာကာလ မထေရ်သည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ပြီးသည်ရှိသော် ဘုရားရှင်သည် ရဟန်းသံဃာတော်အပေါင်း ခြံရံလျက် ဒေသစာရီ ကြွချီတော်မူခဲ့ရာ သေတဗျမြို့သို့ရောက်၍ ယင်းတိုက်တောသို့ သက်ဝင်သီတင်းသုံးနေတော်မူလေ၏။
စူဠကာလ လူထွက်ရခြင်း
စူလကာလ၏ မယားတို့သည် မြတ်စွာဘုရား ယင်းတိုက်တောသို့ အစဉ်ကြွရောက်တော်မူလာသတတ်ဟု ကြား၍ “ငါတို့၏အရှင် လင်ကို ဖမ်းယူကြကုန်အံ့”ဟု ကြံစည်လျက် တမန်စေလွှတ်၍ ဘုရားရှင်ကို ဆွမ်းဘုဉ်းပေးရန် ပင့်ဖိတ်စေကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားတို့၏ လေ့ကျက်ရာ ကြွတော်မူနေကျမဟုတ်သော အရပ်၌ နေရာခင်းပုံကို ညွှန်ကြားတတ်သော ရဟန်းတစ်ပါးသည် ဘုရားမကြွမီ ပထမဦးစွာ သွားသင့်၏။ ထိုစကား မှန်၏၊ အလယ်အရပ်၌ ဘုရားရှင်တို့၏ နေရာကို ခင်းစေ၍ ထိုဘုရားရှင်နေရာတော်၏ လက်ယာဘက်၌ အရှင်သာရိပုတြာ မထေရ်၏ နေရာကို ခင်းအပ်၏။ လက်ဝဲဘက်၌ အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်၏ နေရာကို ခင်းအပ်၏။ ထိုလက်ဝဲ,လက်ယာ ခင်းအပ်သော နေရာမှစ၍ နံပါးနှစ်ဖက်တို့၌ ရဟန်းသံဃာတော်၏ နေရာကို ခင်းအပ်၏။
ထို့ကြောင့် မဟာကာလမထေရ်သည် သင်္ကန်းရုံရာအရပ်၌ ရပ်လင့်၍ ညီစူဠကာလ မထေရ်ကို “ငါ့ညီစူဠကာလ- သင်သည် ရှေ့မှသွားလင့်၍ နေရာခင်းပုံ ပြောကြားလေလော့”ဟု စူဠကာလကို စေလွှတ်လိုက်လေ၏။ ထိုစူဠကာလမထေရ်ကို မြင်သောအခါမှစ၍ အိမ်သူမယားစသော လူအပေါင်းတို့သည် မထေရ်နှင့်တကွ ပြက်ရယ်ပြောင်လှောင်မှု ပြုကြကုန်သည်ဖြစ်၍ ယုတ်နိမ့်သော နေရာတို့ကို သံဃာထေရ်၏ အစွန်အနား၌၊ မြင့်မြတ်သော နေရာတို့ကို သံဃာငယ်၏အစွန်အနား၌ ခင်းကြကုန်၏။ စူဠကာလမထေရ်သည် “ဤသို့ မပြုကြကုန်လင့်၊ ယုတ်နိမ့်သော နေရာတို့ကို အထက်၌ မခင်းကုန်လင့်၊ မြင့်မြတ်သော နေရာတို့ကို အောက်၌ မခင်းကုန်လင့်”ဟု ဆိုလေ၏။ မိန်းမတို့သည်လည်း ထိုမထေရ်၏စကားကို မကြားကုန်သကဲ့သို့ “အရှင်သည် အဘယ်အမှုကိုပြု၍ လှည့်လည်နေသနည်း၊ နေရာတို့ကို ခင်းခြင်းငှာ အရှင်အား မအပ်လေသလော၊ အရှင်သည် အဘယ်သူကို ပန်ကြား၍ ရဟန်းပြုဘိသနည်း၊ အဘယ့်ကြောင့် ရဟန်းပြုဘိသနည်း၊ အဘယ့်ကြောင့် ဤအိမ်သို့ လာသနည်း”ဟု ဆိုကုန်လျက် သင်းပိုင်ကိုယ်ရုံကို ဆွဲငင်လုယက်၍ အဝတ်ဖြူ (ပုဆိုး)တို့ကို ဝတ်စေပြီးလျှင် ဦးခေါင်း၌ ပန်းကရွတ်ခွေကို တင်စွပ်၍ “သွားပါလေ၊ ဘုရားရှင်ကို ပင့်ဆောင်ချေလော့၊ ငါတို့သည် နေရာတို့ကို ခင်းနှင့်ကြပါကုန်အံ့”ဟု ဆို၍ စေလွှတ်လိုက်ကုန်၏။ ထိုစူဠကာလသည် မကြာမြင့်မီ ရဟန်းအဖြစ်၌တည်၍ တစ်ဝါမျှ မရသေးဘဲလျက် လူထွက်လေသောကြောင့် ရှက်သင့်သည်အဖြစ်ကို မသိရကား ပုဆိုးဖြူလဲ၍ လူထွက်သောအသွင်ဖြင့် ရွံ့ရှားခြင်းကင်းလျက်သာလျှင် သွား၍ ဘုရားရှင်ကိုရှိခိုးပြီးလျှင် ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာတော်ကို ပင့်ဆောင်၍ လာလေ၏။
