လကုဏ္ဍကဘဒ္ဒိယတ္ထေရဝတ္ထု
ပဏ္ဍိတဝဂ်
၆။ လကုဏ္ဍကဘဒ္ဒိယမထေရ်ဝတ္ထု
သေလော ယထာ အစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ပုကွသောကြောင့် လကုဏ္ဍကဘဒ္ဒိယ အမည်ရသော မထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ရဟန္တာတို့၏သဘာဝ
ပုထုဇဉ်ဖြစ်ကြကုန်သော သာမဏေ,ပဉ္စင်းငယ် စသည်တို့သည် လကုဏ္ဍကဘဒ္ဒိယ မထေရ်ကိုမြင်လျှင် ဦးခေါင်း၌ လည်းကောင်း၊ နားရွက်၌လည်းကောင်း၊ နှာခေါင်းတို့၌လည်းကောင်း ဆွဲငင်ကိုင်ယူကုန်လျက် “အသို့နည်း၊ ဘထွေးတော်- မြတ်ဘုရား၏ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ခြင်း မဖြစ်လေသလော၊ အလွန်မွေ့လျော်ခြင်း ရှိပါလေသလော”ဟု ပြက်ရယ်စကား ပြောဆိုကြကုန်၏။ မထေရ်သည် ထိုသာမဏေ ရဟန်းငယ်တို့အပေါ်၌ အမျက်ထွက်တော်မမူ၊ စိတ်ဖြင့် ပြစ်မှားခြင်းမျှကိုသော်လည်း ပြုတော်မမူ၊ တရားသဘင်၌ “ငါ့ရှင်တို့- ကြည့်ရှုကြကုန်လော့၊ လကုဏ္ဍကဘဒ္ဒိယ မထေရ်ကိုမြင်လျှင် သာမဏေစသည်တို့သည် ဤသို့ ဤသို့ ညှဉ်းပန်းကြကုန်၏။ မထေရ်သည် ထိုသာမဏေ ရဟန်းငယ်တို့အပေါ်၌ အမျက်လည်း ထွက်တော်မမူ၊ စိက်ဖြင့် ပြစ်မှားခြင်းမျှကိုသော်လည်း မပြုပေ”ဟု ဤသို့သော စကားကို ဖြစ်စေကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့- အဘယ်သို့သော စကားကို ပြောကြားကြကုန်သနည်း”ဟု မေးခြင်းကြောင့် “မြတ်စွာဘုရား- ဤမည်သောစကားကို ပြောဆိုကြပါသည်ဘုရား”ဟု နားတော်လျှောက်လတ်သည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- အမျက်မထွက် စိတ်မဆိုးဟူသည် မှန်ပေ၏၊ ရဟန္တာတို့မည်သည်ကား အမျက်လည်း မထွက်ကုန်၊ စိတ်ဖြင့် ပြစ်မှားခြင်းကိုလည်း မပြုကြကုန်၊ ထိုစကား မှန်၏၊ ဤရဟန္တာတို့သည် တစ်ခဲနက်သော ကျောက်တောင်နှင့် တူကုန်၏၊ မတုန်မလှုပ်ကုန်”ဟု မိန့်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေစပ်လျက် တရားတော်ကို ဟောကြားတော်မူလိုရကား ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဧဝံ နိန္ဒာပသံသာသု၊ န သမိဉ္ဇန္တိ ပဏ္ဍိတာ။
ဧကဃနော၊ တစ်ခဲနက် အခေါင်းမရှိသော။ သေလော၊ ကျောက်အတိပြီးသော တောင်သည်။ ဝါတေန၊ လေဖြင့်။ န သမီရတိ ယထာ၊ မတုန်မလှုပ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ နိန္ဒာပသံသာသု၊ ကဲ့ရဲခြင်း ချီးမွမ်းခြင်းတို့ကြောင့်။ န သမိဉ္ဇန္တိ၊ အမျက်ထွက်ခြင်း ဝမ်းမြောက်ခြင်းအစွမ်းဖြင့် မတုန်မလှုပ်ကြကုန်။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။