ဣလ္လိသဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

၈။ ဣလ္လိသဇာတ်

မစ္ဆရိယသူဋ္ဌေးကို အရှင်မောဂ္ဂလာန် ဆုံးမသောအကြောင်

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဥဘော ခဉ္ဇာအစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဣလ္လိသဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မစ္ဆရိယသူဌေးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ရာဇဂြိုဟ် မြို့၏အနီး၌ သက္ကာရမည်သောနိဂုံးသည် ရှိသတတ်၊ ထိုသက္ကာရ နိဂုံး၌တယောက်သော မစ္ဆရိယမည်သော ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်ဝသောသူဌေးသည်နေ၏။ ထိုသူဌေးသည် မြက်ဖျားဖြင့် ဆီပေါက်ကိုလည်း သူတပါးအား မပေးသလျှင်ကတည်း။ ဤသို့လျှင် ထိုသူဌေး၏ စည်းစိမ်သည် သားမယားအစရှိသည်တို့၏အကျိုးကို မပြီးစေသလျှင်ကတည်း၊ ရဟန်းပုဏ္ဏားတို့၏အကျိုးကို မပြီးစေလျှင်ကတည်း၊ ရက္ခိုသ်စောင့်သောရေကန်ကဲ့သို့ မသုံးမဆောင်ရသည်ဖြစ်၍ တည်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် တနေ့သ၌ မိုးသောက်ထအခါဝယ် မဟာကရုဏာသမာပတ်မှ ထတော်မူ၍ အလုံးစုံသောလောကဓာတ်၌ သစ္စာလေးပါးတရားတို့ကို သိခြင်းငှါထိုက်ကုန်သော အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို ကြည့်ကုန်သည်ရှိသော် လေးဆယ့်ငါးယူဇနာထက်၌နေသော မယားနှင့်တကွသော မစ္ဆရိယသူဌေး၏ သောတာပတ္တိဖိုလ်၏ဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၏။

ထိုမြတ်စွာဘုရားသည် မြင်တော်မူသည်မှရှေးဖြစ်သောနေ့၌ကား မင်းကိုခစားအံ့သောငှါမင်းအိမ်သို့သွား၍ မင်းအား ခစားခြင်းကိုပြု၍လာသော မစ္ဆရိယသူဌေးသည် တယောက်သော ထမင်းဆာမွတ်သော ဇနပုဒ်သားလူကို မုယောမုန့်ကို၎င်း၊ အိုးကင်းဖြင့် ကြော်သောမုန့်ကို၎င်း စားသည်ကိုမြင်၍ ထို့မုန့်၌စားချင်ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ မိမိအိမ်သို့သွား၍ ငါသည် အိုကင်းဖြင့် ကြော်သောမုန့်ကိုစားလိုသည်ဖြစ်၏ဟု အကယ်၍ ဆိုအံ့၊ များကုန်သောလူတို့သည် ငါနှင့်တကူ စားလိုကုန်သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤသို့ ဖြစ်သည်ရှိသော် ငါ၏ များစွာကုန်သော ဆန်, ထောပတ်, ပျား, တင်လဲအစရှိသည်တို့သည် ကုန်ခြင်းသို့ရောက်ကုန်လတ္တံ့၊ တစုံတယောက်သောသူအား မပြောဆိုအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ စားချင်ခြင်းကို သည်းခံလျက်သွား၏။ ထိုမစ္ဆရိယသူဌေးသည် ရှည်မြင့်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ရှိသော် ဖက်ရွက်ရော်ကဲ့သို့သော အဆင်းရှိသည်ဖြစ်၏။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထသော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ ထို့နောင်မှ စားချင်ခြင်းကို သည်းခံအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တိုက်ခန်းသို့ဝင်ပြီးလျှင် ညောင်စောင်းငယ်ကိုဖက်၍ လျောင်း၏။ ဤသို့ဖြစ်သော်လည်း ဥစ္စာကုန်အံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့် တစုံတယောက်သောသူအား တစုံတခုသောစကားကို မဆို။

ထိုအခါ မစ္ဆရိယသူဌေးကို မယားသည်ကပ်၍ ကျောက်ကို ဆုပ်နယ်၍ အရှင်သင့်အား အဘယ်မချမ်းသာခြင်းရှိသနည်းဟု မေး၏။ ငါ့အား တစုံတခုသော မချမ်းသာခြင်းသည် မရှိဟုဆို၏။ သင့်အား မင်းသည် အမျက်ထွက်သလောဟု မေး၏။ ငါ့အား မင်းသည်လည်း အမျက်မထွက်ဟုဆို၏။ ထိုသို့ မင်းအမျက်မထွက်သည်ရှိသော် သင့်အား သားသ္မီးတို့သည်၎င်း၊ ကျွန်အမှုလုပ် အစရှိသည်တို့သည်၎င်း ပြုအပ်သော တစုံတခုသော မနှစ်သက်ဘွယ်သည်ရှိသလောဟု မေး၏။ မရှိဟု ဆို၏။ ထိုသို့ မရှိသည်ရှိသော် သင့်အား တစုံတခုသောဝတ္ထု၌ တောင့်တခြင်းသည် ရှိသလောဟု မေး၏။ ဤသို့ မေးသော်လည်း ဥစ္စာကုန်အံ့သည်မှ ကြောက်သောကြောင့် တစုံတခုသောစကားကို မဆို၊ အသံမရှိသည်ဖြစ်၍သာလျှင် အိပ်၏။

ထိုအခါ ထိုမစ္ဆရိယသူဌေးကို မယားသည် အရှင်ဆိုလော၊ သင့်အား တစုံတခုသောဝတ္ထု၌ တောင့်တခြင်းသည် ရှိသလောဟု ဆို၏။ ထိုမစ္ဆရိယသူဌေးသည် မယားစကားကိုပြက်ရက်ပြုသကဲ့သို့ ငါ့အား တခုသောတောင့်တခြင်းသည် ရှိ၏ဟု ဆို၏။ အဘယ်တောင့်တခြင်းနည်းဟု မေး၏။ ငါသည် အိုးကင်းဖြင့်ကြော်သောမုန့်ကို စားလို၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့စားလိုလျှက် အဘယ်အကျိုးငှါ မဆိုသနည်း၊ သင်သည် ဆင်းရဲသလော၊ ယခုပင် အလုံးစုံသော သက္ကာရနိဂုံး၌နေကုန်သူတို့အား စားလောက်သည်တို့ကိုပြု၍ ကြော်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအလုံးစုံသောသူတို့ဖြင့် သင့်အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ ထိုသူတို့သည် မိမိတို့အမှုကိုပြု၍ စားကုန်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား တလမ်းတည်း၌နေသောသူတို့အား စားလောက်သည်ကိုပြု၍ ကြော်အံ့ဟု ဆို၏။ ငါသည် သင်၏ များစွာသောဥစ္စာရှိသည်၏အဖြစ်ကို သိ၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ဤအိမ်၏အနီး၌ အလုံးစုံသောသူတို့အား စားလောက်သည်ကိုပြု၍ ကြော်အံ့ဟု ဆို၏။ ငါသည် သင်၏ အလိုကြီးသောအဖြစ်ကို သိ၏ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား သင်၏သားမယားအားသာလျှင် စားလောက်သည်ကိုပြု၍ ကြော်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသားမယားတို့ဖြင့် သင့်အား အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟုဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား သင့်အား၎င်း ငါ့အား၎င်း စားလောက်သည်ကိုပြု၍ ကြော်အံ့ဟု ဆို၏။ သင်သည် အဘယ်သို့ပြုအံ့နည်းဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား သင် တယောက်တည်းသာလျှင် စားသောက်သည်ကိုပြု၍ ကြော်အံ့ဟု ဆို၏။