မယားဟောင်းတို့ ကြံစည်ပုံ
ရဟန်းသံဃာတော်တို့ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးသော အဆုံး၌ မဟာကာလမထေရ်၏ မယားတို့သည် “ဤစူဠကာလ၏ မယားတို့ကား မိမိအရှင်လင်ကို ဖမ်းယူအပ်ပြီ၊ ငါတို့သည်လည်း ငါတို့အရှင်ဖြစ်သော မဟာကာလကိုဖမ်း၍ လူထွက်စေကုန်အံ့”ဟု ကြံပြီးလျှင် တစ်ဖန် မိုးသောက်သောနေ့၌ ဘုရားရှင်ကို ပင့်ဖိတ်ကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ နေရာခင်းစေခြင်းငှာ မဟာကာလမှတစ်ပါးသော ရဟန်းသည် ကြွသွားပေ၏။ ထိုမဟာကာလ၏ မယားတို့သည် ထိုခဏ၌ အခွင့်မရကုန်မူ၍ ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်း သံဃာတော်ကို နေရာ၌နေစေလျက် ဆွမ်းလှူကြကုန်၏။ စူဠကာလ၏ မယားတို့ကား နှစ်ယောက်၊ မဇ္ဈိမကာလ၏ မယားတို့ကား လေးယောက်၊ မဟာကာလ၏ မယားတို့ကား ရှစ်ယောက် ဖြစ်ကုန်၏။ ရဟန်းသံဃာ၌လည်း ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကို ပြုလိုကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ထိုင်၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကို ပြုကြကုန်၏။ အပသို့သွားလိုသော ရဟန်းတို့သည်လည်း ထ၍ သွားကြကုန်၏။ ဘုရားရှင်သည်ကား ထိုင်၍သာ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စကို ပြုတော်မူလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးသောအဆုံး၌ ထိုမဟာကာလ၏ မယားဟောင်းတို့သည် “မြတ်စွာဘုရား- မဟာကာလမထေရ်သည် တပည့်တော်မတို့အား တရားအနုမောဒနာပြု၍ လိုက်လာပါလတ္တံ့၊ အရှင်ဘုရားတို့သည် ရှေ့မှ ကြွနှင့်ကြပါကုန်လော့”ဟု လျှောက်ကြားကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း “ကောင်းပြီ”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ရှေ့မှ ကြွတော်မူနှင့်လေ၏။ ရွာတံခါးသို့ ရောက်လတ်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့သည် ကဲ့ရဲ့ကြလေကုန်၏။ “မြတ်စွာဘုရားသည် အဘယ့်ကြောင့် ဤမဟာကာလမထေရ်ကို ချန်ထားခဲ့သောအမှုကို ပြုဘိသနည်း၊ သိလျက် ပြုလေသလော၊ သို့တည်းမဟုတ် မသိသဖြင့် ပြုလေသလော၊ ယမန်နေ့၌ စူဠကာလမထေရ် ရှေ့မှသွားခြင်းကြောင့် ပဗ္ဗဇ္ဇန္တရာယ် ဖြစ်လေပြီ၊ ယနေ့၌ကား တစ်ပါးသော ရဟန်းသည် ရှေ့မှသွားခြင်းကြောင့် အန္တရာယ် မဖြစ်လေပြီ၊ ယခုအခါ မဟာကာလကို ချန်ထား၍ ကြွလာခဲ့လေ၏။ စင်စစ် သီလအကျင့်နှင့် ပြည့်စုံသော ရဟန်းဖြစ်ပေသော ထိုမဟာကာလမထေရ်အား ပဗ္ဗဇ္ဇန္တရာယ်ကို ပြုကြကုန်လိမ့်မည်လည်း မသိ”ဟု ကဲ့ရဲ့ကြလေကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းတို့၏ ကဲ့ရဲ့သောစကားကို ကြားတော်မူ၍ ပြန်လှည့်၍ ရပ်တော်မူပြီးလျှင် “ချစ်သားရဟန်းတို့- အဘယ်စကားကို ပြောကြားကုန်သနည်း”ဟု မေးတော်မူရကား ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားရှင်က “သင်တို့သည် စူဠကာလကဲ့သို့ မဟာကာလကို မှတ်ထင်ကြကုန်သလော”ဟု မေးတော်မူလေ၏။ “ဘုန်းတော် အလွန်ကြီးမြတ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- ဟုတ်မှန်လှပါသည်။ မှတ်ထင်မိပါသည်၊ ထိုစူဠကာလအား မယားနှစ်ယောက်တို့သာတည်း၊ ဤမဟာကာလအား မယားရှစ်ယောက် ဖြစ်ကုန်၏။ ရှစ်ယောက်သော မယားတို့ ဝန်းဝိုင်း၍ ဖမ်းယူအပ်သည်ရှိသော် အဘယ်သို့ ပြုနိုင်ပါအံ့နည်း”ဟု မြတ်စွာဘုရားကို လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “ချစ်သားရဟန်းတို့၊ ဤသို့ မဆိုကြကုန်လင့်၊ စူဠကာလကား အဖန်ဖန် ထကြွတိုးတက်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ တင့်တယ်၏ဟု အာရုံကိုယူခြင်း များသည်ဖြစ်၍ နေ၏၊ ကမ်းပါးပြတ်၌တည်သော အားနည်းသော သစ်ပင်နှင့်တူ၏၊ ငါ၏သားတော်ဖြစ်သော မဟာကာလသည်ကား မတင့်တယ်ဟု အဖန်ဖန်ရှုလျက်နေ၏၊ တစ်ခဲနက် ကျောက်အတိပြီးသော ကျောက်တောင်ကဲ့သို့ တုန်လှုပ်ခြင်း မရှိ”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
ဟောဖော်ညွှန်ပြ
ဘောဇနမှိ အမတ္တညုံ၊ ကုသီတံ ဟီနဝီရိယံ။
တံ ဝေ ပသဟတိ မာရော၊ ဝါတော ရုက္ခံဝ ဒုဗ္ဗလံ။
ဘောဇနမှိ စ မတ္တညုံ၊ သဒ္ဓံ အာရဒ္ဓဝီရိယံ။
တံ ဝေ နပ္ပသဟတိ မာရော၊ ဝါတော သေလံဝ ပဗ္ဗတံ။
သုဘာနုပဿိံ၊ တင့်တယ်၏ဟု အဖန်တလဲလဲ ရှုလေ့ရှိသည် ဖြစ်၍။ ဝိဟရန္တံ၊ နေထသော။ ဣန္ဒြိယေသု၊ စက္ခုစသား ခြောက်ပါးသော ဣန္ဒြေတို့၌။ အသံဝုတံ၊ ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်ခြင်း မရှိထသော။ ဘောဇနမှိ၊ ဘောဇဉ်၌။ အမတ္တညုံ၊ ရှာမှီးခြင်း, ခံယူခြင်း, သုံးဆောင်ခြင်း၌ အတိုင်းအရှည်သုံးပါးကို မသိထသော။ ကုသီတံ၊ ပျင်းရိထသော။ ဟီနဝီရိယံ၊ ယုတ်သော လုံ့လရှိထသော။ တံ ပုဂ္ဂလံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကို။ မာရော၊ ကိလေသာဟူသော မာရ်သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ပသဟတိ၊ နှိပ်စက် ဖိစီး၏။ ယထာ ကိံ၊ ဥပမာ အဘယ်ကဲ့သို့နည်း ဟူမူကား။ ဝါတော၊ အားကြီးစွာ လာသောလေသည်။ ဒုဗ္ဗလံ၊ ကမ်းပါးပြတ်၌ရောက်သဖြင့် အားနည်းသော။ ရုက္ခံ၊ သစ်ပင်ကို။ ပသဟတိ ဣဝ၊ နှိပ်စက် ဖိစီးသကဲ့သို့တည်း။
အသုဘာနုပဿိံ၊ မတင့်တယ်ဟု အဖန်တလဲလဲ ရှုလေ့ရှိသည် ဖြစ်၍။ ဝိဟရန္တံ၊ နေထသော။ ဣန္ဒြိယေသု၊ စက္ခုစသား ခြောက်ပါးသော ဣန္ဒြေတို့၌။ သုသံဝုတံ၊ ကောင်းစွာ စောင့်ရှောက်ထသော။ ဘောဇနမှိ စ၊ ဘောဇဉ်၌လည်း။ မတ္တညုံ၊ ရှာမှီးခြင်း, ခံယူခြင်း, သုံးဆောင်ခြင်းတို့၌ အတိုင်းအရှည်သုံးပါးကို သိထသော။ သဒ္ဓံ၊ ကံ,ကံ၏အကျိုးကို ယုံကြည်ခြင်းလက္ခဏာ ရှိထသော လောကီသဒ္ဓါ၊ ဘုရားစသော ရတနာသုံးပါး၌ မတုန်မလှုပ် ကြည်ညိုခြင်းတည်းဟူသော လောကုတ္တရာသဒ္ဓါနှင့် ပြည့်စုံထသော။ အာရဒ္ဓဝီရိယံ၊ အားထုတ်အပ်သော လုံ့လရှိထသော။ တံ ပုဂ္ဂလံ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကို။ မာရော၊ ကိလေသာဟူသော မာရ်သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ နပ္ပသဟတိ၊ မနှိပ်စက် မဖိစီးနိုင်။ ယထာ ကိံ၊ ဥပမာ အဘယ်ကဲ့သို့နည်း ဟူမူကား။ ဝါတော၊ အားနည်းသော လေသည်။ သေလံ၊ တစ်ခဲနက် ကျောက်အတိပြီးသော။ ပဗ္ဗတံ၊ တောင်ကို။ နပ္ပသဟတိ ဣဝ၊ မနှိပ်စက် မဖိစီးနိုင်သကဲ့သို့တည်း။
ထိုမဟာကာလ၏ မယားဟောင်းတို့သည်လည်း မဟာကာလမထေရ်ကို ခြံရံ၍ “အရှင် အဘယ်သူကို ပန်ကြား၍ ရဟန်းပြုဘိသနည်း၊ ယခုအခါ လူထွက်မည်လော၊ မထွက်မည်လော”ဟု ဤသို့အစရှိသော စကားတို့ကို ဆိုကြ၍ သင်္ကန်းကို ပယ်ချွတ်ခြင်းငှာ အလိုရှိကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ မဟာကာလမထေရ်သည် ထိုမိန်းမတို့၏ အမူအရာကို မှတ်သား၍ ထိုင်နေရာမှထပြီးလျှင် တန်ခိုးတော်အားဖြင့် ကောင်းကင်သို့ ပြန်တက်လျက် စုလစ်မွန်းချွန်တပ်သော အချက်ကို နှစ်ဖြာခွဲပြီးလျှင် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကြွသွား၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ဂါထာဟော၍ ပြီးဆုံးစေသော အခါ၌သာလျှင် မြတ်စွာဘုရား၏ ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော ကိုယ်တော်ကို အလွန် ချီးမွမ်း ထောမနာပြုလျက် ကောင်းကင်မှ ဆင်းသက်လျက် မြတ်စွာဘုရား၏ ခြေတော်စုံကို ယုံကြည်မြတ်နိုး ရှိခိုးဦးတိုက်လေသတည်း။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဂါထာ၏အဆုံး၌ ရောက်လာသော ရဟန်းတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်စသည်တို့၌ တည်ကြလေကုန်၏။