ဤအရပ်၌ကြော်သော် မုန့်ကို များစွာကုန်သောလူတို့သည် တောင့်တကုန်လတ္တံ့၊ မကျိုးသောဆန်တို့ကိုထားခဲ့၍ ကျိုးသော ဆန်တို့ကို၎င်း ခုံလောက်တို့ကို၎င်း အိုးကင်းတို့ကို၎င်းယူခဲ့စေ၍ အတန်ငယ်သော နို့ရည် ထောပတ် ပျား တင်လဲတို့ကိုယူခဲ့၍ ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသောပြာသာဒ်၏ အထက်ဖြစ်သောအပြင်သို့တက်၍ ကြော်လော၊ ထိုအရပ်၌ ငါတယောက်တည်းသာလျှင် ထိုင်၍စားအံ့ဟုဆို၏။ ထိုသူဌေးမသည်လည်းကောင်းပြီဟုဝန်ခံ၍ ယူအပ်သည်တို့ကို ယူခဲ့စေ၍ ပြာဿာဒ် အထက်သို့တက်ပြီးလျှင် ကျွန်မတို့ကိုလွှတ်လိုက်၍ သူဌေးကို ခေါ်စေပြီး ထိုမစ္ဆရိယသူဌေးသည် အစမှစ၍ တံခါးကိုပိတ်လျက် အလုံးစုံသောတံခါးတို့၌ ကျည်ကျည်ငယ်တို့ကိုလျှို့၍ ဘုံခုနှစ်ဆင့်မြောက်သော ပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်ပြီးလျှင် ထိုပြာသာဒ်၌လည်း တံခါးပိတ်၍နေ၏။ ထိုမစ္ဆရိယသူဌေး၏ မယားသည်လည်း ခုံလောက်၌မီးကိုညှိ၍ အိုကင်းကိုတင်၍ မုန့်ကိုကြော်အံ့သောငှါ အားထုတ်၏။

ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် နံနက်စောစောကလျှင် မဟာမောဂ္ဂလာန်ကို မောဂ္ဂလာန် ရာဇဂြိုဟ်မြို့၏အနီး၌ သက္ကာရမည်သောနိဂုံး၌ မစ္ဆရိယသူဌေးသည် အိုကင်းဖြင့်ကြော်သောမုန့်ကို စားအံ့ဟု တပါးကုန်သောသူတို့၏ မြင်ခြင်းမှကြောက်သောကြောင့် ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသောပြာသာဒ်အထက်၌ မုန့်တို့ကိုကြော်စေ၏။ သင်သည် ထိုအရပ်သို့သွား၍ ထိုသူဌေးကိုဆုံးမ၍ မာနမရှိသည်ကိုပြု၍ သူဌေးလင်မယားနှစ်ယောက်တို့တို့၎င်း နို့ရည်ထောပတ် ပျား တင်လဲတို့ကို၎င်းယူခဲ့၍ သင်၏အစွမ်းဖြင့် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ ဆောင်ခဲ့လော၊ ယနေ့ ငါဘုရားသည် ငါးရာကုန်သောရဟန်းတို့နှင့်တကွ ကျောင်း၌သာလျှင်နေ၍ မုန့်တို့ဖြင့်လျှင် ဆွမ်းစားခြင်း ကိစ္စကို ပြုအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် အရှင်ဘုရား ကောင်းပါပြီဟု မြတ်စွာဘုရားစကားတော်ကို ဝန်ခံ၏။ ထိုခဏ၌သာလျှင် တန်ခိုးအစွမ်းဖြင့် ထိုသက္ကာရနိဂုံးသို့သွား၍ ထိုပြာသာဒ်၏ ခြင်္သေ့ခံသောလေသာတံခါးဝ၌ ကောင်းစွာဝတ်လျှက် ကောင်းစွာရုံလျှက် ကောင်းကင်၌ သာလျှင် ပတ္တမြားညိုဆင်းတုကဲ့သို့ ရပ်၏။

မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်ကို မြင်၍သာလျှင် သူဌေးကြီး၏ နှလုံးသည် တုန်လှုပ်၏။ ငါသည် ဤသို့သဘောရှိသောသူတို့မှ ကြောက်သောကြောင့်သာလျှင် ဤအရပ်သို့လာ၏။ ဤရဟန်းသည်လည်း လာလတ်၍ လေသာတံခါး၌ ရပ်၏ဟု စွဲလမ်းအပ်သော စွဲလမ်းဘွယ်ကို မမြင်သည်ဖြစ်၍ မီး၌ထည့်အပ်သော ဆားကဲ့သို့ ဖြစ်ဖြစ်မြည်လျက် ရဟန်း ကောင်းကင်၌ ရပ်သော်လည်း သင်သည် အဘယ်ကိုရလတ္တံ့နည်း၊ ကောင်းကင်၌ ထိုမှဤမှ ခြေရာကိုပြ၍ စင်္ကြံသွားငြားသော်လည်း မရလတ္တံ့သလျှင်ကတည်းဟု ဆို၏။ မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် ထိုအရပ်၌ သာလျှင် ထိုမှဤမှ စင်္ကြံသွားတော်မူ၏။ သူဌေးသည် စင်္ကြံသွားသော်လည်း အဘယ်ကို ရလတ္တံ့နည်း၊ ကောင်းကင်၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့သဖြင့် နေသော်လည်း မရလတ္တံ့သလျှင်ကတည်းဟု ဆို၏။ မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေ နေတော်မူ၏။ ထိုအခါ မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်ကို ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေနေငြားသော်လည်း အဘယ်ကို ရလတ္တံ့နည်း၊ လာလတ်၍ လေသာတံခါးခုံ၌ ရပ်သော်လည်း မရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် လေသာ တံခါးခံ၌ ရပ်၏။ လေသာတံခါး၌ ရပ်သော်လည်း အဘယ်ကို ရလတ္တံ့နည်း၊ အခိုးလွှတ်ငြားသော်လည်း မရလတ္တံ့ သလျှင်ကတည်းဟု ဆို၏။

မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် အခိုးလွှတ်တော်မူ၏။ အလုံးစုံသောပြာသာဒ်သည် တစပ်တည်းသောအခိုးရှိသည်ဖြစ်၍ သူဌေး၏မျက်စိတို့သည် အပ်ဖြင့်ထိုးဘိသကဲ့သို့ဖြစ်၍ အိမ်ကို မီးလောင်အံ့သည်မှကြောက်ခြင်းကြောင့်ကား အလျှံလွှတ်သော်လည်း မရလတ္တံ့ဟု မဆိုမူ၍ ဤရဟန်းသည် အလွန်တပ်စွန်း၏။ မရဘဲကို မသွားလတ္တံ့၊ ထိုရဟန်းအား တရှက်သော မုန့်ကို လူအံ့ဟုကြ၏။ ကြံပြီး၍ မယားကို ရှင်မ ငယ်စွာသော တရှက်သောမုံကိုကြော်၍ ရဟန်းအားလှူ၍ ထိုရဟန်းကိုလွှတ်လိုက်လောဟု ဆို၏။ သူဌေးမသည် အတန် ငယ်သာလျှင် မုန့်ညက်ကို အိုးကင်း၌ ထည့်၏။ မုန့်ကြီးဖြစ်၍ အလုံးစုံသော အိုးကင်းကိုပြည့်စေ၍ အထက်သို့တက်လျှက် တည်၏။ သူဌေးကြီးသည် မုန့်ကိုမြင်၍ သင်သည်များစွာသော မုန့်ညက်ကို ထည့်သည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၍ မိမိကိုယ်တိုင်သာလျှင် ယောက်မစွန်းဖြင့် အတန်ငယ်မုန့်ညက်ကိုယူ၍ ထည့်၏။ မုန့်ညက်သည် ရှေးကမုန့်ထက် အလွန်ကြီးသည်ဖြစ်၏။ ဤသို့လျှင် အကြင် အကြင် မုန့်ကို ကြော်၏။ ထိုထိုမုန့်သည်ကြီးသည်သာလျှင်ဖြစ်၏။ ထိုသူဌေးကြီးသည် ငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍ မယားကို ရှင်မ ရဟန်းအား တရှက်သောမုန့်ကို လှူလောဟု ဆို၏။ ထိုသူဌေးမသည် တောင်းမှမုန့်ကိုယူသည်ရှိသော် အလုံးစုံမုန့်တို့သည် တစပ်တည်းဖြစ်၍ကပ်ငြိကုန်၏။

ထိုသူဌေးမသည် သူဌေးကြီးကို အရှင်အလုံးစုံသောမုန့်တို့သည် တစပ်တည်းကပ်ငြိကုန်သည်ဖြစ်၍ ခွဲအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ ငါပြုအံ့ဟု ဆို၍ ထိုသူဌေးသည်လည်း ပြုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ နှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့သည် အစွန်းကိုကိုင်၍ ငင်သော်လည်း ခွဲအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်သည်သာလျှင်တည်း၊ ထိုအခါ မုံတို့နှင့်တကွ လုံ့လပြုစဉ်၌သာလျှင် သူဌေးကြီးကိုယ်မှ ချွေးတို့သည်ထွက်ကုန်၏။ စားချင်ခြင်းသည် ပြတ်၏။ ထို့နောင်မှ သူဌေးမကို ရှင်မ သင်၏မုန့်တို့ဖြင့် အလိုမရှိ၊ တောင်းနှင့်တကွသာလျှင် ရဟန်းအား လူလောဟုဆို၏။ ထိုသူဌေးမသည် တောင်းကိုယူ၍ မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သို့ ကပ်ပြီးလျှင် အလုံးစုံသောမုန့်ကို မထေရ်အားလှူ၏။ မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် နှစ်ယောက်သောသူတို့အားလည်း တရားဟောတော်မူ၏။ ရတနာသုံးပါးတို့၏ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ဟောတော်မူ၏။ အလှူ၏ အကျိုးသည် ရှိ၏။ ပူဇော်ခြင်း၏အကျိုးသည် ရှိ၏ဟု ဒါနအစရှိသည်တို့၏အကျိုးကို ကောင်းကင်၌ လပြည့်ဝန်းကဲ့သို့ ပြတော်မူ၏။ ထိုတရားကိုနာရလျှင် ကြည်ညိုသောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သူဌေးကြီးသည် အရှင်ဘုရား ကြွတော်မူ၍ ဤပလ္လင်၌နေ၍ မုန့်တို့ကို ဘုဉ်းပေးတော်မူပါဟု လျောက်၏။

မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် သူဌေးကြီး မြတ်စွာဘုရားသည် မုန့်တို့ကိုဘုဉ်းပေးအံ့ဟု ငါးရာကုန်သောရဟန်းတို့နှင့်တကွ ကျောင်း၌နေတော်မူ၏။ သင်တို့ အလိုရှိသည်ရှိသော် သူဌေးမကို မုန့်တို့ကို၎င်း နို့ရည်အစရှိသည်တို့ကို၎င်းယူခဲ့စေကုန်လော၊ မြတ်စွာဘုရားအထံသို့ သွားကုန်အံ့ဟုမိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ယခုအခါ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် အဘယ်မှာနည်းဟု လျှောက်၏။ သူဌေးကြီး မြတ်စွာဘုရားသည် ဤသက္ကာရနိဂုံးမှ လေးဆယ့်ငါးယူဇနာထက်ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူသည်ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ကာလကိုမလွန်မူ၍ ဤမျှသောခရီးကို အသို့သွားကုန်ရအံ့နည်းဟု လျှောက်၏။ သူဌေးကြီး သင်တို့အလိုရှိသည်ရှိသော် ငါသည် သင်တို့ကို ငါ၏တန်းခိုးအစွမ်းအားဖြင့် ဆောင်အံ့၊ သင်တို့ပြာဿာဒ်၌ စောင်းတန်းဦးသည် တည်မြဲတိုင်းသောအရပ်၌သာ ဖြစ်လတ္တံ့၊ စောင်းတန်းခြေရင်းသည်ကား ဇေတဝန်ကျောင်းတော် တံခါးမုတ်၌ဖြစ်လတ္တံ့၊ ပြာဿာဒ်ထက်မှ အောက်သို့သက်ကာမျှဖြင့် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ ဆောင်အံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုသူဌေးကြီးသည် အရှင်ဘုရား ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် စောင်းတန်းဦးကို ထိုတည်မြဲတိုင်းသော အရပ်၌သာလျှင်ပြု၍ စောင်းတန်းခြေရင်းသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်တံခါးမုတ်၌ ဖြစ်စေဟုအဓိဋ္ဌာန်တော်မူ၏။ ထိုသို့အဓိဋ္ဌာန်တော်မူတိုင်းသာလျှင် ဖြစ်၏။

ဤသို့လျှင် မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် သူဌေးကြီးကို၎င်း သူဌေးမကို၎င်း ပြသာဒ်ထက်မှအောက်သို့ ဆင်းသက်သောကာလထက် အလွန်လျှင်စွာ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ ရောက်စေ၏။ ထိုသူဌေးလင်မယားနှစ်ယောက်တို့သည်လည်း မြတ်စွာဘုရားသို့ဆည်းကပ်ပြီးလျှင် ရှိခိုး၍ အခါကို ကြား လျှောက်ကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွမ်းစားစရပ်သို့ဝင်တော်မူ၍ ခင်းအပ်သော မြတ်သောဘုရားနေရာတော်၌ ရဟန်း သံဃာနှင့်တကွ နေတော်မူ၏။ သူဌေးကြီးသည် ဘုရားအမှူးရှိသောရဟန်း သံဃာအား အလှူရေစက်ကိုသွန်း၏။ သူဌေးကြီးမယားသည်လည်း မြတ်စွာဘုရားသပိတ်တော်၌ မုန့်ကိုထည့်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကိုယ်တော်မြတ်လောက်ရုံသော မုန့်ကိုခံတော်မူ၏။ ငါးရာကုန်သောရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားအတူသာလျှင် ခံကုန်၏။ သူဌေးကြီးသည် လှူအပ်ကုန်သော နို့ရည် ထောပတ် ပျား တင်လဲ သကာ အစရှိသည်တို့သည် ကုန်ခြင်းသို့ မရောက်ကုန်၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့နှင့်တကွ ဆွမ်းစားခြင်းကိုပြီးစေတော်မူ၏။ သူဌေးကြီးသည်လည်း သူဌေးမနှင့်တကွ အလိုရှိတိုင်းစား၏။ မုန့်တို့၏ကုန်ခြင်းသည် မထင်သည်သာလျှင်တည်း။ အလုံးစုံသောကျောင်း၌ ရဟန်းတို့အား၎င်း, စားကြွင်းစားတို့အား၎င်း ပေးသော်လည်း ကုန်ဆုံးခြင်းသည် မထင်၊ အရှင်ဘုရား မုန့်တို့သည် ကုန်ခြင်းသို့မရောက်နိုင်ကုန်ပြီဟု မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကုန်၏။ ညထိုသို့တပြီးကား ဇေတဝန် ကျောင်းတော်တံခါးမုတ်၌ စွန့်ကုန်လောဟု မိန့်တော်မူ၏။

ထိုအခါ မုံတို့ကို တံခါးမုတ်၏အနီး ချိုင့်ဝှမ်းရာအရပ်၌ စွန့်ကုန်၏။ ယနေ့ထက်တိုင်လည်း ထိုအရပ်သည် အိုးကင်းကြော်မုန့်တို့ကို စွန့်ရာကျင်းဟူ၍သာလျှင် ထင်ရှား၏။ သူဌေးကြီးသည် မယားနှင့်တကွ မြတ်စွာဘုရားသို့ဆည်းကပ်၍ တင့်အပ်သောအရပ်၌တည်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် တရားဟောတော်မူ၏။ တရားတော်၏အဆုံး၌ သူဌေးလင်မယားနှစ်ယောက်တို့သည်လည်း သောတာပတ္တိဖိုလ်၌တည်၍ မြတ်ဘုရားကို ရှိခိုးပြီးလျှင် တံခါးမုတ်အနီး စောင်းတန်းသို့တက်၍ မိမိတို့၏ ပြာသာဒ်၌ သာလျှင် တည်ကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ မစ္ဆရိယသူဌေးကြီးသည် ကုဋေရှစ်ဆယ်သောဥစ္စာကို မြတ်စွာဘုရားသာသနာတော်၌သာလျှင် လှူဒါန်းပူဇော်၏။ နက်ဖြန်နေ့၌ မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိမြို့၌ဆွမ်းခံတော်မူပြီးလျှင် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းသံဃာအား ဘုရားတို့၏အဆုံးအမကို ပေးတော်မူပြီးလျှင် ဂန္ဓကုဋိဝင်တော်မူ၍ ဖလသမာပတ်ကို ဝင်စားတော်မူသည်ရှိသော် ညချမ်းအခါ တရားသဘင်၌ စည်းဝေးကုန်သောရဟန်းတို့သည် ငါ့သျှင်တို့ မဟာမောဂ္ဂလာန်၏တန်ခိုးကို ကြည့်ကြပါကုန်လော၊ မစ္ဆရိယသူဌေးကြီးကို တခဏခြင်းဖြင့် ဆုံးမပြီးလျှင်ညမာန်မရှိသည်ကိုပြု၍ မုန့်တို့ကိုယူခဲ့စေပြီးလျှင် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ဆောင်၍ မြတ်စွာဘုရားမျက်မှောက်တော်၌ တည်သည်ကိုပြု၍ သောတာပတ္တိဖိုလ်၌တည်စေ၏။ မထေရ်သည် အာနုဘော်ကြီး၏ဟု မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်၏ ကျေးဇူးစကားကို ပြောဆိုလျက်နေကြကုန်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့်စည်းဝေးကြပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ဒါယကာတို့ကို ဆုံးမသော ရဟန်းမည်သည်ကား ဒါယကာတို့ကို မညှဉ်းဆဲမူ၍ မပင်ပန်းစေမူ၍ ပန်းပွင့်မှပန်းယက်ယူသော ပျားပိတုန်းကဲ့သို့ ဒါယကာတို့သို့ကပ်ပြီးလျှင် ဘုရားဂုဏ်ကျေးဇူးကို သိစေအပ်၏ဟု မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်ကို ချီးမွမ်းတော်မူလိုရကား... -

ယထာပိ ဘမရော ပုပ္ဖံ၊ ဝဏ္ဏဂန္ဓမဟေဌေယံ။
ပလေတိ ရသမာဒါယ၊ ဧဝံ ဂါမေ မုနီ စရေ။

ဟူသော ဓမ္မပဒ၌လာသောဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

ဘမရော၊ ပျားပိတုန်းသည်။ ပုပ္ဖံ-ပုပ္ဖဿ၊ ပန်းပွင့်၏။ ဝဏ္ဏဂန္ဓံ၊ အဆင်းအနံ့ကို။ အဟေဌယံ-အဟေဌယန္တော၊ မပျက်စီးစေမူ၍။ ရသံ၊ ပန်းယက်ကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ပလေတိ ယထာပိ၊ ပျံသကဲ့သို့လည်း။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို့အတူ။ ဂါမေ၊ ရွာ၌။ မုနီ၊ ရဟန်းသည်။ စရေ၊ ကျင့်ရာ၏။

ဤသို့ ဟောတော်မူပြီး၍အလွန်လည်း မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကိုပြတော်မူအံ့သောငှါ ရဟန်းကို ယခုအခါ၌သာလျှင် မဟာမောဂ္ဂလာန်သည် ဤမစ္ဆရိယသူဌေးကြီးကို ဆုံးမသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ထိုမစ္ဆရိယသူဌေးကို ဆုံးမ၍ ကံ ကံ၏အကျိုးနှင့်စပ်သည်ကို သိစေဘူးသည်သလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဣလ္လိသမည်သော ကုဋေရှစ်ဆယ်ကြွယ်သောသူဌေးသည် ဖြစ်၏။ ထိုဣလ္လိသသူဌေးသည် ယောက်ျားယုတ်တို့၏အပြစ်နှင့်ပြည့်စုံ၏။ ခွင်သော ခြေရှိ၏။ ကောက်သော လက်ရှိ၏။ စေ့သော မျက်စိရှိ၏။ သဒ္ဓါခြင်းမရှိ၊ ကြည်ညိုခြင်းမရှိ၊ ဝန်တို့၏။ သူတပါးတို့အား မပေးသလျင်ကတည်း၊ မိမိသည်လည်း မသုံးဆောင်သလျှင်ကတည်း၊ ရက္ခိုသ်စောင့်သော ရေကန်ကဲ့သို့ ထိုဣလ္လိသသူဌေး၏အိမ်သည်ဖြစ်၏။ ထိုဣလ္လိသသူဌေး၏ အမိအဘတို့သည်ကား အမျိုးခုနစ်ဆက်တိုင်အောင် အလှူပေးတတ်သော အလှူရှင်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုဣလ္လိသသည် သူဌေးအရာကိုရ၍သာလျှင် အမျိုး၏အနွယ်ကို ဖျက်ဆီး၍ ဒလှူတင်းကုပ်ကိုမီးတိုက်၍ အလှူခံတို့ကိုပုတ်ခတ်၍ နှင်ထုတ်၍ ဥစ္စာကိုသာလျှင်တည်စေ၏။ ထိုဣလ္လိသသူဌေးသည် တနေ့သ၌ မင်းခစားအံ့သောငှါသွား၍။ မိမိအိမ်သို့လာခဲ့သည်ရှိသော် တယောက်သော ခရီးပင်ပန်းသောလူသည် တခုသော သုရာခွက်ကိုယူ၍ အင်းပျဉ်၌ ထိုင်၍ ခြင်သောသုရာခွက်ကိုပြည့်စေ၍ ငါးပုပ်ခတ်သောဟင်းလျာဖြင့် သောက်သည်ကိုမြင်၍ သုသောက်လိုသည်ဖြစ်၍ ငါသည် သုရာကို အကယ်၍ သောက်အံ့၊ ငါသောက်သည်ရှိသော် များစွာသောသူတို့သည် သောက်လိုသည် ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့၊ ဤသို့ သောက်သည်ရှိသော် ငါ့အား ဥစ္စာကုန်ခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုဣလ္လိသသူဌေးသည် သေသောက်ခြင်းကို သည်းခံလျက်သွား၏။ ရှည်မြင့်သောကာလ ရောက်လတ်သော် သည်းခံအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ကြိတ်အပ်သောဝါဂွမ်းကဲ့သို့ ဖြော့တော့သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထသောကိုယ်ရှိသည် ဖြစ်၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ တိုက်ခန်းသို့ဝင်ပြီးလျှင် ညောင်စောင်းငယ်ကိုဖက်၍ လျောင်း၏။ ထိုဣလ္လိသသူဌေးကို မယားသည်ချဉ်းကပ်၍ ကျောက်ကိုဆုပ်နယ်လျှက် အရှင်သင့်အား အဘယ် မချမ်းသာသနည်းဟု မေး၏။ အလုံးစုံသောစကားကို အောက်၌ ဆိုအပ်ပြီးသော နည်းဖြင့်သာလျှင် သိအပ်၏။ ထိုသို့တပြီးကား သင်တယောက်တည်းသာလျှင် သောက်လောက်သောသေကို ပေးအံ့ဟုဆိုသည်ရှိသော် အိမ်၌ သုရာကိုစီရင်သဖြင့် များစွာကုန်သောသူတို့သည် တောင့်တကုန်လတ္တံ့၊ အိမ်ဈေးမှ ဆောင်စေ၍လည်း အိမ်၌နေ၍သောက်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု ကြံ၍ တပဲမျှသောဥစ္စာကိုပေး၍ အိမ်ဈေးမှ သေကိုဆောင်စေ၍ အစေ အပါးကိုယူခဲ့စေပြီးလျှင် မြို့မှထွက်ခဲ့၍ မြစ်ကမ်းသို့သွား၍ ခရီးမ၏အနီး၌ တခုသောချူံသို့ဝင်၍ သေခွက်ကိုထားခဲ့ပြီးလျှင် သင်သည် သွားလေလောဟု အစေအပါးကို အဝေး၌ နေစေ၍ သေခွက်ကိုပြည့်စေလျက် သေကိုသောက်အံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ ထို့ဣလ္လိသသူဌေး၏အဘသည်ကား ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် နတ်ပြည်၌ သိကြားမင်း၏ အဖြစ်ဖြင့်ဖြစ်၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် ထိုခဏ၌ပင် ငါ၏အလှူတင်းကုပ်သည် ရှိသေးသလော မရှိပြီလောဟု ဆင်ခြင်သည်ရှိသော် ထိုအလှူတင်းကုပ်မရှိသောအဖြစ်ကိုသိ၍ ငါ၏ အမျိုးအနွယ်ကို ဖျက်ဆီး၍ အလှူတင်းကုပ်ကိုမီးတိုက်၍ အလှူခံတို့ကို နှင်ထုတ်၍ ဝန်တိုသောအဖြစ်၌တည်၍ ယခုလည်း တပါးသောသူတို့အား ပေးအပ် သည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ပေးရအံ့သည်မှကြောက်သောကြောင့် ချုံသို့ဝင်၍ တယောက်တည်းသာလျှင် သေသောက်သည်၏ အဖြစ်ကိုလည်းမြင်၍ သွားချေအံ့၊ ထိုဣလ္လသကို ချောက်ချားစေ၍ ဆုံးမ၍ ကံကံ၏အကျိုးနှင့်စပ်သည်ကို သိစေ၍ အလှူပေးပြီးလျှင် နတ်ပြည်၌ဖြစ်ခြင်းငှါထိုက်သည်ကို ပြုအံ့ဟု လူ့ပြည်သို့သက်၍ ဣလ္လိသသူဌေးနှင့်တူစွာ ခွင်သောခြေရှိသော ကောက်သောလက်ရှိသော စွေသောမျက်စိရှိသော အတ္တဘောကိုဖန်ဆင်းပြီးလျှင် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ဝင်၍ မင်း၏ နန်းတော်တံခါး၌ရပ်ပြီးလျှင် မိမိ၏လာသောအဖြစ်ကို မင်းအားကြားစေလျက် ဝင်စေဟုဆိုသည်ရှိသော် နန်းတော်သို့ဝင်၍ မင်းကိုရှိခိုးလျက် တည်၏။

မင်းကြီးသည် သူဌေးကြီး အခါမဟုတ်သည်၌ အဘယ့်ကြောင့်လာသနည်းဟုမေး၏။ အရှင်မင်းကြီး အခါမဟုတ်သည်၌ လာသည်မှန်၏။ အကျွန်ုပ်၏အိမ်၌ ကုဋေရှစ်ဆယ်ပမာဏရှိသော ဥစ္စာသည် ရှိ၏။ ထိုဥစ္စာကို အရှင်မင်းကြီးသည် ဆောင်စေ၍ အရှင်မင်းကြီး၏ ဘဏ္ဍာတိုက်ကိုပြည့်စေလောဟု ဆိုသည်ရှိသော် သူဌေးကြီး ငါသည် အလိုမရှိ၊ သင်၏ဥစ္စာထက် ငါတို့၏အိမ်၌ဥစ္စာသည် အလွန်များ၏ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး ရှင်မင်းကြီးတို့အား ကိစ္စသည် အကယ်၍ မရှိအံ့၊ အကျွန်ုပ်သည် အလိုရှိတိုင်းဥစ္စာကိုယူ၍ အလှူပေးအံ့ဟု ဆို၏။ သူဌေးကြီးပေးလာဟု ဆို၏။ ထိုသိကြားသည် ရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု မင်းကြီးကိုရှိခိုး၍ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ဣလ္လိသသူဌေးအိမ်သို့ သွား၏။ အလုံးစုံသော အလုပ်အကျွေးလူတို့သည် ခြံရံကုန်၍ တယောက်သောသူမျှလည်း ဤသူသည် ဣလ္လိသသူဌေးမဟုတ်ဟူ၍ သိခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သောသူမည်သည်မရှိ၊ ထိုသိကြားသည် အိမ်သို့ဝင်၍ တံခါးခုံအတွင်း၌ရပ်လျက် တံခါးစောင့်ကိုခေါ်၍ တပါးသော ငါနှင့်တူသောသဘောရှိသော အကြင်သူသည်လာလတ်၍ ဤအိမ်သည် ငါ့အိမ်တည်းဟု ဝင်အံ့သောငှါလာအံ့၊ ထိုသူကို ကျောက်၌ ကြိမ်ဖြင့်ရိုက်၍ နှင်ထုတ်ကုန်လောဟု ဆိုပြီး၍ ပြာသာဒ်ထက်သို့ တက်ပြီးလျှင် မြတ်သောသူတို့အားသာထိုက်သော နေရာ၌နေ၍ သူဌေးမကိုခေါ်စေ၍ ပြုသောအခြင်းအရာကို ပြ၍ ရှင်မ အလှူပေးကြကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသိကြားစကားကို ကြား၍သာလျှင် သူဌေးမယားသည်၎င်း, သားသ္မီးတို့သည်၎င်း ကျွန်အမှုလုပ်အစရှိသောသူတို့သည်၎င်း ဤမျှသော ကာလတိုင်အောင် အလှူပေးအံ့သောငှာ စိတ်မျှသည်ပင်လျှင် မရှိ၊ ယနေ့မူကား သေကိုသောက်၍ နူးညံ့သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ လှူလိုသော သဘောရှိသည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆိုကုန်၏။

ထိုအခါ သိကြားကို သူဌေးမသည် အရှင်အလိုရှိတိုင်း ပေးကုန်လောဟုဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား စည်တီးတတ်သောသူကို ခေါ်၍ ရွှေ ငွေ ပတ္တမြား ပုလဲအစရှိသည်တို့ဖြင့် အလိုရှိကုန်သော သူတို့သည် ဣလ္လိသသူဌေးအိမ်သို့ သွားစေကုန်သတည်းဟု အလုံးစုံသောမြို့၌ စည်လည်စေလေဟု ဆို၏။ ထိုသူဌေးမယားသည်လည်း သိကြားဆိုတိုင်းသာလျှင်ပြုစေ၍ လူအများသည် တောင်းအိတ် အစရှိသည်တို့ကိုယူ၍ အိမ်တံခါး၌ စည်းဝေး၏။ သိကြားသည် ရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့် ပြည့်ကုန်သောတိုက်တို့ကို ဖွင့်စေ၍ သင်တို့အား ငါပေး၏။ အလိုရှိတိုင်းယူ၍ သွားကုန်လောဟု ဆို၏။ လူအများသည် ဥစ္စာကိုထုတ်၍ ကျယ်သောအပြင်၌ အစုကိုပြု၍ ဆောင်ခဲ့သောတောင်းအိတ်အစရှိသည်တို့ကို ပြည့်စေ၍ သွား၏။ တယောက်သော ဇနပုဒ်သားသည် ဣလ္လိသသူဌေး၏ နွားတို့ကို သူဌေး၏ရထား၌သာလျှင် က၍ ရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့် ပြည့်စေ၍ မြို့မှထွက်လတ်ပြီးလျှင် ခရီးမဖြင့်သွား၍ ထိုချုံ၏အနီးဖြင့် ထိုရထားကိုနှင်လျက် အရှင်ဣလ္လိသသူဌေး သင့်ကိုမှီ၍ ယခုအခါငါသည် အသက်ထက်ဆုံး အမှုကို မပြုမူ၍ အသက်မွေးအပ်သည် ဖြစ်၏။ သင်၏ရထားသာလျှင်တည်း၊ သင်၏နွားတို့တည်း၊ သင်၏ရတနာခုနစ်ပါးတို့တည်း၊ ငါ၏အမိသည် မပေးအပ်သလျှင်ကတည်း၊ ငါ၏အဘသည် မပေးအပ်သလျှင်ကတည်း၊ သင့်ကိုသာလျှင်မှီ၍ ရအပ်ကုန်၏။ အရှင်သူဌေးကြီး သင်သည် အနှစ်တရာအသက်ရှည်ပါစေသတည်းဟု သူဌေးကြီး၏ ကျေးဇူးစကားကို ဆိုလျက် သွား၏။

ထိုဣလ္လိသသူဌေးသည် အသံကိုကြား၍ ကြောက်လန့်သည်ဖြစ်၍ ဤသူသည် ငါ၏နှစ်သက်ဘွယ်ကိုယူ၍ ဤမည်သောစကား ဤမည်သောစကားကို ဆို၏။ ငါ၏ဥစ္စာကို မင်းကြီးသည် လူများအား ပေးလေသလောဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ချုံမှထွက်၍ နွားတို့ကို၎င်း ရထားတို့ကို၎င်းသိ၍ ဟယ် ကျွန်ယုတ် ငါ၏ နွားတို့တည်း၊ ငါ၏ ရထားတည်းဟု ဆို၍ နွားတို့ကို နဖားကြိုး၌ကိုင်၏။ ဇနပုဒ်သားသည် ရထားမှသက်လတ်၍ ဟယ် ကျွန်ယုတ် ဣလ္လိသသူဌေးကြီးသည် အလုံးစုံသော မြို့သူမြို့သားတို့အားအလှူပေး၏။ သင်သည် အသို့ဖြစ်သနည်းဟု ပြေးလာ၍ မိုဃ်းကြိုးကျသကဲ့သို့ လည်၌ရိုက်ခတ်ပြီးလျှင် ရထားကိုယူ၍သွား၏။ ထို့ဣလ္လိသသူဌေးသည် တဖန်တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်နှင့်ထ၍ မြေမှုန့်ကိုသုတ်၍ လျှင်မြန်သဖြင့်သွား၍ ရထားကိုကိုင်၏။ ဇနပုဒ်သားသည် ရထားမှသက်၍ ဆံပင်တို့၌ ကိုင်၍ ညွတ်စေပြီးလျှင် တတောင်တို့ဖြင့် ထောင်း၍ လည်၌ကိုင်ပြီးလျှင် လာရာခရီးသို့ ရှေးရူ၍ ပစ်လိုက်၍ သွား၏။ ဤသို့ ထောင်းသတ်ကာမျှဖြင့် ဣလ္လိသသူဌေး၏သုရာယစ်ခြင်းသည် ပြေ၏။

ထိုဣလ္လိသသူဌေးသည် တုန်လှုပ်လျက် လျှင်မြန်သဖြင့် အိမ်တံခါးသို့သွားလျက် ဥစ္စာတို့ကိုယူ၍သွားကုန်သော လူတို့ကိုမြင်၍ အချင်းတို့ ဤအမှုသည် အဘယ်မည်သောအမှုနည်း၊ မင်းကြီးသည် ငါ၏ဥစ္စာကို လုယက်စေသလောဟုဆို၍ ထိုထိုသူတို့ကိုသွား၍ ကိုင်၏။ ကိုင်တိုင်းကိုင်တိုင်းသော သူတို့သည် ပုတ်ခတ်ကုန်၍ ခြေရင်း၌သာလျှင် တည်စေကုန်၏။ ထိုဣလ္လိသသူဌေးသည် ဝေဒနာသို့ရောက်သည်ဖြစ်၍ အိမ်သို့ဝင်အံ့သောငှါအားထုတ်၏။ တံခါးစောင့်ရှိသည် ဟယ်သူယုတ် အဘယ်သို့ ဝင်အံ့နည်းဟုဆို၍ ဝါးခြမ်းစိတ်တို့ဖြင့်ရိုက်ခတ်ပြီးလျှင် လည်၌ကိုင်၍ ငင်ထုတ်ကုန်၏။ ထိုဣလ္လိသသူဌေးသည် ယခုအခါ မင်းကိုထား၍ မင်းမှတပါးသော တစုံတယောက်သော ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သောသူ မရှိဟု မင်း၏အထံသို့သွား၍ ရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်၏အိမ်ကို ရှင်မင်းကြီးတို့သည် လုယက်စေကုန်သလောဟု လျှောက်၏။ သူဌေးကြီး ငါ မလုယက်စေ သင်သည်ပင်လျှင်လာ၍ မင်းကြီးတို့သည် အကယ်၍ မယူကုန်အံ့၊ အကျွန်ုပ်၏ဥစ်စာကို အကျွန်ုပ်သည်ပင် အလှူပေးပါကုန်အံ့ဟုမြို့၌ စည်ကိုလည်စေ၍ လှူပေးသည် မဟုတ်လောဟု ဆို၏။ ရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီး၏ အထံသို့မလာရပါ၊ အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အကျွန်ုပ်၏ ဝန်တိုသောအဖြစ်ကို မသိကုန်လော၊ အကျွန်ုပ်သည် မြက်ဖျားဖြင့် ဆီပေါက်ကိုလည်း တစုံတယောက်သောသူအား မပေး၊ အရှင်မင်းကြီး အကြင်သူသည် အလှူပေး၏။ ထိုသူကိုခေါ်စေ၍ စုံစမ်းတော်မူကုန်လောဟု လျှောက်၏။

မင်းကြီးသည် သိကြားကိုခေါ်စေ၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့၏အထူးကို မသိသလျှင်ကတည်း၊ အမတ်တို့သည်လည်း မသိကုန်သလျှင်ကတည်း၊ ဣလ္လိသသူဌေးသည် ရှင်မင်းကြီး အသို့နည်း၊ အကျွန်ုပ်သည် ဣလ္လိသသူဌေးတည်းဟု ဆို၏။ ငါတို့သည် မသိကုန် သင့်အားသိသောသူ ရှိသလောဟုဆို၏။ ရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်၏မယားသည် သိပါ၏ဟုဆိုသည်ရှိသော် မယားကိုခေါ်စေ၍ သင်၏လင်သည် အဘယ်သူနည်းဟု မေး၏။ ထိုမယားသည် ဤသူသည် အကျွန်ုပ်၏လင်တည်းဟုဆို၍ သိကြ၏အထံ၌သာလျှင် တည်၏။ သားတို့ကို၎င်း ကျွန်အမှုလုပ်တို့ကို၎င်းခေါ်စေ၍ မေးကုန်၏။ အလုံးစုံသောသူတို့သည် သိကြား၏အထံ၌သာ တည်ကုန်၏။ တဖန် ဣလ္လိသသူဌေးသည် ငါ၏ဦးခေါင်း၌ ဆံတို့ဖြင့်ဖုံးလွှမ်းသော မှဲ့သည် ရှိ၏။ ထိုမှဲ့ကိုကား ဆတ္တာသည်သည်သာလျှင် သိ၏။ ထို ဆတ္တာသည်ကို ခေါ်စေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီးလျှင် ထိုဣလ္လိသသူဌေးသည် အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်ကို ဆတ္တာသည်သည် သိ၏။ ထို ဆတ္တာသည်ကို ခေါ်တော်မူပါစေကုန်လောဟု လျှောက်၏။

ထိုအခါ၌ကား ဘုရားလောင်းသည် ထိုဣလ္လိသသူဌေး၏ ဆတ္တာသည် ဖြစ်၏။

မင်းကြီးသည် ထိုဆတ္တာသည်ကိုခေါ်စေ၍ ဣလ္လိသသူဌေးကို သင်သိ၏လောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ဦးခေါင်းကို ကြည့်ရမူကားသိပါ၏ဟုလျှောက်၏။ ထိုသို့တပြီးကား နှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့၏ဦးခေါင်းကို ကြည့်လောဟု ဆို၏။ ထိုခဏ၌ သိကြားသည် ဦးခေါင်း၌ မှဲ့ကို ဖန်ဆင်း၏။ ဘုရားလောင်းသည် နှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့၏ ဦးခေါင်းကိုကြည့်သည်ရှိသော် မှဲ့ကိုမြင်၍ မြတ်သောမင်းကြီး နှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့၏ဦးခေါင်း၌ မှဲ့သည်ရှိသည်သာလျှင်ကတည်း၊ အကျွန်ုပ်သည် ထိုသူနှစ်ယောက်တို့တွင် တယောက်သောသူ၏ ဣလ္လိသသူဌေး၏အဖြစ်ကို သိအံ့သောငှါမတတ်နိုင်ပါဟု ဆိုလို၍-

၇၈။ ဥဘော ခဉ္ဇာ ဥဘော ကုဏီ၊ ဥဘော ဝိသမစက္ခုကာ။
ဥဘိန္နံ ပိဠကာ ဇာတာ၊ နာဟံ ပဿာမိ ဣလ္လိသံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၇၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့သည်။ ခဉ္ဇာ၊ ခြေခွင်ကုန်၏။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့သည်။ ကုဏီ၊ လက်ကောက်ကုန်၏။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့သည်။ ဝိသမစက္ခုကာ၊ မျက်စိစွေကုန်၏။ ဥဘိန္နံ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့အား။ ပိဠကာ၊ မှဲ့တို့သည်။ ဇာတာ၊ ရှိသည်ဖြစ်ကုန်၏။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဣလ္လိသံ၊ ဣလ္လိသကို၊ န ပဿာမိ၊ မသိနိုင်။

ဘုရားလောင်း၏စကားကိုကြား၍ ဤဣလ္လိသသူဌေးသည် တုန်လှုပ်လျက် ဥစ္စာ၌စိုးရိမ်ခြင်းကြောင့် သတိကိုဖြစ်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ထိုအရပ်၌သာလျှင် လဲ၏။ ထိုခဏ၌ သိကြားသည် မြတ်သောမင်းကြီး ငါသည် ဣလ္လိသသူဌေးမဟုတ် သိကြားဖြစ်၏ဟု ဆို၍ ကြီးစွာသော တင့်တယ်စမ္ပယ်ခြင်းဖြင့် ကောင်းကင်၌ရပ်၏။ ထို့ဣလ္လိသသူဌေး၏ မျက်နှာကို သုတ်သင်၍ ရေဖြင့်လောင်း၏။ ထိုဣလ္လိသသူဌေးသည် ထလတ်၍ သိကြား နတ်မင်းကိုရှိခိုးလျက် ရပ်၏။ ထိုအခါ ဣလ္လိသကို သိကြားမင်းသည် ဣလ္လိသ ဤဥစ္စာသည် ငါ၏ဥစ္စာတည်း၊ သင်၏ဥစ္စာမဟုတ်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါသည် သင်၏အဘတည်း၊ သင်သည် ငါ၏ သားတည်း၊ ငါသည် ဒါနအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ သိကြားအဖြစ်သို့ ရောက်၏။ သင်သည်ကား ငါ၏အမျိုးအနွယ်ကို ဖြတ်ပြီးလျှင် မလှူလိုသောအလေ့ရှိသည်ဖြစ်၍ ဝန်တိုခြင်း၌တည်၍ အလှူတင်းကုပ်တို့ကို မီးတိုက်၍ အလှူခံတို့ကိုနှင်ထုတ်ပြီးလျှင် ဥစ္စာကိုသာလျှင်တည်စေ၏။ ထိုဥစ္စာကို သင်သည်လည်း မသုံးဆောင်၊ တပါးသော လူတို့အားလည်း မပေး၊ ရက္ခိုသ်စောင့်သောရေကန်ကဲ့သို့ တည်၏။ ငါ၏အလှူတင်းကုပ်ကို ပကတိပြု၍ အလှူကို အကယ်၍လှူအံ့၊ ထိုသို့လှူမူကားကောင်း၏။ အကယ်၍ မလှူအံ့၊ အလုံးစုံသောသင်၏ဥစ္စာကို ကွယ်စေ၍ ဝရဇိန်လက်နက်ဖြင့် ဦးခေါင်းကိုခွဲ၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုဣလ္လိသသူဌေးသည် သေဘေးမှကြောက်လန့်ရကား ဤနေ့မှစ၍ အလှူပေးပါအံ့ဟု ဝန်ခံခြင်းကိုပေး၏။ သိကြားနတ်မင်းသည် ထိုဣလ္လိသ၏ ဝန်ခံခြင်းကိုယူ၍ ကောင်းကင်၌နေလျက် တရားဟော၍ သီလတို့၌တည်စေပြီးလျှင် မိမိနေရာ တာဝတိံသာနတ်တို့ရွာသို့သာလျှင် သွား၏။ ဣလ္လိသသူဌေးသည်လည်း ဒါန အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်သို့ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် မောဂ္ဂလာန်သည် မစ္ဆရိယသူဌေးကို ဆုံးမသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤမောဂ္ဂလာန်သည် ဤမစ္ဆရိယသူဌေးကို ဆုံးမဘူးသည် သာလျှင်တည်းဟု ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ယခုအခါ မစ္ဆရိယသူဌေးသည် ထိုအခါ ဣလ္လိသသူဌေး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မောဂ္ဂလာန်သည် ထိုအခါ သိကြားမင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ဆတ္တာသည် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။